Monday, September 15, 2014

කොහොඹ පොතු හරි පැණි රහයි.

කොහොඔ පොතු තම්බා බීම කොත්තමල්ලි බීමට වඩා දුලබ වුවත් ඇගට ගුණදායකයැයි අපි අසා ඇත්තෙමු. අසා ඇතිවා පමණක් නොවේ, අම්මා තම්බා දෙන කොහොඹ පොතු පානය අදටත් බොන්නෙමු. කොහොඹ පොතු වල රසය දරා ගත නොහැකි නිසා කුඩා කළ බීවේ සීනි ස්වල්පයක් අල්ලට හලා එහි රසයත් දිව ගාමිනි. නමුත් තරුණ වියට එළඹෙත්ම ක්‍රමයෙන් පුරුද්දක් හදා ගත් මම අද කොහොඹ පොතු බොන්නේ රසය පිළිබදව කිසිම බාහිර උත්ප්‍රේරකයක උදව්වක් නොගෙනය. කොහොඹ පොතු හරි පැණි රහක් වී ඇත්තේ එබැවිනි. නමුත් රසය නොමරා ඉව්වොත් තවමත් කරවිල කන්නේ නම් බෙහෙත් කන ගානටය. අගුණද අගුණ නැතත් ටිකක් බෙහෙත් ගානට කන්නෙමි. ලංකාවේ ජීවත් වන අපට මේ රසය ඇත්තටම සිහිකරන්නේත් උගන්වන්නේත් රටේ ජීවත් විය යුතු ආකාරයමයි. 

කිසිවෙක් කිසිදු ලාබයක් නොලබා යහපතකට අත ගසන්නට අකමැති වෙමින් යන යුගයක, තමන්ගේ කැපිටල් අයි හයම(බුද්ධියේ ජාන අගය පිළිබද සරල දැක්වීම) වුව වෙනත් දේශයන්වල තමන්ගේ අභිමතයන් වෙනුවෙන් දියකරන්නට ලොල්වෙමින් යන යුගයක, සත්‍ය ගැන බිංදු මාත්‍රයක අවබෝධයක් ඇත්තවුන්ගේ දේශයක, දහසකුත් නන් දොඩවන්නන් අතර හිද, සත්‍ය වෙනුවෙන් වදවෙන මිනිසුන් ස්වල්පය හා එක්ව හිද, පවතින ක්‍රමයේ අනේක පීඩාව හා අයුක්තියද විදිමින් වුව, හිස කෙළින් කොටගෙන  ජීවත් විය හැක්කේ- අර කොහොඹ පොතු වල ගුණය සළකා එය පැණිරහක් කොට ගත හැක්කවුන්ටම පමණි. ඒ කියන්නේ බුද්ධියක් පමණක් නොව හොද දරාගැන්මේ ‍හදවතක්ද ඇත්තන්ට බවයි. 

නිවට නොවන ගති ඇත්තාක් මෙන්ම හොද ඉවසීමකුත් ඇති, හදවතකුත් ඇති බුද්ධිමත් ජනයා  අද මෙරටට අවශ්‍ය වී තිබේ. එකක් තිබෙද්දී අනෙක නැති ජනයාත් සමග රට ඇදෙන්නේ රස්තියාදුවකටය. ඒ රස්තියාදු ගමන හරියටම වට රවුමක ගමන වගේය. මගේ ශක්තිය අනෙකාගේ ශක්තිය හා එකතු කරන ක්‍රමයක් මෙහේ තිබුණි. අත්තම කියා කිව්වේ එක්තරා විදිහකට එහෙම ක්‍රමයකටය. අද එ් අත්තම් අහෝසිය. අත්තම් සහාය වෙනුවට මුදල් දීමෙන් ගෞරවය ලබන්නට හදන්නෝ එමටය. මුදල් යනු මිනිහෙක්ගේ ඉදිරිපත් වීම තරම් වටිනා දෙයක් නොවේ. එය භාණ්ඩ හා සේවා වටිනාකම් සදහා භාවිතා කරන ඒකකයක් පමණි. 

