හෙටින් පස්සෙ කො කාගේ කාලෙ? - තව කාලයකට -

කවුරු කාට පෙන්නාවිද හෙටින් පස්සෙ මේකා 

හිතල මතල හොයල බලල දෙන්න ඒක හන්දා

ඡන්දෙට දුවපල්ලා පස්සෙ අඩපල්ලා බොලව්-අහවල් තැන මීලග මීටින් එකලු

කාලයක් තිස්සෙ ඡන්ද තියෙනවා, මිනිස්සු විවේචනය කොරනවා, එහෙම කොර කොර එකිනෙකාගෙ පස්සෙන් දුවනවා, දන්නවාලු වෙනදේ, වෙන්න යනදේ.. ඒත් මොනව හරි කොරගන්න ඕනෑලු, අම්මපා හෙලුවෙන්ද ඉන්නෙ කියල අහන්න හිතුනත් වැඩක් නෑ.. හෙලුවෙන් නොවැ ඉන්නේ... හෙලුව වනා වනා පස්සෙන් යනවා, ගිහින් තමන්ට නොකරපු තැනයි ආයෙ බනින්නේ කාට කාටත්. ඉතින් බොලව් මේ විදිහට හැමදාම විගඩං කොරන්නේ නැතිව එක ගමනක් වත් බොලාගේ ඡන්දෙ පාවිච්චි කොරපල්ලා හිතට එකගව, මොළේ කල්පනා කරපල්ලා රටට ගමට පොදුවේ සෙතක් කරගන්න විදිහක් ගැන. නැත්නම් හැමදාම බොලාලා රැවටෙනවා..එක එක වාද ගැන, මහ ලොකු දේශපාලන දර්ශන ගැන කයි කතන්දර ඕනෑ නෑ.. තමන්ගේ ආගම දහමට වලංගු වෙන විදිහට ඡන්දය යොදපල්ලා අඩු තරමින්, උඹලාගේ දුවා දරුවන්ට ආදර්ශයක් වෙන්ඩ ඡන්දයක් කියන්නේ මොකද්ද කියලා තේරුම් යන්ඩ දෙයක් ‍කරපල්ලා.. පක්ෂ පාට වාද බේද කුමටද? කෙරෙන්න‍ ඕනෑ බොහොමයක් ම හිගා කාලා වගේ රටට තිබෙන මුදලින් ගමත් රටත් අපත් සංවර්ධනය වෙන්න වැඩක් කොරන්න අවංකව දත කට නියවන උදවියත් ඒ වෙනුවෙන් අපේ යුතුකමත් ඉටු කරන එක.. ඉන් ඔබ්බටයි අනාගතය ආශ්චර්යමත් කරන්න හිතන්න පුළුවන් වෙන්නේ... නැත්නම් ලාබෙටයි, වාසියටයි, බෝතල් කාලටයි, මස් රාත්තලටයි.. පස්සෙන් දුවලා .. සමහර විට ඊට වැඩි දේවල් හිතෙන් අර ඇදලා, පස්සෙ අඩපල්ලා බොලව්, නමුත් ඊට කලින් මතක් කොරලා ‍විටින් විට කණ්නාඩියක් ඉස්සරහට ගිහින් බලපල්ලා හෙලුව ඔය වහගන්න වහන්තරා වලින් ඇත්තටම වැහෙනවාද කියලා..

ගින්න මිස ගිනි පුපුරු ලෙස සැරිය මිස විරිය නැත-වෙනස‍ නොසොයා වෙනසේ කෙළවර සොයමු,දකිමු.

ගලකින් ගලකට ගසා හෝ දඩුකැබලි එකිනෙක පිරිමැද සොයන්නේ ගින්න නොව ගිනි පුපුරු බලා සන්තෝෂය භුක්ති විදින්නට නම්, එහි ඇත්තේ නිෂ්ඵල සතුටකි. ගින්නකින් කළ හැකි දේ බොහෝ වුව, ගිනි පුපුරු ගින්න බවට පත්නොකරගන්නේ නම් එහි ඇත්තේ විවිධාකාරයෙන් මතුවන එකම පුළිගු පැනීමක් පමණි. විටෙක දිගට වුව විටෙක හරහට වුව ඒ ගිනි පුළිගුමය. කළ හැක්කේ විවිධ ලෙස පනින පුළිගු බලා නිරර්ථක සතුටක් භුක්ති විදීම පමණකි.

සැරිය මිස විරිය නැති කලද එසේමය. ලොව සතර දිග්භාගයේ සැරිසැරුවත් සත්‍ය සොයන්නට දකින්නට විරීය නොකරන්නා ලබන්නේ එකම මූලයන්ගේ විවිධ සංයෝගයන් දැකීම පමණකි. කාන්තාරය වුව මහා සයුර වුව ඒ පරිසරයමැයි. කළ හැක්කේ දර්ශනයේ වෙනසෙන් ඇස සනහාගෙන ගත නළවාගෙන තාවකාලික සතුටක් භුක්ති විදීම පමණකි. එහි සතුට තාවකාලික වන්නේ ඇසට එතැන හුරුවූ පසු ගතට එතැන හුරුවූ පසු පෙනෙන දැනෙන දෑ තවදුරටත් අමුතු නොවන හෙයිනි. ගිනි පුළිගු පැනීම තරම්වත් එහි වෙනස ඉක්මන් නොවේ. කාළගුණික වෙනස පමණි ක්ෂණිකව වෙත්නම්, ඉදින් එයටත් හුරුවූ පසු.. 

කරුණු කෙසේ මුත් වත්මන් මිනිසා යනු වැඩකට ඇති ගින්නට වඩා ගිනි පුළිගු බලා සන්තෝෂ වන්නෙකි. විරිය ඇවසි තැන සැරියෙන් පමණක් සන්තෝෂ වන්නෙකි. සැවොම නොවූවත් බොහෝකොට මෙසේමය. 

එබැවින් අප පුළිගු වලට දැපනේ නොවැටී ගින්න සාදා ගත යුතුය. ගින්නෙන් අපට අවැසි වැඩ කරගත යුතුය. සැරියට වඩා විරිය සාදා ගත යුතුය. සැරියෙන් ලබන තාවකාලික වින්දනයට වඩා විරියෙන් සත්‍ය සොයාගත යුතුය. එවිට එක තැන ලතවෙන්නට, ජීවිතය හිස් බවින් ගතවෙන්නට කරුණු කාරණා නොසැළසෙනු ඇත.

ගිනි පුපුරෙන් නොනැවතී ගින්න සැදූ නිසා ආහාර පිසීම ඇරඹුනි. සැරියෙන් නොනැවතී විරිය වැඩූ නිසා ජනාවාස බිහිවුනි. මෙතනින් ඊලග පරිණාමය සදහා අප හදා ගත යුතු ගින්නත් අප වැඩිය යුතු වීරියත් ගැන ඔබ සිතුවාද? තනි තනිවත් එක්සත්වත් අප කළ යුත්තේ කුමක්ද? විමසන්න, ‍අප දෙපා යට ඇති පාදම..

ජඩ හා පාදඩ - දෙවියන් පිදීම, නොතේරීම හා පොඩි දරුවෝ

සුවද

නැහැයටය

ගදද

නැහැයටය

නැහැය ඇත්තෝ

ගද සුවද හදුනන්නෝය

ජඩ ගදය

පාදඩ ගදය

දෙකම සුවදය

නැහැයට යටින් අනුභව කරන්නෝය

යෙහෙන් වැජඹෙන්නෝය

දෙවියන් පුදන්නෝය

මේක තෝරන්නෝ

නොවන තරමට වාසි වන්නෝය

එහෙයින්ම

අප පොඩි දරුවෝ වම්හ‍‍..

අවසන් කටයුත්ත - පළමුකොට

හී පහරක් වැද අවසන් හුස්ම හෙළනා මිනිසා දෙස බලා

ඔහුව වට කොට වටේ රැස්කා පොදිකා, දෙපා අගින් හෝ එසැවී බලා

හීය ගැනත් දුන්න ගැනත් දුනු දිය නැගූවන් ගැනත්

විවිධ වූ මත කියා ගලපා දෙසා, ඒ මතම හැපෙමින්

වඩා වෛවාරණ වූ අපේ සන්තුෂ්ටිය සොයා ගත් පසුය

දුටුවේ මිනිසා මැරී හුන් බව අප දෙපා අබියස

ඉන් ඉක්බිති හීය මුදා කතා කරමු ඔහුගේ දෙන ගැන

කෙසේද සිදු කරනුයේ අවසන් කටයුත්ත

මීට, විශ්වාසයි.. තවමත් මිනිහෙක්.

කකියනු දැනෙන්නේ ‍

නහර පමණක්

නොව මගේ

ගලන තරමට

අනුන්ගේ ලේ

මීට, විශ්වාසයි..

තවමත් මිනිහෙක්.

එහෙත් ලෙයට ලෙය යනු හුදු ආකල්පයක් මිස සංකල්පයක් හෝ විකල්පයක් නොවන බව කරුණාවෙන් සළකන්න.

පිබිදීම හා පිරිහීම නොහොත් ඔලුවෙන් හිටගෙන සිටිනා යටිකුරු ප්‍රතිබිමිබ

වචනාර්ථ ප්‍රයෝගික යථාර්තයන් හා ගලපා ගන්නට අසමත් විට සිදුවන්නේ බේදයකි. ජය කියා පරාජයට යන්නේත් සැප කියා දුක බදා ගන්නේත් බෙදා ගන්නට යනවා කියා බදා ගන්නේත් එවිටයි. මේ පටලා ගැනීමේ කතාවේ මුල් තැනම හිදින්නේ දේශපාලුවෝය. ඔවුන් එතැන හිදින්නේත් සිය කැමැත්තෙනි. මිනිස්සුන්ට එක් පොරොන්දුවක් දී පසුව ඒ වචන වලට වෙනත් අර්ථකතන දෙන්නේ ඔවුන්ය. එය සිය පැවැත්මේ මග කියා ඔවුන් සිතතත් සැබවින්ම එය ඔවුන්ගේ නැවැත්ම වෙත වැටෙන මගකි.‍ මන්ද මිනිසුන් තවත් කෙනෙකු පිළිබද තීරණයක් දෙන්නේ වචනයට වඩා ක්‍රියාව මත පදනම් වෙමින් වන බැවිනි.

අද අප රටේ බොහෝ දෙනා පිබිදීමක් ගැන කතා කරති. ආගමික වේවා, දේශපාලනික වේවා නැත්නම් සමාජීය කාරණා පදනම් කරගෙන හෝ ‍ඔවුන් කතාකරන්නේ නව පිබිදීමක අරමුණ පදනම් කරගනිමිනි.‍ නමුත් මෙලෙස පෙළ ගැසෙන්නට උත්සාහ කරන බොහෝ දෙනා තමන් ඉන්නේ පිබිදීමේ මාවතේද නැත්නම් පිරිහීමේ මාවතේද යන්න පළමුව තේරුම් කරගත යුතුය. 'පිහිය රත්තරන් කියා ඇනගන්නද' යනුවෙන් කතාවක් මා අසා තිබේ. රත්තරන් හෝ පිත්තල හෝ මළ නොකන වානේ හෝ පිහියකින් ඇන ගත්තොත් සිදුවන්නේ ඛේදයකි. එබැවින් පිහිය රත්තරන් වූ නිසා රත්තරන් පිහියකින් ඇන ගෙන මියයාමේ ඉතිහාසගත වීමක් බලාපොරොත්තු වන්නේ නම් ඒ පල් මෝඩ, තකතීරු බවක් , අමන කමක් බව බව අමුතුවෙන් කීමේ කිසිම අවශ්‍යතාවක් නොවේ. එවැනි මෝඩයින් ‍රටේ සාමාන්‍ය බහුතරය නොවන බව අපි විශ්වාස කරමු.

