පුත්තු

මේ අපේ රටයි, අපි ඉපදෙන මැරෙන, නැත්නම් මැ‍රෙන්නට කැමති රටයි. ඔබට සේම මටද ඒ අයිතිය ඇත. ඔබ මෙන්ම මමද මේ රටේ පුතුන්ය. එකහෙලා එසේ කීමට මා මෙන්ම ඔබද කැමතියැයි මම නැවත සිතමි. මා නිවැරදියි නේද?

එතකොට කව්ද මේ ලොකු ලොකු හයිකාර, බලපුළුවන්කාරයි කියල හිතන වෙනම වරප්පරසාද ඇතැයි කියන අමුතු පුත්තු, ඔවුන් මේ රටට වෙනම තැනකින් ගොඩබස්සවපු ජාතියක්ද? ඒ බලපුළුවන්කාර කම් ජන්මයෙන්ම ලැබුණු දායදද?

මීළග සියවසේ හිවලුන් නොවීමට නම් අපේ පරම්පරාවට පෙර පරම්පරාවෙන් ලැබුණු ජන්ම දේශපාලන ධාරා මතවාදයෙන් අද පටන්වත් අප ඉවත් විය යුතුමය. පියාගෙන් පුතාට වශයෙන් කෙනෙක් දේශපාලනයට පිවිසීමේ අයිතිය ගැන අපට ගැටලු නැත. එසේ දායද නොවී අලුතෙන් දේශපාලනයට පිවිසෙන්නන් ගැනද අපට ගැටලු නැත. එහෙත් හයිකාරකම අපට ගැටලුවකි. ඒ හමුවේ නිවට දණින් යෑම ඊලග පරපුරටත් දායද වේ නම් එය අපට ගැටලුවකි. 

ධනවාදය වේවා, සමාජ වාදය වේවා වෙනත් කවර වාදයක් වේවා, තවත් කෙනෙකු මත බලහත්කාරකම හෝ හයිකාරකම මුදා හැරීමට ඒ පුත්තුත් අපත් අතර කවර වෙනසක්වත් නැත. ඒ හයිකාරකම් හමුවේ තවදුරටත් අප පරපුර දණ ගසන්නට සූදානම්ද නැත. එසේ විය යුතුය. ඒ සදහා කාලයයි මේ එළඹෙන්නේ.

රටටත් අනෙක් සමාජයටත් වැරදි පූර්ව ආදර්ශ සැපයූ කතන්දර පටන් ගන්නේ අද ඊයේ නොවේ. එහිදී මේ අමුතු පුත්තු විශේෂය. දෙමාපියන් ගේ බලයෙන් තමන්ටද අමුතු ගතියක් ඇගට ගත් ඔවුන් ඒ ගොන්ගාය හතර අතේ ප්දර්ශනය කොට අං පටලවා ගත් වාර එක දෙක බැගින්ද නොවේ. සමහරු නීතියටත් ජෝක් දැමූ අන්දම අපි සෝදුකින් බලා සිටියේ අනේ අපේ අනාගත නංගිලා මල්ලිලාට යන කල යන්න සිතමිනි. දැන් ඒ සිතිවිල්ල බලයක් කර ගන්නට කාලයයි. තම තමන් එක එකා හැටියට මේ ගොබ්බ නිවට චින්තන වලින් නැගී දෙපයින් සිට ගන්නට කාළයයි. 

එනිසා කලිසමේ මුත්තරා කර ගන්න බිය දැන්වත් පහ කර ගන්න. මිනිසෙකු මැරෙන්නේ එක් වරකි. ඒ මරණය මිනිසෙකු ලෙසින්ම බාරගන්න. දණින් ඇවිදින මිනිහෙකු වෙන්න එපා, බලෙන් මැරෙන්න හදන්නත් එපා. 

භයට පයින් ගහන්න, කෙළින් හිටගෙන කෙළින් කතාකරන්න හයියක් හදා ගන්න හරි දේ අනුගමනය කරන්න. හරි විදිහට හිටගන්න හරි තැනින්. එදාට ඔය නිවට නියාලු හයිකාරයෝ දුවාවි කැලෑ කඩාගෙන. ඒ ජනතා හයිය අදුනගන්න, බඩ රස්සාව වෙනුවෙන් නිවට වෙලා දණින් යෑම දැන්වත් නවත්වන්න. මේ සමාජ හෝ වෙනත් වාදෙකට කතා කිරීමක් නොවෙයි. මිනිස්සු හැටියට රටක තරුණයෝ තරුණියෝ හා මහජනයා හැටියට කෙළින් කටින් ඉදීමක් ගැන කියන කතාවක්,

ලස්සන හොද රටක හීනයට නිකම්ම තිතක් වැටෙන්න දෙන්න බෑ, කාගෙ ආශ්චර්ය නැතත් ජනතාවට පුළුවන් ආශ්චර්යයක් කරන්න, හැබැයි ඒ කාටවත් කඩේ ගිහින් නෙවෙයි, හරි දේත් එක්ක ශක්තිමත්ව ඉදිරියට පියවර තබන්න පටන් ගැනීමෙන්.

කවදා හරි කොතැනින් හරි අපේ රටේ ඉතිහාසයේ සමහර තැනක වුනා වගේ හොද පිබිදීමක් ආපහු ඇතිවෙන්න අපි අදත් ප්රාර්ථනා කරමු. ඒක දේශපාලනික හීනයක් කර ගන්න දෙන්න එපා. එතැන බලා ඒ එල්ලයේ පිය නගමු. එතකොට මේක අපේම රට තමයි. 

රටට පුතෙක් වෙන්න හිතට ගන්න. ඒකට කාගෙන්වත් අවසර ගන්න ඕන නෑ, ඒ අවසරය අපට ලැබුනේ මෙහේ ඉපදීමත් එක්කම තමයි. ඒ දේශපාලනේට පාටක් පක්ෂයක් නෑ, ඒක දැන්වත් තේරුම් ගත්තොත් අපේ දිනුම වැඩි ඈතක නොවේවි හැබහින්ම.

මේ අපේ රටද? අපි මේ රටේද?

1මේ යුගය නිර්ලජ්ජිත යුගයයි. ලජ්ජාව ඉතිහාසයට අනාගතයට හෝ මානවයාට සමපාත නොකරමින්ම මේ නිර්ලජ්ජිත යුගයයි කියමි. 

2මේ උඹේ පවුලද - මේ කෙටි ප්රශ්නයෙන් ඔබ ඔබේ පවුලේ අය පිළිගන්නවාද යන්න අදහස් කෙරෙන බව සළකන්න  - (කුටුම්බය මිස ස්ත්රිය ගැන නොවේ මේ), යමෙකු යම් විටෙක  කෙනෙකුගෙන් එසේ අසන්නේ නම් ප්රශ්නයට බදුන් වූ තැනැත්තා සිය පවුල් පද්ධතිය හා පවතින සම්බන්ධතාවය පිළිබද යම් ගැටලු සහගත තත්වයක  සිටින බව කෙළින්ම අපට වැටහේ. නමුත් මේ ගැටලුවට හේතුව තිබෙන්නේ ඒ පවුල  තුළද නැත්නම් අර පුද්ගලයා තුළද යන්න කරුණු හරි හැටි විමසා බැලීමකින් තොරව අපට පැවසිය නොහැකිය.

3මම නැවතත් අර ප්රශ්නය වෙන ලෙසකින් අසමි, මේ උඹේ පවුලද?

දැන් මේ ඇසීමට හේතුව විමසනු අවැසිය.

මේ නිර්ලජ්ජිත යුගයක් බැවින්ම අපේ හිමිකම්, අයිතීන්, යුතුකම්, වගකීම් ගැන සදාචාරයක් නොමැතිවම කතා කරන තැනට අප පත්වී සිටින්නෙමු. ලජ්ජා නැති කම මහමුදලි කමටත් ලොකුයැයි කියුවා සේ අවාසනාවට සමහරෙකුට මේ නිර්ලජ්ජිත කමම මහා දියුණුවක්ද ලෙසද පෙනේ.

‘මේ අපේ රටද? - යන්න රට ඇතුළේ පුරවැසියෙකු ලෙස හිමිකම් පතක්ද අතැතිව අහන්නට සිදුවීම මේ විළිලජ්ජාව නැති කමේ තවත් එක් අවස්ථාවකි. මෙසේ අසන්නේ හැම දෙනාගෙන්මය. මෙහිදී අහන්නටත් පෙරම වාගේ අත උස්සා පිළිතුරු දෙන්නටත් පිරිසක් ඉන්නා බව දනිමි. නමුත් අත නොඋස්සා සිටියද ‘ඔව්, මේ අපේ රටයි    කියා කියන්නට සාකල්‍යයෙන්ම සුදුසු පිරිසක් ඉන්නා බවද දන්නෙමි. නමුත් බහුතරය අනෙකා ගෙන් ඇත්තටම මේ අපේ රටදැයි? අසන තැන ඉන්නා බවද හොදින්ම දන්නෙමි.

අපේ මව් බිම, අපේ රට යැයි කියා හතර අතේ පාරම්බානවා වෙනුවට රටට ගෞරවයක්, රටට මෙහෙවරක් කරන්නට අද හිතන්නේ සැබවින්ම කී දෙනාද? මේ මෙහෙවර යනු ලොකු ලොකු දේවල් නොවේ. තමාගේ වගකීම හා යුතුකම රට වෙනුවෙන් ඉටු කිරීමයි. කළ හැකිදේ අවංකව කිරීමයි. 

අපිත් මේ රටේ අය කිය කියා රටේ ඇති ස්වභාවික සම්පතේ සිට මානව සම්පත දක්වා සියල්ල තම මඩිය තර කරගැනීම පරම අරමුණෙන් නිර්ලජ්ජිතව කොල්ල කමින් සිටින පිරිසක් හිදීම සැබවින්ම ඛේදවාචකයක් තමා. එහෙම් අය සරණං ගච්ඡාමී යි   කියන මෝඩ රැළක් සිටියොත් කියන්නට වෙන්නේ හැමදා මේ අපේ රට කියා නොව අපි මේ රටේ කියා පමණි. ඒත් රටෙන් ලකුණු තමන්ට දා ගැනීමේ තැනකදී මිස තමන්ගෙන් රටට ලකුණු ලැබෙන තැනකදීත්  නොවේ ඒ. නැත්නම් තමන්ගේත් රටේත් වටිනාකම දෙකම අහෝසි වී සියල්ල කාලකණ්නි කරන තැනකදීයි.

නිර්ලජ්ජිත යුගයක නිර්ලජ්ජිත ලෙස නිර්ලජ්ජිත දේ කතා කරමින් හිදින්නට සිදුවී ඇත්තේ කරළියේ රංග ගත වන්නේ එබදු වූ නාටක නිසාය. සමහරුන් ආටක නාටක ලෙසින් හදුන්වන්නේද මේවාමය.

ජාතික , ආගමික , වාර්ගික යනුවෙන් දුරදිග නොබලා පටු වාද බේද අවුස්සාගෙන මේ අපේ රටයි කියා  මෙහි ජීවත් වන අපි අපිම මරාගෙන මැරුනොත් අවසානෙට රටේ ඉතිරි වන්නේ කවුරුන්ද? මේ අපේ රට, මගේ රට මෙන්ම ඔබේත් රට. 

අපිත් මේ රටේ තමයි කියන්නේ, බොහෝවිට කටඋත්තර නැතිතැනට වැඩකටයුතු සිද්ධ කරගෙන තමන්ට අසරණ වෙන්න උනාම. ඒ වගේ උදවියට එතකොටයි මතක් වෙන්නේ රට ගැන. ඔන්න, අපිත් මේ රටේ තමයි කියනවා එතකොට.

මේ අපේ රට කියලා කියන්න කැමති උනත් කියන්න හිත දෙන්නේ නැති හේතුත් සමහර විට නිර්මාණය වෙනවා කියලා කෙනෙක් කියන්න පුළුවන්. නමුත් ඒ වරද රටේ නොවෙයි. රටේ ජීවත් වන අමන මිනිහෙකුගේ වෙන්න පුළුවන්. නමුත් අපි පොදු හැමදේකදිම රට කියන ව්‍යවහාරයේ ඉන්න නිසා චෝදනාවත් නිකං රටටම වැටෙනවා. නමුත් මේ අපේ රටයි කියල සැබවින්ම හිතනවනම් ආදරේ කරන්නෙ රටට මිස එක එක්කෙනාගේ ක්රියා කලාප වලට නොවෙයි. ඒ නිසාමයි, රට වෙනුවෙන් තමන්නට කරන්න තියෙන යුතුකම් හා වගකීම් කිසිම කෙනෙකුගෙ පෙළඹවීමකින් තොරව කරන්න උවමනා වෙන්නෙ. ඒ ගැන හැගීමක් ඇති කරගන්න ඕන වාසිය බලාගෙන නොවෙයි. අම්මට තාත්තටත් අපි සළකන්න හිතන්නෙ වාසිය ක් බලාගෙන නම්, එවැනි උදවිය ගැන නිර්ලජ්ජිත යුගයේ තව දුරටත් අප කතා කළ යුතුත් නැහැ. එය නිර්ලජ්ජිත කමටත් එහා කිය නපුංසක කමක් විතරක් වන නිසා.

නපුංසක තත්වයටත් අපහාස නොකර මේ නිර්ලජ්ජිත මේ කතාවට මෙතනින් තිත තබමු. 

මේ අපේ රටද? කියල හිතෙන මේ නිර්ලජ්ජිත හැගීම අපි මේ රටේ කියල සැර බාල කරල මකා ගන්න හදන්නෙ නැතිව, ඔව්, මේ අපේ රට කියල බය නැතිව  හිතල ඒ වෙනුවෙන්, රට වෙනුවෙන් යුතුකමට පෙළගැහෙමු. 

මෙය දේශපාලන හෝ මුදල් ගෙවා සිදුකරන ප්රාකශයක් නොවන බව කරුණාවෙන් සළකන්න.

තලු මරා

තමන් කන්නේ මොනවාදැයි හේතුප්‍රත්‍යන් සහිතව දැනගෙනම හොදට තලු මර මරා කන්නට රුසියෝ නම් මිනිස්සුමය. නමුත් එවැනි විටක උපහාස අපහාස තකා ඌරෝ ගැනද සමහරු සිහි කරති. නමුත් ඌරාට හේතුකාරණාව බඩගින්න පමණය. ඌට කනදේ ගැන විග්‍රයක් උවමනා ද නැත.

කෑමේදී මෙන්ම තවත් සතුන් කෙරෙහි විෂය නොවන්නා වූ දෙයකදී ත් බඩේ ගින්නක්  නොමැතිවම මිනිස්සු බොහෝ සෙයින් තලු මරති. සමහර විට වමාරා ද කති. සමහර විට එතැනදී බඩේ නැතත් හිතේ ගින්නක් නම් තිබෙන්නට පුළුවන.

යුක්තිය, සාධාරණය, අවංකත්වය, නීතිය, සමානාත්මතාව ආදිය මෙසේ තලු මරන දේවල් අතරින් මෑතදී විශේෂයෙන් අහාරයට ගත් බව දැනුනු දේවල්ය. එක අතකින් මෑතදී නොව හැමදාම අප මෙහේ මේවා තලු මරුවා ම පමණය. රහ අඩු නැති නිසා තවත් තලු මරන්නෙමු. නමුත් අහරක් බඩට වැටීමෙන් තොරව ජීර්ණය නොවන නිසා තවමත් මේ කතාකරන දේවල් උදෙසා තනිව ක්‍රියාත්මක වීමට තරම් ශක්තියක් අපට නැත.

මිනිසා ''මම'' යනුවෙන් ගොඩනගා ගන්නා සංකල්පයට වඩා, මිනිසෙක් ලෙසින් වැටහෙන දකින සළකන ගුණාංග අතර ඉහළින්ම තිබෙන්නේ මේ යුක්තිය, සාධාරණය, අවංකත්වය, නීතිය, සමානාත්ම තාව ආදී දේවල්ය. තවත් දේවල් තිබෙන මුත් පොදුවේ 'මිනිසා' යන හැගීමත් සමග මිනිසා යන සත්වයා‍ගේ සු‍විශේෂීත්වය මතුවන්නේ ඉහත කරුණු පදනමේ බිහිවන සමාජ සත්වයෙක් වශයෙනි. 

ඉදින් මෙබදු වූ ඉහළ දැනීම් සංවේදීතාවන් හිමි අප මේ සියල්ල තලු මරමින් හිදින්නේ ඇයි? විශේෂයෙන් තමන්ට අයුක්තියක් වූ විට යුක්තිය ගැන කතාකිරීම, තමන්ට අසාධාරණයක් වූ විට සාධාරණය ගැන කතාකිරීම, තමාට වංක කමක් සිදුවූ විට අවංක කම ගැන කතා කිරීම ආදී වශයෙන් තමන්ට සිදුවන තෙක්ම මේ මානව ගුණ ධර්ම ගැන තමන්ට නොදැනෙන්නේ නොහැගෙන්නේ ඇයි? නමුත් දිනපතා පැයෙන් පැය පුවත් වල සිට අප තලු මරන්නේ අනුන්ට වුනු අයුක්ති, අසාධාරණ, වංක, අවනීති ගැනය.  ඉතින් ‍එහෙනම් මේ රසය හොයා තලු මරමන් හිදින දේ අපට ජීර්ණය කරගන්නට හැකිවන්නේ කවදාද? 

එය අප අපම පටන් ගත යුතු දෙයකි. මිනිසෙකු හැටියට 'මම' ලෙසින් අයුක්තියකට පත්වන තැන වන තුරු නොසිට මගෙන් එදිනෙදා දිවියේ අනෙකා වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉටුකරන්නට මට නොහැකිද, සාධාරණය ඉ‍ටු කරන්නට මට නොහැකිද, අවංක වන්නට නොහැකිද? ගැටලුව එසේ නොසි‍තීමද? මිනිසාගේ සුවිශේෂීත්වය නම් එසේ නොසිතෙන දේ සිතීමට ඇති හැකියාවයි. මිනිස් සමාජයේ යහපත තකා  තලුමරමින් රස කරමින් හිදින දේ බඩට දමා ජීර්ණය කරගන්නට අපට හැකියාව තිබිය යුතුය. 

යුක්තිය, සාධාරණය, අවංකත්වය, නීතිය, සමානාත්මතාවය ආදිය තලු ගැසීමට නොව සමාජයට ප්‍රථිඵල දායී ගුණාංග ලෙස අප තුළින් වගා වී ලැබෙන අස්වැන්නක් විය යුතුය. 

කොතරම් රස ගුණ තිබුණත් ඔය දේවල්  කල්පයක් තිස්සේ තලු ගස ගසා රසකලත් ප්‍රතිඵලයක් නැති හපයක් බවට පමණක් පත්වනු ඇත්තේ කටින් බඩට වැටී ජීර්ණය වීමට අවස්ථාවක් නොලැබෙන කලටය. එබැවින්  දැනෙන, හැගෙන, හැමතැනදීම නැණවත්ව, බුද්ධිමත්ම, ඉවසීමෙන් යහගුණය සදහා ශක්තිමත්ම ඉදිරියට එන්න. 

මෙය වෙළද දැන්වීමක් නොවන බව ටද කරුණාවෙන් සළකන්න. 

මං මරා

මං මරා දැමීම යනු සියදිවි නසාගැනීමක් ගැන කියන කතාවක් නොවේ. සියදිවි නොනසා ගෙන පහසුවෙන් දිවි ගෙවිය හැකි මගක් ගැන කියන කතාවකි. 

මැරෙන්නට සිතෙන්නේ මං ගැන මහ ලොකුවට සිතා ගැනීම හෝ සිතාගන්නටම දෙයක් නොමැති වූ නිසා ඇතිවන අපහසුතාවය දරාගන්නට නොහැකි වූ විටයි. එනිසා මං මරාගෙන ම හිටියා නම් ආපසු මං ගැන ලොකුවට හෝ කුඩාවට හිතන්නට දේවල් ඇති වන්නේ නම් ඉතාම අවම වශයෙන් නිසා ශරීරය මරා ගන්නට නොහිතේවි. එනම් එම හැගීම තමන්ගේ ඔරොත්තු දීමේ ධාරිතාවය තුළ යටපත් කර දැමීමට නොහැකි නොවනු ඇත යන්නයි. 

‍කුමක් ද මේ මං මරා ගැනීමේ කතාව?

මිහි මත හැම මිනිසෙක්ම මම යනුවෙන් ගොඩනගාගන්නා සංකල්පයක් ඇත. ගොඩනංවා ගත්තේ නැතත් එබදු සංකල්පයක් නොදැනීම ගොඩ නැංවීම ස්වභාවයයි. ඉදින් මේ සංකල්පය ඔස්සේ කුඩා කළ පටන් අප සිතිවිලි මෙහෙය වෙන්නේ සියල්ල මම වටා කේන්ද්‍රගත වන්නේ යැයි යන පදනමින්ය. කුඩා කල අප හැම දෙයක් ගැනම මනස්තාප වන්නේ එබදු සිතිවිල්ලෙනි.  ඉර, හද, දෙමාපියෝ, ඥාතියෝ අපට අවැසියැයි දැනෙන හැම දේ, අප බලාපොරොත්තු වන හැම දේ අපට ලැබිය යුතුයැයි හිතන්නේ මේ නිසාය. අපට හැගෙන සියලු දේ එලෙසින් සිදු නොවන බවත් සියල්ල අප වටා කේන්ද්‍ර ගත නොවන බවත් අප වටහා ගන්නේ වැඩිවයස් වන විට බොහෝ සෙමිනි. කෙසේ නමුත් අඩු වැඩි වශයෙන් වැඩිහිටි වියේදීද අප වටා සියල්ල කේන්ද්‍රගත වන්නේ නම් අපි ඊට බෙහෙවින් කැමැත්තෙමු. ඒකාධිපතියෝ ලෙස සමහරු බලෙන් බලයෙන් තමන්වටා සියල්ල කේන්ද්‍ර කර ගන්නට හදන්නේ මේ සිතිවිල්ලේ දැඩි බව මැඩ ගත නොහැකි කමෙනි. එහෙත් එවැනි ඒකාධිපති කම් පවා හැමදා නොපවතින්නේ ස්වභාවධර්මයත් සමග එහි ඇති  පටහැකි කම නිසාමය. නමුත් නොයෙක් මිනිසුන් වටා තවත් පිරිස් කේන්ද්‍ර ගත වීමේ ස්වභාවය එදා මෙදා කවදත් පවතින්නේය.‍ විවිධ හේතු කරණා පදනම් කොට ගෙන එය සිදුවන්නේය. මා කියන්නට යන්නේ විවිධ අරමුණු තුළ තමා වටා අන්‍යන් කේන්ද්‍ර කර ගන්නට හිතාගෙන වැඩ කටයුතු කරන මිනිහා අවසන පත්වන දුක අත් නොමකර ගන්නට නම් දත යුතු මං මරා ගැනීමේ ඒ කතාවයි.

මං, හැමදාම ලෝකය දකින්නෙ මගේ ඇස්‍ දෙකෙන් වුනත් මට හැමදාම පෙනෙන්නෙ අනුන් මිස මාව නොවෙයි. කණ්නාඩිය ඉස්සරහට ගිහින් මගේ මුණ බලල  කොන්ඩෙයි ඇදුමයි හදාගත්තට ඊට පස්සෙ එදිනෙදා වැඩකටයුතු අස්සෙ කොයිම වෙලාවකවත් මට මාව පෙනෙනවද? අනුන් දිහා බලාගෙන අනුන්ගෙ ප්‍රශ්න ගැටළු පෙනි පෙනී අතරමැද කල්පනාවක හිටපු ගමන් මං ගැනත් අමුතුවෙන් හිතෙනවද? නැත්නම් මගේ ප්‍රශ්නම හිතේ වැඩකරන හින්ද වටේ පිටේ සිද්ද වෙන කිසි දෙයක් ගැන හැගීමක් නැතිද? කොහොම වුනත් මට මං කියන සංකල්‍පයෙන් තොරව මිනිහා යි කියන හැගීමෙන් හැම සමාජ ප්‍රශ්නයක් දිහාම බලන්න හැකියාවක් නැතිද? උගත්කම හෝ නූගත්කම එයට හේතුවද? නැත්නම් බුද්ධිමත් නොවීමද එකම හේතුව?

මං මිනිසෙක් නම් අනිත් අයත් මිනිස්සු නම්, රට, ආගම, ජාති, කුල, වර්ණ බේද වලින් තොරව අපි මුහුණ දෙන්නෙ එකම ප්‍රශ්න ටිකකට නේද කියන එක හිතන්න කොයි තරම් අමාරුද? නැතිනම් ලේසිද? දේශගුණික වෙනස්කම් භූගෝලීය වෙනස්කම් ආදී වශයෙන් තියෙන දේ නොවෙයි මෙතනදි මං කියන්නේ, මිනිස්සු හැටියට සතුට, දුක ආදී ව‍ශයෙන් හැගීම් දැනීම් තුළ එකම දේවල් නොවෙයිද අපි විවිධ තරාතිරම් වල ඉදන් වුනත් විදගන්නේ, විදවන්නේ. එහෙනම් මං , මම, කියන හැම තැනකම අපි හිරවෙන්නෙ අන්‍යන් වගේම මමත් තවත් මිනිහෙක් කියන එක හිතාගන්න බැරි නිසාද? ඒක ගැඹුරින් තේරුම් ගන්න හිතන්නෙ නැති නිසාද? මට කියල විශේෂයක් ලෝකෙ තියෙන්න පුළුවන්ද? ඉපදෙන සියලු දෙනා මියයනවනම් මට කියල ලෝකයේ අමරණීය තැනක් තියෙනවද? මට විතරක් වෙන්වුනු සදාකාලික නිරයක් තියෙනවද? 

එහෙම නැතිනම්, මමත් සාමාන්‍ය මිනිහෙක්. අනෙක් අයත් එහෙමයි. 

හැබැයි, මිනිස්සු අතරෙත් පුරුදු පුහුණු කරගත්තු ගුණ ධර්ම තුළින් මේ සාමාන්‍ය මිනිස් ස්වභාවයෙන් ඉහළට දියුණු වුනු මිනිස්සු ඉන්නවා. ඒ වගේම තියෙන ගුණ ධර්ම නසා ගෙන විනාශ වුන අයත් ඉන්නවා. මුහුණු දකිනකොට නැතත් ඒ අය සමාජයේ ක්‍රියාත්මක වෙනකොට අපට ඒ බව තේරුම් යනවා. ඉතිං මං ඒ දෙකොටස අතරින් කොයි කොටසට යනවද කියන එක මට මිනිහෙක් හැටියට හිතල තීරණය කරන්න පුළුවන්. ඒක මගේ අයිතියක්. හැබැයි, යහපතට බර වුනොත් යහපතම සැළසෙන බවත් අයහපතට බරවුනොත් සැළසෙන්නෙ අයහපතම බවත් දිගු කාලීනව දකින පෙනෙන දේ හොදින් නිරික්සුවොත් කාටත් බලාගන්නත් පුළුවන්. ඒ නිසා මට විතරක් වෙනවාය කියල හිතෙන දේවල් නෑ. 

ඒ ‍දේවල් කවදත් කාටත් වෙන්න පුළුවන් දේවල්.   

මං ඇතුළෙ ඉන්න මං මරා ගත්තම මේ හැම දෙයක්ම පොදුවේ කොයි මිනිහාටත් ඇතිවන ප්‍රශ්න කියන එකත් කිසිම මිනිසෙක් වටා ලෝකයක් කේන්ද්‍ර ගත නොවන ‍බවත් තේරේවි. අද අපට තියෙන ප්‍රශ්නය තවත් දවසක තවත් කෙනෙකුට එන්න පුළුවන්. ඉතිහාසයේ කී දෙනෙකුට එහෙම ප්‍රශ්න තිබුනද? අපි හොයල බැලුවද? ඒ නිසා පුංචි දේ වල් වලට මගේ ශරීරය මරා දා ගන්න දගලන්නෙ නැතිව, මං ඇතුළෙ ඉන්න මහා සුවිශේෂයි හෝ මහා  පාපකාරීයි, කියල හිතෙන මං මරා ගත්තොත් ඇත්තටම මිනිහෙක් හැටියට මම ක්‍රියාත්මක වෙන්න ගනීවි. හිතා ගෙන ඉන්නවට වඩා මගේ ඇත්තම ඇත්ත විදිහ එළියට ඒවි. ඒ ඇත්තම ඇත්ත විදිහෙන් මට කරන්න වෙනස්ම දෙයක් තියේවි. හැබැයි ඒ වෙනස් දේත් වෙනස් කමක් මිස අලුත්ම දෙයක් නොවේවි. හැම දාම අපි කාටත් කරන්න තියෙන්නෙ ඉතිහාසයේ සිද්ද වුනු දේවල් වර්තමානයේ සිද්ද වෙන දේවල් අනාගතයේ සිද්ද වෙන දේවල් තවත් ක්‍රමයකට කිරීමක් පමණයි. 

එකයි + එකයි එකතු කරාම දෙකයි, කියල කියන්නේ මං විතරක් නොවෙයි. ඒක ගණිතයේ එක්තරා ක්‍රමයක් තුළ අපි කව්රුත් තේරුම් ගන්න දෙයක්.

ඒ වගේම අපි කියන්නෙත් මම සහ තවත් මම කෙනෙක් එකතු වීම නිසා ඇතිවන යුගලයක්. ඒක ඔබයි මමයි වෙන්නත් පුළුවන්, ඇයයි ඔහුයි වෙන්නත් පුළුවන්. 

ඒ නිසා මං ඇතුළෙ තවත් මං කෙනෙක් තියා ගන්න එපා. මේ මම නම් එපමණයි. එතකොට   නමයි සුරතල් නමයි දෙකක් වුනත් දෙබිඩි ජීවිත නොතියේවි අපි කාටවත්. හිතන දේත් කියන දේත් කරන දේත් එකම ආකාරයකට ගලපගන්න පුළුවන් නම් මං හිතන්නෙ අපි හරි. ඒ හිතන දේ යහපත ඔස්සේ නම් මං හිතන්නෙ අපි දිනුම්. 

ඒ නිසා දෙපාරක් නොහිතා බොරු මං මරා,  ඇත්ත මාව බේරා ගන්න.  මන්ද, සත්‍ය යනු හිතලුවක් නොව පවතින්නක් වන නිසා. හීන ලෝකයෙන් මිදී හැබෑ පොළොවේ ඇත්ත මම හොයාගන්න. 

අමාරුයිවෙයි? ඒත් මිනිහා හම්බුනොත් ඔබට සතුටු හිතෙයි, ඔහුව හෝ ඇයව හරි මගට දක්කාගෙන ගියොත්, දිනුම ඔබ අතෙයි.

(පරිපූර්ණ දේවල් ලෝකයේ තියෙනවද කිය කියා ගොන් ප්‍රශ්න අහනවට වඩා සීයක් ලකුණු තියෙන තැන සීයක් ලකුණු වෙනුවෙන් ගන්නා උත්සාහය නිර්භීත මිනිස් ක්‍රියාවක්. ලැබෙන්නෙ ලකුණු හැත්තැ නවයක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත්, ලකුණු සීයක්  ගැන හිතන්න පුළුවනුත් මිහිහෙකුට විතරයි. ලකුණු සීයක් ගන්නවානම් ඒදේ කරන්න පුළුවනුත් මිනිහෙකුට විතරමයි.)

අලුත් ඇහැකින් අලුතෙන් දකිමු ලොව

අලුත් ඇහැක් කියන්නෙ අලුතෙන් කඩෙන් ගෙනත් හයි කරගන්න ඇහැක් නොවෙයි. කබ පිරුණු, කදුළු ගැලූ, ඇහැ සොදා පිරිසිදු කර බැලීමයි. ඇත්තටම එතකොට අලුතින් ඇහැක් ලැබුනා වගේ තමයි. 

ඇහැට කබ එන්න ඕන. කදුළු පිරෙන්න ඕන. නැත්නම් ඒක ඇහැක් වෙන්නෙ නෑ. එහෙම කියල ඇහැට ඇගිල්ලෙන් ඇනල කබ, කදුළු  ගන්න හදන මෝඩ වැඩේකට යන්නත් ඕන නෑ. හැබැයි ඔබට තියෙන්නෙ රබර් ඇහැක් නොවේ නම් අනිවාර්යයෙන් කබ, කදුළු ඔබට හුරුයි.

කබ, කදුළු හැදෙනවා තමයි. ඒත් ඒවා පිරිසිදු කරගෙන ඇලුත් ඇහැක් හැමදාම නඩත්තු කරන එක තම තමන්ගෙ වගකීමක්. මගේ ඇහේ පිරිසිදුකම පැත්තක තියලා අනුන්ගෙ ඇහැට වැටුණු පරාලෙ පොල් කීර අයින් කරන්න මට අමාරුයි. එහෙම දෙයක් කරන්න නම් පළමුවෙන්ම මට හොදට පෙනෙන්න එපැයි. ඒ නිසා පළමුවෙන්ම මගේ ඇහැ ඇහැක් විදිහට වඩා නේත්තර රාජයෙක් විදිහට නඩත්තු කිරීමේ වගකීම මටම බාරයි.

අනික් හැම දෙයක්ම වගේ ගොඩක් වෙලාවට ඇහැ කොච්චර වටිනවද කියල තේරෙන්නෙ ඇහැ ලෙඩ වුනු දාටයි. ඉතින් එදාට අපිට ගොඩක්ම අමාරුයි. අච්චර නිවැරදිව දැක්ක ඇහැ නේද කියල දුක් වෙන වාර අනන්තයි. හිත හදා ගන්නෙ මේ ලෙඩේ මග ඇරිල ආයෙ පේනව කියල අනාගත කාලෙන් හිතල. 

ඉතින් මේ ඇහැ ඇරගෙන හොද නඩත්තුවකින් අලුත් කරගෙන අලුතෙන් ලෝකය බලන්න හැමදාම පුලුවන් නම්, ඇහැට කොතරම් දේ අහුවෙනවද කියල තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙයි. හරියටම බලන්න පුරුදු වුනොත් ඇහැට අහු නොවෙන්නෙ මොනවද කියලත් ආපහු හිතන්න වෙයි. එච්චරකට වටින ඇහැ, හැබැයි මතක තියා ගන්න ඇහෙන් කොච්චර දේවල් බැලුවත් ඒව තේරුම් කරල දෙන්නෙ මොළේ බව. ඒ නිසා ඇහැ හොදට තියාගෙන මොළේ කුණු බැදෙන්න ඉඩ අරින්න හිතන්න එපා. එතකොට ඇහැ අලුත් වුනත් පරණ මොලේ ඔබට වැරදි පාරක අරන් යන්න පුළුවන්. අන්තිමට ඔබ හදිසි අනතුරකින් දැඩි සත්කාර ඒකකයේ ඉදීවි.

ඒ නිසා අලුත් ඇහැන් ලොව දකින්න. මොලේ ශුද්ධ කරගන්න නිතරම දිනපතා පාරෙ තොටේ රස්තියාදුවෙදි වදින දූවිල්ලෙන්. ඒ දූවිල්ල ශුද්ධ නොවී ඉස්මොළේ ගියොත් වැඩේ බරපතළම වේවි.

ඒ නිසා ටිකෙන් ටික හරි, ඇහේ, මොළේ වැදුනු දූවිලි ඉවත් කර ගන්න. අලුතෙන් ලොව පෙනෙනවා සත්තයි. එතකොට හිත... අනිවාර්යයෙන් ඒකත් අලුත් අලුත් දේ හිතන්න ගනී සහතිකවම එතකොට.

හිස් සාක්කුව-සමුදෙමි ඔබට

ජීවිතයේ ඇති තතු

එලෙසින්ම දකින්නට

මග පෑදූ

මගේ සීමාකාරී සාධකය

හිස් සාක්කුව

ඔබට

ස්තුතියි,

දැන් ඉතින්

අවසරයි,
කෘත ගුණ සළකන්න

ඉඩ දෙන්න

පුරවන්න

ඔබව, 
මගේ අනාගත කාසිවලින්

:) :D ;) ;D ගුණබර කාසිබර - ටු ඉන් වන් අනාගතයක් වෙනුවෙන් සව්දිය පුරන්නට ඇරයුම්... අවංක හිස් සාක්කුකාරයින් හට විශේෂයි.

සපත්තුවට කකුල

ඒක වැරදී බං

සපත්තුවට කකුල නෙවෙයි
කකුලට සපත්තුව කියන එකයි හරි

ඉතින්, සපත්තුවට නොවෙද කකුල දාන්නේ
සපත්තුවට කකුල, කීවාම මොකද

නමුත් පළමුව කකුලයි
සපත්තුව දෙවනුවයි

නෑ, සපත්තු සයිස් තියෙනවා
හරියන සයිස් එකට කකුල දානවා

මං කියන දේ උඹට තේරෙන්නෙ නෑ

මං කියන දේ උඹ තේරුම් ගන්නෙ නෑ

මේ උඹලට ඔය සපත්තු දාගන්න බැරිනම් නැතුවම වරෙල්ල

නිකමට කියපන්, සපත්තුවද වටින්නේ
කකුලද?

කකුලට වඩා වටිනා සපත්තු තියෙනවා බං කඩවල

මගුල

යකෝ ඔය එහෙකටවත් නෙවේ
කකුලෙ ආරස්සාවට දාගනින් ඔය දෙක
පස්සෙ, කටු ඇනුනයි කියන්න එපා
ගල් ඇනුනයි කියන්න එපා

හරි හරි යං, අපි එනවා බං...

විතර්ක ආලම්

අපි ගමනක් ගියෙමු

එකිනෙකා එකට හැපෙමින් ගමන් ගතිමු

මද දුරක් ගියෙමු

දෑත් මුදා දෙපසට වී ගමන් ගතිමු

දැන් අප දෙපසය

එක් පසෙක ඇය

අනෙක් පස මම

අපි දුටුවෙමු

ඇය කීවේ එය මහා ඵල ඇති රුකක් බවයි

මම දුටුවේ දිරා ගිය මහා රුකක් බවයි

පසෙකට වී බැලුවෙමු

පැත්තක් දිරා ගිය අනෙක් අත ඵල බරවූ මහ ගහක්

දෙදෙනාම ඒ වෘක්ෂයක් බවට එකගවුනෙමු

යලිත් ගමන් කළෙමු

අපි දැක්කෙමු

ඇය කීවේ ඒ සුදු හමක් බවයි

මා දුටුවේ හම කලු බවයි

පසෙකට වී බැලුවෙමු පෙර ලෙසම

පැත්තක් දා පිච්චී ගිය මහළු මිනිසෙක්

දෙදෙනාම එකගවුනෙමු මහළු මිනිසෙක් බවට ඒ

යළිදු ඉදිරිය බැලුවෙමු

දුටුවෙමු

ඇය කීවේ දෑසක් නාසයක් කටක් බඩක් ඇති බවයි

මම ගෙලක් පිටක් පස්සක් වලිගයක් ඇති බව කීවෙමි

පසෙකට වී බැලුවෙමු

වානර කුලයෙන් බවට අප එකගවීමු

අපි නැවතුනෙමු

එය අන්ධ බව ඇය කීවාය

එය බිහිරි බව මම කීවෙමි

පසෙකට වී බලන්නට 

අපට අවැසි නොවිණි

බයිට්

කටට රහට 

අපට හැපෙන

බැදෙන 

කරවෙන

එකම තෙලේ 

හිට ඇහුවලු

බයිටද?

උඹ

යුෂ්මතා කව්ද? (දන්න කෙනෙකුගෙන් අහගන්ඩ, අහවලා ගැන මගෙන් අහන්ඩ)

හිතලා  බැලුවා

තවම තේරෙන්නෙ නෑ වගේ

ඇහුවම  කිව්වා

දැන් නම් හරි වගේ

තීරණය කළා

ආපහු කල්පනා කලා

ඒ පාර පොඩ්ඩක් වෙනස් වගේ

තව හෙව්වා

උත්තර  ලැබුනා

දැන්නම් ඉතිං වැඩේ ගොඩ වගේ

ළගදි දවසක් 

කෙනෙක් ඇහුවා

........................

මම ?  

නම ?

ඒ නමම තියෙනවා තවත් කෙනෙකුට

ඇත්තද? 

නොම්බරේ...

එක්කෙනෙකුට එක නොම්බරයයි, 

සමහරුන්ට තුන හතරක්..

වැඩක් නෑ අවුල්, අප්සට් විලි ලැජ්ජයි

කෙලින්ම කියන්න බැරි වුනානේ..

ඇයි? මං හිතුවෙ දන්නව කියලනේ...

කොහොමද කියන්නෙ

මගේ උසාවිය 

නඩුකාරය මම

ඒත්, එවේලේ

නැතිවුනා කටඋත්තර

අහපු ප්‍රශ්නෙ?

යුෂ්මතා කව්ද?

යුෂ්මතා කව්ද?

යුෂ්මතා කව්ද?

මම..? 

... පස්වාන් දහසකට බුදුවන්ඩ...

දන්න කෙනෙකුගෙන් අහගන්ඩ

අහවලා ගැන මගෙන් අහන්ඩ

-මම- හලෝව් රස්ටා.. :)

හේතු (පිරිහුනු කිරි)

ඉබාගාතේ අයාලේ

යන පිරිස් දැක මුළාවේ

තැනක බැනවැද තැනක බණපද

දකින කවුරුත් විචාරේ

     ගෙදර සිට උන් පාසලෙද පසු

     ටියුෂනුත් ගත් වෙලාවේ

     කව්රුනුත් උන්ගෙන් එවේලේ 

     ඇසුවෙ බලමුකො විභාගේ

එකත්පස් කොට නොහොද හොද ගැන 

හැදෙන්නට ගති මනාසේ

කිසි කලක උන්හට දෙසුවෙහිද

පාඩමුත් කළ මනාවේ

       කලා නොකලා කලාවේ රස 

       ගුණය මිනිසුන්ගේ අගේ

       සමතලා වී  ගිය පසුද දැන්‍‍අර 

       දොස්  නගනු ගැන මේ ක්‍රමේ

ඉටිවලින් හෝ මැටිවලින් නොව

කඩදහින් කම් නෑ වැඩේ

කරනවානම් හොද නරක කිම

ඵලය පමණයි තැකූයේ

             රස්නයට ඉටි උණුවුනත්

             මැටි කරවෙලා යන විලාසේ

             දැවී යන කඩදාසි ගැන දැන්

             කව්ද වග ඵල සොයන්නේ

දැනෙන විට මෙහි වුනු හබේ

ආපසු හැරෙනු බෑ කියන්නේ

බොහෝ දුර කට ගිහින් කවුරුත්

හුන් තැනින් දුර අවාරේ

              හේතු නොසොයන හේතු නොදකින

              ප්‍රශ්න උත්තර සමා‍‍‍‍ජේ

              කට පාඩමට දුන් පිළිතුරුයි

              හැම ප්‍රශ්නෙටම තියෙන්නේ

අපත් දන්නැති අපිට සිත් නැති

පැන  නැගෙන විට වෙලාවේ

අවේලාවේ පැන දුවනවා 

මිසක වෙන කිම කලාවේ

කිරි පිරිහුනේ ජලයෙන්මද ගොම බිදක් වැටීමෙන්ද ? හේතු හොයමු යළි නොපිරිහෙන්නට..

පුණ්‍යවන්ත (පව්කාර පුණ්‍යවන්ත‍යෝ)

පන්සල් යයි 

දන්සැල් දෙයි

බණත් අහයි

සිලුත් ගනියි

        අදත් එකයි

        හෙටත් එකයි 

        එදත් එකයි

        ඔහුම තමයි

ශ්‍රද්ධාවත් එකම තමයි

ප්‍රඥාවත් එයම තමයි

ඔහු ඉන්නේ එකම තැනයි

අනෙක් අයට බෙදෙන පිනයි

       අතන වැඩෙත් කෙරිලා ඇති

       මෙතන වැඩෙත් කෙරිලා ඇති

       ඔහු හැමතැන ඉන්නා විට

       හැමගේ බර ඔහු පිට ඇති

වැඩෙන් තොරව නැත බුහුමන්

වැඩක් නැතිද ඔහු කළ පින්

කලක පටන් රැස් කළ පින්

වගා වුනිද මේ බිම දැන්

         එකත් පස්ව බණම තකා

         ගියත් නැතිද වෙන්නේ මුළා

         බුදුන් දෙසූ දම් වළදා

         ඒවා දැන් මිල කරලා

පෙරහැර ගෙන යෑම හොදයි

දෙසනා බණ දහම් හොදයි

යටි කුරු කළ බදුන් ගොඩයි

ඒවාටම දහම් දෙසයි

             ශ්‍රද්ධාවෙන් ඉවසාගෙන

             හිටි පමණින් පුණ්‍යවන්ත

             රැස්‍ වේවිද පුණ්‍ය මහිම

             දිවියේ ජය මං තැනුමට

නිවන නිවන නිවන තමා

ඒක කොහොද අපට අමා

දනට පිනට කැමති එකා

සූරාගෙන කන්න එපා

                  ආතල් ‍‍වී පුරන ‍‍විතින් 

                  නොයෙක් දනා නොයෙක මතින් 

                  පු‍‍වත් නොදැන මෝඩ සිතින්

                  මගුල් කරති ‍පොහොය ගෙවෙත්

පව්කාර පුණ්‍යවන්තයන්ගේ පින පෑදේ‍වා, අද වැනි දිනක...වත්

තැටිය රත් වී ඇත, සුරා බදුනත් කහට තේ එකත් අතරින් (ප්ලස් වීමේ කතාව)

සුරා බදුනට ගැලපෙන්නේ මස් පෙත්තකි. කහට කෝප්පයට රොටියක් ගැලපේ. අප දන්නා ප්ලස් කිරීම නම් එබදුය.

දැන් තැටිය රත්වී ඇත. රොටියක් පුළුස්සුමුද? මස් පෙත්තක් පුළුස්සා ගනිමුද? ප්ලස් වීමේ කලාව සමග ඔබගේ තේරීම කුමක්ද?

අප ජීවත් වන හතරවරං සමාජයේ මේ හතරවරං අභූත රූපය මොළය කළදකට වඩා වැඩි ඈයින්ට නොතේරී යා නම් නොහැක.

දැන් සූදානම එවැනි දෑ තේරුම් ගන්නට කැමැති උදවිය වෙනුවෙන් ඒ කතාව කියන්නටයි. කාළයක සිට තමන් ලද විවිධ අත්දැකීම් තුළ පුද්ගලයා සේම පොදු සමාජ දේහයද යම් කිසි පරිණතියකට ලක් වෙයි. මේ පරිණතියේ සීමා කෙබදුද එහි වටිනාකම් කෙබදුද යන්න පසෙක තිබියදී එහි පරිණාමය ගැන අවධානයට ලක් කිරීම මගේ කැමැත්තය. කිසිවෙකුගේ වාද හෝ මුලාශ්ශර වලින් තොර මගේ ශුද්ධ වූ රස්තියාදු ඥානයේ වටහා ගැනීමෙන් මෙසේ ලියමි. එසේ  කියුවේ එබදු මුලාශ්ශර දන්නා අය ගැන කිසියම් ම වූ නොපහන් හැගීමකින් හෝ අගෞරවයකින් නොවන බවද මෙතැනම කියමි.

මා කල්පනා කළ ඒ පරිණාමයේ බෙහෙවින් තීරණාත්මක අවදියක අද අප සිටින්නේයැයි ඒ මේ අත අප සමාජයේ සරලව සැරි සරද්දී මම දකින්නෙමි. එය හරියට අවුරුදු පනස් පහක වයසක තැලැත්තෑනියෙකුගේ පරිණත භාවය මෙන් යැයි විටෙක මට සිතේ. ජන මනස රත්වී ඇත. දැන් දැන් තමන් සන්තකයේ තිබුණු සංස්කෘතිකමය හරයේ වටිනාකම දකින අතරම වෙනස් වන සමාජ රටාව නූතන තාක්ෂණය සමගින් ගම් නියම් ගම් කරා අනියමින් හෝ සම්ප්රේෂනය වී ඇති බව පෙනේ. මතුපිටින් යන තාක්ෂණය සමග මතුපිටින්ම ගමන් කරන සමාජ සබදතා වල ඇති කෘතිම ගතිය ක්රමයෙන් ගමතුළටද පැතීරී ඇත්තේ නොදැනුවත්වමය. තමන්ගේම වැරදි නිසා තමන්ගේම වගකීම් යුතුකම් ඉටු නොකළ විශ්රාම යෑමට ඔන්න මෙන්න කියන මේ තලැත්තෑනියා දැන් සුසුම් ලමින් හිදී. ගිය නුවණ ඇතුන් ලවාවත් අද්දවන්නට බැරිය. එබැවින් ඒ සදහා වෙහෙසීමට නොව, ඉතිරි වයසත් දැන් ඇති නුවණත් නිසි ලෙස භාවිත කොට දැන්වත් තම යුතුකම් ඉටු කරන්නට වගකීම් තම අතටම ගන්නට මේ තලැත්තෑනියා කල්පනා කරන්නේ නම්? සමාජ දේහයේ අද වැඩිහිටි නියෝජනය බාල පරම්පරාව හමුවේ නිරුත්තරව හිදිති. වරද කාගේවත් නොවේ. එය එක්තරා යුග පරිණාමයකි. එයට ගොදුරු වූ මානවයාගේ වැළපිල්ලකි.

එබැවින් දැන් තැටිය රත්වී ඇත. රත් වෙමින් ඇත. සුරා ලෝලීන් මස් පුළුස්සන්නට බලා හිදී. කහට කෝප්පයක් තොල ගා සැනසීමක් ලබන අහිංසකයෝ රොටී පුළුස්සන්නට බලා සිටියත්, ඔවුන්ට එයට නිසැක සහයක් ලැබෙන්නේ කාගෙන්ද? මෙය බුදුන් වැඩිය රට වුවත් අද සුරාලෝලීන්ට වැඩි සැළකිලි තිබේ. එබැවින් අපි කහට එකක් බී රොටියක් කන්නට සිහින මවන විට, බල ඇත්තෝ නම් සුරාවේයයි කියන්නෝ සුරාවෙන් තම පිම්බුනු අවයව බලහත්කාර ලෙස භාවිත කොට අපේ තැටියේ ඔවුන්ගේ මස් පෙතිම පුළුස්සති. මෙරට වසන්නන්ට ඒ මස්ගද හොදින් දැනෙන්නේ අද ඊයේ සිටන් නොවේ. තැටියේ රත් වීම වැඩි වන්නට එය දැන් වැඩියෙන් දැනෙන්නට ගත්තා පමණකි. ඉදින් කණගාටුවේ අවේගය දුකක් නොවනු පිණිස මෙසේ ලියා තබන්නේ පහන් සංවේගයකිනි. තවත් මේවා ලියා ඵලක් ද නැත. ඊලගට ලිවිය යුත්තේ තෙවැනි දශකයකින් මෙපිටට එන ජීවිත වයස් ඇති මගේ පරම්පරාවේ අය වෙනුවෙනි. ඒ බොහෝ අයට තැටියත් , රොටියත් හතරබීරි කතාවක්ම පමණි. 

ඒ ඈයින්ට රස්තියාදු ප්ලස් වන්නේ නැත. එය විනාශයට මගක් විය හැකිය, ශුද්ධ රස්තියාදුව කීවාට තේරෙන්නේ නැත. එය ඔවුන්ගේ වරද නොවේ. යුගයේ පරිණාමික ත්වරණයේ වරදයි.

එනිසා අපි ඔවුන්ට ප්ලස් කළ යුත්තේ අලුත්ම දේවල්ය. ඒ මෙවැනි අයුරකින් යැයි මට සිතේ.

ඔවුන්ට අපි ලියමු, ලස්සන කතාන්දර. විද්‍යාත්මක ලෝකයේ ජීවිතය හා අතේ තියෙන ඇත්ත ඇත්ත බව නොදන්නා නිසා වටේ ගිහින් ඒ ඇත්තම හොයා ගන්නා හැටි. අපිට තියෙන තාක්ෂණික අලුත් දැනුම යොදාගෙන  ඒ ගැන නිර්මාණාත්මක දේ කරමු. අපි ඇත්ත හොයාගන්න ගිය රස්තියාදුව අඩු තරමින් ඒ අයට විද්‍යාත්මක ක්රමයක්වත් කරමු. එතකොට අඩුම වශයෙන් සමාජ පිළිගැනීමවත් ඒ උදවියට ලැබේවිනේ. එය කාටත් සතුටු සිතින් ජීවත් වන්නටවත් අවස්ථාවක් ගෙනදේවි. දැන් වන විටත් ක්රියාත්මක වන ඒ ක්රමයට මෛත්රියෙන් හිස නමන්නේ පෙරලුනු පිට හොදයි කියන්නට නොව, ආපිට පෙරළන්නට බැරි බව දන්නා නිසයි. නොපෙරෙළෙන බව දන්නා නිසයි. එහෙනම්, එබදු දේ රත් වූ තැටියට ප්ලස් වේවා..යි පතමු.

හරි හතරැස් පෙට්ටියට පියනක් නැත ( ඉනිමං තනන්නට මහන්සියක් කුමට)

හරි හතරැස් පෙට්ටියකි, එහි පියන විවෘතය. එබැවින් ඉහළින් දමන සියල්ල පහළට වැටෙන්නේය. එබැවින් අපේ නඩත්තුව තවමත් කෙසේ හෝ සිදුවන්නේය.

හරි හතරැස් අ මු තු ජා ති  ක ය ක චි න් ත න ය ක නම් පෙට්ටියක දමාගෙන අපිව රකින්නෝ අපට කන්නටත් දෙති. ණය වී හෝ අපට බොන්නටත් දෙති. එබැවින්ම අප මේ පෙට්ටියේ දිග අතටත් පළල අතටත් හැමදා ගමන් කරනවා විනා මෙහි උස අත ගැන කල්පනා නොකරමු. ඇත්තෙන්ම මේ පෙට්ටියේ උස ගැන තවමත් ඔබ කල්පනා කර තිබෙනවාද?

මෙබදු කතාවක් මම කලකදී කියවිමි. සතුන් සම්බන්ධව පර්යේෂණ කරන්නන් පිරිසක් සිදු කළ පර්යේෂණයක් වූ ඒ කතාව මෙබදුය. එක් කූඩුවක දමා සිටි එළුවෙකි. උගේ කූඩුවේ දොර පහතින් හරස් පොලු කීපයක් යොදා කූඩු දොර වැටකින්ද අවහිර කර තිබිණි. එබැවින් එළුවාගේ කූඩුවේ දොර අරින සෑම විටකම පිටතට පැමිණීමට නම් ඌ අර වැටට උඩින්ද පැනිය යුතු විය. මාස ගණනාවක් මේ තත්වය මෙලෙසම පැවතිණි. කූඩුව අරින සෑම විටකම එළුවා කූඩුවෙන් පිටතට පැමිණියේත් ආපහු ඇතුළට වැදුනේත් අර වැටෙන් පනිමිනි. කාළයකට පසු පර්යේෂකයින් විසින් මේ වැට ඉවත් කරන ලදී. ඉන් අනතුරුව කූඩු දොර අරින ලදී. කුමක් සිදුවන්නට ඇත්ද? එළුවා සතුටු සිතින් වෙනදාට වඩා පහසුවෙන් එළියට ආවද? ඔබ බලාපොරොත්තු වූයේත් එවැන්නක් නම්, ඒ ගැන කණගාටුය. එළුවා වෙනදා මෙන්ම දැන් නැති වුව වැටේ උසින් පැන්නේය. 

එහිම අනෙක් කතාවකි. තවත් සිව්පාවෙකුට හැමදා කෑම ලබා දුන්නේ සීනු හඩකින් පසුවය. කාළයක් ගතවෙද්දී කෑම නොලැබුනත් සීනු හඩට ඌ කෑම බලාපොරොත්තුවෙන් සුපුරුදු තැන සිටියේය. නමුත් ඌට සිතූ පරිදි ඒ මොහොතේ කෑම නම් නොලැබුනේය.

ප්රත්‍යක්ෂයට වඩා පුරුද්ද ලොකු වීමත් පුරුද්ද පුරුද්දට යාමේ අබ්බැහියත් මෙතුළ ඇත. නමුත් ඒ සතුන්ය. සතුන්ගේ හැටි බොහෝ විට එහෙමය. 

එක් අතකින් නොව අර්ථ කිහිපයකින්ම අපිද හොද සත්වයෝය. එබැවින් අපි ද ඉහත වැටට, සීනු හඩට කලක  සිට  බොහෝකොට රැවටී හිදින්මු. එබැවින් පෙට්ටියේ පියන විවෘත වුව අප ඒ බව සිතන්නේම නැත. මොකද අපට කෑම, හා බීම ණය වී හෝ ලැබෙන නිසාය.  එබැවින් හරි හතරැස් පෙට්ටියේ පතුලේම හිදිනවා විනා, විවෘත පියනෙන් ගැලවී පැමිණීමක් ගැන බොහෝ කොටම නොසිතමු.

එනිසා කූඩූ වෙවී තවත් කූඩු වෙන්නටම කතිකා කරමු. තරහ ගිය විටකත් කූඩුවටම බනින්නෙමු. විකල්පයක් නැත. අනේ  අපේ නිරුත්සාහයත්  පුරුද්දටම  ගියාදෙන්... ඉතිං, ඉනිමං තනන්නට මහන්සියක් කුමට?

මරණ බය හා ගස් බැදීම-ගුටි ඇනීම-දණ නැමීම- සමග මීළගට හෙලුවෙන් දිවීමද? (ගුරුතුමා දණ ගසත් නම් මරණ බය උපදවා ගෙන අපි හෙලුවෙන් දීවාම මොකෝ, දැන් අපි නිදහස් ජාතියක් නේ)

ලංකාවේ භීෂණය තිබුණා යයි මම අසා ඇත්තෙමි. ඒ යුගයේ අග භාගයේ උපන්නෝය අප, එනිසා එහි තතු වටින් ගොඩින් දැක, අසා, කියවා, මෙන්ම ගම් වල ක්‍රියාත්මක වූ විප්ලව නොවූ ක්‍රියාවන් තුළ විදින්නට සිදු වූ යම් අද්දැකීම් වලටද හිමිකමක් ඇත්තෙමි. මගේ කතාව එය නොවේ. ‍මේ කතාව කියුවේ හැම දෙයක්ම අතීතයේත් වුනා යැයි අතීතය මත වර්තමානයත් අනාගතයත් තක්සේරු කරන්නට හදන්නන් වෙනුවෙන්ය.

අප උපන් අවධිය වන විටත් ඇරඹී තිබුණු යුද්ධයේ දරුණුම බලපෑමට නතුවූවෝ අපි වෙමු. අපේ සහෝදරයින් දමිළ වේවා සිංහල හෝ මුස්ලිම් හෝ බර්ගර්, මැලේ හෝ අහිකුණ්ඨක හෝ වේවා මිය ගියෝය. බොහෝ කොට අප හා සමවයස් මෙන්ම බාල සහෝදරයෝ යුද්ධය වෙනුවෙන් මියැදුනෝය. එනිසා මියැදුනෝය. සියල්ලෝම දැන හෝ නොදැන බේදවාචී යුගයක ගොදුරු බවට පත් වූවෝය. මගේ කතාව ඒ ගැනද නොවේ. මේ කතාව කීවේ ඊලගට කියන්නට යන කතාවට පසුබිම හැදෙන්නේ මෙතනින් වන නිසාය. මන්ද යුද්ධයෙන් පසු අපි දෙවන වරටද ලොකු නිදහසක් ගැන පාරම්බෑ නිසාය.

කාලයක් තිස්සේ භීෂණයේ වේදනාව විද ඒ ගැන කතා කරමින් හිද දෙවනුව යුද්ධයෙන්ද බැටකා අද වෙනවිට  ඒ නිදහස් වීම් ගැන අප පාරම් බාන්නේ යහපත් සුභඅනාගතයක් ගැන උදම් අනමින්ය. සුද්දාගෙන් නිදහස් වූවා කීවාට තිස් අවුරුදු යුද්ධයෙන් නිදහස් වූවා කීවාට, නිවට පාදඩ අමන දේශපාලන බැම්මෙන් නිදහස්ව තවමත් තමන්ගේ පරමාධිපත්‍ය හෙවත් ඡන්දය වත් පාවිච්චි කරන්නට අපේ ර‍ටේ ඔය ජනයාගෙන් කී දෙනෙක් සමත්ද?

එය මට ප්‍රශ්නයකි, 

එහෙනම්, අප නිදහස්ද? අඩුම තරමේ නිදහස් චින්තන හැකියාවක් අපට තිබේද? ලාංකීය ජනයාගෙන් පැහැදිලිවම තුනෙන් දෙකක් තවමත් කඩේ යති. දෙ පතුළ උකුල් ඇටේ තෙක් ගෙවුනත් මේ ගමන නොනවතින්නේමය.

ප්‍රතිඵල රැසකි.

තමන්ම ගස් බැදුනෙමු, 

කැමැත්තෙන්ම ගුටි කෑවෙමු,

දණ ගැස්සූ බවද අසමින් සිටින්නෙමු,

මීළගට අපි හෙලුවෙන් දුවමුද?

තඹයක ‍ගරුත්වයකට හිමිකම් නොකියන දේසපාලුවන් කරමත හිදුවාගෙන ගොස් ඔවුන්ගේ ජඩ නින්දිත  කම් අභිමුව විලිලජ්ජාව නැතිවම අප රෙදි ගලවාගන්නේ කවර වරදකින්ද? පූරුවේ වරදකින්ද? 

සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ ඉල්ලං කනවා කියා කියන්නේ මේවාටයි. 

දේශපාලුවන්ට අනවශ්‍ය ගරුත්වයක් දෙන්නේ බලයට ඇති බිය නිසාමද, ලාංකීය ජනයාගෙන්  බහුතරය තවමත් අත නාරින නිවට නින්දිත තම වාසිය බලාගෙන රෙදි උස්සා ගෙන කඩේ යාමේ ජන්මයට වැඩි පුරුද්ද නිසා නොවේද? ජනයා මේ බලු-බලයට විරුද්ධ ව එක්කාසු නොවන්නේ ඇයි, මේ කියන්නේ තවත් දේසපාලකයින්ට කඩේ යන වැඩක් ගැන නොවේ. අනාගත පරපුර වෙනුවෙන් කඩේ යාමක් ගැනයි.

කෙසේ හෝ රස්සාවක් ලැබීම මිනිහෙකුගේ සැබෑම තෘප්තියකට මග කියන්නක්ද? කැම්පස් ගියද රස්සාවක් හදා ගන්ට කියා අර සමිතියට මේ සමිතියට බැදී නිවට නියාලු චින්තනයකින් බුද්ධියට හෝ උගැන්මට ලද සහතිකය අර දේසපාලු‍වාගේ දෙපතුල් මුල හොවා වැද වැටෙන නින්දිත, චින්තන විරහිත උගත්කමක් ගැනද අපි සිහින දකින්නේ. නෑ, රස්සා ගන්ට කියා තමන්ගේ අහවල් අහවල් දේ කුලියට දෙන තරමට ඔවුන් වැටෙන්නේ නෑ කවදාවත් උගත්කමට සරිලන චින්තනයක් තිබෙනවා නම්, වරද කාගේද? වරද සමාජ ක්‍රමයේම නොවේ. සමාජ ක්‍රමයත්  ඔය  ඔබ අප කාගේත් දායකත්වයෙන් නඩත්තු වන්නකි. අප නිවැරදි තැන සමාජය නිවැරදි වනු ඇත. වරදට එරෙහි වීමේ ශක්තියක් අප ලබනු ඇත.  එහෙනම් මේ දුබල කමේ පළමු වරද මගේ නිවැරදි නොවීමමයි.

ඔතරම් නින්දිත නොවී, පොල්ලක ස්වීප් ටිකට් ගසාගෙන වාසනාව විකුණන්න. එය දාහින් සම්පතකි. රජයේ සූදුව යැයි සමහරු කීවත් එය අර තකතීරු උගත්කමට හා නිවට චින්තනයෙන් ලබන ටයි කෝට් රස්සාවට වඩා අගනේය.

සියල්ල අවසන දේශපාලකයාට බැනීම නොව, දේශපාලකයාට ඒ පුහු මාන්නාධික බලය ලබා දුන් තමන්ටම තලා ගන්න. උගත්කමත් සහිතවම වැරැද්ද වෙනුවෙන් කඩේ යාම කොතරම් සාමාන්‍ය කරණය වී ඇත්දැයි කීවොත් දැන් එවැනි උදවියට හිනා වෙමින් බෙල්ල කැපීමද කළ හැක. බැලිය නොහැක්කේ රූපවාහිනියේ එවැනි දෑ පෙන්වන ප්‍රවෘත්ති හා නාටකයි. එතරමට තමන්ගෙන් සමාජයට කැටෙන විනය ගැන ඔවුන්ට හැගීමක් නැත. ඒ මොළ ඔළමොළ වී හමාරද?

ඉදින් මෙවැනි දේශපාලුවන්ගේ නිවට ක්‍රියාවලට සිනහ වෙවී සිටින එකේ මීළග ඵලය - රෙදි ගලවාගෙන හෙලුවෙන් දුවන්නට වන කතාවක් වුවොත්, 

නිවටුනි, උගත් නිවටයිනි, මරණ බයෙන් රෙදි ගලවාගෙන දේශපාලුවාගේ පදයට රගන්න. ජනතාවනි, තම පරමාධිපත්‍ය ජන්දය යැයි කියමින් එයත් තුට්ටු දෙකේ චින්තනයන්ට විකුණා මේවාට අත්පොඩි තලන්න.

හැබැයි මතක තියා ගන්න, මේක මේ දේවල් පටන් ගත්තු තැනවත් ඉවර වෙන තැනවත් නොවුනට අපේ උවමනාව තියෙනවනම් තැන කොතැන වුනත් යහපත වෙනුවෙන් සමාජයක් තැනිය හැකි බව.  අයහපතට තිත තියන්න ගන්න එක ‍තැනක් මෙතැන කරගන්න පුළුවන් බව.

ලොකුකම් වැඩක් නෑ, හැබැයි රටක දියුණුවට නම් ඒ රටේ මිනිස්සු ලොකුවට හිතන්න ඕනෑ...

අමතක කළාද? ;) තේරුම් ගත්තද? :) (අදුර හා ආලෝකය)

ජීවිතේ සමහර දේ අපි මතක් කරන්න අකමැති නිසාම අමතක කරල දාන්න හදනව. නමුත් කොච්චර අමතක කළත් නොහිතන විදිහට ඒව අපේ මත‍කයේ තියෙනව, සෞඛ්‍යමය ගැටළුවක් නැතිනම්. ඒත් අපි ජීවිත අතුළෙ තේරුම් ගත්ත සමහර දේවල් මතකයේ නැවත නැවත වද දෙන්නේ නෑ. ඒක ඇත්තක්ද ? ඔබම හොයලා බලන්න.

අමතක කරන්න හදන්නෙ අපි ගොඩක් දේ අපේ පහසුව , හා ලෙහෙසි නිදහස් වීමක් ගැන හිතලා. ඒත් මොහොතකට අවස්ථාවෙන් නිදහස් වුනත් හිත නිදහස් වෙන්නේ ඒ දේ තේරුම් ගත්ත දාට නොවෙයිද? හිතලම , නුවණින් විමසලම බලන්න.

නමුත් ජීවිතේ හැපෙන, රැදෙන, පැටලෙන බොහෝ දේ කියන තරම් පහසුවෙන් අමතක කරන්නත් ඒ තරම්ම විදිහකින් තේරුම් ගන්නත් කොහෙත්ම ඉඩක් අපට ලැබෙන්නේ නෑ.

අපි කොයිතරම් පුද්ගලීකරණය කරගන්න හැදුවත් සමහර දේවල් ඇතුළෙ තියාගෙන ඉන්න එක එතරම් පහසු දෙයක් නෙ‍මෙයි. ඒ අපහසුව දරාගෙන අනවශ්‍ය පීඩනයකින් පෙළෙන්න ගියොත් ඔහු හෝ ඇයට නවතින්න වෙන්නෙ රෝහලක, තවත් එහාට ගියොත් මානසික රෝහලක. 

ඒ නිසා තමන්ට ගැලපෙන ප්‍රතිපදාවකට වඩා මිහිහෙකුට සත්‍ය ධර්මයක් එක්ක ගැලපෙන ප්‍රතිපදාවක පිහිටීමේ වටිනාකම එතැනින් ඉස්මතුයි. අපිට ගැලපෙන විදිහ කියල දෙයක් අපි හදාගත්තත් පුළුල් අර්ථයෙන් අපිට ගැලපෙන විදිහ කියා දෙයක් නැහැ. ගැලපෙන්නේ එකම විදිහේ දේවල්මයි. අදුර කියන්නේ අදුරමයි. ආලෝකය කියා කියන්නේ අදුර නසන එකටයි. ඉතිං විදුලියෙන් උනත්, හිරු එළියෙන් උනත් එන්නෙ ආලෝකයක් , ඒකෙ ප්‍රභේද කවර ආකාර වුනත් වැදගත්දේ ආලෝකය හා අදුර යනු එකම කාසියක දෙපැත්ත මෙන් එකට බැදෙන තත්වයන් දෙකක් බව. මන්දාලෝකයේ සිට තිව්‍ර ‍ආලෝකය දක්වාත් මද අදුරේ සිට ඝන අදුර දක්වාත් අපි පරිමාණයක් යොදන්නේ මේ තත්වයන් දෙක පැහැදිලි අයුරකින් ප්‍රමාණාත්මකව හදුනාගැනීම සදහාමයි. ඉදින් ප්‍රශ්නයත්, පිළිතුරත් මෙබදුම ආකාරයේ සම්බන්ධයක් සහිත දෙයක් නොවේද?

එනිසා ජීවිතයේ තත්වයන් ,අවස්ථා තේරුම් ගැනීමට ටිකෙන් ටික උත්සාහ කිරීම මිස 'හෙට  මැරුණත් හිතට සැපයි අද ජොලි කරලා' යන සංකල්පයේම පිහිටා මතකයේ අමතක සුවය සොයන්නෙක් බවට පත්වූයේ නම්, අද ජොලිය කෙසේවෙතත් හෙටින් පසු කාල‍යාගේ අවසානයේදී ඔබ නොදැනීම රෝහල් සුවය විදිමින් මියයන්නෙක් බවට නම් පත්වේවි නිසැකවම. 

ඒ නිසා අමතක නොකර මතකයේ තියාගන්න, අමතක කිරීම කෙටි කාලීන බවත් තේරුම් ගැනීම දිගු කාලීන බවත්. ඒ බැව් අප තේරුම් ගත්තොත් මිත්‍යවේ අදුර දුරුවී සත්‍ය කරා ගමන් කිරීමේ මාර්ග පහසුව ඇති වන බවත්. කල්පනා කර බලන්න ඒ බැව් තේරුම් ගන්න පුළුවන්ද කියා, නැත්නම් සිද්ද වෙන්නෙ ඒකත් අමතක කර දාන්නද? 

කාළගුණය අකාරුණිකයි (අපි)

කළගුණය අකාරුණිකයි කියල, අයහපත් කියල අපි සිංහලෙන් කියන්නෙ පරිසරය අපිට වධ දෙනව කියල හිතෙන තැනකදි. පරිසරය ගැන එහෙම කතා කියනකොට නිකමට වගේ කණපිට චින්තනයකින් හිතෙනව, අපි කොච්චර කාරුණිකද, යහපත්ද කියල. හැමදේකම හොද ගුණය , හොද සුවය වින්දනය කරන්න කැමති අපි කොච්චරක් නම් ඒ හොද ගුණය තව කෙනෙකුට ලබා දෙන්න කැමතිද?

මිනිස්සුත් පරිසරයෙම කොටසක්. සත්වයින් අතරින් පැහැදිලි, ප්‍රබල හානියක් පරිසරයට කරන්නෙ මිනිසා. කෙනෙක් ඒක දියුණුව කියල අර්ථ දක්වන්න පුළුවන්. නමුත් අපි යම් යම් අර්ථ කතන තුළ අකාරුණිකත්වය සාධාරණී කරනය කරන්න හදනකොට ස්වභාව ධර්මයම අපිට පාඩම කියල දෙන්න පටන් ගන්නවා. අකාරුණිකත්වයට ප්‍රතිචාරය ලැබෙන්නෙත් අකාරුණික  විදිහටමයි. ඒ කෙන් මිදෙන්න අපිට හැකිවෙන්නෙ කාරුණික වෙන්න පුළුවන් අපිට නිසාමයි. ක්‍රියාත්මක වෙන්න පුළුවන් අපිට නිසාමයි. 

ගැජට්ටු, විජට්ටු තුළ ගතවෙන ජීවිතයක් හිමි අපි අද ඒ ලෝකයේම සිරවෙනවා නම් පරිසර‍ය අපට වධ දීම පුදුම වෙන්න දෙයක් නෙමෙයි. ආර්ථික කාරණත් මේ දේවල් එක්ක බද්ධ කරගත්තම ස්වභාවික පරිසරය තුළ අපි හදාගන්න පරිසරය තුළ ආපහු ස්වභාවිකත්වය  හැදීමත් ව්‍යාපාරයක්. නමුත් හැම දේකටම වගේ කොතනින් පටන් ගත්තත් හරි තැනට යන අරමුණක් තියෙනවනම් ආර්ථිකය මැද්දෙ හරි පරිසරය රැකේවි, දශම ගණනකින් වත්. අපි හැමදා දියුනු වුනේ පරිසරයේ සම්පත් යම් ලෙසකින් ප්‍රයෝජනයට ගනිමින්ද යම් දිනෙක අපි විනාශ වෙන්නෙත් ඒ ණය ආපහු ගෙවන්න බැරි වීමෙන්ම කියන එක පැහැදිලි සත්‍යක්. නමුත් පොලියට පොලී හැදෙන වැල් පොලී ක්‍රමයට නොයා හැම දෙනෙක්ම හැකි පමණින් තමන්ගෙන් පරිසරයට වන හානිය වළක්වගන්න ක්‍රියා කරනව නම්, අඩු තරමේ නිදහසේ අවසන් හුස්ම අරගෙන මැරෙන්න ඒ අයට අනාගත ලෝකයේ අවස්ථාව ලැබේවි. නැත්නම්... පරිසරය පිළිබද අනාගතය අපේ ඉරණම කොයි ලෙසකින් විසදාවිද? යන්න භයානක හීනයක් වෙන්න පුළුවන්. ඒ වගේ වෙලාවට ගණන් හදන්නෙ අපේ වයසත් එක්ක ඒ වෙනකොට අපි ඉදීවිද කියල. 

හැබැයි අපි නැති වුනත් එදාටත් හුස්ම හිරවෙන්නෙ මිනිස්සු ඇතුළු අහිංසක සතුන් පිරිසකගෙම තමයි. අඩුම තරමෙ අද ටිකක් හිතුවොත් හෙට වෙන අනතුරේ හානිය වත් අවම කරගන්න අවකාශයක් අපට ඉතිරිවේවි.

එනිසා කාළගුණය අයහපත් හැම විටම අපි තව තවත් යහපත් වීමට සිතමු. ස්වභාව ධර්මය අපට වෙනස් කළ නොහැකි වුනත් අපේ ස්වභාවයන් වෙනස් කරගැනීම තුළ ස්වභාව ධර්මයේ රැකවරණය ලැබීමට අපට හැකි නොවන්නේ නැත. කෙටියෙන් කීවොත් ඔබේ ස්වභාවය කාරුණික නම් ස්වභාව ධර්මය ඔබට අකාලේ අකාරුණික නොවනු ඇත. ස්වභාව ධර්මය  ඔබේ ජීවිතයට වගකීමක් නොදෙතත් ඉන් සැනසීමක් නම් ඔබ වෙත ඉතිරිවනු ඇත්තේමය.

සැගවෙන නුවණ (හිරු නොදුටු ලොව)

පිපිණු මල් ගැන අපි කතා කරමු

පාට මල් වල ලස්සන බලමු

‍වෛවර්ණ ලෝකයේ උන්මාද හීන දකිමු

ඒත් ඉර නොපායයි නම්...

මේ සියල්ලක් නැත, 

ඒත් ඉර නොපායන රාත්‍රියේ

අපට සද ඇත

අපි ඒ ගැන කතා කරමු

සද නොමැති දා අපි පහන් දල්වමු

ඒත් ඉර නොපායයි නම්...

අපිට සද නැත,

එවිට ඉර නැත්නම්   සද ද  නැත

ඉර සද නැතිදා

ලොව ද නැත

කිසිවෙක් ලොව නැතිවිට

අදුර පමණකි

එහෙත්, 

සැගව ඇත නුවණ

හිරු නැගෙන ලොව

මල් පිපෙන පරවෙන 

මිය යමින් 

යලි යලිත් දළුලන

ඔබට ලැබ දෙනු පිණිස

ඥානය

ඥානය ලබනු පිණිස හිරු බැස යාමට මත්තෙන්,  පිබිදෙන්න ...

වෙන තැනක සිට ලියූවෙමි(පරණ මතකය ගීයකින්)

හෙමින් හෙමින් හෙමින් ඇවිත් 

ඇහි පිය ලග නතරවෙලා

වැටී... වැටී... වැටී... මිය යන්නම්

දෙපා මුල විසිරිලා

    පෝයදා හද ලස්සනයි

    පිනි වැටුණු රෑ සීතලයි

    මගේ හිත නුඹ ලග රැදෙයි

    සිහින මැද කවි පද ගෙතෙයි

දැවටි දැවටී දැවටෙමින් 

කදුළු බිද බිද කොපුලගින් 

සිහින මැද ඔබ මතකයෙන්

කදුළු මතකය මියැදෙමින්

    හෙමින් හෙමින් හෙමින් ඇවිත් 

    ඇහි පිය ලග නතරවෙලා

    වැටී... වැටී... වැටී... මිය යන්නම්

    දෙපා මුල විසිරිලා

ඇත්තට බොක්ක (පට්ට)

ඇත්තට බොක්ක දීම කියන්නේ ශුද්ධ වූ බොක්කක් ඔබට හිමිවෙනවා කියන එක. බඩ ශුද්ධ වීම නිරෝගී ජීවිතයකට හේතු වේවි. එනිසා බොහොම ලස්සන සුකුමාළ වචන වලින් කියන අති සුන්දර පට්ට පල් බොරු වලට වඩා අසභ්‍ය නොවන රස්තියාදු වචන වලින් කතාකරත් ඇත්ත දේ සුන්දරයි.

ගොඩක් දේ වල් වලදි පට්ට විදිහට ඒ දේවල් කරන්න කැමති රස්තියාදුවෝ ඇත්ත ත් එක්ක පට්ට විදිහට බැදෙනවා නම් ඇත්ත ජීවිතේට පට්ට විදිහට ගලපගන්නවා නම් ඇත්තටම පට්ට විදිහටම ජීවිතේ නිවැරදි කරගන්න පුළුවන්. ‍

පහසුවෙන්ම තමන්වත් අනුන්වත් රවට්ටගන්න පුළුවන් විදිහට බොරු ගොතන්න, උත්තර බදින්න සමහර විට හරි ලේසියි. හැබැයි ඒ බොරු නිසා සිද්ද වෙන්න පුළුවන් දේවලුත් කියන්න වෙන තවත් බොරුත් ගැන හිතුවම තේරෙයි ඇත්ත කතා කරන හා ඇත්ත තේරුම් අරන් ක්‍රියා කරන එක මොන තරම් බුද්ධිමත් දෙයක්ද කියලා. 

කොහොමත් ඇත්තට බොක්ක දෙන්න සමහරුන්ට බෑ. ඒක ජන්මෙට වඩා ලොකු පුරුද්ද නිසාද, පුරුද්දට එහායින් අතාරින්න බැරි ජන්ම ගතියක්ද කියන එකත් තේරුම් ගන්න ඕන තම තමන්ම තමයි. 

එනිසා උපක්‍රමශීලි වෙන්න, ස්ථානෝචිත වෙන්න හැබැයි බොරුවෙක් වෙන්න එපා. මොකද  කවද හරි දවසක ඔබටත් මටත් අරගෙන යන්න ඉතිරි වෙන්නෙ ඔය ඇත්තට ඉඩ දුන්නු බොක්කේ රැදෙන දෙයක් විතරයි. එදාට ඔබට පට්ට විදිහේ සන්තෝසයක් හරි දුකක් හරි දැනෙනවානම් ඒ ඔබ අද ගන්න නිවැරදි අවංක හෝ වැරදි වංක තීරණයේ ප්‍රතිඵලයක් වෙන්න පුළුවන්.

ආයෙත් කියන්නේ ඇත්තට බොක්ක දෙන්න බයවෙන්න එපා. පට්ට විදිහට ඔබේ ඇගේ ලේ පිරිසිදු වේවි. ඒත් මතක තියාගන්න ඇත්ත නාමෙන් වෛරය වපුරවන්න හදන එක නම් කිසිදා සමාව ලැබෙන වරදක් නොවේ කියන එක. එතනට සදා පිළිතුර ලැබෙන්නෙ නිවට නොවන ඉවසීමකින් , පට්ට ඉවසීමකින්ම පමණක්මයි. 

සීමා නෑ (නැත්තෙ නෑ)

ලෝකයා සියලු බාධක මැඩ ගෙන සීමා මායිම් නැති ලෝකයක් කරා පිය නගති. එහෙත් ඇති සීමා අතික්‍රමණය වෙද්දී තව තවත් සීමා එළැඹෙයි. ඒ සීමා වෙත යද්දී තවත් සීමා ඈතින් දිස්වෙයි.

ලෝක‍යාගේ ගමන පසෙකින් තබමු. අපේ ගමන, මගේ ගමනේ සීමා කෙබදුදැයි මොහොතකට සිතමු. සීමා අවශ්‍යද? පුළුල් ප්‍රශ්නයකි. පටු පිළිතුරක් මම දෙමි. සීමා අවශ්‍යයි. මේ සීමාව කොහේද? ඔබේ බුද්ධියේ, චින්තනයේ ගෙදර වත්තේ වැටේ, තාප්පයේ ඔබත් මමත් අතර මේ හැම තැනකම තිබිය යුතු සීමා තිබිය යුතුමයි. ඒවා සංශෝධනය විය යුතුය. සංශෝධනය විය හැකිය. එහෙත් සීමා තිබේ. මි‍නිසෙකු හැටියට අපට සීමා නැති ජීවිතයක් නඩත්තු කළ නොහැකිමය. මිනිසාගේ සීමාව සතෙකුගේ සීමාවට වඩා අතිශයින්ම පුළුල්ය. නමුත් විටෙක නිරුවතින් දිවෙන ලජ්ජා සංකල්පයෙන් මිදුනු සත්වයාට වඩා අපි වස්ත්‍රයෙන් සීමා වෙමු. එහි අදහස නිගණ්ඨභාවය අගයන බව නොව, වස්ත්‍රයෙන් නිර්මිත සංස්කෘතියේ සුපහන් භාවයයි. ඒ වස්ත්‍රයම තවත් කෙතරම් සංස්කෘතීන් නිර්මාණය කරනවාද? සමහර විට නිරුවත් සත්වයා නූපදවා ගන්නා අමුතු කාමය රාගය වස්ත්‍රය පදනම් කොට මිනිසා උපදවයි. නැවතත් සීමා ඇති තැන් ගැන සිතන්නට එවිට ඉඩක් ඇත.

අපට ඕනෑ තැනකදි දමා ගන්නා සීමාවට වඩා නිසි තැන නිසි විට ඇති සීමා පිළිබද මිනිසාට ඇති ඉව ඉතා ඉහළය. නමුත් භාවිතාව ඉතා පහළය. නමුත් ඉන් නිසි ඵල ගන්නෝ ජීවිතය දියුණුව කරා ගෙනයති. ඉදින් එහෙව් 'සීමා' සමග ගනුදෙනුව පහසු නැත. නිරාකරණය කරගත යුතු තැන් බොහෝය. සිතිය යුතු දේ බොහෝය. මන්ද සමහර සීමා අතික්‍රමණය ලෝක යුද්ධයකින් වත් කෙළවර කළ නොහැකි වනු ඇත. ලෝක යුද්ධයකින් කෙළවර කළ නොහැකි සමහර සීමා නිසි අවබෝධය සහිත සිතක විවරණයෙන් කෙළවර කළ හැකි තැන්ද ඇත.

ජාති, ආගම්, කුල, ගෝත්‍ර වශයෙන් වැටෙන සීමා සංස්කෘතික පරිසරයේදී තබා ගනිමින් සිත් තුළ ඒ සීමා බොහෝ කොට ගේට්ටු සහිත තාප්ප සීමා මෙන් ගනුදෙනු වට  පිවිසුම් පිටවීම් වලට ඉඩ කඩ ලැබෙන ඒවා වනවා නම්, සීමා යන්න ඔබ අවබෝධ කොට ඇත. 

හිතේ ඇති සීමා, ගතේ සීමා, සමාජ පරිසරයේ සීමා, ගෙදර, පවුල, අපේ දහසකුත් භූමිකා තුළ ඇති විවිධ වූ දහසකුත් සීමා ගැන සිතීමට ඇති කාලය ත් සීමා සහිතම වේ. එහෙත් ඒ කාල සීමාව තුළ ඔබ නැවත නැවතත් සිතිය යුතුයි, සීමා - කොතරම් අසීමිතයැයි කීවත් මිනිහාට යම් තැනකදී වැටෙන 'සීමා' ව ගැන.

ගරු.....(ආචාර්යවරුන්ට පමණක් නොවේ)

මෙය කියවන පාඨක ඔබ සැමගෙන් අවසරයි, ගරු මහත්ම මහත්මීනි...

ඔබ ඇත්තටම ගරු කටයුත්තෙක්ද? හැමදෙයක්ම තමන්ගෙන් ප්‍රශ්න කරල ජීවිතය තේරුම් ගන්න ඕන මිනිස්සු එකිනෙකා තම තමන්ගෙන්ම අහගන්න ඕන ප්‍රශ්නයක්. මොකද්ද මේ 'ගරු' කම. ලොකු කමක්ද? නැත්නම් ආත්ම ගෞරවයයි කියන එකද? නැත්නම් බය හින්ද ඇතිවෙන දෙයක්ද? මුදල් හින්ද ලැබෙන ‍දෙයක්ද? සමාජ තත්වයයි කියන එකක් නිසා ලැබෙන දෙයක්ද? බොහෝ කෙටි ප්‍රශ්න වල පස්වෙනි නැත්නම් අවසාන උත්තරය වගේ ඉහත සදහන් සියල්ලම නිවැරදියි' ද.

ඇත්තෙන්ම මිනිහෙක් හැටියට ඉපදුනු ඔබත් මමත් ගරු කරන්න ඕන කාටද, මොකටද, කියන එක මොළේ ආබාධයක් නැති, හදවතේ කහටක් තියාගන්නෙ නැති, කාටත් ගැති නැති මෙන්ම  නිර්භීත ඕනම කෙනෙකුට සාමාන්‍ය වශයෙන්ම තේරෙන දෙයක්. නමුත් ඉතිං ඔය ඉහත සියලුම ගුණාංග එකට තියන මිනිස්සු අඩු නිසාම ගරු කිරීම කියන දේට අපේ සමාජයේ හරි අර්ථකතනය බොහෝ විට ලැබෙන්නේම නැහැ.

අපි එකිනෙකාට ගරු කළ යුතුයි කියල අපේ සමාජයේ සාමාන්‍ය කතාවක් තියෙනව. ඒ වගේම අන්‍යන්ගෙන් ගෞරවය ලබන්න නම් තමන් අනෙක් අය වෙත ගරු කළ යුතුයි කියන කතාවකුත් තිබෙනව. මීට අමතරව ගරු කටයුතු පුද්ග‍ලයා කවුරුන් වුවත් විවිධ ආකාරයේ ගරු කිරීම් සමාජයේ අපි එදිනෙදා දකිනව.

මේ සියලු කතා මෙහෙම නම් අපි ඇත්තෙන්ම ගරු කළ යුත්තේ කාටද? මුලින් කියූ පරිදිම හැම දෙයක්ම මෙන් ගරු කිරීමත් තමන්ගෙන් පටන් ගන්න දෙයක් විය නොහැකිද. මට පුළුවන්ද මට ගරු කරන්න. බැරි නම් මම පිළිගන්නවා මම එතරම් හොද පුද්ගලයෙක් නොවෙයි කියන එක. අනිත් අතට මට පුළුවන් නම් මට ගරු කරගන්න. මම හිතනවා මම සැළකිය යුතු ගුණාංගයක් සහිත පුද්ගලයෙක් කියලා. එතනින් තේරුම් ගන්න පුළුවන් කාරණය තමයි, අපි කොයි කවුරුත් තමන් ගැන හිතද්දි වුනත් සැළකිලිමත් වෙන්නේ තමන්ගෙ ගති ලක්ෂණ, ගුණාංග පිළිබදව කියලා. පුහු මාන්නයකින් මම ගරු කළ යුත්තෙක් කියල හිතාගෙන ඉන්න මානසික ව්‍යාධියක් ගැන නොවෙයි මේ කියන්නේ. හොද සිහි බුද්ධියෙන් තමන්ට තමන් ගැන හිතිය හැකි මානසික නිරෝගී භාවයක් ගැන. ආත්ම ගෞරවය, ආත්ම විශ්වාසය, ආත්ම ශක්තිය කියන දේ ගැන කතාකරන්න මිනිහෙකුට පුළුවන් වෙන්නෙ එතැනදි. ආත්මයක් වශයෙන් ආත්ම ගැනීම නොවෙයි, ව්‍යවහාර වශයෙන් ආත්ම යනු 'මම' 'මගේ' යන හැගීම නම් ‍එ අයුරින්  මට මා ගැන තක්සේරු කිරීමේ හැකියාවක් ලබා ගැනීමයි. තවත් විදිහකට කියනවා නම් මගේ හැගීම් වල ගුණා ගුණ පිළිබද තක්සේරුවක් මට තිබීමයි. මගේ හැගීම් පිළිබද මටම ඇති අවබෝධයයි. මම ගැන මම හොදටම දැනගෙන සිටීමයි.

දිගින් දිගටම කීවේ ගරු කරන්නට නම් යමෙක් යමෙකුට හැබෑවට, දැනගත යුතු බව නිවැරදි ගුණය කුමක්ද යන වග. 

අපි එකිනෙකාට ගරු කරන්නෙ මිනිසුන් හැටියට මිනිස් කමට වුවත් ඒ හැගීමේ ප්‍රබලත්වය මතුවෙන්නේ ඒ මිනිහාගේ ගුණයත් එක්කයි කියන එක යටපත් කරන්න බැරි සත්‍යක්. මිනිස් නම් වූවාට මිනිස් කම් නැත්නම් අපේ ගරුත්වයත් ගරු... නම් වූවාට සැබෑ ගෞරවයක් වෙන්නේ නම් නෑ. එනිසා නමින් ගරු නොවී හැගීමෙන් උපදින ගෞරවය හොයා යන්න. හොයා ගන්න.  

මේ අදහස කාගෙන්වත් ගෞරවය හොයායන්න කියා නොව හැබෑ ගෞරවය යනු කුමක්ද යන්න හදුනාගත යුතු බවත් එවැනි ගෞරවය ලැබිය යුත්තන් එබදු ගෞරවයෙන් පිදිය යුතු බවත්මය. එලෙස ගෞරව නොකළ යුත්තන් විශේෂයන්ගේ ලයිස්තුවෙන් ඉවත් කර සාමාන්‍ය මිනිහෙකුට ලබා දිය යුතු ගෞරවය පමණක් ඔහුට හෝ ඇයට පුදන්න. මන්ද පිදිය යුත්තාට පිදිය යුතු සේම නොපිදිය යුත්තා පුදන්නට නොයෑමත් පිදිය යුත්තාටම ලබා දෙන හැබෑ ගෞරවයක් වන බැවිනි.

‍ගොඩයා(මඩයා කව්ද?දැනගන්න)

වර්ණ භේදය, ජාති භේදය, කුල භේදය සමාජයේ දියුණුවත් එක්ක නැති වෙලා ගිහින් කියල හිතුවත් එතරමකට දියුණු සමාජයක් ලෝකයේ නෑ කියල විමසිල්ලෙන් බලනකොට කාටත් තේරුම් ගන්න පුළුවන්. 

මේ ‍භේදයත් එක්කම යන තවත් ලස්සනම වචනයක් ලගදි දකින්න ලැබුන. ඒකත් නැතිවෙලා ගිහින් කියල හිතුනට තවමත් 'මඩයෝ' එමට බව ඒ වචනෙ ඇහුනත් එක්කම තේරුනා. 

'ගොඩයා' මෙහේ සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයේ තාමත් ඉංග්‍රීසි පන්නය නොතේරෙන, බටහිර සංකල්ප  නොදන්නා, කොළඹ නරුම පන්නය නොතේරෙන වගේම ඒ සිරිත් විරිත් අනුගමනය නොකරන සමහර උදවියව හදුන්වන්නට මේ වචනය පාවිච්චි කරනවා. පළමුවෙන්ම සිහිපත් කළ යුතුයි. අසාමාන්‍ය නොවන මොනයම් මිනිසාත් කන්නේ කටින් හා ජීර්ණය වූ ඉතිරිය පහ කරන්නේ අධෝමගින් කියන එක. ඔය ගොඩයායි කියන කෙනාත් කටේ දිවේ ඉංග්‍රීසිය ගාගත් බටහිරින්ම නිපදවෙන වෙන වෙන ගැජට් ඇග පුරා වනා ගත්තත් ඒ උදවියත් ප්‍රධාන ශරීර නඩත්තුව කරන්නේ ඔය මාර්ග දෙකෙන්ම තමයි කියන එක. මහා බ්‍රහ්මයාගේ මුඛයෙන් මිනිසුන් ජනිත නොවන්නා සේම ගොඩයින් හෝ මඩයින් ලෝකයේ ජනිත වී ඇත්තේත් නෑ. 

මිනිසුන් තමන් හැදෙන පරිසරය, සංස්කෘතිය විසින් යම් යම් පරිදි පෝෂණය වනවා හැර එහි වරදක් හෝ අඩුවක් කියා දෙයක් නෑ. ඇත්තේ යම් යම් ගනුදෙනු වලදී තිබෙන නොදන්නා කම නිසා ඇති වන දුර්වලතා, අපහසුකම් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් කිසි කෙනෙකු සංස්කෘතික පරිසරයන්හී ඇති නොගැලපීම් මත 'ගොඩයා' කියා යමෙකු හදුන්වනවානම් ඒ තැනැත්තාව හදුන්වන්නට වෙන්නේ 'මඩයා' කියා පමණයි. ‍ගොඩයා තවරා නොගත් මඩ තවරාගත්තෙකි ඔහු. එනිසා මිනිහෙකුගේ නොගැලපීම හෝ හැදියාව මත 'ගොඩයා' යි කීම මේ ගැජට් ලෝකයේ අතිශයින්ම ඉංග්‍රීසි පන්නයක සිහිනයක් තුළ ජීවත් වන 'මඩයා' කෙනෙකුගේ කතාවක්ම පමණි. 

යම් අදහසක් කැටි කර කියන වචනය එකපැත්තකට විතරක් නොවෙයි, එහි විරුද්ධාර්ථයක් ද තිබෙනවා. එහෙනම් පිරිසක් ‍ගොඩයින් නම් ගොඩයින් නොවන අනිත් අය මඩයින්. ඒ ආකාරයෙන් ගත්විට ඇත්ත එබදුයි. 

එබැවින් කටින් නොකීවත් 'ගොඩයා' සංකල්පය සිතේ තිබෙන අයටත් කිව යුත්තේ ඔබ හිතනවානම් ඔහු හෝ ඇය 'ගොඩයා' කියා, දැනගන්න 'මඩයා' ඔබයි කියා.

අපි කළ ගොන්කං නුඹලා නොකරගං

(මිනිසා අනුකරණයට උපන්ගෙයි හපනෙකි. ඒ පිළිබද සිතා ගෙන මෙය කියවන්න.)

මරණයට නියම වූ මිනිසෙක් සිය පාපෝච්ඡාරණය කරමින් කියා සිටියේ මා කළ වරද කිසි දිනක සිදු කරගන්න එපා, ජීවිතය වන්දි‍ගෙවන්න වේවි යනුවෙනි.

හුදු රස්තියාදුවකින් අත්වන ජීවිත නන්නත්තාරය වටහා ගත් මා කියන්නේ රස්තියාදුව ශුද්ධ කොට ජීවිතය වටහා ගෙන ජීවත් වන්න කියාය.

අත්හදා බැලීම් අවැසිය. එහෙත් ඒ අත්හදා බැලීම් වල පරමාර්ථය ශුද්ධ එකක් නොවේ නම් අත්වන්නේ විනාශයම පමණි. අත්හදා බැලීම් ජීවිතයට අවශ්‍ය සේම එයට නිසි මාර්ගයද වටහා ගත යුතුය.

විෂ ගන්නේ විෂ නැසීමට නම් ප්‍රතිවිෂ තැනීමට නම් විෂ වුවත් විෂ නැසීමට භාවිතා කළ හැක. එනමුත් විෂ ගන්නේ හළාහල විෂ තනන්නට නම් අත්වන්නේ දරුණු විනාශයයි. 

මේ කියමන් කීපයක් කීවේ යහපත් වූ අරමුණකිනි. ප්‍රතිපදාවක් කියා දෙයක් ජීවිතයට නැති දිළින්දෝ යම් යම් තැන් වල යම් යම් ක්‍රියාවන්කරති. පසුව තවත් අය ‍එවැනි දේ කළ විට මෙසේ කියති.

අපිත් අහවල් අහවල් දේ කරා (උඹලත් ඒක කරපන්!)ඕව කරාට කමක් නෑ...

අපි කල පමණින් සියල්ල නිවැරදිද? අපි අතින් වූ වැරදි නැතිද? එනිසා යමක් දුටු විට එය අපි අතින්ද සිදු වී ඇති දෙයක් නම් වැරද්ද වුවත් එලෙස සිදුවීම ප්‍රශ්නයක් නොවේද? කොටින්ම අපි කල නිසා කිසිවක් හරි හෝ වැරදි වන්නේ නැත යන්න මෙහි අදහසයි. එම කල ක්‍රියාව විසින් ඇති කරනු ලැබූ ප්‍රතිඵල සියල්ල විමසුමට ලක්කර මිස ඒ පිළිබද තීරණයක් දීමටද නොහැකිය. එනිසා නිවැරදි ක්‍රියා වටහා ගැනීම යනු වත්මනෙහි කෙසේවත් පහසු දෙයක් නම් නොවේ.

ජීවිතයේ හය හතර දැනගන්නටත් පෙරම සමාජීය ක්‍රමය විසින් කුරුවල් කරනු ලබන බාලයින්ට යමෙක් දෙන ඔවදන 'උපන් ගෙයිම ගෙල සිදීමක්'  බදු නම්, එවැනි සමාජයක බිහිවන්නේ නරුම සිත් මිස අන් ‍කවරක්ද?

එනිසා ලජ්ජාවත් බියත් එකවිට නසා ගන්නා 'හුදු සංචාරයක්' බදු  ජීවිත රස්තියාදුවකට ගොස් උපන් ගෙයිම ගෙල සිද නොයා ඉවසීමෙන් අවබෝධයෙන් සැහැල්ලු ජීවිත ගමනක් යන්නට බාලයින් දිරිමත් කළ යුතුය.

එවිට ජීවිත රස්තියාදුව ශුද්ධ කරගැනීම අතිශය වැදගත් දෙයකි. රස්තියාදුව ශුද්ධ සිතින් වීමද වැදගත් දෙයකි. ඒ මේ 'රස්තියාදුව' යන්න හොද වූවත් නැතත් අප මේ යුගයේ ගතින් සිතින් නිරන්තර රස්තියාදු වන ක්‍රමයක සිටින බැවිනි. නොදැනම රස්තියාදුවක හිදින බැවිනි.

මා කුඩා කල සිට පංචින් බෑග ක්‍රමයට දෑත් පුහුණු කළේ වගේම බිත්ති වලට තඩි බාමින් දෑත් පුහුණු කළේ නිකම් ආසාවටය. ක්‍රමයෙන් මා ආවේගශීලී වෙන අවස්ථා වලදී බිත්ති දෙදරුවේ මගේ දෑතක පහරකිනි. දිනක් මම පාඩමක් ඉගෙන ගතිමි. ආවේගය විසින් මට ඉවසීම පිළිබද පාඩමක් උගන්වුවේය. උච්ච ආවේගය නිසා එල්ල කළ අත්පහරේ ශක්තිය ශක්තිමත් බිත්තියෙන් පරාවර්තනය වී මගේ වෙදගිල්ලේ අස්තියක් යම් ලෙසකට භග්න කළේය. මම ආවේගයේ බිහිසුණු කම වේදනාවත් සමග අත්දුටිමි. එයින් කිසිවෙකුට හානියක් නොවී මටම වූ හානිය ගැන ස්තූතිවන්ත වුනෙමි. අවසන මගේ ඉවසීම නොඉවසිය හැකි මට්ටමකට ප්‍රගුණ වෙමින් ගියේය. දැන් මම ආවේගය පාලනය කරමි. නිසි තැන නිසි ලෙස මුදා හරිමි. 

එනිසා කියන්නේ මම කළ නිසා උඹත් කඩා ගෙන ඉවසීම ඉගෙන ගනින් කියා  නොව අත කඩානොගෙන මේ පාඩම ඉවසා ඉගෙන ගෙන උපන් ගෙයි ගෙල සිද නොගන්නා ලෙසටයි. මන්ද ඉවසීමෙන්ම කල්තියා කල්පනා කළේ නම් මේ ආවේගය මිදීමේ ක්‍රමය සැබවින්ම ගොන්කමක් යන්න කලින්ම මා වටහා ගත යුතුව තිබුනු නිසයි. නිසි ක්‍රමය මට ප්‍රගුණ කළ හැකිව තිබූ නිසයි.

එනිසා නැවත කියමු, අපි කළ ගොන්කන් නුඹලා නොකරගන්..කියා.

ප්‍රීති වෙසක්!

අපිට ආධාර කරන්ඩෝ

බෝධීන් වහන්සේගේ දකුණු පස කනුවක වැඩ සිටින ලව්ඩ්ස්පීකරවහන්සේ බෙරිහන්දෙති

ධාතූන් වහන්සේලා අතනත් මෙතනත් වැඩ සිටිනවාද?

එතනටත් ආධාර කරන්න, මෙතනටත් ආධාර කරන්න

ප්‍රශ්නයක් නෑ බුදුන් නොවැන්දාට 

පන්සල් ආවනේ

දන්සැල් කෑවනේ

අද පිටින් කෑමනේ

ආධාරත් කළානේ

ආධාරයේ පිහිටෙන් සියලු දුක නිවෙනවා 

ඒකාන්තයි

අනේ සාදු

කන කලතන සද්ද 

අපි දැන් දියුණුයි

ඒ හින්දම

බොහෝ දෙනා සංචාරකයෝ

පොටෝ ගන්නවා

බලන්ඩකෝ පිළිමේ උස, දිග

වටේටම කලා රස බේරෙනවා

හිස ඇලකර කෝණයකින් බලන්නේ සසර දුක වටහාගන්නද?

නොතේරුනේ එයමයි

ආවද? කොහේ..

ඊයේ රාත්තිරිය ගෙවුනේ පිට්ටනියේ සංගීත සාජ්ජයේ

ඒක ජයටම නැගලා ගියනේ

නොකිව්වාට

වෙසකෙට මරු ආවේසෙ තිබුනේ එතැන

කන පැලෙන්න ගහලා

ගහලා

දැන් මතේ බැහැලා

එහෙනං

ඔන්න දැන් ප්‍රාර්ථනාව

වෙසක් සුභ වේවා

හැමට ප්‍රීති වෙසක් වේවා! 

 

'ජොලි කෙරෙලි' පසෙක තබා අන්ධ වෙසක් තුළින් ධර්ම වෙසක් දකින්නට රකින්නට පින පෑදෙවා!

චාරේ...(උඹටත් පුළුවන් මටත් පුළුවන්)

පාරේ ගමන කලබලකාරී මේ නිසාය. අවට දුගද මේ නිසාය. නොරිස්සුම මේ නිසාය. අපි‍ළිවෙල මේ නිසාය. නාස්තිය මේ නිසාය. විනාශය මේ නිසාය.

මේ අප‍ට එකේ පංතියේ සිට කියාදෙන චාරය සදා නොමැති නිසාය.

බොහෝ විට බොහෝ දෙනා තමන් රස්තියාදුවන් ලෙස පිළිගන්නට නොහැකි නිසාම වැදගතුන් ලෙස සි‍තාගෙන සිටිති. නමුත් උඩින් කමිසයත්, ටයි පොල්ලත්, යටින් කලිසමත්, සපත්තු කුට්ටමත් ගැලවූ කල මේ වැදගතුන්ගේ එතනින් එහා ඇති වැදගත්කමක් නම් කොහෙත්ම ඇත්තේ නැත. නෝනා මහත්වරුන්ගේද වැදගත්කම ඇදුමේය. සමහරු ජාතිකත්වයද ඇදුමට එකතු කොට සුදුවටම රෙද්ද ඇන්දත් වටිනාකම ඇත්තේ ඒ රෙද්දේම පමණකි.

ප්‍රසිද්ධ වශයෙන්ම චාරයක් සදා නොමැති ඔය  කලින් සදහන් කල උදවියගේ ඇදුමට සාමාන්‍ය සමාජයේ ඇති සැළකීම හා බිය නිසාම මෙවැන්නන් බොහෝ දෙනා සදා චාරයක් නොමැතිවම හැම තැන තම බලය පතුරවති. සමාජයේ පිරිස් මෙහෙයවන බලය අත්පත් කරගන්නේ මෙවැන්නන්ය. ඔවුන්ගේ දුවා දරුවෝද ඒ බලය පවුල් පිටින් ගෙන වැජ‍ඹෙන්නේ මෙහේය. 

නමුත් මෙහි අදහස පෙර සදහන් ඇදුම් ඇද ගත් සියල්ලෝ මෙබන්දෝ යන්න නොව, බොහෝ කොට සමාජයේ වැජ‍ඹෙමින් සපුරා දුරා චාරය පතුරවන්නෝ මොවුන් නිසාය. මෙවැනි පිරුවටයෙන් සැරසී ගත් දේශපාලකයෝ, නිළධාරියෝ හා ප්‍රභූන් යැයි සැළකෙන බොහෝ පිරිසකට අප සමාජයේ ඇත්තේ අතිශය විලිබිය නැති ‍පුදුම ගෞරවයකි. ඒක සාමාන්‍ය මිනිහාගේ චාරයක් සදා නොතිබූ නිවට චින්තනයය. 

වෙනස් වෙනස් පිට පෙරළෙමින් ආවද පරම්පරා ඔස්සේ ගලන්නට දෙන උරුමය මේ බයාදු නිවට චාරයයි. 

එනිසා අප මෙතැන් සිට කෙදිනකවත් අපේ අන්‍යතා, ‍දේශයේ අන්‍යතා ඔස්සේ දියුණුවක් නොලබන්නෙමු. නැගෙනහිරුට වැදි අපේ මිතුන් මිත්තන්ගේ තිබූ සරල නිදහස පිටු දකිමින් අපි බටහිරින් බසින හිරුට වදිමින් බටහිරසරණං ගාච්ඡාමී යි වන්දනා කරමු.  අපේ පැවැත්ම එතැනය. අපි කුම්භකරණ වංශිකයන් බව අපි නැවත නැවතත් තහවුරු කරමු. කිසි තැනක කිසි ලෙසකින් පොතේ මිස හිතේ මිස ක්‍රියාවේ චාරයක් නැති ජාතියක චාරය සදා ඔයාකාරම මිස, දියුණුව හා නැගීටීම ඔයාකාරම මිස කවර කැකිරි නැට්ටක්ද?

තවදුරටත් අපේ අන්‍යතාවයක් අපට නැත. මේ කලියුගයේ අපේ හැරවුම් ලක්ෂ්‍යයෙන් අප ගමන් ගන්නා අවදියයැයි මට සිතේ.

එන්න එක්වන්න රොක්වන්න, අපි කා බී නටා ගයා ප්‍රීති වී හිදිමු. ජීවිතය විදිමු. චාරයෙන් බටහිරටත් නැති, පෙරදිගටත් නැති, වැලයන අතටම හැමදාමත් මැස්ස ගහන ජාතියක් වී ටික කලකින්ම වදවී යමු.

හැබෑ ලෙසම තමන්ගේ යහගුණ මෙන්ම දුර්ගුණද පිළිගැනීමට තරම් ආත්ම ශක්තියක් හා දුර්ගුණ හලා දියුණුවට යන්නට තරම් ආත්ම විශ්වාසයක් නැති, දිනනකොට ජයගොස නගමින් පෙළගැහුනත් පරදිනකොට සී සී කඩ දුවන ජාතියක් නම්, එවැනි ජාතියක මිනිසෙක් නම් එළඹෙන වෙසගේ පැවසිය යුතු සත්‍ය  'ලෝකෙන් උතුම් ජාතිය යනු පොතේ හා හිතේ පමණක් ඇති මෙවැනි එකක් නම් උඹලාගේත් කාලය අවසානයි' යන්න පමණයි. 

චාරය ගැන වටහාගත්තෝ, ශක්තිමත් හිත් ඇත්තෝ මේ චින්තන සුනාමියෙන් මිදෙත්වා!

නිවැරදි හැසිරීමක අගය වටහා නොගත් ජාතියක, ජනයාගේ පිරිහීමක් මිස සැබෑ දියුණුවක් කෙදිනකවත් ඇති නොවනු ඇත. ඔබ එකෙක් ලෙස චාරය සදා නසද්දී ඔබ වටා සිටින තවත් දහයක් ඒ නැසීමට එක් වනු ඇත. ඔවුන්ගේ චාරයෙන් වන විනාශයට නිවට ඔබ වගකියත්ද? ඔබේ සමාජ වගකීම කෙබදුද? නො නිවටව හිතන්න. ඔබේ රස්තියාදුව ඔබ පිළිගන්නේ නම් ශුද්ධ රස්තියාදුවෙකු වන්න. ඔබේ කුණු , අපේ කුණු හෝදන්න නොව ශුද්ධ කරන්න, මේ මිහිමව පොහොර කරන්නට මේ වෙසගේ හිතට ගන්න. ඔබේ රැකුම, අපේ රැකුම එපමණමැයි.

උඹටත් පුළුවන් මටත් පුළුවන් නිවැරදි දෙයක් කරන්න. චාරයක් හදා ගන්න.

ඉතිං ‍‍ඊට පස්සේ (මීළග පරිච්ඡේදය ඇරඹේවි)

ඊට පෙර http://hallowrusta.blogspot.com/2013/05/blog-post_20.html

කෙනෙකුට යම් කතාවක් කියාගෙන තැනින් තැන එයා අහනව නම් ඉතිං ඊට පස්සේ.. කියල. ඒ කියන්නෙ එතැනින් එහා තවත් අලුත් දෙයක් අහන්න එයා බලා ඉන්නව කියන එක අපට පැහැදිලියි. තවත් එහාට කතාව අහන්න එයා කැමතියි. ඉතිං ඊට පස්සේ ..  මොනව වේවිද?

පෙරලුනු පිට ගැන කීවට පස්සේ හිතුනු තවත් දෙයක් තමයි අපිට වඩා දශයකින් බාල තරුණ ප්‍රජාවට මේක පෙරලුනු පිටක් හැටියට දැනේවිද කියන එක. මොකද කෙනෙක් කියන දේකට වඩා වැදගත් වෙන්නෙ කෙනෙකුට දැනෙන දේ. බෝට්ටුවක් පෙරළෙන කොට එතන හිටි අය ඒක පෙරලුනු බව දැක්කත් පෙරලුනාට පසුව ආපු අය කොහොමද දන්නෙ තමන් හිටගෙන ඉන්නෙ පෙරලුනු බෝට්ටුවක අඩියෙ කියල. ටිකක් විමසුම් නුවණක් තියෙනවනම් පරීක්ෂා කරල බලාවී. ඒත් තවත් අයට එයාලව රවට්ටන්නත් පුළුවන් බොරු කියල. ඒ නිසා ඇත්ත තේරුම් ගන්නනම් කාටත් ටිකක් වෙහෙසෙන්න වෙනව. 

සමහර විට බෝට්ටුව ඇතුළෙ හිටියට වඩා පෙරලුනු බෝට්ටුවෙ අඩියෙ හිටගෙන යන එක නිදහස් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් බෝට්ටුව පෙරළිලා නම් ඒකට කියන්නෙ පෙරලුනු බෝට්ටුවක් කියල මිස අලුත් විදිහෙ බෝට්ටුවක් කියල නම් නෙවෙයි. 

කොහොම වුනත් පෙරලුනාට පස්සෙ පටන් ගන්නෙ අලුත් පරිච්ඡේදයක්ම තමයි. ඉතිහාසත් දැනගෙන වර්තමානයෙත් පය ගහගෙන මේ පෙරලුනු බෝට්ටුවේම අනාගතයටත් යන්නම වෙනව. ඒ නිසා බෝට්ටුවෙ ගියා වගේ පෙරලුනු බෝට්ටුවක යන්න හිතන්න බෑ. ඒකෙ යන්න තියෙන ක්‍රම විධි තේරුම් ගන්න වෙනව නුවණින් වගේම සිහියෙන්. මොකද ‍අපේ අරමුණ කෙසේ හෝ ගගෙන් එතෙර වීම, ඒ නිසා පෙරලුනත් බෝට්ටුවෙ කද උඩ නැගිල හරි එගොඩට යන්නම වෙනව.

ඒ නිසා ඇරඹෙන මීළග පරිච්ඡේදයෙන් ජීවිතය කියවන්න ගන්න අයට බෝට්ටුවෙ ඉතිහාසය ඉගෙන ගන්නත් ලොකු වෙහෙසක් ගන්න වෙනව ඇත්තම ඇත්ත දැනගන්න නම්. ඉතිං කියන්න වෙන්නේ ඇත්ත තිත්ත වුනත්, ඒක අරගෙන නිට්ටාවට සුව වෙන්න පුළුවන් වුනත්, ඒ තිත්ත ඇත්ත රස බලන්න හරි හොයාගන්න එකත් ලේසි නෑ කියන එකයි.

දැකීම නිරායාසයෙන් සිදුවේ, ඇත්ත දැකීම සිදුවන්නේ ආයාසයෙන්ම පමණි. එනිසා දෑස් තිබූ පමණින් දකින සියල්ල සත්‍යම වන්නේ නැත.

ඔබ දත යුතු පෙරලුනු පිට හා පෙරළෙන පිටු (තිත්ත ඇත්ත බී නිට්ටාවට සුව වෙනු පිණිස)

පළමුව ශුද්ධ වූ රස්තියාදුව කියවන්නට ආරාධානා කරමි. නේක ඕපා දූප, පල් හෑලි කියවන අතරේ මේ හෑලි වල වටිනාකමක් නැත්තේම නැති බව වගකීමෙන් කියමි. එබැවින් කියවන්න.

අපි අපේ ජීවන ගමනේ යෙදී හුන් බෝට්ටුව නොදැනීම පෙරළී ඇතුළේ හිටි අප ඉන් එළියට විසිවී දැන් ඒ මත හිටන් අපි අපේ පොත් වල පිටු පෙරළමින් සිටින යුගයකි මේ. තවත් අයුරකින් නම් මිනිහාට මිනිහාව නව ක්‍රමයකට අර්ථකතනය කිරීමට සිදුවෙමින් යන යුගයකි. දැවැන්ත පරිවර්තන වලට ගතවන කාලය අඩුවී ඒවා වේගවත් වී ඇති සමයකි. 

මිනිහාගේ චින්තනය උඩු යටිකුරු වී ඇත. මුදල සියල්ල පරදවා අංක එකේ සිටී. සමහරක්ගේ දෙක සහ තුනත් මුදල්මය. අනෙක් පසින් කායික රෝග වල සියලු සීමා අතික්‍රමණය වෙමින් පවතී. වැඩිහිටියන්ට කියා නම් කොට තිබූ රෝග දැන් අද උපන් දරුවාගේද දැකිය හැකිය. එතරමකට මානසික ආතතියද මානසික අවුල්ද ඉහළ ගොස් ඇත. පරිසරයද වෙනදාට වඩා අප වෙත විසකර වෙමින් පවතී.

 ‍මේ සියල්ල යටිකුරුව පෙරළෙන නමුත් තමන්ගේ පාර හරියට සොයාගත්තෝද අප අතර නැතිවා නොවේ. පාරවල් දන්නා ඒ අය රස්තියාදු නොවී යද්දී පාරවල් වරද්දා ගත් අයත් සංචාරය හෝ දුරාචාරය නිසා රස්තියාදු වන්නෝත් අප අතරම සිටිති. පාරවල් දන්නා අය රැවටීමට නොහැකි නිසාම මග පෙන්ව‍‍න්නෝ යැයි කියාගත් සමහරක් මං නොදන්නා සංචාරකයෝත් අනෙක් අයත් අපූරුවට රවටති. එවැනි සමහරක් අද බොහොම ජය ව්‍යාපාරය. නීතිය යනු අන්ධබවද උරුම කරගත් දෙයක් නිසාම නීතියට එවැනි රැවටීම් බොහෝකොට ගෝචර නොවේමය.

කටයුතු මෙසේ සිදුවද්දී සමාජය, ජීවිතය නමැති බෝට්ටුව පෙරළී ඇති නිසාම පෙරලුනු පිට හොදයි කියනා අය ඒ පෙරළීම හොද බව පෙන්නන්නට නොයෙක් පොත් වල පිටු පෙරළාගෙන උදාහරණ දෙති. තවත් පිරිසක් බෝට්ටුව පෙරළී ඇති බව දැක නින්දෙන් අවදි වූ සේ බෝට්ටුව පෙරළී ඇති බවට පමණක් කෑ ගාති. අනෙක් අතින් පෙරළී අහවර බෝට්ටුව ආපහු හරවන්නට සාර්ථක මෙන්ම නිරර්ථක උත්සාහයන්හී යෙදෙන්නන්ය. තවත් කෙනෙක් මෙය ආපසු හැරවීම නොකළ හැකි නිසාම පෙරලුනු පිටේ නැග මේ ගග තරණය කරන්නට මං සොයන්නන්ය. මේ සියල්ල අතරේ දෙපැත්තටම දොස් කියමින් නිකම් බලා හිදින්නටත්, සිනහවෙන්නටත් පෙරලුනු බෝට්ටුව නිසා ඇතිවූ තත්වයෙන් වාසි ගැනීමට මං තනමින් පොත් වල පිටු පෙරළන්නටත් සමහර අය සූදානම්ය. 

මේ අතර මේ සියලු රැගුම් හරි අපූරුවට ගොනු වූ ජනප්‍රිය චිත්‍රපටයක්ද මගේ මතකයට එයි. ඒ ටයිටැනික්ය. අපේ සමාජය නැමැති දැවැන්ත නෞකාව අන්තනෝමතික පරිණාමය නැමැති දැවැන්ත අයිස් කුට්ටියක ගැටී ඇති මේ යුගයේ සිදුවෙන සිද්ධි සමූහයද ටයිටැනික් නැව දෙදරා දෙකට කැඩී දියේ ගිල්වෙන විට වූ සිදුවීම් සමුදාය හා අපූරුවට ගැලපේ. යටි පෙළ කියවන්නට සමත් බො‍හෝ දෙනාට මේ පිළිබද අටුවා කිව යුතුද නැත. තීරණාත්මක අවස්ථාවන්හීදී මානවයාගේ හැසීරීම් දිගහැරෙන දැවැන්ත සිනමා වලද මෙවැනිම තව දසුන් නැතිවාද නොවේ. කෙසේ නමුත් මේ තේරුම් ගැනීම අපේ එනම් තම තමාගේ භූමිකාව කියවීම සම්බන්ධයෙන්ද අපූරු ආදර්ශකයකි. 

අපි නැව ගිලෙන විට වීණා වයන්නවුන්ද, අපටත් වඩා අසරණයන් පෙරළාගෙන දුවන්නන්ද මුදලින් සියල්ල සන්තක කොට ගන්නට තනන්නන්ද ආත්ම පරිත්‍යාගයෙන් නිර්භීතව හැසිරෙන්නන්ද යනු එයින්ම සිතා ගන්නටද හැකිය. 

බුද්ධිය අන්තගාමීව බලවත් වූ තැනදී නිර්භීත කම යනුද මෝඩකමක් හැටියට සමහරෙක් සළකයි. එමෙන්ම හැගීම අන්තගාමීව බලවත් වූ විටෙක ස්ථානෝචිත වීම යනු අන්තිම කපටි කෛරාටිකත්වයක් ලෙස සැළකෙයි. ඉදින් මේ දෙපක්ෂයේ ඉන්නෝ හැගීමත් බුද්ධියත් අතරමැදි තීරණයක සිටින්නා නිවටයෙක් යැයි සළකති. එවිට නිවැරදිව කටයුතු කරන්නා සිටින්නේ කොතැනද? 

 නිවරැදිකරු කිසිදු මතවාදයක අන්තගාමීව එල්ඹ සිටින්නේ නැත. කිසිවෙකුගේ බලයට හෝ යට නොවී තමාගේ දුර්වලකම්වලටද යට නොවී නොබියව කටයුතු කිරීමට එබන්දන් සමත්ය. පෙරලුනු සමාජයේ හිද තම භූමිකාව සාධාරණීකරනයට පිටු පෙරළීමට තරම් එබන්දන් අන්තගාමී වෙන්නේ නැත. සියලු දේ ශුද්ධ ලෙසින් දකින එබන්දෝ තමන් නිසා හෝ සත්‍ය විකෘති නොකරති. 

එහෙයින් නිවැරදි පිළිතුර යමක් ආපසු නොහැරවිය හැකි නම් මේ පෙරලුනු පිටේ සිට ඉදිරිය දෙස බැලීමයි. හැබැයි එසේ ඉදිරිය බැලීම තවත් පිටු පෙරළීමකින් නම් කළ නොහැකිය. ඇත්ත ඇති සැටියේ දැන ගන්නා සේම පිළිගත යුතුය. ක්‍රියාත්මක කළ යුතුය. ඉදිරියට ගමන් කළ හැක්කේ එවිටය. 

සමාජයේ වෙනස හොද හෝ නරක එහි ස්වාභාවයන් කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් පිළිගැනීමට සිදුවීම අනිවාර්යය. එහෙත් එතැනින් ඉදිරියට සමාජයේ පැවැත්ම තීරණය වන්නේ ඒ පිළිගත් ස්වභාවය වෙත තමන්ගේ දායකත්වය කෙසේ දක්වනවාද යන ක්‍රියාවලිය මතය. ඇත්ත ඇති සැටියේ දැන ගත්තා නම් ඒ දැනගත් ඇත්තට අනුව නිවැරදි හා වැරදි දේ තේරුම් ගැනීමට ඔබට හැකියාව ඇත. එතනදී පිටු නොපෙරළා ඒ නිවැරදි දේ හා එකතු‍වීමෙන් හරියටම නිවැරදි තැනින් ගොඩ බැස එතෙර වීමට ‍ඔබට හැකිවනු ඇත. නැත්නම් තොටුපොළ කියා වගුරක් වෙත ඔබ ගොඩ බසිනු ඇත.

නමුත් අර පෙර සදහන් කළ බෝට්ටුව පෙරළීම වාසියට හරවාගත් ව්‍යාපාර කරුවන්ගෙන් සැවොම ප්‍රවේශම් වීම අත්‍යාවශ්‍යය. සමහර විට ඔවුන්ගේ සේවය අපටද අවැසි වන්නට පුළුවන. ඒ සේවය නොගෙන බැරි වන්නට පිළිවන. නමුත් එහි සීමාවන් තීරණය කිරීමත් වෙළද ගැට වලට ගැති වී අපත් එහි කොටස් කරුවන් වීමෙන් මිදීමටත් හැකියාවක් අපට තිබිය යුතුය. සමාජයේ යහ පැවැත්ම හා මානසික පරිණාමය නිවැරදිව දිශාවට විහිදෙනු ඇත්තේ එවිටය. 

දැලි පිහිය කිරි කන්නට නොතැනූ මුත් කිරි කන්නට වී ඇත්තේ දැලි පිහියෙන් නම් කොතරම් ප්‍රවේශම් වීම අවශ්‍යදැයි ඔබ සවිඥානික වීම ඔබේ ශරීර සෞඛ්‍යට කොතරම් හිතකරද යන්න අමුතුවෙන් කිව යුතු දෙයක් නොවේ. 

සමහරෙක් මේ සියල්ල කෙටියෙන් අර්ථ දක්වන්නේ ඇත්ත තිත්තයි කියාය. එහි පූර්ණය කළ යුතු ඌනතාවක්ද වෙයි. එනම් ඇත්ත තිත්තයි, බීවොත් නිට්ටාවට සුවයි යනුවෙනි.

එබැවින් පෙරලුනු පිටේ හිටන් පෙරළන පිටු වලට හසුනොවෙමු කිසිවිටකත්. ඇත්ත තේරුම් ගෙන වඩ වඩාත් අවංකව තිත්ත ඇත්තම බී නිට්ටාවටම සුවය ලබමු.

බොරුවෙන් පටන් ගත් සියල්ල හිස් බවින් නිමවෙයි. සත්‍ය මත පදනම් වූ සියල්ල පූර්ණ බවින් නිමවෙයි. 

සෙබළු (කදුළු වෙනුවට ග්ලිසරින්)

ඒ සෙබළු රට රැක දුන්නෝය

අපි ඔවුන් අව්වේ සිටවා අචාර පෙළපාලියක යවන්නෙමු

ඔවුහු කූඩාරම් තුළ හිදින අව්කණ්නාඩි පැළදි මහත් වූ ඇදුමෙන් සැරසුනු අපේ උත්තමයන්ට අචාර කරමින් ගමන් ගති

අපි ඔවුන්ගේ වීර කම් නරඹමු

අත් පා අහිමි, තම ජීවිතයම යුධයට කැපකළ මිනිසුන්ට අවසන ඉතිරි මොනවාද? මුදල් ආධාර, සාමය, සංවර්ධනය...එයවත් ඉතිරිද?

එපරිද්දෙන් අපි සෙබළුන් ගේ වීරකම නීර්භීත කම අගයමු

අදත් කූඩාරම් තුළට වැද අව්කණ්නාඩිය තුළින් බලා සෙබළුන්ගේ ආචාරය අපි විදින්නෙමු

අතීතයේත් අදත් වෙනස එතැනය

එදා රජාත් යුධ විරුවෙක්මය

රජාට අද යුද්ධයට යන්නට අපි‍ නොකියමු

මැති ඇමතින්ට එබදු නිර්භීත කම් ඇතිද?

එහෙත් මේ පිටුපස හිතන්නට යමක් ඇති බව අපි කියමු

හිතන්න 

අපේ අවංකත්වයේ හා වැදගත්කමේ තරම

වැඩිහිටි දිනයේ ආචාරය වැඩිහිටියන්ටය

ගුරු දිනයේ ආචාරය ගුරුන්ටය

වීර සෙබළුන්ගේ ජය සිහිකරමින් ඔවුන් තමන් වෙනුවෙන්ම අචාර පෙළපාලියේය‍

අපි අවුවෙන් සෙවණ වූ කූඩාරම් තුළ අව්කණ්නාඩි පැළද සුව අසුනක හිද නරඹමු

අපි හරිම මහත්වරුන් වෙමු

ඉස්සර කුඹුර මැදින් යද්දී කුඹුරේ වැඩ කළ මිනිසුන් වෙනුවෙන් අපිත් අව්වේ ගියෙමු. එව්වා මෝඩ කම්ය. නූගත් වැඩය. මහත්මා කම නම් අචාර පෙළ ගිනි අව්වේ දහදිය හළද්දී අපි අව්කණ්නාඩි සහිතව සෙවණැති කූඩාරමේ හිද සෙබළ මුලේ වීරකම් සැමරීමයි. කකුලක් පිට කකුලක් දමා ඒ දිනා දුන් නිදහසේ වීරයින් ගැන සිහිපත් කිරීමම මොන තරම් ආචාරයක්ද!

සෙබළු අර සෙවණැති කූඩාරම් වල හිදුවා රජ මැති ඇමති පෙළ අචාර පෙළපාලිකය ගියේ නම්... කොතරම් අපූරුද! එක් දිනකට වත්..

බොලාගේ අපේ සෙබළු වෙනුවෙන් වැගිරෙන කදුළු බොහෝ කොට ඔයාකාරම නොවේද?

යමක් අර්ථවත් වන්නේ එය හදවතින් උපන් හැගීමෙන් යුතුව කිරීමෙන් විනා නාමික සාම්ප්‍රදායක් අනුගමනය කිරීමෙන් නොවේ. හදවතින් උපන් හැගීම් නැති උදවියට කදුළු වෙනුවට ග්ලිසරින් මිස ‍අන් කවර පිහිටක්ද?

නිදි වැද්දෝ(නැගිටින්නට නම්)

වේලාව - උදෑසණ 8, 9. ස්ථානය - හද්දා උතුරුකරයේ සිට කොළඹ බලා ඇදෙන දුර ගමන් පොදු මගී ප්‍රවාහන සේවා බස් රථ තුළ.

බොහෝ දෙනා කාලයක පටන්ම නිදිවැද හිදින බැවින් මේ කිසිවක් දෙස අලුතෙන් බලන්නට උනන්දු නැත. හැකියාවක්ද නැත. එනිසා හැමවිටම එවැන්නන්ට මේවා සාමාන්‍යය. හැබෑව, කුම්භකරණ වංශිකයන්ගේ කැමත්ත අවදිවීමට වඩා නිදි වැද සිටීමටම තමා.

කොළඹට පිවිසීම දක්වා ගෙවෙන සැතපුම් තිහ හතළිහ මිනිස්සු කැමැත්තෙන්ම නිදති. එ‍ෆ් එම් සේවාවෝ බොහොමයක් ඒ නින්දට නැළවිලි ගී ගයති. නැත්නම් එකම තාලයේ ගී ගයන අවුල් කොවුල් හඩ වල් මේ නින්දට තනි රකිති. අපේ අති සාමාන්‍ය මිනිහාගේ ගමන ගෙවෙන්නේ මේ ආකාරය. කොළඹ සීමාවේදී මේ නින්ද පුරුද්දෙන්ම අවදියක් වෙයි. ගෙන්දගම් පොළවට පය ගැසීමට එතැන් සිට කඩිවෙස් ගනිති. අවුල් වූ තද බදයෙන් පිරි පාරවල් ගානේ රස්තියාදු වෙන්නටත් නන්නත්තාර මානසිකත්වයෙන් රස්තියාදු වී රෑ බෝවෙන තෙක් ජීවිතේ තවත් දවසක් අවුලෙන් අවුලට ගෙන යන්නටත් අති සාමාන්‍ය මිනිහා පෙළ ගැහෙන්නේ මේ ආකාරයෙන්ය. 

මහා ලොකු ව්‍යාපෘති ගැන පාරම්බාන දියවන්නාවේ පිහිනන මැඩියෝ එවැනි උදවිය තමන්ගේ පෝස්ටර් ව්‍යාපාරයෙන් පරිසරය වැනසීමටත් බත් පැකට් පෙළපාලි වලින් බලය පෙන්නීමටත් නිති යොදා ගනිති. ඉදින් මේ අති සාමාන්‍ය වැසියෝ බසයේ සේම 'රට' යන ගමනේද කැමැත්තෙන්ම නිදි වැද්දෝ වෙති. 

ඉදින් මෙහෙව් වූ වැසියන් තුනෙන් දෙකකට ආසන්නව වෙසෙන අප රටේ සංවර්ධනය වෙමින් හිදීමක් මිස වර්ධනයක් නම් කෙදිනකවත් වෙන්නේම නැත. අතපය තැලෙන පොඩිවෙන ඒවායේ වේදනාව දැනෙන මිනිසුන් කෙදිරිගගා නිදි වැදෙද්දී වායු සම‍නයේ අපේ වැදගත්තෝ නිදි වදින්නේත් සැප විදින්නේත් බොහොමත්ම සාධාරණ ලෙසය. (ඔවුන් පවසන්නේ එසේ සැතපෙන්නේ සාමාන්‍ය මිනිහා වෙනුවෙන් කරන කැපකිරීමට ලබන බෝනස් ලෙසින් බවය, ඒ බැව් හෙළි වන කතාවක්ද දිනක් ඔය පල් මෝඩයෙක් කීවේය. අති‍සුඛෝපභෝගී වාහන නැතිව දුෂ්කර පැතිවල සංචාරය තමාට අපහසු  අපහසු බවයි ඒ. අපට සිටින පාලකයන් වැඩි දෙනෙක් මේ ආකාරය.)  

මෙය සමාජ වාදය ක් හෝ ධන වාදය ක් හෝ වෙන කිසියම් වාදයක් නොවේ. බොහෝ කොට ඇත්තය. අප රටේ ඇති අසාධාරණ අයුක්ති සහගත නින්දා සහගත නිර්ලජ්ජිත අනවබෝධය මෙයයි. දුප්පතුන්ට ධනය බෙදා දීම හෝ පෝසතුන්ගෙන් අපමණ බදු ගැනීම නොව මිනිසුන්ගේ වේදනාව පීඩාව,  ඔවුන් අසාධාර‍ණයෙන් හා අයුක්තියෙන් පීඩාවට පත් වීමට හේතු නොසෙවීම මේ පිටුපස වෙයි. භෞතිකමත් නොවන මානසික කාරණා ගණනාවක් ද මේ පිටුපස ඇත. නිවැරදිව සිතන්නට රටක් ලෙස හෝ දැයක් ලෙස හෝ චින්තයක් තිබෙන්නේ කොහෙද? කතා වට වඩා ආදර්ශය පෙරමුණට පැමිණෙන්නේ කවදාද?

බොරු කියමින් ඒ බොරුවටම නිවට කම එකතු කොට අයාලේ යන මං ගැන දොඩවනවා විනා මිනිසුන්ගේ මනස නිරවුල් කොට රටක දැයක ජනතාවක් ලෙස නැගී සිටීමේ අවසන් තැත කොතැන තියේවිද? මෙයින් තවත් කලකට පසු අපට කතා කරන්නට කිසි දෙයක් ඉතුරු නොවනු ඇත නෂ්ටව නටඹුන් ගැන මිස.

බොහෝ සිහින යථාර්තයන් බවට පත්කර ගත හැකිය. එය රදා පවතින්නේ සිහින දකින්නාගේ චින්තනයේ ප්‍රබලතාව මතය. 

කණගාටුව අපේ පාලකයෝ දුර්වල චින්ත‍කයෝ වීමයි. අවුල් චින්තනයක හිදින පාලකයෝ කෙසේ මිනිසුන් වෙනුවෙන් නිරවුල් මගක් තනද්ද?