දේශපාලනයේ අැත්තේ අතිශය දුර්ජන හීනෝන්මාදයකි. එක්කෝ මමය, නැත්නම් අනෙකාය. දෙතුන් දෙනා එකම වැඩකට කර ගහන්නට එකා මෙන් එක් නොවන්නේ කීර්තිය, ගෞරවය බෙදී යන නිසාද? බලය බෙදී යන නිසාද? යහපත් වැඩක් වුවත් කීර්තිය, බලය නැත්නම් අත ගසන්නට බැරිද? එසේ සිතනතාක් අපි අනුන්ගෙන් යැපෙන නිවට නියාලු රටක් පමණය. 

අවසානයේ තෙවැනි ඇසකින් බැලූවිට පෙනෙන්නේ සියල්ලෙහි සත්‍ය අවබෝධකරගත හැකි තරමේ මානසික තත්වයකින් යුත් ජනතාවක් තුට්ටුවක් නොවටිනා වරදාන මත නොමග යවනා බවය. නොමග යන බවය. දේශපාලකයෝ ජනතාව නොමග යවන ලෙසින්ම පෙරළා ජනතාවද ‍ඔවුන්ට නොමග යන්නට රුකුල් දෙති. පෙරමං තනති. අවසානයට එකා පස්සේ එකා අල්ලන්නට වටරවුමක දුවති. ඉන් ඇරඹෙන සුලියේ කැරකෙන රටේ සියලු දෙනා ඔහේ සුළිය ඔස්සේ ඇදෙති. 

අධ්‍යාපනයට මගක් නැත. කලාව අයාලේය. විධිමත් රැකියා අවස්ථා බිහි කරන ක්‍රමෝපායන් හෝ ඒ සදහා ඵලදායී මෙහෙවරක් කිරීමට හෝ ලබා ගැනීමට මගක් නැත. අාගමික, ජාතික සහජීවනයට දිගුකාලීන ප්‍රතිපත්තිමය වටිනාකම් හදන්නේ නැත. නීතිය හෝ යුක්තිය ඉටුකිරීම වෙනුවෙන් සැකසෙන අපේම වූ ක්‍රමයක නිසි වැඩපිළිවෙලක් නැත. පරණ රෝම හෝ ලන්දේසි රෙගුලාසි අස්සේ සුද්දාගෙන් අල්ලා ගත් ආර්ථික මාර්ග හා මහා මාර්ග තුළ අපි තවමත් යන්නෙමු. ණයට මුදල් ගෙන, ආධාර ගෙන අසරණ අපේ ගොඩනැගිලි, මාර්ග තනා ගෙන ඒවා තනා දුන් උදවියට ගෞරවය, ආදරය මෙන්ම පිං ද දී වන්දනාමාන කරන්නෙමු.  එහෙත්...

මේ සියල්ල වෙනුවෙන් හොදම පිළිතුරු කතා මෙහේ ඇත, ඒ කතා තුළ අධ්‍යාපනයේ සිට ලෝකයේම ආශ්චර්ය කරා යන සැළසුම් අප සතුව ඇත. ඉතිහාසයේ මෙන්ම අදද අප කරන වීරකම් වල කෙළවරක් නැත. නමුත්...

‍රටේ, ජාතියේ හැබෑ උන්නතියක් ගැන හිතන මහ ජනයා හා ජන නායකයින් තැන තැන කරන කතා අහන්නට වගකිවයුතු කෙනෙක් නැත. ඒ වෙනුවෙන් නැගිටන කෙනෙක් නැත. එපමණකට ඔතෑනි කම ඉහ මුදුනෙන් දෙපතුළටම බේරෙමින් ඇත. නිවට ‍කම තුළ ගව් ගානක් ගිලී ඇත. මට බාර් එකක් නොවෙයි, අපේ පවුලම හොද බාර් කාරයෝ කියා සමහර දේශපාලන නායකයන් කියන අයගේ කටින් කියවෙන්නේ එනිසාය. බාර්ද,  බුකිද, ගණිකා නිවාසද කරගෙන යන්නට සමහරුන් මෙහේ නිල වශයෙනුත් නොනිලවත් අයිතිය හදාගෙන ඇත. ප්‍රශ්නය බුකිය කාගේද යන්නම නොවේ, ඒ අයිතීන් ලබා ගන්නේ කෙලෙසකද යන්නමත් නොවේ. ඒ ප්‍රශ්න අතරින් අපට ප්‍රමුඛ වන්නේ ඒ දේවල් පොදි බැදගෙන අප යන්නේ කොහාටද යන්නයි. දේශපාලනය වමේද, දකුණේද යන්නට වඩා ඔවුන් කරන්නේ මොකක්ද යන්න තේරුම් ගැනීම වඩා වැදගත් වන්නේ එහෙයින්.