ඉතින් එහෙනම් සළකා බැලිය යුත්තේ මේ පිබිදීමේ මාර්ග පිරීහීමේ මාර්ග වී ඇත්තේ ඇයි දැයි යන්නයි. ධාර්මික බව සිහළ බව අපි මේ දිනවල පිබිදීමක් බලාපොරොත්තු වන කාරණා අතර පළමු තැනක රැදී ඇත. මේ ධාර්මිකත්වයත් සිහළ හෝ ජාතිකත්වයත් සැබවින්ම පිබිදීමකට ලක් විය යුත්තේ කෙසේද? නැත්නම් පිබිදීමේ මග කියමින් බොහෝ දෙනා ගන්නා මග පිරිහීමට මගක් නොවන්නේද? අප බොහෝ තැන්වලදී දකින්නේ නම් මේ පිරිහීමේ මග ගැනීම මිස පිබිදීමේ මග ගැනීම නම් නොවේ.

සරමක්, බැනියමක් හොදින් ඇදගෙන, චීත්තයක්, හැට්ටයක් හොදින් ඇදගෙන සිටින මිනිසා ගැහැනිය අපේ කමත් රැදි සුන්දර ගැමි මතක අවුලුවන දසුනකි. මේ ඇදගත් සරම චීත්තය වැටකින් පනින්නට උස්සාගත්තත් එය තරමට වඩා උත්සාගෙන දබරයට යන්නේ නම් එතැන කිසිම සුන්දරත්වයක් දැකිය නොහැකිය. විලි වසාගන්නට නම් රෙදි ඇදගත්තේ අමුඩය වුව සිහියෙන් දවටා ගෙන සිටීම වටී. යට ඇදුම උඩට ඇදගත් වීරයන් අනුගමනය කරන අපි අපේ සිහළ කම රැකගන්නටත්, අපේ ධාර්මික බව රැකගන්නටත් ‍තෝරා ගන්නේ රෙදි උත්සා ගන්නා ක්‍රමවේදය නම් එය පිරිහීමේ මිස පිබිදීමේ මග නොවේ. නිවැරදි සටන් කරුවා යනු ඇදගත් රෙද්ද තවදුරටත් තදකොට ඇද නිසි තැන සටන් බිමට  බහින තැනැත්තෙකු ‍මිස රෙදි උස්සා ගලවා ගෙන වැදෙන පදයට රගන්නෙක් නොවේ. ‍අනෙක දක්ෂ සටන් කරුවා කිසිවිටකත් නිකරුනේ තම ශක්තිය අපතේ නොහරින්නාසේම දුර්වලයින් පෙළා දමන්නෙකුද නොවේ. ඔහු තම දක්ෂතාවය ඔප්පු කරන්නේ පහර දීමෙන්ම නොව අනෙකාගේ පහර මගහැර නොවැටී නිවැරදිව තම ස්ථාවරයේ සිටිමින්ය. පහර දෙනවා නම් ඒ නිසි තැන නිසි එල්ලයේදී පමණි. ආවේගයෙන් වියරු වැටුනු පිස්සු බල්ලන් ලෙසින් නොවේ. එබදු ශික්ෂනයක් ඇත්තෝ පමණකි නිර්භීත සටන් කරුවන් වන්නේ, ඔවුන්ට පමණකි ප්‍රතිපත්තිමය පදනමක සිට සටන් කළ හැක්කේ.. ඔවුන් නිකං බුරන බල්ලෝ පමණක් නොවන නිසාය ඒ. ඉතිං එබදු සටන් කරුවන් ජාතියට දේශයට අවැසි යුගයක බුරන බල්ලෝ කරන්නේ ආවේග ඇවිස්සීම පමණකි. අවසන් ප්‍රතිඵලය තවත් නිහඩ බල්ලන් පිරිසක්, දඩාවතේ යන බල්ලන් පිරිසක් ආදී හැම බල්ලාම අවදි කරගැනීම පමණකි. එය වගකීම් විරහිත මෝඩ පිබිදීම නොවන පිරිහීමයි. කලක පටන් ටිකෙන් ටික පැමිණි මේ බිරුම් දැන් නිරර්ථක ලෙස සීමා මායිම් ඉක්මවා හැම තැන ඉබාගාතේ සරයි. මේවාට වග කියන්නන් තමන්ගේ උණුසුම ගැන මිස ඔවුන් කියනා ලෙසින්ම තම බාල පරපුර ගැන නුවණැතිව සිතා ඇත්ද? හැගීමෙන් පමණක් සියල්ල විසදිය නොහැකිය. බුද්ධිය ද යොදා නුවණැති නොවීමේ ඵලය ආපහු ඇතුන් තබා බැකෝ දහසක් යොදා වත් ඇද්දවිය නොහැකි නම් වනු ඇත.

කෙටියෙන් මුත් සිංහලයෙන් කියන්නට සිදුවන්නේ මේ ආටක නාටක ක්‍රමවේදයේ නම් සිහළ කමවත් ධර්මයවත් නොරැකෙන බවයි. ප්‍රතිපත්තියෙන් සටනට බහිනවා වෙනු‍වට කට පූචානමෙන් ලැබෙන්නේ ඒ පූචානමට ලැබෙන නොසරුප් වදන් සංග්‍රහයක් පමණි. 

එබැවින් නුවණ නැත්තෝ පදවලට නටද්දී නුවණ ඇත්තෝ නටන තැනත් වන්නමත් තෝරා ගත යුතුය. නැත්නම් දුවන මුවන් දැක නෙලූ පලා දමා ඒ පසුපස්සේ දිව්වාට නොදෙවෙනි ප්‍රතිඵල අපට නුදුරේම අත්විදින්නට සිදුවනු ඇත.

එබැවින් පිබිදීමත් පිහිරීමත් වෙන්වන තැන හදුනා ගන්න. පිරිහීමෙන් මිදී පිබිදීමට එකතු වන්න. කිසිවිටකත් ඔලුවෙන් හිටගත් යටිකුරු ප්‍රතිබිම්බයක් නොවන්න. මා දන්නා සිංහලයෙන් අපේ රැකුමට අපේ වයසට දැනෙන හැගෙන දේ කතාකළයුත්තේ මේ අයුරින්ය. යාචකයෝත් බණ කියන යුගයක පාලකයෝ හා යාමකයෝ කාගේ දැපනේ වැටීදැයි අ‍ප‍ නොදන්නෙමු. අඩු තරමේ කට්ට කා වෙට්ට පිත්තල වූ යාචක බණකවත් ඇති සුළු ඇත්ත හෝ මුන්ට පෙනෙන දැනෙන හැගෙන කලක් ඒවා.

චක්කරේ

මිත්‍යාවෙන් විද්‍යාවට 

විද්‍යාවෙන් මිත්‍යාවට 

ඇත්තේ යාම් ඊම් 

කව්දෝ කීවාසේ 

එනවා  යනවා

ගැලවීමට වඩා 

ගැලවිජ්ජාව 

ලජ්ජාව නැති 

විලි ලජ්ජාව 

දවසෙන් දවස ගෙවෙමින් 

හැමදා එකම තැන 

ලගිමින් විදවමින් දොඩවමින්

මදු‍රුවෝ තලමින් හරි 

පාඩමට ගනු 

දිනකදි මුණගැහෙයි ප්‍රශ්නයක් 

දෙකක් තුනක් හතරක් 

ඊ‍ට වැඩියෙන් සමහරක් 

විදවන්න විසදන්න 

එදාට ඕනෑවෙයි 

දැනගන්න 

චක්කරේ 

සංසාර

සංසාර 

සංසාර

 

හම්බරුවෝ සහ අම්බරුවෝ - උපමාවෙන් උගනිමු

සුදුස්සාත් නුසුදුස්සාත් බණ දෙසති. හරි පාරේ යන්නා බණ නැතත් අණක්‍ හෝ දීමට සුදුස්සෙකි. නමුත් කැලෑ පාරේ යමින් අවනීතියට උඩගෙඩි දෙමින් අණත් බණත් දෙසන්නෝ දැන් දැන් කරළියේ පොදි කති. 

වතුරේ පෙනෙන 'හද' ගලවා ගන්නට පොකුණේ දියත් මඩත් ඉසින්නෝ මෝඩයෝය. එනමුත් මේ දියත් මඩත් ඉසීම අද ශ්‍රද්දාවන්ත පින් කමක් කරගෙන තිබේ. දැන් දැන් දසතින් පෙනෙන්නේ ඇසෙන්නේ හද ගලවා ගැනීමේ මෙහෙයුමට ආරාධනාය. ඒ ආරාධනා කරන්නේත් ලෝකයේ ඇති ලොකුම පින්කම මේ හද ගලවා ගැනීම යනුවෙන් කියමිනි. දැන් මෙතැන එකම කෙළියකි. දිය ඉසින අතරේ එකිනෙකා දිය බුං ගසමින් එකිනෙකාට දිය ඉසිමින් විනෝදයේය. එමෙන්ම මඩෙත් මෙබදුම කෙළියකි. එකිනෙකා මඩේ ලගිමින්ද මඩ ගසා ගනිමින්ද ප්‍රීති වෙති. සියළුදෙනාගේ අරමුණ 'හද' ගලවා ගැනීමේ මෙහෙයුමයි. පොකුණේ දියත් මඩත් ඉස හද ගලවා ගැනීම මොවුන්ගේ අදහසයි. 

කුමක්ද මේ හද? රටේ ධර්මාලෝකය ධර්ම ප්‍රදීපය නිවී යන්නේය. එයට ප්‍රධානම දොස හම්බරුවන්ගේයැයි ඔවුන් කියති. ‍මෙය අද ඊයේ ප්‍රශ්නයක්ද නොවේ. නමුත් ගැටළුව ධර්ම ප්‍රදීපය නිවෙන්නේ හුදෙක් හම්බරුවෝයැයි ඔවුන් හදුන්වන උදවියගේ ක්‍රියාකලාපයෙන්ම පමණක්ද? පළමු වෙනස පටන් ගත යුත්තේ තමන්ගෙන්ම යැයි ඔවුන් නොදන්නෝය. ඔවුන්ට අවශ්‍ය ඝණකම පෙන්නීම පමණකි. ඇග පතේ හයියත් හිතේ හයි‍යත් පෙන්නන්නට පොකුණ වටා රැස්වී දිය ඉසීම මඩ ඉසීම ඒ හයිය පෙන්නීමට හොදය. හැබැයි ඉන් හද රැකෙන්නේ නැත. එවිට බුද්ධිය හා හදවත සමබරව පවත්නා උදවියට සිතෙන්නේ අනේ අම්බරුවනේ කියාය. 

අඩු ගණනේ හද ගැන හිතන වුන් බැලිය යුත්තේ පළමුව අහස දෙසය. දෙවනුව තේරුම් ගත යුත්තේ හද වළාවකට වැසුනත් හද වැනසිය නොහැකි බවයි. නමුත් අප පොළවේ සිට නංවන ඝන දුමාරයට හේතු වන ගිනි දළු නම් හද වසා ලන වළාකුළු නිමවීමට හේතුවන බව දෙවනුව තේරුම් ගැනීම බුද්ධිමත් කමයි. එබැවින් ඈත අහසේ සිහින් වළාවට වඩා, අපි විසින් නිර්මාණය කරන ධූම වළා භයානක බව සිහිකරගනු වටී. ඔය ගතේ හිතේ හයිය ඔළ මොල විදිහට මුදා හැරීමෙන් කිසිවෙකුටත් යහපතක් නම් තවදුරටත් සිදු නොවනු ඇති. 

සමහර තැනක කෙනෙකුගේ තර්කය පාලනයන් යාමනයන් සදහා මෙබදු හවුල් ඇවසි බවය. එය හැබෑවකි. නමුත් කිසිවෙකුගේ පාලනයට අවසන නතු නොවන හවුල් අවසන ඇති කරන්නේ බරපතළම අවුලකි. අවසන එබදු හවුල් පාලනය වන්නේ පිරිස දැක්කෙන දිශාවට මිස දක්කන දිශාවට නොවේ. අම්බරුවන්ගේ ශක්තිය වැඩිවූ විට ගැල පදවන්නාගේ මග නොව අම්බරුවන්ට අවැසි තැනට ගැල යනු ඇත. නමුත් වගකියන්නට වෙන්නේ අම්බරුවන්ට නොව ගැල පදවන්නාටයි, ඔහු සමාජයක් වෙනුවෙන් වග කියාවිද?

මාවත් ඇදගෙන මේ හරක් රැළ දිව්වා . . යී කීවොත්, 

එනිසා හම්බරුවන් මේච්චල් කරන්නට පෙර අම්බරුවන් මේච්චල් කරන්නට දරන උත්සාහය වඩා ඵලදායී වනු ඇත. අඩුගණනේ හම්බරුවන් දමනයට ගන්නා උත්සාහය විද්දේ හාවාට වැදුනේ පදුරට යන නියායෙන් අම්බරුවන්ගේ දමනයට වත් හේතු වේවා.

නැත්නම් හද ගලවන්නට ගොස් වතුරත් මඩත් ඉස අවසන අපට ඉන්නට වෙන්නේ තිබුණු වතුර ටිකත් නැතිව වියළුණු මඩ කට්ට මතය. අපටත් වඩා අපේ බාල පරපුරට එය උරුම වන්නට ඉඩ තිබේ, එනිසා පනින්ට පෙර සිතා බැලීම නැවත නැවතත් අප ප්‍රගුණ කළ යුතුය. පනින්නට ම උවමනා නම් පනින විදිහත් ප්‍රගුණ කළ යුතුමය. නැත්නම් අතපය හතර කඩාගෙන බකං නිලාගෙන බඩ උලාගෙන ඉන්නට සිදුවීම නම් අනිවාර්යයෙන් සිදුවේවි. ඒ ගැන අටුවා ටීකා තවත් කවර පනමකටද? අම්බරුවන් නම්..

තමන්ගේ ලයිට් බිලත් නොගෙවා අනුන්ගේ කරන්ට් එකෙන්...තවත් එක් අභුතයක්-

මගේ ගෙදර ලයිට් බිලත් නොගෙවා, අනු‍න්ගේ ගෙදර කරන්ට් ලයින් එකෙන් වැඩ ගන්නට හිතන්නෝ දැන් දැන් මෙහේ වැඩිවෙමින් යත්ද? කපුවා එක තැන සිට කරද්දී ගෝලයා දුව දුවා කරයි කියා කව්දෝ කියනවා ඇසුනා සේ ... බොන්නට දී මෝඩයන්ට නිකමුන්ට රස්සා දී හදා ගත් පිරිස දැන් දැන් දුව දුවා පහරනු පෙනේ. 

වරදත් නිවට දියාරු සිතිවිලිත් සියල්ල අවසන පාදඩ දේසපාලුවන්ට උගස් කරනා පරමාධිපත්‍යත් මරණයෙන් කෙළවර නොවනා සිදුවීම් වෙනුවෙන් ලංසු තැබීමත් කිසි ලෙසකින් කිසිවෙකුටත් ජය ලැබෙනා මාර්ග නොවේ.

මග හොදට තිබෙද්දී කිම බැදි වල යන්නේ දැයි පැවසූ සැටියෙන්ම නිවරද මාර්ගය සොයා ගන්නට වෙහෙස හෝ එය පාදා ගැනීමට දහදිය හෝ නොවගුරා.. තමන්ගේ ලයිට් බිලත් නොගෙවා අනුන්ගේ කරන්ට් ‍එකෙන් තමන්ගේ වැඩ කරගන්නට හිතන අපේ උන් කවදා කොතැනින් කොහොම නැගිටීවිද? 

මෙහෙම ගියොත් හැමදා මෙහෙම මිස එහෙම නොවේ.

එක එක රට්ටුන්ට කඩේ නොයා පොදු යුක්තිය හා සාධාරණය පෙනුවෙන් පුද්ගලිකව පෙනී ඉන්න, ඔබ නීති විශාරදයෙක් වීම මේ සදහා කිසිම සුදුසු කමක් නොවන බව කරුණාවෙන් සළකන්න.

තේරෙන සිංහලය කනකට නොගෙන තුන් සිංහලයම නෑදෑයෝ කිව්වාට පල නැත. එය හුදෙක් මූණිච්චාවක් ම වනු ඇත.

කනේ මයිල්.. නෑ..නෑ.. කනේ කඩුක්කන්...නෑ ඕයි, කනේ සංගීතෙ - ඔත්පොළ වූ මිනිස්සු

කොපමණ කීවත්, කොපමණ ඇසුවත්, ඇසූ දේ තේරුම් නොගන්නෝ ඒ තේරුම් ගැනීම ඔස්සේ වෙනසකට මුල නොපුරන්නෝ හැමදාම එකම චක්කරේය. 

දෑස වසා ගැනීමට වඩා දෙකන් වසා ගැනීම පහසුය. දෙකන් වැසෙන සේ හොද ඇබ දෙකක් ගසා ගන්නවාට වඩා කැමති දේ අසන්නට පුළුවන් පොරොප්ප දෙකක් ගසා ගැනීම වඩා යහපත්ය. අද සාමාන්‍ය බස්රථයේ සිට පාරේ තොටේ කොතැනත් මේ පොරොප්ප කාරයින් බහුලය. එය තාක්ෂණික දියුණුවේ එක්තරා පිළිඹිබුවක්ලු. කනට අකමැති දේ ඇසෙන්නට අරිනවාට වඩා පොරොප්පයෙන් හෝ තමන් කැමති දෙයක් අසන්නට හැකි නම් මදෑ...

ඇසට පෙනෙන දේට අකමැති නම් අහක බලා ගන්න පුළුවන්. කනට ඇහෙන දේ ට අකමැති නම් පොරොප්ප ගහගන්න පුළුවන්. එතකොට අපේ ජීවිත වලට බලපෑමක් ආවම? එතනින් පලායන්න පුළුවන්... නූතන දියුණුව එක්තරා විදිහකින් අපේ ජීවිත පහසු කරනවාට වඩා අපි ඔත්පොළ කරනවා කියල හිතන්න කවුරු අකමැති වුනත් තියෙන්නෙ එක හේතුවක් විතරයක් නොවෙයි.

හරි විදිහට තේරුම් අරන් හරි විදිහට භාවිතයට ගන්න ඕන තාක්ෂණික මෙවලම් වැහි වැහැපු සමාජයක ඔත්පොළ කම කරපින්නා ගෙන අපි අනාගතයට යන්න හදන ගමන මෙබදුයි. 

හැම දේටම තාවකාලික පැලැස්තර යොදලා ප්‍රශ්න මග ඇරලා , සියල්ල අමතක කරලා ගමනක් යන්න බෑ. හැම දේකම සීමාවක් තියෙනවා. යමක් අසීමිත නම් එය සීමාවක ඉන්න විදිහට හැදිලා තියෙන අපිට ගෝචර නෑ. ලෝකෙ කොච්චර අලුත් වුනත් , අලුත් ඇදුම් ඇන්දා කියලා ශරීරයක් වෙනස් වෙන්නෙ නෑ වගේ, පිටත පෙනුමෙන් වෙනස් වෙන ලෝකයේ හැමදාම තියෙන්නෙ එකම ඇත්තක්. ඒ ඇත්ත තාක්ෂණයෙන් අතික්‍රමණය කරන්න බෑ. තාක්ෂණයන් දියුණු වන්නේ මේ ඇත්ත හදුනාගැනීමේ පරා‍සය තුළ පමණයි. එක අතකින් ඒ ලෝකයේ පවතින ඇහැට නොපෙනෙන අපට නොහැගෙන දේ දැනෙන හැගෙන තැනකට පත්කරගැනීමක් පමණයි. ඒ දැනගත් දෙයින් ප්‍රයෝජන ගන්නවා. නමුත් දැනගන්න හැම දෙයක්ම අපට වටින්නේ නෑ කියන දෙය තේරුම් නොගන්න එකත් වදුරා හා දැලිපිහිය ගැන අප දන්නා, අසා ඇති එහෙත් තේරුම් නොගත් සරල කතාවේ අන්තර්ගතයි.

ගැජට්ටු, විජට්ටු හා ඒ ගැන පාරට්ටුත් මිනිස්සුන්ට අවශ්‍යයයි. ඒවා මිනිස්සුන්ගේ ජයග්‍රහණ තමයි. නමුත් ඒ ඔස්සේ අපේ ජන මනස කොපමණ ඔත්පොළ වෙලාද කිව්වොත්, අද ‍තරුණ ප්‍රජාවේ කනේ සංගීතයෙන් කි‍යවෙන්නෙත් එහි පිළිඹිබුවක්මයි. බැහැරින් එන දේවල් අපිට දරා ගන්න බෑ , එතරමකට.. බස්‍ එකේ ඇහෙන ගීත අපිට අමිහිරී නම් ඒකට හදාගන්න ඉවසීම වෙනුවට කනට දමාගන්න පොරොප්පයයි අපේ විසදුම. සරලවම හොදයි. ඒත් අපි ‍ඔත්පොළයි. කනට ඇහෙන අමිහිරි දේ අපට ඉවසන්න බෑ. එතනින් මනසට එන පීඩනය අපට දරාගන්න බෑ. අපි එක එක ගැජට්ටු තුළ ඇබ්බැහි වෙනවා. අපේ ජීවිත පාලනය කරන්නේ අපිට උත්පත්තියෙන් ලැබෙන මිනිසා කියන පැකේජයේ තිබෙන සොෆ්ට් වෙයා නොවෙයි. නොයෙක් ව්‍යාපාරිකයින් අපට හදා දෙන සොෆ්‍ට් වෙයා. ඉතිං අපේ නඩත්තුව කොතැන  හරි සමාගමකට පවරලා අපි හුස්ම ටික විතරක් වැටෙන්න අරිනවා. ඔන්න අපේ ජීවිත යන ගමන..

මිනිහා නිර්මාණය කරපු දේවල් වල පාලනයට මිනිහා නතුවෙනවා. ඒ නතුවීමෙන් සපුරා මිදෙන්න වන ගත වුනත් අපට බෑ. නමුත් වන ගත නොවී මුත් ඒ නතුවීම පාලනය කරගන්න අපට බැරිද? පුළුවනි. නමුත් මෙහේ අපි මේ තාක්ෂ‍ණයෙන් පීඩා විදලා ඔත්පොළ වෙලා ඇදට වැටෙනකම් අපිට ඒ ගැන උවමනාවක් නෑ. තේරුමකුත් නෑ. මෙහේ අපි හැමදාම එහෙමයි. අපි ලග තියෙන සරල සත්‍ය තේරුම් ගන්න බැරි තරමට අන්ධ නිසා වටේ ගිහින් හැමදාම බැටේ කනවා.

සරලව කතාකරන ඇත්ත දේවල් සත්‍ය හැටියට මිනිස්සුන්ට නොපෙනෙන්න ගත්තේ හැමෝම උගත්තු වෙන්න පටන් ගත්තට ප‍ස්සෙ. ඒ උදවිය දන්නෙ නෑ තමන් උගත් දැනුම හැදුනෙත් බිංදවෙන් බිංදුව එකතු උන ඇත්ත ගැන විග්‍රහයේ පදනමේ විකාශනයෙන් බව. ඒ නිසා දැන් ඇත්ත හොයා ගන්න වෙනම ඛණ්ඩනය කළ උපාධි හා විෂය පථයන් ඔස්සේ යන්න ඕන. ඒත් මේ විගඩං චින්තනය මෙහේ පමණයි. අපිව බොරු උගත්කම් පැ‍ළැන්තියක් තුළ නිර්ලජ්ජිත විදිහට අතරමං කරලා, කනේ කඩුක්කන් නොව පොරොප්ප ගහගත්ත කාටත් ඒ ගැන දැනීමක් හැගීමක් නෑ. ඒකත් මෝඩ වෙන මිනිහාගේ ස්වභාවයක්. ඉතින් ඔන්න ඔහොමයි අපේ ගමන..

අපි යන්න හදන්නෙ ආශ්චර්යයට, නමුත් තේරුම් ගන්න ඕන මේ ආශ්චර්ය හදන්න යනනේ කනේ ගහන පොරොප්ප ‍ජනතාව අතර බෙදල ජන්ද පදනම් හදාගන්න හදන දේසපාලු තාත්තලා හා පුත්තුන්ගෙන්ද කියන එකත්. මෙහේ ඉහළ සිට පහළ ගම් මට්ටම දක්වාම මේ බේබදු චින්තනය පැතිරිලා. මිනිස්සු ඉන්නෙ ඔල්මොරොන්දන් වුනු ගානට. පොලිසි, උසාවි, වෙනත් කාර්යාල පඩි ගෙවන්න ‍විතරයි. මිනිස්සුන්ට හරිම සේවාවක් ගන්න දේසපාලු උන්නැහේලා වෙනම කාර්ය පටිපාටියක් ගෙනියනවා. ඒ දේවල් බොහොම නින්දිත විදිහට ජන සම්මත කරගෙන.  දැන්‍ සාමාන්‍ය මිනිහා විශ්වාස කරන්නේ ඒ දේවල් තමා සමාජ සම්මත දේ කියලා... මිනිස්සු මී හරක් බවට පත් කරන්නෙත් තණකොළ කන්නෙත් ඔය විදිහටයි. අපි අපේ කනේ මවිල් අයින් කරලා, කඩුක්කන් කතාව පැත්තකින් තියලා පො‍රොප්ප ගහගෙන මේ ගමනේ නොදැනෙන ගානක යමු,,,,   කවුරු එහෙම ගියත් මම මගේ ජන්දෙ අදත් දෙන්නෙ පාටකට පක්ෂෙකට නොවෙයි, හරි දේට හරි පුද්ගලයට.. මම එහෙමයි. මෙහෙම හිතන මම වගේ තවත් අය මෙහේ ඉන්නව.. ඔවුන් ගැන ආඩම්බරයි... නමුත් බහුතරයා තමන්ගේ හිතත් හිසත් කෙළින් කරගන්න හිතන තාක් අපේ ගමන මෙහෙමමයි කියා හිතුවොත් පැරදුනු පිරිස වන්නේ අපියි. හරි දේ කරල පැරදෙන්න උවමනා නෑ... ඒනිසා ශක්තිමත් වෙන්න. එක පෙළට හිටගන්න. ඔය බොරුකාර නිවට බේබද්දන්ගේ නැවුනු කොන්දට විරුද්ධ ඔබේ ශක්තිය පාවිච්චි කරන්න තවත් පසුබාන්නව එපා... ඇදල දාන්න ඔය පොරොප්ප කනෙන්.. .

මිනිසුන්ගේ චින්තනය පැහැදිලි තාක් නොගැලපීම් විකාර රූපීය. මිනිසුන්ගේ චින්තනය විකාර රූපී වන දාට නොගැලපීම් තුළ මිනිස්සු ගැලපීම් දකිති.‍ - හලොව් රස්ටා..

මගේ සාපේක්ෂතා වාදය, සාධාරනීකරණ වාදය හා සත්‍ය

ලෝකයේ හැම මිනුමක්ම යමකට සාපේක්ෂය. අප හැම දෙයකම රස ගුණ හොයන්නේත් දකින්නේත් සාපේක්ෂවය. ලස්සන අවලස්සන සියල්ල සාපේක්ෂය. දුප්පතා හා පොහොසතාද සාපේක්ෂය. එතැනින් පසු මේ සියලු සාපේක්ෂ දේ අපේ කැමති අකමැති බව සමග ගලපා සාරනීකරණ වාදය හා අමුණන්නේය. ධනවාදය වේවා, සමාජ වාදය වේවා නාස්තිකවාදය වේවා පශ්චාත් නූතන වාදය වේවා අපේ මතය අපි සාධරනීකරණය කරන්නෙමු. එයට අවශ්‍ය තරම් කරුණු තිබේ. නැත්නම් කරුනු සොයා ගැනීමට ඕනෑ තරම් මුලාශ්‍ර තිබේ. 

එහෙත්,

මේ සියල්ල පිහිටන සත්‍ය පදනම සාපේක්ෂ එකක්ද, එය සත්‍ය නැමැති පක්ෂයේ සිට සාධාරණීකරනය කළ යුත්තක්ද, සත්‍ය හමුවේ අපගේ සියලු මතවාද ධූරීභූත වී එක් නිරපේක්ෂතාවයකට පැමිණෙනවාද?

මල් වත්තකට ගොස් එක එක මල පෙන්නා ලස්සන ගැන කතා කිරීමත් ඒවා ගැන පාරම් බෑමත් අපේ සාපේක්ෂතා වාද හා සාධාරනීකරණ වාදත් දෙකම එකක්ය. ඒ මල් වැවූ වත්තක් බව තේරුම් ගැනීම සත්‍යය වටහා ගැනීමකි. වැවූ මල් මෙන්ම වැවුනු මල්ද එහි ඇත. එතැනින් එහාට විස්තරය සාපේක්ෂතා වාදයකි. සාධාරනීකරණ වාදයකි. 

ඉමක් කොනක් නොදකින විශ්වයේ දෙපා බිම ගසන ඉඩකින් පොළව මත නැගී හිදින අප සත්‍ය හා බොහෝ දුරද? නැත. සත්‍ය අපේ දෙපා මුලය. එහෙත් අපේ සාපේක්ෂතා වාද හා සාධාරනීකරණ වාද තුළ දෙපා අබියස වැතිරෙන සත්‍ය අපට නොපෙනෙන්නේය. ඒ හැටියකි.

මිනිහාගේ පැවැත්ම මේ වාද තුළය. නැවැත්මේ වාද නැත. පැවැත්මත් නැවැත්මත් යම් ලෙසකින් වටහා ගත් විට වාද වලට ගැති වන්නේද නැත. එතැන සැනසුමක් ඇත. වාද වලට නම් කරුණු කොපමණද? එහෙයින්ම කරුණු දන්නාට වාද වලට පැටලීම යනු රසදිව අවුස්සා ගැනීමක් බදුය. 

එහෙත් ඒ රසය දැනගෙන ඒ රසයට ගිජු නොවී සත්‍ය වටහා ගන්නාට වේදනාවක් හෝ පීඩාවක් නොවන්නේය. රස හොය හොයා ලුහුබැදීමක් නොවන්නේය. එතැන සැහැල්ලුව වන්නේය.

එනිසා නොයෙකුත් වාද මෙන්ම බේද ත් සත්‍ය ලෙසින් සාධාරණීකරනය කරන්නට තනන තතනන ලෝකයේ එහෙව් දේ වලට වහලෙක් නොවී නිවහල් චින්තනයක් වැඩීම කෙතරම් නම් නිවීමක්ද? එය හිතේ හැබෑ සැනසීමක්ම වනු ඇත. 

එතැනට වෙහෙසෙමු, පරම නොවූවත් ශුද්ධ වූ සිතිවිලි, ශුද්ධ වූ ඥානයෙන් සැනසීමක් සොයන්නන්ටයි මේ ආරාධනා....

රස්තියාදුව, මරණය , ජීවිතය , රමණය + මිනිහෙක්

මිනිහෙක් හැටියට ලෝකෙට ඉපදිලා දැනෙන සියුම් ම හැගීම ඔස්සේ හිතන අයට විතරයි මේ කියවීම වැදගත් වෙන්නේ. අනෙක් අයට පුළුවන් අහක බලන් හැරිලා ගිහින් මූණ මාර්ග සංඥා පුවරුවේ හප්ප ගන්න, වැඩි දෙනා ඒ මෝස්තරේ ඉන්න ලෝකෙක එහෙම නොවෙන අඩු පිරිසක් වුනත් ඉන්නව නම් ඒ සියුම් හැගීම ඔස්සේ ජීවිතය හොයන අයටයි මේ, මේ අඩ අභූත රචනාව ඒ වෙනුවෙන්.

කුණුවෙන ගදගහන ලෝකයක ඉදන් නහය නෑ වගේ ජීවත් වෙන්න බෑ. ඒක අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ දෙයක් නෙවෙයි. කුණුගදෙන් උපන් නහයකට තරම් සැබෑ මන මෝහනීය සුවද මොකක්ද කියල ඇති වන දැනීම තවත් කෙනෙකුට නොතේරෙන තරම්. මට මතක් වෙන්නෙ  ප ෆියුම් චිත්‍රපටය..

නමුත් කුණු ගදට යටවෙලා වත් මනමෝහනීය සුවදට දැහැන් ගත වෙලාවත් ජීවිතය දුවවන්න බෑ. කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් දෙකම විදින්න හෝ විදවන්න අපට සිද්ධ වෙනව. ඒක සම්පූර්ණ වශයෙන් භෞතිකව වෙනස් කරන්න පුළුවන් කියල කෙනෙක් හිතනවනම් හෝ කියනවනම්, ඒක හුදු විහිළුවක් පමණයි  ඇති ගැඹුර නොදකින.

ඒක පැත්තකට කරලා අපි හිතුවොත්, මේ කුණු වෙන ගදගහන ලෝකයේ  ඒ තුළින්ම උපන් මායාකාරී සුගන්ධයත් එකම නහයකට දරාගන්න පුළුවන් විදිහ- ජීවිතය තියෙන්නෙ අන්න එතැනයි.

පට්ට රස්තියාදුවෙක් වෙලා ජීවිතය හොය හොයා ඇවිදල තරුණ ජීවිතයම ගෙවිල යද්දි එතැන සදාකාලික විකල්පයක් නෑ කියල වැටහෙනව. තරුණකම ගතවෙලා යන නිසාම නොවෙයි, හැමදාම වෙනස් විදිහට දැනුනත් තිබෙන්නෙ එකම දේ කියල ගැඹුරටම දැනුනාම. 

රස්තියාදුව යනු කාලකණ්නි ලෝකෙක ජීවිතෙන් ඒ කාලකණ්නි කමට වන්දි ගෙවීමක්ද?  ජීවිතය හොයමින් සිද්ද කරන රස්තියාදුව එක තැනකින් හැරෙන්න ගන්නව. මග තොටේ, වට පිටේ , ලෝකෙ වටේ දකින්න තියෙන එකම කාලකණ්ණි කම් රොද බැදගෙන ඔලුව වටේ , මනස පුරා හොල්මන් කරන්නෙ හිත හොදට වැඩ කරන සංවේදී මානුෂිකත්වයත් එක්කයි. නමුත් විකල්පයක් නෑ, රස්තියාදුකමින් ඒ පව ගෙවන්නට හිතීම තවත් එක් අන්තගාමිත්වයක් විතරයි. දුක මත ඇලීමෙන්ම දුක සැපක් කර ගත්තත් හැබෑ සතුට එතැන නෑ. පට්ට රස්තියාදුවෙක් වී අන්තයේ මරණය බලා ජීවත් වීම හිස් ඵලයක්, පුහු ගෙඩියක් විතරයි. ඒක අලුත් මෝස්තර හොයන ලෝකෙට තවත් එක මෝස්තරයක් කරන්නත් පුළුවන්. ඒත් මදය පමණයි බීජයක් නැති. එතකොට හෙට වෙනුවෙන් ඵල දරන්නෙ මොනවද? හෙවූ දෙය එතැන නෑ. සරලව සමීකරණය විසදෙන්නෙ උත්තරය බිංදුවක් හැටියට...

කුණුගද මැද විලවුන් තවරගත්තු ලේන්සුවකින් නහය තෙමා ගෙන ලෝකයම හරි සුන්දරයි කියනවනම් ඒ සර්වසුබ වාදයක් නොවේ. මහා කෙබරවාදයක් වෙනවා නිසැකයි. සර්ව සුබ අසුබ පසෙක තියද්දී එකම නහයෙන් සිද්ද වෙනවා දෙකම විදදරාගන්න. ගද වගේම සුවදත්. ලෝකෙ තියෙන්නෙ ගද විතරක් කිව්වොත්, ඒත් ඒක කියන්න බෑ සුවද  ගදේම පරස්පරය නිසා. එහෙනම් ගද වගේම සුවදත් අපිට පිළිගන්නම වෙනව. ඔබ ගදට කැමති වෙන්න පුළුවන්, මම සුවදට කැමති වෙන්න පුළුවන්, නමුත් මේ දෙකම අපි දෙන්නටම විදගන්න වෙනව අපේ එක බැගින් ඇති තනි නහයෙන්. 

ඒ නිසා,

අතුරේ යන මිනිහාගේ තියෙන අවධානම වගේම ත්‍රාසය මුසු අභියෝගාත්මක පියවරත් ජීවිතයට අවශ්‍යයයි, මරණයට පෙර රමණය මහගු අත්විදීමක් තමයි. ඒත් රමණය හෝ මරණය ජීවිතයේ එකම දෙය නොවේ. 

එතකොට රස්තියාදුව? සදාකාලික නැති ජීවිතයේ සදාසරණක් නොවේමැයි. රස්තියාදු විය යුතුමයි, අද රස්තියාදු නොවී ඔබේ මගේ දෙපය ගැටෙන මහපොළොවේ සත්‍ය දකින්නට නම් වෙන මගක් තිබෙනවාද? හිතේ ගතේ, තැන නොතැන අරමුණක හද වෙලා ගහන රස්තියාදුව ඒක. එහෙත් රස්තියාදුවත් සත්‍ය සොයා යෑමට මග මිස ජීවිතයට මග නොවේ. සුවද සොයා යාමට පදනම කුණු ගද, නමුත් කුණු ගද නිසා උපදින මන මෝහනීය සුවද ඒ ගද නොවේ. ගදෙන් තොරව සුවද මන මෝහනීයද නොවේ.

දැන් ඔබ තෝරා ගත යුත්තේ කුමක්ද?  

පංචස්කන්ධය අසීමිතව තෘප්ත කරමින් තෘප්තියේ සරණ හොයනවාද? ඒ පංචස්කන්ධය බැදීම් වල හිර කර දුක සතුටක් කර ගන්නවාද? ජීවිතය සමග රමණය පමණක්ද? නැත්නම් රස්තියාදුව හා රමණය පමණක්ද? නැත්නම් මරණය පමණද? රමණය පමණද? රස්තියාදුව පමණද? දණ නමා හෝ නොනමා ජීවිතය ඇයදීම පමණද? විලවුන් තැවරූ ලේන්සුවෙන් නාසය තෙමා ගන්නවාද?

එහෙත් මේ කුමන ක්‍රමයේ ජීවිතය සමගත් මරණය ලුහුබදින්නේය. 

එනතෙක් මරණය අපි ජීවත්විය යුතුය එය නොබලා. නමුත් නොසිතා නොව,

එකම නැහෙයෙන් ගද සුවද ඉවසා මේ සියල්ල හා බැදි ජීවිතය තෝරා ගෙන ධනාත්මක සෘණාත්මක අරෝපණ අතරමැද, මන්දන ත්වරණ අතරමැදි තැනක ශුද්ධ කොට ගත් රස්තියාදු ඥානයක මග මා සොයන්නේ එතැනය. ඒ මගේ විකල්පයයි..

මගේ ජීවිතයේ අවසන් වගකීම අනේක වූ වාද මත නොපරවා, මගේ වගකීම මම දරන්නා වූ මිනිහෙක්, සහෝදර ජනතාව හා සමගිව මෙන්ම අයුක්තියේදී හුදෙකලා වුව නිවැරදි මග ඉන්නා මිනිහෙක්, එවන් වූ සරල වූ ‘මිනිහෙක්. තුන් කාලයේම පොළවේ පය ගැසූ හැබෑ මිනිහෙක් ලෙස මම දකිමි. 

පුත්තු

මේ අපේ රටයි, අපි ඉපදෙන මැරෙන, නැත්නම් මැ‍රෙන්නට කැමති රටයි. ඔබට සේම මටද ඒ අයිතිය ඇත. ඔබ මෙන්ම මමද මේ රටේ පුතුන්ය. එකහෙලා එසේ කීමට මා මෙන්ම ඔබද කැමතියැයි මම නැවත සිතමි. මා නිවැරදියි නේද?

එතකොට කව්ද මේ ලොකු ලොකු හයිකාර, බලපුළුවන්කාරයි කියල හිතන වෙනම වරප්පරසාද ඇතැයි කියන අමුතු පුත්තු, ඔවුන් මේ රටට වෙනම තැනකින් ගොඩබස්සවපු ජාතියක්ද? ඒ බලපුළුවන්කාර කම් ජන්මයෙන්ම ලැබුණු දායදද?

මීළග සියවසේ හිවලුන් නොවීමට නම් අපේ පරම්පරාවට පෙර පරම්පරාවෙන් ලැබුණු ජන්ම දේශපාලන ධාරා මතවාදයෙන් අද පටන්වත් අප ඉවත් විය යුතුමය. පියාගෙන් පුතාට වශයෙන් කෙනෙක් දේශපාලනයට පිවිසීමේ අයිතිය ගැන අපට ගැටලු නැත. එසේ දායද නොවී අලුතෙන් දේශපාලනයට පිවිසෙන්නන් ගැනද අපට ගැටලු නැත. එහෙත් හයිකාරකම අපට ගැටලුවකි. ඒ හමුවේ නිවට දණින් යෑම ඊලග පරපුරටත් දායද වේ නම් එය අපට ගැටලුවකි. 

ධනවාදය වේවා, සමාජ වාදය වේවා වෙනත් කවර වාදයක් වේවා, තවත් කෙනෙකු මත බලහත්කාරකම හෝ හයිකාරකම මුදා හැරීමට ඒ පුත්තුත් අපත් අතර කවර වෙනසක්වත් නැත. ඒ හයිකාරකම් හමුවේ තවදුරටත් අප පරපුර දණ ගසන්නට සූදානම්ද නැත. එසේ විය යුතුය. ඒ සදහා කාලයයි මේ එළඹෙන්නේ.

රටටත් අනෙක් සමාජයටත් වැරදි පූර්ව ආදර්ශ සැපයූ කතන්දර පටන් ගන්නේ අද ඊයේ නොවේ. එහිදී මේ අමුතු පුත්තු විශේෂය. දෙමාපියන් ගේ බලයෙන් තමන්ටද අමුතු ගතියක් ඇගට ගත් ඔවුන් ඒ ගොන්ගාය හතර අතේ ප්දර්ශනය කොට අං පටලවා ගත් වාර එක දෙක බැගින්ද නොවේ. සමහරු නීතියටත් ජෝක් දැමූ අන්දම අපි සෝදුකින් බලා සිටියේ අනේ අපේ අනාගත නංගිලා මල්ලිලාට යන කල යන්න සිතමිනි. දැන් ඒ සිතිවිල්ල බලයක් කර ගන්නට කාලයයි. තම තමන් එක එකා හැටියට මේ ගොබ්බ නිවට චින්තන වලින් නැගී දෙපයින් සිට ගන්නට කාළයයි. 

එනිසා කලිසමේ මුත්තරා කර ගන්න බිය දැන්වත් පහ කර ගන්න. මිනිසෙකු මැරෙන්නේ එක් වරකි. ඒ මරණය මිනිසෙකු ලෙසින්ම බාරගන්න. දණින් ඇවිදින මිනිහෙකු වෙන්න එපා, බලෙන් මැරෙන්න හදන්නත් එපා. 

භයට පයින් ගහන්න, කෙළින් හිටගෙන කෙළින් කතාකරන්න හයියක් හදා ගන්න හරි දේ අනුගමනය කරන්න. හරි විදිහට හිටගන්න හරි තැනින්. එදාට ඔය නිවට නියාලු හයිකාරයෝ දුවාවි කැලෑ කඩාගෙන. ඒ ජනතා හයිය අදුනගන්න, බඩ රස්සාව වෙනුවෙන් නිවට වෙලා දණින් යෑම දැන්වත් නවත්වන්න. මේ සමාජ හෝ වෙනත් වාදෙකට කතා කිරීමක් නොවෙයි. මිනිස්සු හැටියට රටක තරුණයෝ තරුණියෝ හා මහජනයා හැටියට කෙළින් කටින් ඉදීමක් ගැන කියන කතාවක්,

ලස්සන හොද රටක හීනයට නිකම්ම තිතක් වැටෙන්න දෙන්න බෑ, කාගෙ ආශ්චර්ය නැතත් ජනතාවට පුළුවන් ආශ්චර්යයක් කරන්න, හැබැයි ඒ කාටවත් කඩේ ගිහින් නෙවෙයි, හරි දේත් එක්ක ශක්තිමත්ව ඉදිරියට පියවර තබන්න පටන් ගැනීමෙන්.

කවදා හරි කොතැනින් හරි අපේ රටේ ඉතිහාසයේ සමහර තැනක වුනා වගේ හොද පිබිදීමක් ආපහු ඇතිවෙන්න අපි අදත් ප්රාර්ථනා කරමු. ඒක දේශපාලනික හීනයක් කර ගන්න දෙන්න එපා. එතැන බලා ඒ එල්ලයේ පිය නගමු. එතකොට මේක අපේම රට තමයි. 

රටට පුතෙක් වෙන්න හිතට ගන්න. ඒකට කාගෙන්වත් අවසර ගන්න ඕන නෑ, ඒ අවසරය අපට ලැබුනේ මෙහේ ඉපදීමත් එක්කම තමයි. ඒ දේශපාලනේට පාටක් පක්ෂයක් නෑ, ඒක දැන්වත් තේරුම් ගත්තොත් අපේ දිනුම වැඩි ඈතක නොවේවි හැබහින්ම.

මේ අපේ රටද? අපි මේ රටේද?

1මේ යුගය නිර්ලජ්ජිත යුගයයි. ලජ්ජාව ඉතිහාසයට අනාගතයට හෝ මානවයාට සමපාත නොකරමින්ම මේ නිර්ලජ්ජිත යුගයයි කියමි. 

2මේ උඹේ පවුලද - මේ කෙටි ප්රශ්නයෙන් ඔබ ඔබේ පවුලේ අය පිළිගන්නවාද යන්න අදහස් කෙරෙන බව සළකන්න  - (කුටුම්බය මිස ස්ත්රිය ගැන නොවේ මේ), යමෙකු යම් විටෙක  කෙනෙකුගෙන් එසේ අසන්නේ නම් ප්රශ්නයට බදුන් වූ තැනැත්තා සිය පවුල් පද්ධතිය හා පවතින සම්බන්ධතාවය පිළිබද යම් ගැටලු සහගත තත්වයක  සිටින බව කෙළින්ම අපට වැටහේ. නමුත් මේ ගැටලුවට හේතුව තිබෙන්නේ ඒ පවුල  තුළද නැත්නම් අර පුද්ගලයා තුළද යන්න කරුණු හරි හැටි විමසා බැලීමකින් තොරව අපට පැවසිය නොහැකිය.

3මම නැවතත් අර ප්රශ්නය වෙන ලෙසකින් අසමි, මේ උඹේ පවුලද?

දැන් මේ ඇසීමට හේතුව විමසනු අවැසිය.

මේ නිර්ලජ්ජිත යුගයක් බැවින්ම අපේ හිමිකම්, අයිතීන්, යුතුකම්, වගකීම් ගැන සදාචාරයක් නොමැතිවම කතා කරන තැනට අප පත්වී සිටින්නෙමු. ලජ්ජා නැති කම මහමුදලි කමටත් ලොකුයැයි කියුවා සේ අවාසනාවට සමහරෙකුට මේ නිර්ලජ්ජිත කමම මහා දියුණුවක්ද ලෙසද පෙනේ.

‘මේ අපේ රටද? - යන්න රට ඇතුළේ පුරවැසියෙකු ලෙස හිමිකම් පතක්ද අතැතිව අහන්නට සිදුවීම මේ විළිලජ්ජාව නැති කමේ තවත් එක් අවස්ථාවකි. මෙසේ අසන්නේ හැම දෙනාගෙන්මය. මෙහිදී අහන්නටත් පෙරම වාගේ අත උස්සා පිළිතුරු දෙන්නටත් පිරිසක් ඉන්නා බව දනිමි. නමුත් අත නොඋස්සා සිටියද ‘ඔව්, මේ අපේ රටයි    කියා කියන්නට සාකල්‍යයෙන්ම සුදුසු පිරිසක් ඉන්නා බවද දන්නෙමි. නමුත් බහුතරය අනෙකා ගෙන් ඇත්තටම මේ අපේ රටදැයි? අසන තැන ඉන්නා බවද හොදින්ම දන්නෙමි.

අපේ මව් බිම, අපේ රට යැයි කියා හතර අතේ පාරම්බානවා වෙනුවට රටට ගෞරවයක්, රටට මෙහෙවරක් කරන්නට අද හිතන්නේ සැබවින්ම කී දෙනාද? මේ මෙහෙවර යනු ලොකු ලොකු දේවල් නොවේ. තමාගේ වගකීම හා යුතුකම රට වෙනුවෙන් ඉටු කිරීමයි. කළ හැකිදේ අවංකව කිරීමයි. 

අපිත් මේ රටේ අය කිය කියා රටේ ඇති ස්වභාවික සම්පතේ සිට මානව සම්පත දක්වා සියල්ල තම මඩිය තර කරගැනීම පරම අරමුණෙන් නිර්ලජ්ජිතව කොල්ල කමින් සිටින පිරිසක් හිදීම සැබවින්ම ඛේදවාචකයක් තමා. එහෙම් අය සරණං ගච්ඡාමී යි   කියන මෝඩ රැළක් සිටියොත් කියන්නට වෙන්නේ හැමදා මේ අපේ රට කියා නොව අපි මේ රටේ කියා පමණි. ඒත් රටෙන් ලකුණු තමන්ට දා ගැනීමේ තැනකදී මිස තමන්ගෙන් රටට ලකුණු ලැබෙන තැනකදීත්  නොවේ ඒ. නැත්නම් තමන්ගේත් රටේත් වටිනාකම දෙකම අහෝසි වී සියල්ල කාලකණ්නි කරන තැනකදීයි.

නිර්ලජ්ජිත යුගයක නිර්ලජ්ජිත ලෙස නිර්ලජ්ජිත දේ කතා කරමින් හිදින්නට සිදුවී ඇත්තේ කරළියේ රංග ගත වන්නේ එබදු වූ නාටක නිසාය. සමහරුන් ආටක නාටක ලෙසින් හදුන්වන්නේද මේවාමය.

ජාතික , ආගමික , වාර්ගික යනුවෙන් දුරදිග නොබලා පටු වාද බේද අවුස්සාගෙන මේ අපේ රටයි කියා  මෙහි ජීවත් වන අපි අපිම මරාගෙන මැරුනොත් අවසානෙට රටේ ඉතිරි වන්නේ කවුරුන්ද? මේ අපේ රට, මගේ රට මෙන්ම ඔබේත් රට. 

අපිත් මේ රටේ තමයි කියන්නේ, බොහෝවිට කටඋත්තර නැතිතැනට වැඩකටයුතු සිද්ධ කරගෙන තමන්ට අසරණ වෙන්න උනාම. ඒ වගේ උදවියට එතකොටයි මතක් වෙන්නේ රට ගැන. ඔන්න, අපිත් මේ රටේ තමයි කියනවා එතකොට.

මේ අපේ රට කියලා කියන්න කැමති උනත් කියන්න හිත දෙන්නේ නැති හේතුත් සමහර විට නිර්මාණය වෙනවා කියලා කෙනෙක් කියන්න පුළුවන්. නමුත් ඒ වරද රටේ නොවෙයි. රටේ ජීවත් වන අමන මිනිහෙකුගේ වෙන්න පුළුවන්. නමුත් අපි පොදු හැමදේකදිම රට කියන ව්‍යවහාරයේ ඉන්න නිසා චෝදනාවත් නිකං රටටම වැටෙනවා. නමුත් මේ අපේ රටයි කියල සැබවින්ම හිතනවනම් ආදරේ කරන්නෙ රටට මිස එක එක්කෙනාගේ ක්රියා කලාප වලට නොවෙයි. ඒ නිසාමයි, රට වෙනුවෙන් තමන්නට කරන්න තියෙන යුතුකම් හා වගකීම් කිසිම කෙනෙකුගෙ පෙළඹවීමකින් තොරව කරන්න උවමනා වෙන්නෙ. ඒ ගැන හැගීමක් ඇති කරගන්න ඕන වාසිය බලාගෙන නොවෙයි. අම්මට තාත්තටත් අපි සළකන්න හිතන්නෙ වාසිය ක් බලාගෙන නම්, එවැනි උදවිය ගැන නිර්ලජ්ජිත යුගයේ තව දුරටත් අප කතා කළ යුතුත් නැහැ. එය නිර්ලජ්ජිත කමටත් එහා කිය නපුංසක කමක් විතරක් වන නිසා.

නපුංසක තත්වයටත් අපහාස නොකර මේ නිර්ලජ්ජිත මේ කතාවට මෙතනින් තිත තබමු. 

මේ අපේ රටද? කියල හිතෙන මේ නිර්ලජ්ජිත හැගීම අපි මේ රටේ කියල සැර බාල කරල මකා ගන්න හදන්නෙ නැතිව, ඔව්, මේ අපේ රට කියල බය නැතිව  හිතල ඒ වෙනුවෙන්, රට වෙනුවෙන් යුතුකමට පෙළගැහෙමු. 

මෙය දේශපාලන හෝ මුදල් ගෙවා සිදුකරන ප්රාකශයක් නොවන බව කරුණාවෙන් සළකන්න.

තලු මරා

තමන් කන්නේ මොනවාදැයි හේතුප්‍රත්‍යන් සහිතව දැනගෙනම හොදට තලු මර මරා කන්නට රුසියෝ නම් මිනිස්සුමය. නමුත් එවැනි විටක උපහාස අපහාස තකා ඌරෝ ගැනද සමහරු සිහි කරති. නමුත් ඌරාට හේතුකාරණාව බඩගින්න පමණය. ඌට කනදේ ගැන විග්‍රයක් උවමනා ද නැත.

කෑමේදී මෙන්ම තවත් සතුන් කෙරෙහි විෂය නොවන්නා වූ දෙයකදී ත් බඩේ ගින්නක්  නොමැතිවම මිනිස්සු බොහෝ සෙයින් තලු මරති. සමහර විට වමාරා ද කති. සමහර විට එතැනදී බඩේ නැතත් හිතේ ගින්නක් නම් තිබෙන්නට පුළුවන.

යුක්තිය, සාධාරණය, අවංකත්වය, නීතිය, සමානාත්මතාව ආදිය මෙසේ තලු මරන දේවල් අතරින් මෑතදී විශේෂයෙන් අහාරයට ගත් බව දැනුනු දේවල්ය. එක අතකින් මෑතදී නොව හැමදාම අප මෙහේ මේවා තලු මරුවා ම පමණය. රහ අඩු නැති නිසා තවත් තලු මරන්නෙමු. නමුත් අහරක් බඩට වැටීමෙන් තොරව ජීර්ණය නොවන නිසා තවමත් මේ කතාකරන දේවල් උදෙසා තනිව ක්‍රියාත්මක වීමට තරම් ශක්තියක් අපට නැත.

මිනිසා ''මම'' යනුවෙන් ගොඩනගා ගන්නා සංකල්පයට වඩා, මිනිසෙක් ලෙසින් වැටහෙන දකින සළකන ගුණාංග අතර ඉහළින්ම තිබෙන්නේ මේ යුක්තිය, සාධාරණය, අවංකත්වය, නීතිය, සමානාත්ම තාව ආදී දේවල්ය. තවත් දේවල් තිබෙන මුත් පොදුවේ 'මිනිසා' යන හැගීමත් සමග මිනිසා යන සත්වයා‍ගේ සු‍විශේෂීත්වය මතුවන්නේ ඉහත කරුණු පදනමේ බිහිවන සමාජ සත්වයෙක් වශයෙනි. 

ඉදින් මෙබදු වූ ඉහළ දැනීම් සංවේදීතාවන් හිමි අප මේ සියල්ල තලු මරමින් හිදින්නේ ඇයි? විශේෂයෙන් තමන්ට අයුක්තියක් වූ විට යුක්තිය ගැන කතාකිරීම, තමන්ට අසාධාරණයක් වූ විට සාධාරණය ගැන කතාකිරීම, තමාට වංක කමක් සිදුවූ විට අවංක කම ගැන කතා කිරීම ආදී වශයෙන් තමන්ට සිදුවන තෙක්ම මේ මානව ගුණ ධර්ම ගැන තමන්ට නොදැනෙන්නේ නොහැගෙන්නේ ඇයි? නමුත් දිනපතා පැයෙන් පැය පුවත් වල සිට අප තලු මරන්නේ අනුන්ට වුනු අයුක්ති, අසාධාරණ, වංක, අවනීති ගැනය.  ඉතින් ‍එහෙනම් මේ රසය හොයා තලු මරමන් හිදින දේ අපට ජීර්ණය කරගන්නට හැකිවන්නේ කවදාද? 

එය අප අපම පටන් ගත යුතු දෙයකි. මිනිසෙකු හැටියට 'මම' ලෙසින් අයුක්තියකට පත්වන තැන වන තුරු නොසිට මගෙන් එදිනෙදා දිවියේ අනෙකා වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉටුකරන්නට මට නොහැකිද, සාධාරණය ඉ‍ටු කරන්නට මට නොහැකිද, අවංක වන්නට නොහැකිද? ගැටලුව එසේ නොසි‍තීමද? මිනිසාගේ සුවිශේෂීත්වය නම් එසේ නොසිතෙන දේ සිතීමට ඇති හැකියාවයි. මිනිස් සමාජයේ යහපත තකා  තලුමරමින් රස කරමින් හිදින දේ බඩට දමා ජීර්ණය කරගන්නට අපට හැකියාව තිබිය යුතුය. 

යුක්තිය, සාධාරණය, අවංකත්වය, නීතිය, සමානාත්මතාවය ආදිය තලු ගැසීමට නොව සමාජයට ප්‍රථිඵල දායී ගුණාංග ලෙස අප තුළින් වගා වී ලැබෙන අස්වැන්නක් විය යුතුය. 

කොතරම් රස ගුණ තිබුණත් ඔය දේවල්  කල්පයක් තිස්සේ තලු ගස ගසා රසකලත් ප්‍රතිඵලයක් නැති හපයක් බවට පමණක් පත්වනු ඇත්තේ කටින් බඩට වැටී ජීර්ණය වීමට අවස්ථාවක් නොලැබෙන කලටය. එබැවින්  දැනෙන, හැගෙන, හැමතැනදීම නැණවත්ව, බුද්ධිමත්ම, ඉවසීමෙන් යහගුණය සදහා ශක්තිමත්ම ඉදිරියට එන්න. 

මෙය වෙළද දැන්වීමක් නොවන බව ටද කරුණාවෙන් සළකන්න. 

මං මරා

මං මරා දැමීම යනු සියදිවි නසාගැනීමක් ගැන කියන කතාවක් නොවේ. සියදිවි නොනසා ගෙන පහසුවෙන් දිවි ගෙවිය හැකි මගක් ගැන කියන කතාවකි. 

මැරෙන්නට සිතෙන්නේ මං ගැන මහ ලොකුවට සිතා ගැනීම හෝ සිතාගන්නටම දෙයක් නොමැති වූ නිසා ඇතිවන අපහසුතාවය දරාගන්නට නොහැකි වූ විටයි. එනිසා මං මරාගෙන ම හිටියා නම් ආපසු මං ගැන ලොකුවට හෝ කුඩාවට හිතන්නට දේවල් ඇති වන්නේ නම් ඉතාම අවම වශයෙන් නිසා ශරීරය මරා ගන්නට නොහිතේවි. එනම් එම හැගීම තමන්ගේ ඔරොත්තු දීමේ ධාරිතාවය තුළ යටපත් කර දැමීමට නොහැකි නොවනු ඇත යන්නයි. 

‍කුමක් ද මේ මං මරා ගැනීමේ කතාව?

මිහි මත හැම මිනිසෙක්ම මම යනුවෙන් ගොඩනගාගන්නා සංකල්පයක් ඇත. ගොඩනංවා ගත්තේ නැතත් එබදු සංකල්පයක් නොදැනීම ගොඩ නැංවීම ස්වභාවයයි. ඉදින් මේ සංකල්පය ඔස්සේ කුඩා කළ පටන් අප සිතිවිලි මෙහෙය වෙන්නේ සියල්ල මම වටා කේන්ද්‍රගත වන්නේ යැයි යන පදනමින්ය. කුඩා කල අප හැම දෙයක් ගැනම මනස්තාප වන්නේ එබදු සිතිවිල්ලෙනි.  ඉර, හද, දෙමාපියෝ, ඥාතියෝ අපට අවැසියැයි දැනෙන හැම දේ, අප බලාපොරොත්තු වන හැම දේ අපට ලැබිය යුතුයැයි හිතන්නේ මේ නිසාය. අපට හැගෙන සියලු දේ එලෙසින් සිදු නොවන බවත් සියල්ල අප වටා කේන්ද්‍ර ගත නොවන බවත් අප වටහා ගන්නේ වැඩිවයස් වන විට බොහෝ සෙමිනි. කෙසේ නමුත් අඩු වැඩි වශයෙන් වැඩිහිටි වියේදීද අප වටා සියල්ල කේන්ද්‍රගත වන්නේ නම් අපි ඊට බෙහෙවින් කැමැත්තෙමු. ඒකාධිපතියෝ ලෙස සමහරු බලෙන් බලයෙන් තමන්වටා සියල්ල කේන්ද්‍ර කර ගන්නට හදන්නේ මේ සිතිවිල්ලේ දැඩි බව මැඩ ගත නොහැකි කමෙනි. එහෙත් එවැනි ඒකාධිපති කම් පවා හැමදා නොපවතින්නේ ස්වභාවධර්මයත් සමග එහි ඇති  පටහැකි කම නිසාමය. නමුත් නොයෙක් මිනිසුන් වටා තවත් පිරිස් කේන්ද්‍ර ගත වීමේ ස්වභාවය එදා මෙදා කවදත් පවතින්නේය.‍ විවිධ හේතු කරණා පදනම් කොට ගෙන එය සිදුවන්නේය. මා කියන්නට යන්නේ විවිධ අරමුණු තුළ තමා වටා අන්‍යන් කේන්ද්‍ර කර ගන්නට හිතාගෙන වැඩ කටයුතු කරන මිනිහා අවසන පත්වන දුක අත් නොමකර ගන්නට නම් දත යුතු මං මරා ගැනීමේ ඒ කතාවයි.

මං, හැමදාම ලෝකය දකින්නෙ මගේ ඇස්‍ දෙකෙන් වුනත් මට හැමදාම පෙනෙන්නෙ අනුන් මිස මාව නොවෙයි. කණ්නාඩිය ඉස්සරහට ගිහින් මගේ මුණ බලල  කොන්ඩෙයි ඇදුමයි හදාගත්තට ඊට පස්සෙ එදිනෙදා වැඩකටයුතු අස්සෙ කොයිම වෙලාවකවත් මට මාව පෙනෙනවද? අනුන් දිහා බලාගෙන අනුන්ගෙ ප්‍රශ්න ගැටළු පෙනි පෙනී අතරමැද කල්පනාවක හිටපු ගමන් මං ගැනත් අමුතුවෙන් හිතෙනවද? නැත්නම් මගේ ප්‍රශ්නම හිතේ වැඩකරන හින්ද වටේ පිටේ සිද්ද වෙන කිසි දෙයක් ගැන හැගීමක් නැතිද? කොහොම වුනත් මට මං කියන සංකල්‍පයෙන් තොරව මිනිහා යි කියන හැගීමෙන් හැම සමාජ ප්‍රශ්නයක් දිහාම බලන්න හැකියාවක් නැතිද? උගත්කම හෝ නූගත්කම එයට හේතුවද? නැත්නම් බුද්ධිමත් නොවීමද එකම හේතුව?

මං මිනිසෙක් නම් අනිත් අයත් මිනිස්සු නම්, රට, ආගම, ජාති, කුල, වර්ණ බේද වලින් තොරව අපි මුහුණ දෙන්නෙ එකම ප්‍රශ්න ටිකකට නේද කියන එක හිතන්න කොයි තරම් අමාරුද? නැතිනම් ලේසිද? දේශගුණික වෙනස්කම් භූගෝලීය වෙනස්කම් ආදී වශයෙන් තියෙන දේ නොවෙයි මෙතනදි මං කියන්නේ, මිනිස්සු හැටියට සතුට, දුක ආදී ව‍ශයෙන් හැගීම් දැනීම් තුළ එකම දේවල් නොවෙයිද අපි විවිධ තරාතිරම් වල ඉදන් වුනත් විදගන්නේ, විදවන්නේ. එහෙනම් මං , මම, කියන හැම තැනකම අපි හිරවෙන්නෙ අන්‍යන් වගේම මමත් තවත් මිනිහෙක් කියන එක හිතාගන්න බැරි නිසාද? ඒක ගැඹුරින් තේරුම් ගන්න හිතන්නෙ නැති නිසාද? මට කියල විශේෂයක් ලෝකෙ තියෙන්න පුළුවන්ද? ඉපදෙන සියලු දෙනා මියයනවනම් මට කියල ලෝකයේ අමරණීය තැනක් තියෙනවද? මට විතරක් වෙන්වුනු සදාකාලික නිරයක් තියෙනවද? 

එහෙම නැතිනම්, මමත් සාමාන්‍ය මිනිහෙක්. අනෙක් අයත් එහෙමයි. 

හැබැයි, මිනිස්සු අතරෙත් පුරුදු පුහුණු කරගත්තු ගුණ ධර්ම තුළින් මේ සාමාන්‍ය මිනිස් ස්වභාවයෙන් ඉහළට දියුණු වුනු මිනිස්සු ඉන්නවා. ඒ වගේම තියෙන ගුණ ධර්ම නසා ගෙන විනාශ වුන අයත් ඉන්නවා. මුහුණු දකිනකොට නැතත් ඒ අය සමාජයේ ක්‍රියාත්මක වෙනකොට අපට ඒ බව තේරුම් යනවා. ඉතිං මං ඒ දෙකොටස අතරින් කොයි කොටසට යනවද කියන එක මට මිනිහෙක් හැටියට හිතල තීරණය කරන්න පුළුවන්. ඒක මගේ අයිතියක්. හැබැයි, යහපතට බර වුනොත් යහපතම සැළසෙන බවත් අයහපතට බරවුනොත් සැළසෙන්නෙ අයහපතම බවත් දිගු කාලීනව දකින පෙනෙන දේ හොදින් නිරික්සුවොත් කාටත් බලාගන්නත් පුළුවන්. ඒ නිසා මට විතරක් වෙනවාය කියල හිතෙන දේවල් නෑ. 

ඒ ‍දේවල් කවදත් කාටත් වෙන්න පුළුවන් දේවල්.   

මං ඇතුළෙ ඉන්න මං මරා ගත්තම මේ හැම දෙයක්ම පොදුවේ කොයි මිනිහාටත් ඇතිවන ප්‍රශ්න කියන එකත් කිසිම මිනිසෙක් වටා ලෝකයක් කේන්ද්‍ර ගත නොවන ‍බවත් තේරේවි. අද අපට තියෙන ප්‍රශ්නය තවත් දවසක තවත් කෙනෙකුට එන්න පුළුවන්. ඉතිහාසයේ කී දෙනෙකුට එහෙම ප්‍රශ්න තිබුනද? අපි හොයල බැලුවද? ඒ නිසා පුංචි දේ වල් වලට මගේ ශරීරය මරා දා ගන්න දගලන්නෙ නැතිව, මං ඇතුළෙ ඉන්න මහා සුවිශේෂයි හෝ මහා  පාපකාරීයි, කියල හිතෙන මං මරා ගත්තොත් ඇත්තටම මිනිහෙක් හැටියට මම ක්‍රියාත්මක වෙන්න ගනීවි. හිතා ගෙන ඉන්නවට වඩා මගේ ඇත්තම ඇත්ත විදිහ එළියට ඒවි. ඒ ඇත්තම ඇත්ත විදිහෙන් මට කරන්න වෙනස්ම දෙයක් තියේවි. හැබැයි ඒ වෙනස් දේත් වෙනස් කමක් මිස අලුත්ම දෙයක් නොවේවි. හැම දාම අපි කාටත් කරන්න තියෙන්නෙ ඉතිහාසයේ සිද්ද වුනු දේවල් වර්තමානයේ සිද්ද වෙන දේවල් අනාගතයේ සිද්ද වෙන දේවල් තවත් ක්‍රමයකට කිරීමක් පමණයි. 

එකයි + එකයි එකතු කරාම දෙකයි, කියල කියන්නේ මං විතරක් නොවෙයි. ඒක ගණිතයේ එක්තරා ක්‍රමයක් තුළ අපි කව්රුත් තේරුම් ගන්න දෙයක්.

ඒ වගේම අපි කියන්නෙත් මම සහ තවත් මම කෙනෙක් එකතු වීම නිසා ඇතිවන යුගලයක්. ඒක ඔබයි මමයි වෙන්නත් පුළුවන්, ඇයයි ඔහුයි වෙන්නත් පුළුවන්. 

ඒ නිසා මං ඇතුළෙ තවත් මං කෙනෙක් තියා ගන්න එපා. මේ මම නම් එපමණයි. එතකොට   නමයි සුරතල් නමයි දෙකක් වුනත් දෙබිඩි ජීවිත නොතියේවි අපි කාටවත්. හිතන දේත් කියන දේත් කරන දේත් එකම ආකාරයකට ගලපගන්න පුළුවන් නම් මං හිතන්නෙ අපි හරි. ඒ හිතන දේ යහපත ඔස්සේ නම් මං හිතන්නෙ අපි දිනුම්. 

ඒ නිසා දෙපාරක් නොහිතා බොරු මං මරා,  ඇත්ත මාව බේරා ගන්න.  මන්ද, සත්‍ය යනු හිතලුවක් නොව පවතින්නක් වන නිසා. හීන ලෝකයෙන් මිදී හැබෑ පොළොවේ ඇත්ත මම හොයාගන්න. 

අමාරුයිවෙයි? ඒත් මිනිහා හම්බුනොත් ඔබට සතුටු හිතෙයි, ඔහුව හෝ ඇයව හරි මගට දක්කාගෙන ගියොත්, දිනුම ඔබ අතෙයි.

(පරිපූර්ණ දේවල් ලෝකයේ තියෙනවද කිය කියා ගොන් ප්‍රශ්න අහනවට වඩා සීයක් ලකුණු තියෙන තැන සීයක් ලකුණු වෙනුවෙන් ගන්නා උත්සාහය නිර්භීත මිනිස් ක්‍රියාවක්. ලැබෙන්නෙ ලකුණු හැත්තැ නවයක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත්, ලකුණු සීයක්  ගැන හිතන්න පුළුවනුත් මිහිහෙකුට විතරයි. ලකුණු සීයක් ගන්නවානම් ඒදේ කරන්න පුළුවනුත් මිනිහෙකුට විතරමයි.)

අලුත් ඇහැකින් අලුතෙන් දකිමු ලොව

අලුත් ඇහැක් කියන්නෙ අලුතෙන් කඩෙන් ගෙනත් හයි කරගන්න ඇහැක් නොවෙයි. කබ පිරුණු, කදුළු ගැලූ, ඇහැ සොදා පිරිසිදු කර බැලීමයි. ඇත්තටම එතකොට අලුතින් ඇහැක් ලැබුනා වගේ තමයි. 

ඇහැට කබ එන්න ඕන. කදුළු පිරෙන්න ඕන. නැත්නම් ඒක ඇහැක් වෙන්නෙ නෑ. එහෙම කියල ඇහැට ඇගිල්ලෙන් ඇනල කබ, කදුළු  ගන්න හදන මෝඩ වැඩේකට යන්නත් ඕන නෑ. හැබැයි ඔබට තියෙන්නෙ රබර් ඇහැක් නොවේ නම් අනිවාර්යයෙන් කබ, කදුළු ඔබට හුරුයි.

කබ, කදුළු හැදෙනවා තමයි. ඒත් ඒවා පිරිසිදු කරගෙන ඇලුත් ඇහැක් හැමදාම නඩත්තු කරන එක තම තමන්ගෙ වගකීමක්. මගේ ඇහේ පිරිසිදුකම පැත්තක තියලා අනුන්ගෙ ඇහැට වැටුණු පරාලෙ පොල් කීර අයින් කරන්න මට අමාරුයි. එහෙම දෙයක් කරන්න නම් පළමුවෙන්ම මට හොදට පෙනෙන්න එපැයි. ඒ නිසා පළමුවෙන්ම මගේ ඇහැ ඇහැක් විදිහට වඩා නේත්තර රාජයෙක් විදිහට නඩත්තු කිරීමේ වගකීම මටම බාරයි.

අනික් හැම දෙයක්ම වගේ ගොඩක් වෙලාවට ඇහැ කොච්චර වටිනවද කියල තේරෙන්නෙ ඇහැ ලෙඩ වුනු දාටයි. ඉතින් එදාට අපිට ගොඩක්ම අමාරුයි. අච්චර නිවැරදිව දැක්ක ඇහැ නේද කියල දුක් වෙන වාර අනන්තයි. හිත හදා ගන්නෙ මේ ලෙඩේ මග ඇරිල ආයෙ පේනව කියල අනාගත කාලෙන් හිතල. 

ඉතින් මේ ඇහැ ඇරගෙන හොද නඩත්තුවකින් අලුත් කරගෙන අලුතෙන් ලෝකය බලන්න හැමදාම පුලුවන් නම්, ඇහැට කොතරම් දේ අහුවෙනවද කියල තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙයි. හරියටම බලන්න පුරුදු වුනොත් ඇහැට අහු නොවෙන්නෙ මොනවද කියලත් ආපහු හිතන්න වෙයි. එච්චරකට වටින ඇහැ, හැබැයි මතක තියා ගන්න ඇහෙන් කොච්චර දේවල් බැලුවත් ඒව තේරුම් කරල දෙන්නෙ මොළේ බව. ඒ නිසා ඇහැ හොදට තියාගෙන මොළේ කුණු බැදෙන්න ඉඩ අරින්න හිතන්න එපා. එතකොට ඇහැ අලුත් වුනත් පරණ මොලේ ඔබට වැරදි පාරක අරන් යන්න පුළුවන්. අන්තිමට ඔබ හදිසි අනතුරකින් දැඩි සත්කාර ඒකකයේ ඉදීවි.

ඒ නිසා අලුත් ඇහැන් ලොව දකින්න. මොලේ ශුද්ධ කරගන්න නිතරම දිනපතා පාරෙ තොටේ රස්තියාදුවෙදි වදින දූවිල්ලෙන්. ඒ දූවිල්ල ශුද්ධ නොවී ඉස්මොළේ ගියොත් වැඩේ බරපතළම වේවි.

ඒ නිසා ටිකෙන් ටික හරි, ඇහේ, මොළේ වැදුනු දූවිලි ඉවත් කර ගන්න. අලුතෙන් ලොව පෙනෙනවා සත්තයි. එතකොට හිත... අනිවාර්යයෙන් ඒකත් අලුත් අලුත් දේ හිතන්න ගනී සහතිකවම එතකොට.

හිස් සාක්කුව-සමුදෙමි ඔබට

ජීවිතයේ ඇති තතු

එලෙසින්ම දකින්නට

මග පෑදූ

මගේ සීමාකාරී සාධකය

හිස් සාක්කුව

ඔබට

ස්තුතියි,

දැන් ඉතින්

අවසරයි,
කෘත ගුණ සළකන්න

ඉඩ දෙන්න

පුරවන්න

ඔබව, 
මගේ අනාගත කාසිවලින්

:) :D ;) ;D ගුණබර කාසිබර - ටු ඉන් වන් අනාගතයක් වෙනුවෙන් සව්දිය පුරන්නට ඇරයුම්... අවංක හිස් සාක්කුකාරයින් හට විශේෂයි.

සපත්තුවට කකුල

ඒක වැරදී බං

සපත්තුවට කකුල නෙවෙයි
කකුලට සපත්තුව කියන එකයි හරි

ඉතින්, සපත්තුවට නොවෙද කකුල දාන්නේ
සපත්තුවට කකුල, කීවාම මොකද

නමුත් පළමුව කකුලයි
සපත්තුව දෙවනුවයි

නෑ, සපත්තු සයිස් තියෙනවා
හරියන සයිස් එකට කකුල දානවා

මං කියන දේ උඹට තේරෙන්නෙ නෑ

මං කියන දේ උඹ තේරුම් ගන්නෙ නෑ

මේ උඹලට ඔය සපත්තු දාගන්න බැරිනම් නැතුවම වරෙල්ල

නිකමට කියපන්, සපත්තුවද වටින්නේ
කකුලද?

කකුලට වඩා වටිනා සපත්තු තියෙනවා බං කඩවල

මගුල

යකෝ ඔය එහෙකටවත් නෙවේ
කකුලෙ ආරස්සාවට දාගනින් ඔය දෙක
පස්සෙ, කටු ඇනුනයි කියන්න එපා
ගල් ඇනුනයි කියන්න එපා

හරි හරි යං, අපි එනවා බං...