බටහිර ක්‍රමයට කැමතිව හිතන අයට වඩා පෙරදිග ක්‍රමය තුළ සැකසුණු රටක් වන අප මේ ගහණ කණපිට ගැහීම නැවතෙන්නේ අම්මා, අප්පා ගැනත් අපේ තිබූ චින්තනය- මමී ඩැඩීටත් එහා යන්නට පාරක් හදමින් නම්- කිව යුත්තේ කැමැත්තෙන් එතැනට ගියත් එය නිවැරදි ක්‍රමය නොවේ යන්නයි. සමහර දේ වල් සිදුකිරීමට විවිධ ක්‍රම ඇතත්, නිවැරදි ක්‍රමයට එය සිදු නොකිරීමෙන් ඇතිවිය හැකි අතුරු ප්‍රතිඵල භයානක විය හැක. ඒ බව වටහා ගන්නටවත් හැකිනම් කාලයේ හැටියට එයත් ලොකු දෙයක් වනු ඇත.

දැන හෝ නොදැන වැරදි කරගත් මිනිසෙකුට වුව එකවර සියල්ලෙන් නිවැරදි විය නොහෙන බව අපි දනිමු. නමුත් නිර්භීතව නිවැරදි වීමට ගන්නා උත්සාහය සියල්ලට වඩා වටින්නේ එය අවංකවම සිදු කෙරෙන්නේ නම්ය.‍ සුද්දාට බනින්නට ගත් තැන සිටන්වත් අප නිවැරදිව ඒ උත්සාහය කරාද? ‍එසේ නම් අපට වැරදුනේ කොතැනද? ඒ වැරදීම් තේරුම් ගෙන අදටත් අපි තවදුරටත් නිවැරදි බව උදෙසා සටන් වදින්නේද? වගකිව යුත්තෝ මේ ප්‍රශ්න විමසිය යුත්තේ තමන්ගෙන්මය. බුද්ධිමත් ජනයා මේ ගැන සෙවිය යුත්තේ තමන්ගෙන් පටන් ගෙනමය. ඒ තාක් අපි එකතැනමය.

කොහොඹ පොතු පැණිරහක් නැතත් අමිරහක් නැතිව බොන්නට පුළුවන් එතැනදීය. වැරදි තුළින් නැගිටගත් ජපානය ගැන උපන්දා සිට අපේ නායකයෝ කතා කරනු අපි අසා ඇත්තෙමු. එහෙව් අපි සිංගප්පූරු සිහින තුළ ඉදිමින් අපේ වල්ගයවත් හොල්ලා ගත්තාද? ඔය අසික්කිත සිහින තුළ හිතුවොත් වල්ගය කෙසේ‍වෙතත් කාලයකදී අපේ ජාතිය උත්පාදනය කප්පාදු කරගත් සේ කරඅඹා ගැනීමක් පමණක් නම් අනාගතයේ කරගනු ඇත. එවිට ජාතියත් ජන්මයත් ආගමත් සියල්ලම අහවරය. 

එබැවින් නොදැනම  දකින දහවල හීනයෙන් අප අවදිවිය යුත්තේ අදය, දැන්ය, මේ මොහොතේය. නැතිව ඇදෙන් බිමට වැටුනු පසු නොවේ. දිනයක මේ රටේ ඔබට රටේ එලා වැතිරීමට පන් පැදුරක් තියා ප්ලාස්ටීක් පැදුරක්වත් නැතිවන්නට පුළුවන. අදම සිහියෙන් හිතන්න, දේශපාලන වෙනසකට පෙර මිනිහාගේ වෙනසක් රටට අවැසිය. මිනිහා වෙනස් නොවී පක්ෂයක් පාටක් වෙනස් වූ පමණට රටක් නැගේවිද? වෙනස් වෙන්න හිතන්න බිදකින්වත් අයහපතින් යහපත වෙත... රටේ හාස්කම් සිද්දවෙන්නෙ ඔබේ හිතේ හාස්කමෙන් පමණයි.

No comments: