සැලියුට්

අපේ තාත්තලා

නීතියත් යුක්තියත් රැක්කෝය

අල්ලස දූෂණයට පයින් ගැසුවෝය

අහවල් තාත්තලා

නීතියත් යුක්තියත් අතට ගත්තෝය

අල්ලස දූෂණය ඔඩොක්කුවට ගත්තෝය

අපේ තාත්තලා සැලියුට් නොලබා 

විශ්‍රාම ගත්තෝය

අහවල් තාත්තලා විශ්‍රාම නොලබාම

සැලියුට් ගත්තෝය

පොලීසිය සීරුවෙන් 

ගහපන් ඩබල් සැලියුට්

දෙකට නැමී 

පිසාචයෝත් 

කුම්භාණ්ඩයෝත් 

වැජඹේවා

ලැජ්ජා නැත

හිරිකිතයක් නැත

ආයුබෝ බඩවඩා

එකසිය විස්සට 

සෘණ දෙසිය විස්සක්

දඩ දඩ දඩස්....

සැලියුට්!

කුම්භකර්ණලා(සිහිනයත් යථාර්තයත් අතර අවදානමේ අපි)

එහෙන් මෙහෙන් ගොඩක් පැති වලට එබිල බලල දකින්න ලැබෙන දේත් ගැඹුරින් හිතන්න වෙන දේත් සැලකිල්ලට ගත්තම එන්න වෙන අවසන් නිගමනයක් තමයි ලාංකීය අපි කුම්භකරණ වංශිකයෝ කියන එක. රාවණ ගැන කියවෙන ඉතිහාසයේ සහෝදර සමා‍ගමේ හිටි විභීෂණ වගේම කුම්භකරණත් අපට අමතක කරන්න බෑ. මේ කතාවේ නායකයා ඒ කුම්භකරණ. 

මාස හයක් එක දිගට නිදාගෙන ඉන්න මේ මනුස්සයව ශබ්ද පූජා පවත්වල ඇහැරව ගත්තම තවත් මාස හයක් නිදා නොගෙන වැඩ කරනවලු. ලු යන්නෙන් ඉවර කලා සේම මේ ප්‍රවාදයේ ඇත්ත නැත්ත කෙබදු වේවා. එහි ගැබ්වුනු හරයක් ඇති බව නම් අපේ ජනයා දිහා බලනකොට හිතෙනවා. 

අසීමිත පීඩන‍යකින් මිරිකෙන කොට ඒක දරාගෙන නොසැළී යන්න පුළුවන් තරමේ හයිය මනසක් අපේ මිනිස්සුන්ට තියෙනවා. නමුත් කවදකවත් මේ මනසෙන් ප්‍රයෝජන ගැනීම් තිබුණා නම් අපට මෙහෙම වෙනවාද?  හේතුව, ඔය මනස අවදිවෙන්නත් අසීමිත පීඩනයක්ම ලැබෙන්න අවශ්‍යවීම. ඒ කියන්නෙ ශබ්ද පූජාව. තවත් සරලව කීවොත් නිදාගෙන හීන දකින මිනිස්සු නිදාගෙන හිටි බව තේරුම් ගන්නෙ ඇ‍හැරෙන කොට වීමයි. ඒත් අපේ ඇහැ‍ ඇරෙන කොට අපි ඉන්නෙ කොතනද කියන්න කවුරුත් දන්නෙ නෑ? සමහර විටක ලොකු අවදානම් තැනක වෙන්නත් පුළුවන්. අපේ සමහර ප්‍රශ්න වලට විසදුම් හෙවිල්ලත් ඔය වගේ.

මුහුණ දෙන්න තියෙන ප්‍රශ්න දන්නවා, ඒවට උත්තරත් දන්නවා, ඒත් සූදානමක් නෑ. දැක්මක් නෑ. ප්‍රශ්නයක් ආවම වටේ යන්න වෙන්නෙ ඒ නිසා.  නිදාගෙන ඇහැරියා වගේ වෙන්නෙ එතකොට.

කරන්න ඕන දේ දන්නවා, කරන්න ඕන විදිහත් තේරෙනවා, ඒත් කරන්න ඕන වෙලාවෙ ඒක කරන්නෙ නැහැ. කරන්න ගන්නෙ අශ්වයා පැනගත්තට පස්සෙ ඉස්තාලෙ වහන ක්‍රමේට. ප්‍රතිඵලයක් නෑ. නින්දෙන් ඇහැරිලා වගේ.

රස්තියාදු වෙනවා. කාලෙ ගත වෙනවා. ඒත් අපි තවමත් සිහිනයත් යථාර්තයත් අතර හිරවෙලා.

අපි සිහින රාජ්ජය තුළ හිරකරලා වගකිවයුත්තෝ කව්ද කියල අපි ම දන්නෙ නෑ. ඉතිං තේරුම් ගන්න ඕන පළවෙනි දේ පළමු වගකිවයුත්තා තමන් බව.

අපි මොනවද අපේ රට වෙනුවෙන් කරලා තියෙන්නේ. ලොකු දේවල් නොවෙයි. අපි සමහර විට හිතන්නෙ ලොකු ප්‍රමාණයෙන්මනේ. නමුත් ඔය ගොඩක් ලොකු දේවල් වලට වඩා පොඩිවට පෙනෙන හෝ නොපෙනෙන ගනනේ දේවල් තියෙනවා අගයෙන් බෙහෙවින් වැඩි. හිතන්න රටක සංවර්ධනයට ඔබේ නිවැරදි චින්තනයකින්, ‍නිවැරදි ප්‍රතිපදාවකින් දෙන්න පුළුවන් දායකත්වය ගැන. ඔය ගොඩක් මාතෘකා අරගෙන කෙස් පැළෙන තර්ක ගෙනෙන අපේ බොහෝ දෙනා රටේ යහපත වෙනුවෙන් කළ වැලි කැටයක තරම් දෙයක් තිබෙනවද? නැතිවා විය නොහැකියි. හැබැයි එක වැලිකැටයක් යහපත වෙනුවෙන් තබද්දී වැලි ටොන් ගණනින් හලන්නේ අයහපත වෙනුවෙන් නොවේද? බොහො‍් දෙනා මෙබන්දන්. හිතන්න හැබෑ දියුණුව කියන්නෙ, සංවර්ධනය කියන්නෙ පොකට් එකේ විතරක් සල්ලි පුරවල අපේ තියෙන මනුස්ස ගති හින්දන එකකටද?

එක් එක් පුද්ගලයා එකතු‍වීමෙන් සමාජයක් තැනෙන්නේය යන සරල සංකල්පයෙන් බැලූවිටමත් පෙනෙන්නේ සමාජය යහපත් කර ගැනීම උදෙසාත් එක් එක් පුද්ගලයා වෙහෙස විය යුතු බවයි. එනමුත් අද බොහෝ දෙනාට යහපත අයහපත සොයා ගැනීමට තරම්වත් නිස්කාංසු මනසක් තිබෙනවාද?

අල්ලස ගන්න මිනිහා වැරදියැයි කියන අපි ඇයිද අල්ලස දෙන මිනිහා ගැන එතරම් හිතන්නැත්තේ, යහපත අයහපත අපේ වාසිය අනුව හදා ගනිමින් නොවේද ඒ? දැන් හොද නරක, පින් පව් වාසිය අනුව බොහෝ විට හැදෙන්නේ එහෙම තමා. මගේ වැඩේ කරගන්න කාට හෝ පන්දම් ඇල්ලීම නරක නොවේ. නමුත් රස්සා දේශපාලන පත්වීම් බවට විටෙක අපි චෝදනා කරමු. අවසන දෙකම හරිය, ඒ මෙහේ ක්‍රමේ හැටිය කියා හිස කසා හෝ නොකසා නිවට ගතිය පාමු. අපේ කුම්භකර්ණ නිදි වැදීම මෙහෙව් ආකාරය. මර නින්දේ ඉද්දී අපිට මේ කිසිත් වෙනස් විය යුතු යැයි හිතෙන්නේම නැත. එතරමකටම නිදි මතයි.

එක අතකින් සිහිනයත් යථාර්තයත් අතර දෝලනය වෙලා හරි යම් නිවැරදි තේරුම් ගැනීමකට එනවා නම් එක හරි වැදගත්, ඒත් ප්‍රශ්නය ගොඩක් දෙනාගෙ මේ රස්තියාදුව ඉහත කී ලෙසින් ශුද්ධ නොවෙන එක. වැරදිම කර කර ඉදන් තමන්ට පාඩුවක් වෙනතැන විතරක් එකවර නින්දෙන් ඇහැරියා වගේ හරි වැරැද්ද කතා කරන්න ගන්නවා. මේ ඵලය ඇති වුනේ අපිම හදාගත්ත හේතු දාහකින් කියල තේරුම් ගන්නේ නැහැ. අපි හිටියෙ මර නින්දේ නොවේද කියල තේරුම් ගන්නේ නැහැ. පට්ට පතුරු යනකන් කතා කරනවා, සාකච්ඡා කරනවා. ප්‍රශ්න ආවහම එහෙමයි. ඒත් ඒවයින් ලබාගන්න දිගු කාලීන ප්‍රයෝජන නැහැ. ඉතිං හැමදාම එක තැන පල් නොවී ඉස්සරහට යන්නෙ කොහොමද? ආසයි බයයි වගේ ප්‍රතිපත්තියක්ද මේක? නැත්නම්, අද නොවේ හෙට! කියන බාලගිරි දෝෂයක්ද? නැතිනම් පැහැදිලිවම කියන්න වෙන්නෙ කුම්භකර්ණ දෝෂය. කොහොම වුනත් මේ දෝෂය භංග කරන්න කාලෙ දැන් හරි. 

නිරන්තරවම ශබ්ද පූජා පවත්වලා තමන් තුළ සිටින කුම්භකර්ණයා නිරන්තර අවදියෙන් තබා ගතහොත් පමණයි සිහිනයත් යථාර්තයත් අතරින් යම් ගමනකට අප වැටෙනු ඇත්තේ. මර නින්දේ සිටියොත් අපව නින්දේදීම මෙහෙයවා වැඩ ගන්නන්ගේ හස්තයේ අප නැටවීම පමණක්මැයි සිදුවනු ඇත්තේ. 

ජීවිතය යනු මුදල් නොවේ. මුදල් යනු සිහිනය සුන්දර කරන මාධ්‍යක් පමණකි. සිහිනය යනු සැබෑව නොවේ. සුන්දර සිහිනයෙන් දිනෙක අපට අවදිවන්නට සිදුවේ. ඒ යථාර්තයේදී මුදලින් අපට දිනීමටවත් ස්ථාවර වීමටවත් නොහැකියි. 

එබැවින් කුම්භකර්ණලාගේ සිහිනයට මුදලුත් යථාර්තයට මානසික හයියත් අවැසිමයි. ඒ මානසික හයිය මිත්‍යා පදනමකින් ලැබිය නොහැකියි. සත්‍ය පදනමක් ජීවිතයකට අවැසි බව දැනෙන්නේ එවිටයි.  ඉදින් ඒ සත්‍ය පදනම සොයා වන රස්තියාදුවත් ශුද්ධ විය යුතුමයි. හීනයත් යථාර්තයත් අතර අපේ කුම්භකර්ණ ගමන නිවැරදි දිශාවක් ඔස්සේ දමා ගැනීම අප කාගෙ කාගේත් වගකීමයි. ඒ දිශාව නිවැරදි නූනෝතින් අපේ මර නින්ද සිතුවාට වඩා බරපතළ කාරණයක් බව දැනෙනු ඇත්තේ මත්තටයි. 

මාස හයක් එක දිගට නින්දේ හරි සැප ඇති. ඒත් නැගිට්ටම තියනවා කරන්න මාස හයක වැඩ එක දිගට, මේක ලේසි වැඩක් නොවෙයි. ඒ නිසා හිතන්න කුම්භකර්ණ දෝෂයෙන් මිදෙන මග දැන් දැන්ම. 

නිවන

අයිතිය 

ඔබ සතුය

තීරණය 

ඔබ අතය 

සදාකාලික 

නොවූ ‍ලෝකයේ

එකම විකල්පය

දුප්පතාගේ නින්ද ට බෝනස් (හිගන්නාගේ පොකට් එකට තට්ටු කොට අලාබය පියවීම)

බලව විසදුම් 

හදන විසදුම්

 

හිසේ රුදාවට කොට්ටය මාරුකර

ඒ කොට්ටය කකුල් අස්සේ ගසා

හිසට සුව සෙවීමක්

 

සොච්චම් විදුලියට ගැහූ බිල

හිගන්නාගේ පොකට් එකට ගැසූ

පට්ට පල් හොරෙක්

සුපින්බර සුවෙන් බර සුභම සුභ අලුත් අවුරුද්දක් සැමට

සියලු වස්දොස් භංගවේ...වා                                                                             අවුරුද්ද සරුසාර වේ...වා

බක්මහ අකුණ(සුපින්බර අලුත් අවුරුද්දකට)

පුණ්‍ය කාලය උදාවී ඇත

බොහෝ දෙනා හොර බොරු කරන්නට පටන් ගනිත්

මටත් කිම

මමද කරමි හොර බොරු..

මොන දහම්

මේ 

බණ දහම්

නැත කිසිත් කෝළම්

සොබාදම් 

 කිමද මේ සරදම්

ගැසීය බක්මහ අකුණ තදින්ම

දෙපා ලගම වැදුණු හෙයින්ම

මළ නොවී පහ 

සිහි වීය අටපහ

අටසිල්ද පන්සිල්

මරණයත් 

අමතක වූ දහම් පාට 

ලා දම් අහසේ 

පාට නොදැකමත්

පුණ්‍යකාලය සරුවේ

පින් අත්වේවා

බක්මහ අකුණට

 

මරණය සිහිකර පුණ්‍ය කාලයේ ධර්මාවබෝධ කළෙමි. මා නොමරා මරණය සිහිකළ බක්මහ අකුණ, ඔබට සදා ණය ගැතිවෙමි ධර්මය පැහැදූ පිනට.

සුපින්බර අලුත්අවුරුද්දක්වේවා.......

හොදම කුණුහරප මගෙන් (මගේ හිට් එක)

කුණු+හරප ඇස් කණ්නාඩියෙන් බැලුවම සුදු පාට වුනත් කුණුහරපයක්. ඒ නිසා අයින් කරගන්න ඔය කුණු+හරප රාමුව. ගහ කොළ, ඇළ දොළ දිහා බලන්න. ඇල් වතුරෙන් හොදට නාගන්න ඔය කුණුහරප රස්නේ හේදිල යන්න. කුණු+මිනිහෙක් නොවී මිනිහෙක් වෙන්න බලපං ගොන් වස්සෝ. මේ ජීවිතේ ලැබුන වගේම නැතිවෙල යනව කොතනද නෑ. ඊට කලින් පැයකට දෙකකට හොයන කුණු රහට පයින් ගහල ඔළුව කෙළින් තියන් මි‍නිහෙක් වගේ ඉන්න හිතට ගතට පණ ගන්න වීරිය කරපන්... 

මෙහෙම කියල තමන්ගෙ හිතට - හදාගන්න ඔය හිත රස්තියාදුව ශුද්ධ කරගෙන එක හිතක් විදිහට. හිතට ආතල් දෙන්නෙ නැතිව හිතෙන් වැඩ ගන්න. දැන්ම හිතන්න, මම' කව්ද?

****අලුත් අවුරුද්දෙ අලුතින් හිතන්න පටන් ගන්න හොදම තැන එතැනයි. අලුත් අවුරුද්ද සුබ වෙන්න අලුතෙන්ම හිතන්න.* දැන්ම පටන් ගන්න.****

අපි චණ්ඩි, ලම්භකව උඩ බලල කෙළ ගැහුවත් වැටෙන්නෙ අහකට...(අපේ බල පරාක්‍රමයේත් බුද්ධියේත් මහිමය නොහොත් වලිග පෑගුනු වීරයෝ)

අපි චණ්ඩීන් වෙමු

අපේ පරම්පරාව සුපිරිසිදුය

අපි කළ යුත්ත පසුවට නොතබමු

ඒ කෙසේද යත්

කැපිය යුතු තැන 

පොල් බෑ මූණා සේ

අත්ත උඩම ලැග ඒ අත්තම වුව කපන්නෙමු

අපේ එඩිතර බව එතරම්ය

අතීත බලපරාක්‍රමය මතක් වන්නේ දෙකක් දා ගත්තාමය 

නැත්නම් දෙකක් අහගත්තාමය

නැත්තම් හත්පොළේ ගා ගත්තාමය

නැත්නම් සියල්ල අනාගත්තාමය

අපි පසුබාන්නන් නොවේ 

පාරම්බාන්නන්ය 

තනියෙන් වැරැද්දට එරෙහි කට නෑරීම අපේ ජන්ම දායදයය

සියල්ල කළ යුත්තේ බෙදාගෙනය

එනිසාම  

වරදට එරෙහිව ගට එන්නේ

සීය දාහ එක් වූ විටය

අපි අභිමානය එපරිද්දෙනි

ගෙදර ඉන්න පොඩි එකාගේ අනාගතය 

තැනෙන්නේ අපේ වෛරී ආඩම්බරයෙනි 

ඒ කෙසේද යත් 

අවෛරයෙන් වෛරය සන්සිදේ යැයි කියා පොල්ල අතට ගැනීමෙනි

රටත් ජාතියත් ආගමත් එතරමටම අපේ ගතට කැවිලාය

ඒ කොතරම්ද යත් 

වැරදීමකින්වත් 

ප්‍රාණගාතයක්

සොරකමක්

කාමමිත්‍යාචාරයක්

බොරුවක්

සුරාවක්

අප අතින් සිදු නොවේ

එබැවින්ම ධර්මය රකිනා අපේ 

ධර්මයද සුරැකෙන තරම

ඒ මහිමයෙහි ප්‍රාතිහාර්ය කොතරම්ද යත්

අපි ලම්බ ලෙස උඩ බලා හරියටම අංශක 90 දී

බේටය ගුවනට මුදාලූවත් 

එය අප මුහුණට නොවැටේමය

මේ දිනවල දසතින් මේ ප්‍රාතිහාර්ය ඔබට නොපෙනෙනු විය නොහැකිය

එබැවින්ම එන්න අප හා එක්වන්න

ලම්භ ලෙස උඩ බලා කෙළ ගහන්න 

රට දැය සමය නියම ලෙස සුරැකේවි 

හෙට උපදින පරපුර වෙනුවෙන්

කළ යුතුදේ යහපත දිනවීමට 

අයහපටත කඩේ යාමය

අපේ බුද්ධියේ මහිමය

බලනු මැන කෙතරම්ද? 

 

අවධාරණයයි - වත්ත බද්දට දී ඇස්සට දත නියවීම ඵලක් නොවේ. දැන් කල්පනාව විය යුත්තේ අවසන වත්ත නැවත ලබා ගැනීමට කටයුතු කිරීමටත් ඒ වත්තෙන් තමන් අස්වැන්න නෙළා ගන්නේ කෙලෙසකදැයි දැන් තබා සැලසුම් කිරීමත් ඒ සදහා ඉවසීමෙන් කටයුතු කිරීමත් නොවේද?

මේ තෙල් පොළක වූ පුවරුවකි.

අභූතරූපී හරස් පදයෙන් අවබෝධය ලබන බුද්ධිමත් ප්‍රජාවගේ පහන් සංවේගයත් පහන් එළැඹුමත් පිණිසයි.

වැරැද්ද මගේ...

දෙනෝ දහක් ඉදිරියේ මම සපථ කොට සිටිමි

නිවැරදි කරුවා මම බවට

ගැහුවේ මට අනෙකාය

බැන්නේ මට අනෙකාය

හෙලා දැක්කේ අනෙකාය‍

ඊර්ෂ්‍යා කළේ අනෙකාය

වපරැසින් බැලුවේ අනෙකාය

මම පිරිසිදුවෙමි

මම සුපිරිසිදු වෙමි

සියල්ලෝ වැරදිය සිතේ

අසල්වැසියාද වැරදිය 

ගමේ බොහෝ අයද වැරදිය 

‍රටේ බහුතරයද වැරදිය

ලෝකයේ අති මහත් බහුතරයද වැරදිය

මම නිවැරදි වෙමි

සියලුදෙනා ඉදිරියේ මම සපථ කොට කියා සිටින්නේ

මම නිවැරදි කරු බවය

ඔබ වැරදි කරු බවය

මා කළ වැරැද්දේ වග උත්තර කරුවා ඔබය

ඔබ මගේ අයිතිය දිනා දිය යුතුය

ඔබ මගේ නිවැරදි බව පෙන්වා දිය යුතුය

මා නිවැරදිය 

වරද ඔබ අතය 

නැතිනම් පවසන්න

වරද කාගේද?

ජීවිතය තුන් තේරවිල්ලක්ව?(ජීවිතයෙන්ම විසදුවොත්-ඔබ ත්‍රස්තයෙක් හෝ නිකමෙක් හෝ නොවනු ඇත)

කටකලියාව සිත පළන්දා

තෝන් ලනුව හිසින් ගෙන

පදවන්නේ නම් ඔබ

ගමන ජය කණුව වෙතම වනු ඇත

එයින් මේ ලෙස කියවෙන්නේද  මෙයින් ඒ ලෙස හැගවෙන්නේද  පිළිතුර එතැනය. 

සොබා සුව

පරිණාමයේ පරිමාණය

අඩුපාඩු අඩු සඵලත්වයක්

ජීවිතේ සඵලත්වය හොයන ඔබත් මමත් කල්පනා කළාද අඩුපාඩු ගැන කවදාවත්. මට හිතුනා දවසක් මේ අඩුපාඩු ගැන අපි නොහිතන්නෙම හිතන්න වෙලාවක් නැති නිසාද කියලත්. අනික හැම දෙයක්ම වෙළදපොළෙන් ගන්න පුරුදුවෙලා ඉන්න අපි, ලෙඩක් හැදුනම බේත් ගන්නවා වගේ අඩුපාඩු හැටියට දකින්නෙත් ගෙදර කන බොන දේ අඩුවෙන එක විතරයි. ගෙට අවශ්‍ය බඩු මුට්ටු ගැන විතරයි. හැබැයි ඔය මොන දේ තිබුනත් ජීවිතය සඵලත්වයකට ලඟා වුනා කියල කියන්න පුළුවන්ද? එහෙම පුළුවන්නම් හොදයි. නමුත් එහෙම කියන්න බැරි වෙන්නෙ ප්‍රශ්නයක් ඉවරවෙන කොට තවත් ප්‍රශ්නයක් පටන් ගන්න නිසා. ඒත් ප්‍රශ්න නවත්තන්න බැරි වුනත් ප්‍රශ්න වලට මුහුණදෙන අපේ හිතේ අඩුපාඩු, හෙලවීම්, විචිකිඡචා අඩු කරගන්න පුළුවන්වෙනව නම්.‍.. එතකොට ලොකු ශක්තියක් අපි ලඟ එකතුවෙන්නෙ නැතිද? ඒ ‍ඔස්සේ ලොකු වට එන ප්‍රශ්න අපිට කුඩාවට පෙනෙන්න ගන්නෙ නැතිද?

නමුත් පළමුවෙනි දෙය, අපි අපේ අඩුපාඩු දුර්වලතා හදුනා ගැනීමයි. අපේ සාමාන්‍ය භාවිතාවේ අපි දන්නෙ සම්පූර්ණ පුද්ගලයින් මෙලොවට බිහිවුනේ නැති සේම සඵලත්වයේ හිනිපෙත්තටම ගිය පුද්ගලයින් අතේ ඇඟිලි ගණනටත් අඩුවෙන්. අකාලික දහමක සදාතනික භාවය ගැන ඒ ගැන අහල තියෙන අයට මේ සඵලත්වයක් එක්කම මතක් වෙන්නත් පුළුවන්. කොහොම නමුත් හිනි පෙත්ත පසෙක තියා සාර්ථකත්වයේ යම් දුරකට යන්නට නම් ඊට සාපේක්ෂව අපේ අඩුපාඩු අවම විය යුතුමයි. ඒකෙ අර්ථය අඩුපාඩු අඩු වෙනව කියන්නෙ සඵලත්වය තුළත් අඩුපාඩු අවමයි කියන එක. 

ආයෙත් පළවෙනි දේ, සියල්ලටම කලින් නිවැරදිවම අඩුපාඩු හදුනා ගන්න වෙනව තම තමන්ගෙ. ඉතින් ශුද්ධ කරගන්න ඕන ජීවිත රස්තියාදුව ඒ නිසාමයි පුළුවන් හැම වෙලාවකම. රස්තියාදුවක් ගැහැවත් ශුද්ධ හිතකින් නම් වරදක් වෙන එකක් නෑ එතකොට. මොකද රස්තියාදුව අවසානෙ ඔබේ අඩුපාඩු ඔබම හිතාවි. 

හැබැයි, මේ සියලු අඩුපාඩු ඔබ සඵලත්වය පතන ඉසව්වේ. ඒ නිසා ජීවිතයේ හැම දෙයකම සඵලත්වය හිතන්න, එතකොට හැම අඩුපාඩුවක්ම ඔබට අහුවේවි. අඩු කරගන්න අඩුපාඩු. සඵලත්වය ඔබ ලඟටම ඒවි. මේ සියල්ල නිවැරදි උත්සාහයේ තරමටයි.

එහෙනම් නිවැරදිව උත්සාහ කිරීම ඔබේත් මගේත් කාරණයක්. වැරදි පාරේ නැතිව, මේ පාරෙන් එන්න කීවාට හරි පාර නොවේනම් ඒ පාරේ යන්නැතිව නිවැරදි පාරේ යාම ලේසි දෙයක් නම් නෙවෙයි. නමුත් සඵලත්වය එතැනයි.

නිදහස හා පරිණතිය

කාගෙන් නිදහස් වූවාද කෙසේ නිදහස් වූවාද යන්න හැම නිදහස් දිනකම සිහිපත් කෙරෙන්නකි. කාගෙන් කෙසේ නිදහස් වූවාද යන්න දැන ගත් සේම හිස් අදහස් වලින්ද නිදහස් විය යුතු බව දැන නොගත්තේ නම් මේ නිදහස සැමදා එකසේ නොවනු ඇත. 

ඉංග්‍රීසි ජාතිකයාගෙන් අප නිදහස් වූවා, ත්‍රස්තවාදියාගෙන් අප නිදහස් වූවා කියා අප සිතනවානම් ඊළඟ කරුණ ඒ නිදහස රැක ගන්නේ කෙසේද යන්න කිසියම් වාද වලට ගැති නොවූ අදහස් තුළ වටහා ගැනීමයි. රටේ මිනිසුන් හැටියට අපට තනි තනිව ඇති වගකීමත් ඒ හා බැදෙන සාමුහික වගකීම කුමක්ද යන්නත් අප වටහා ගැනීමයි.

නිදහස භුක්ති විදින්නට ලැබෙන විට ඇතිවන චිත්තප්‍රීතිය නිසාම දොඩවන්නා වූ පුරසාරම් වල සීමාවක් තබා ගැනීම වැදගත්ය. කුඩා දරුවෙකු තමා කුඩා කල භුක්ති විදි නිදහස පරිණත වැඩිහිටියෙක් සේ භුක්ති විදින්නේ කෙසේද, එසේම අප නිදහසේත් පරිණතියක් තිබිය යුතුය. මේ සියල්ල කළ හැක්කේ කතාවෙන් නොව ක්‍රියාවෙනි. 

ක්‍රියාවක් ඇරඹෙන්නේ චිත්තයකිනි. එබැවින් නිදහස්, සාධාරණ, යහපත් ක්‍රියාකාරී සමාජයක් වෙත යන්නට නම් අප පළමුව ඇති කළ යුත්තේ ඒ පිළිබද යහපත් චින්තනයක් නොවේද? 

විශේෂයෙන් බාල පරම්පරාව වෙත යහපත් සිතිවිලි සදහා ආදර්ශ සැපයිය යුත්තේ කව්ද? එබදු ආදර්ශ තබා තමන්ගේ ක්‍රියාවෙන් බාලයා යමක් උගනිතියි සිතන වැඩිහිටි පිරිස කොපමණ වේද? තමන්ගේ නිදහස ගැන සිතනවා විනා දරුවෙකුට ආදර්ශයක් පිණිස ක්‍රියා කරන්නට සිතන්නේ ‍කුමන වැඩිහිටියාද? වැඩිහිටියා නොහිතන ඒ කරුණ කෙදිනක හෝ පුද්ගලිකවත් සාමුහිකවත් ඔහුට විදවන්නට සිදුවේවි. 

ඒ නිසා හිතන්න නිදහසේ පරිණතියක් ගැන. ඔබේ දෙස බලා හිදින ඊලඟ පරම්පරාවේ බාලයා දෙස, ඔහු අනුගමනය කරන්නේ ඔබව නම්.. ඔබ අනුගමනය කරන්නේ කව්ද? කුමන ප්‍රතිපදාවක්ද? නිදහසේ පරිණතිය ඒ ඔස්සේය.

එක හිත

හිතට නොයෙක් දේ හිතෙනවා. සමහර දේ හීන ලෝකෙට ගැලපෙනවා. සමහර දේ සැබෑ ලෝකෙට ගැලපෙනවා. ඒත් ඔය හීනයත් සැබෑවත් ගැලපෙන සමහර අවකාශයන් තියෙනවා. ඒත් ශක්තිමත් නැති හිත එතනදි ඔද්දල් වෙනවා.

එක හිත කියන්නේ හිත එකක් කියා හිතන නිසාද? සිතිවිලි උපදින හිත එක අරමුණකට ගැනීමේ අදහසින්ද? හලෝව් රස්ටා ඉන්නේ දෙවැනි කතාවේ. 

සුවබර හීන දුක්බර හීන එළිවෙන කොට මිනිස්සු වෙව්ලා යනවා. සමහර විට අඩනවා, සමහර විට වැළපෙනවා. ජය ඝෝෂා කරනවා, ඔල්වරසන් දෙනවා. ඒක සාමාන්‍ය ප්‍රකාශනයක්. සරලයි, ස්වභාවිකයි. 

ඒත් සමබර වෙන්න නම් ඊලඟ මොහොතේ අපිට ආපහු අපේ හිත එක තැනකට ගන්න වෙනවා. සමහරුන්ට ඒකට කාලයක් යනවා. තවත් කෙනෙක් එතරම් කල් ගන්නේ නෑ. ප්‍රශ්නය කාලය නොවෙයි. කව්රුත් එය කළ යුතු වීමයි. කෙනෙකුට හිත එක අරමුණකට ගේන්න බැරිනම් ඒ කියන්නෙ හිත රස්තියාදුවේ. හිතිවිලි දො‍රේ ගලා යනවා. විවිධ නිර්මාණ කරුවන්, හිතන්නෝ, කවියෝ, අදින්නෝ, රඟන්නෝ මේ ඕනෑම කෙනෙක් වෙන්න පුලුවන්. නැත්නම් සපුරාම වෙනස් කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඔහුගේ හෝ ඇයගේ ශක්තිය නියම ලෙස භාවිත කරන්නට නම් එය එක ධාරාවකට ගතහැකි විය යුතුමයි. මන්ද නොහිතා වැඩ සිද්ධ වෙනවා මිස නොහිතා වැඩ කරන්නට අපිට හැකියාවක් නැති නිසා. ඒ කියන්නෙ ක්‍රියාවක් වෙන හැම දෙයක්ම උපදින්නේ හිතෙන්. එහෙනම් හිතිවිල්ල ශක්තියක්. 

ඒක එක අරමුණක් ඔස්සේ මුදා හැරියම බලන්න පුළුවන් කෙනෙකුගේ ශක්තියත්. ඒ එක හිත ශක්තිමත් නම් ඒ ශක්තිය යෙදෙන්නේ කුමකටද කියන එකත් හිතන්නම වෙනවා. නූතනයේ කට වහගෙන ශක්තිය රැක ගන්න පුළුවන් ක්‍රමයක් තියෙනවා වගේම ඒ ශක්තිය භාවිත කරන්නත් නිවැරදි ක්‍රමයක් තෝරා ගත යුතුයි. එය ඵලදායී වැඩදායී එකක් විය යුතුයි. නැත්නම් එයත් අටුව කඩල පුටුව හැදුව වැඩේට දෙවැනි වෙන එකක් නැහැ.

ඒ නිසා පළමුව හදාගන්න එක හිතක්. ඒ කිව්වෙ රස්තියාදු ගහන හිත ශුද්ධ රස්තියාදුවකින් එක තැනකට ගෙන්න ගන්න කියන එකයි. එතකොට එක හිත නිතරම දෙතැනක නවතින එකක් නැහැ.

ප්‍රතික්‍රියාව ගැන හිතුවොත්..

ප්‍රතික්‍රියාව ගැන තේරුම් ගන්න භෞතික විද්‍යාව දැන ගන්නම උවමනා නැහැ. වට පිටාව අපි වැඩ කරන යන්ත්‍ර සූත්‍ර විතරක් නොවෙයි, අපේ ශරීරය ගැන හිතුවමත් වචනාර්ථය ගැන දැන ගෙනම පමණක් වුනත් ප්‍රතික්‍රියාවේ ස්වභාවය තේරුම් ගන්න පුළුවන්. ඉතිං එතකොට තේරෙනවා ප්‍රතික්‍රියාව පටන් ගන්නෙ ක්‍රියාවෙන් කියන එක. එතකොට ක්‍රියාව ගැනත් අනිවාර්යයෙන්ම හිතන්න වෙනවා. දහමෙ හේතුවයි ඵලයයි හරහා යන්නේ මේ කතාවේ ලොකු ගැඹුරකට. පනින්න පෙර හිතා බලන්න කියල කියමනක් තියෙන්නෙත් ක්‍රියාවට කලින් ප්‍රතික්‍රියාව ගැන හිතන්න කියලනේ. 

නමුත් අපි පුරුදු වෙලා තියෙන්නෙ ප්‍රතික්‍රියාවට වඩා අපේ ක්‍රියාව ගැන හිතන්න. සමාජයේ මෙපමණකටම ආරවුල් , වාද භේද ඒ නිසාම නොවෙයිද?

ප්‍රතික්‍රියාව ගැන හිතන්න සමහරු දන්නෙ නෑ. ඒ මේ වගෙයි. ඉටිපන්දම් දැල්ලකට කටින් හයියෙන් පිම්බොත් දැල්ල නිවෙනවා. ලිපකට හයියෙන් පිඹලා ගිනි අවුලනවා. ක්‍රියාව සමානයි. ප්‍රතික්‍රියාව වෙනස්. ඒ ඇයි? ප්‍රතික්‍රියාවට බලපාන්නේ ක්‍රියාව පමණක් නොවෙයි. හේතුන් එකක් නොව කීපයක් තිබිය හැකි බව එවිට තේරෙනවා.  හේතු ඵල  කියන දහමේ ගැඹුර එතැනින්ම ඇරඹෙනවා. අපි දන්නා, සොයාගත්, විග්‍රහ කොට ගත් දේ පදනම් කරගෙන කතාකරන විද්‍යාවේ ක්‍රියාව ප්‍රතික්‍රියාවට වඩා දහමේ සංයුක්ත දැක්ම ගැඹුරුයි. විද්‍යාවෙන් වියුක්ත දේ සංයුක්ත කරන ප්‍රබලත්වය නව දැනුම සමග සංශෝධනය වද්දී දහමේ සංයුක්ත දැක්මේ ගැඹුර තවත් පැහැදිලි වෙනවා. 

ඒ නිසා ප්‍රතික්‍රියාව ගැන ගැඹුරෙන් හිතන්න වෙනවා. සරලයි, ජීවිතය. ඒත් ගැඹුරක් හොයා ගන්න තියෙනවා.  ඒ ගැඹුර හොයාගන්න තරමට ජීවිතය තවත් සරල වෙනවා. කවදාහරි ඒ ගැඹුරට පනින්න වෙන්නෙ පතුල ගැන හොදට දැනගෙන. පනින්න පෙර හිතා බලන්න කීවෙත් ඒ නිසානේ. 

සමහරු ප්‍රතික්‍රියාව ගැන නොහිතා නොදන්නා ගැඹුරට පනිනවා. හැබැයි ඒ පිම්මෙන් සිද්ධවෙන්නෙ තමන්ගෙ විනාශය විතරක් නම් ජීවිතය අවදාමේ දැමීම හිස් වැඩක්. ඒත් පනින්න පෙර හිතුවෙ නැත්නම් ඒ ටික තේරුම් ගන්න කෙනෙක් තවදුරටත් ඉතිරි නෑ.

ඒයයි වැදගත්කම හිතුවොත් ප්‍රතික්‍රියාව ගැන,

ඒ නිසා පනින්නට පෙර හිතා බලන්න පුරුදු වුනොත් සමහර පිමි නොපැනම ඉන්න පුළුවන් වෙයි. ඒකෙන් හතර හංදි නොකඩාගෙන ජීවත් වෙන්න පුළුවන් වෙයි.

අනේ කාලේ..

කාලය සහ අවකාශය දිහා සාමාන්‍යය භෞතිකවාදී විග්‍රහයට එහා හිතකින් හිතුවොත්, කාලය හා අවකාශය කියන්නේ අවස්ථාවක්. 

මිනිස්සුන්ට විවිධ අවස්ථාවන් ලැබෙනවා. ඒ අවස්ථාවන්, කාලයන් ගතවෙන ආකාරය අනුව විවිධ ප්‍රතිඵලත් දෙවනුව උදාවෙනවා.

කෙනෙක් යම් කිසි කාලයකදී ජනප්‍රිය වෙනවා, තවත් කෙනෙක් රජ වෙනවා, තවත් කෙනෙක් පොර වෙනවා, තවත් අය දුක් වෙනවා, තවත් අය ලෙඩ වෙනවා, තවත් අය වැළපෙනවා... මේ ආදී ව‍ශයෙන් තවත් බොහෝ දේ හොදට නරකට සිදු වෙනවා.

කොහොම වුනත්, ආයෙත් කාලය උදාවෙනවා. ජනප්‍රිය වුන අයගෙ ජනප්‍රිය කම අඩුවෙනවා. රජ වුන සමහරු බලු වෙනවා. පොර වුන අයට කොර වෙනවා. දුක් වුන අය සතුටු වෙද්දි ලෙඩ වුන අයට හොද වෙනවා. ඒ අතරෙ වැළෙපමින් හිටි අයට හිනා වෙන්න ඉඩ කඩ හැදෙනවා.

ජීවිතේ හරිම සරලයි. හැමදාම වෙන්නෙ එකම දේ, වෙන වෙන විදිවලින්. අතීතයෙත්, වර්තමානයෙත්, අනාගතයෙත් වෙනසක් නෑ. 

ඒත් වෙනස් විදි වලින් එන දේවල් ඇතුළෙ තියන එකම දේ හදුනා ගන්න බැරි කමින් ගොඩක් දෙනා වෙහෙස වෙලා. පීඩාවට පත්වෙලා. සමහරු මිහිපිට සදාකාලික සැප හොයනවා ඒ නිසා. ඒත් ‍එහෙම දෙයක් කාටවත් හමුවෙලා නෑ. මිහිපිට සදාකාලික සැපක් නැත්නම් සදාකාලික දුකකුත් නෑ. එහෙම දුකක් නැත්නම් වෙනත් සදාකාලික දේවල් තියෙන්න පුළුවන්ද? ‍

හැබැයි, අපි හිතන පතන විදිහ අනුව සමහර දේවල් අපි විසින් සදාකාලික කරගන්නවා. ඒත් යථාර්තයේ කිසිම දෙයක් සදාකාලික නෑ. 

ඒක ජීවිතේ රිද්මය නම්, සමබර හිතකින් හැම විට ජීවිතය දැකීම නොවෙද හොදම දේ. ඒ නිසා ඇත්ත ඇති හැටියට දකින්න. තේරුම් කරගන්න. එතකොට කවදාවත් අනේ කාලේ කියල වනේ වාසයට යන්න ඕන වෙන එකක් නැහැ...

අර්නෝලිස් සර්ගේ ගුරු උපදේශය

මගෙන් නම අහලා ලස්සන නමක් යැයි කියූ දෙවන ගුරුතුමා අර්නෝලිස් සර්. එතුමා අපිට පරණ පරම්පරාවේ ගුරු පියෙක්. අපේ දහම් ගුරුවරයා.

ඒ දිනවල අපේ පන්තිවලට ශිෂ්‍ය නායකයින් තෝරා පත්කරගන්නා අවදියක්. මං ඒක දැන ගත්තේ අපේ පන්ති භාර ගුරුතුමා 'අන්න ශිෂ්‍ය නායකයො බදවා ගන්නවා. මොකද බලන් ඉන්නෙ' කියල කිව්වම. 

ඉතින් එතුමගේ කතාව නිසාම මමත් ඉල්ලුම් පතක් ඇරගෙන ඕක පුරවගෙන අර්නෝලිස් සර් ගාවට ගියේ ඒකේ ගුරු නිර්දේශයන් පුරවා ගන්න.

එතුමා මට සුහදව කතා කරලා මෙහෙම කිව්වා.

' මට ඕක අත්සන් කරන්න පුළුවන්. ඒත් මට හිතෙනවා ඔයා තව ටික කාළයක් ඔහොම හිටියොත් හොදයි කියලා.'

ලජ්ජාවක් එක්ක වුනත් මං ඒ අදහස පිළිගත්තා. ඇත්ත, අන්න නියම ගුරු උපදේශ. 

තනතුරු කියන දේ සුදුසුකමට ලැබෙනවා මිස ඉල්ලලා ගන්න ඕන දේවලුත් නොවෙයි. මට එහෙම උවමනාවක් තිබුනෙත් නෑ. පන්ති භාර ගුරුතුමාගේ පෙළඹවීමෙන් මාව ඇවිස්සුනත් අර්නෝලිස් සර් මාව නිවුවා. 

ගුරු තුමා කියන්නේ එහෙම කෙනෙක්. ඒත් දැන්.. දැන්.. ඇහෙන්නේ..පලයන් .. ඉල්ලපන්..

බණ කියන්න සුදුසු ගුරුවරු පහළ වේවා..  මේ පෝදා ප්‍රාර්ථනය අනාගතය යහපත් වන්නටයි.

ක්ලාස් 'C'

මිනිස්සුන්ගෙ ‍විශිෂ්ඨත්වය තියෙන්නෙ තමන්ගෙ කුල ගෝත්‍රයට එහායින් තමන් කටයුතු කරන විදිහ අනුවයි කියල දහමෙත් කියනව.

කාළයක් අපේ පාසලේ අපේ පන්ති බෙදුවා, කොටස් හතරකට. ඉගෙන ගන්න දක්වන දක්ෂතාවය, කුසලතාවය අනුව වර්ග කරනව කියලයි කිව්වෙ. ඒත්, කොපිකරල පන්තියේ ඉස්සරහට එන අපේ අය ඉද්දී එක හරිම විහිළුවක් බව මට දැනුන. 

අපිට වැඩිය පස්සෙන් හිටපු යාළුවොත් දෙමව්පියො සතුටු කරන්න කොපි කරල හරි ඉස්සරහට යන්න හිතල තිබුන. ඒ දවස්වලත් තරඟයත් ඒ තරම්මයි. ඉතින් සමහරු කොපි කලේ දෙතුන් දෙනා කණ්ඩායම් ගත වෙලා. 

ඉතින් ඔය සැලසුම් කරුවොත්, ඇත්තටම පොත පතට දක්ෂ අයත් යන සියල්ලටම පළමු පන්තියට ටිකට් 'ඒ'. එතැනින් පස්සෙ දක්ෂයි කියන අයට 'බී' එතකොට තුන්වෙනි පන්තිය 'සී' එතනින් එහාට නොසළකන මට්ටමේ තවත් පන්තියක් තිබුනා ඒක ‍‍'ඩී'. 

කොහොම හරි කොපි කරන්නත් තර‍‍ඟයට ඉගෙන ගන්නත් උනන්දුවක් නොතිබුනු මමත් 'සී' ‍එකේ. ඇත්තෙන්ම ක්ලාස් 'සී' එකේ මං හිටියෙ ඉස්කෝලයට ඇතුළු වූ දා සිටම. ඒකත් හරි පුදුමයක්.

කාළය ගතවුනා. හය වසරෙදි ඇරඹුනු මේ බෙදීම හත අට නවය වෙන තුරුත් සංශෝධයන් එක්ක ගලාගෙන ගියා. තවත් අවුරුදු කීපයකට පස්සෙ සා‍.පෙළ විභාගයට අපි වාඩිවුනා. 

අපේ පන්තියේදී නිතරම ඉදිරියෙන් හිටපු මම සා‍.පෙළ ප්‍රතිඵල එනවිට 'ඒ' මට්ටමේ ඉදිරිපෙළ අයගෙ ප්‍රතිඵල හා සම මට්ටමෙන් හා විටෙක ඉදිරියෙනුත් සිටියා. ඒක වුනේ කොහොමද?

මෝඩ වර්ගීකරණයක් වූ ඒ වර්ගීකරනයෙන් ඇත්තටම මැන තිබුනෙ දක්ෂතා වල එක් අංශයක් පමණයි. දෙවැන්න සැබෑවටම දක්ෂයින් හංගන්න බෑ. තෙවැන්න පන්තියේදී කලබලකාර කරදර කාර කියා හැදින්වූ අය වෙනම පන්තිවලට ගොනු කිරීමෙන් ඇතිවන්නේ මොන දියුණුවක්ද?  කරදරකාරයින්ගේ පන්ති බිහිවෙනවා.. ඒ පන්තියට යන්න ගුරුවරුත් අකමැති වෙනවා.  ඇත්තෙන්ම අපේ පන්තියටත් වඩා 'ඩී' පන්තියට ඒ තත්වය උදාවී තිබුනා.

 ඒත් තර්ඩ් ක්ලාස් ‍එකේ ඉදන් විශිෂ්ඨයෙක් වෙන්න මට පුළුවන් වුනා. කොපි නොකිරීමත්, අනුන්ගේ තරඟවලට ඉගෙන ගන්න නොගිහින් මගේ උවමනාවට ඉගෙනීම මගේ පිහිටට හිටියා.

මේක ලීවේ මගේ සා‍.පෙළ ප්‍රතිඵල කියාදෙන්න නොවෙයි. තවමත් මේ ව‍ගේ මෝඩ වර්ගීකරණ පාසල්වල සිදුවනවා ද යන හැඟීම නිසා. මගේ මිත්‍රයා වූ අංගුලිමාලත් මා සමඟ ක්ලාස් 'සී' වල හිටියේ විශිෂ්ඨ විදිහට ශිෂ්‍යත්වය සමත් වෙලා අපේ පාසල ආ කෙනෙක් හැටියටයි. 

බහු විධ බුද්ධියක් ගැනත් කියන අතරෙ මේ වගේ විහිළු වැඩ නිසා අපේ අවදියේ පන්ති අතර ඇති කර තිබූ අසමානාත්ම තාවය අදත් මගේ හිතට දනවන්නේ සියුම් කණගාටුවක්. අපිට ඒ කණගාටුව දැනෙන්නේ අවංක කමත් එක්ක. එතකොට 'ඩී' පන්තියේ හිටි අයට ඒක කොච්චර දැනුනද? කවුරුත් ඒ ගැන හිතුවද? අපිත් එක්ක එකට හිටි යා‍ළුවෝ ගුරුවරුන්ගෙ මෝඩ වර්ගීකරණයෙන් එක එක බුද්ධිමය පන්ති වලට දාන එක මොන තරම් විහිළුවක්ද?  මේ වර්ගීකරණයට අහුවුනේ අපේ අවුරුද්දෙ අය විතරයි. ඊට කලින් අවුරුද්දෙත් පස්සේ අවුරුද්දෙත් මේ මෝඩකම තිබුනෙ නෑ. ඒ ගැන නම් සතුටු වෙන්න පුළුවන්.

ඒ ක්ලාස් සී වල චණ්ඩි බණ්ඩි මිත්‍රයින් අදටත් මගේ මත‍කයේ ඉන්නව. ඒ කාලෙ නරකම පන්තිය හැටියට නම්වී තිබුණෙ අපේ පන්තිය. එහි නරකම ශිෂ්‍යන් විදිහට හංවඩු ගැහූ අංගුලිමාල මගේ මිත්‍රයෙක් වුනා.

ක්ලාස් 'සී' නිසා මම සමාජය පහසුවෙන් තේරුම් ගත්තා. සීමා මායිම් එහෙ මෙහෙ වුනත් සමාජයේ ක්ලාස් 'සී' එකේ තත්වෙත් මේ ‍ටිකම නෙවෙයිද?

අද වෙනකොට මට හිතෙන්නෙ එහෙමයි.

සර්පයා ගේ පැළැන්තිය

මම උසස් පෙළ දක්වා ඉගෙනුම ලැබූයේ එකම පාසලක.

මේ උසස් පෙළ අවදිය - පාසලට අලුතෙන් ළමුන් බදවාගන්න කාළය.

පරණ ළමයි රැග් කියල අලුතෙන් එන ළමයින්ව ටිකක් මඩවනවා.

පරණ කෙනෙක් වුනු මම ඔය අතරෙ අලුත් ළමයි එක්ක සුහදව කතා බහ කළේ කොල්ලන්ගෙ රැග් එක මගේ සිත් නොගත් නිසා. මේ‍ක පිරිමි පාසලක් නිසා කොල්ලන්ගෙ රැග් එකත් අමු විකාර රූපී එකක්වයි තිබුනේ.

ඔය විදිහට අලුත් අය පරණ වෙන ගාණට මාස කීපයක් ගත වෙද්දි අලුතෙන්ම ආපු කෙනෙක් මගෙන් අහනවා. 

"ඔයා මෙහෙට අලුතෙන්ද ආවෙ"  කියල.

රැග් සමඟ සහසම්බන්ධයක් නොතිබූ එකේ ප්‍රතිඵලයද මේ? මං ටිකක් කල්පනා කළා. නිකං ඇහුව විතරයිනේ. මම එයාට ශුද්ධ සිතින් පැහැදිලි කළා මං ජේෂ්ඨයෙක්ද නැද්ද කියල.

නමුත් ඒ සිද්ධියෙන් මං තේරුම් ගත්ත ජීවිතේට ඉතා වැදගත් දෙයක්. සර්පයාගේ පැළැන්තිය පෙන්නන්න නම් එක සරයක් හරි පෙනේ පුප්පන්න ඕන කියන එක, හැමෝටම පේන්න. අර දරමිටියට බදින්න ගත්තෙත් සිල්ගත්ත නයයි කියනවනේ. ඇත්ත, 

අකැමැති වුනත් සමහර දේවල් තියනව කරන්න වෙනව. තත්වය රැකගන්නම නොවෙයි. රැකෙන්න. හැබැයි,  පෙනේ පුප්පනව කියන්නෙ එකක්, දෂ්ට කරනව කියන්නෙ තව එකක් කියන එකත් එතනදි සිහියට ගන්නම වෙනව.

....කට

මේක මහ පුදුම දෙයක්. බලශක්ති උත්පාදකයක් වගේ..

ටැප් එකක් යෙදුවෙ නැත්නම් බලාගෙන ඉද්දි මේකෙන් දෝරෙ ගලන ශක්තියෙන් බොහෝ දේවල් විනාශ වෙන්න පුළුවන්, මොහොතකදි.

මගේ ඉස්සරහ ඉන්න මනුස්සයව යක්ෂයෙක් කරන්න තරම් ශක්තියක් මේකෙන් තප්පර ගානෙන් උපදවන්න පුළුවන්. සමහරු මේකෙ ශක්තියෙන් මිනිස්සුන්ව රූකඩ වගේ නටවනව. 

හැබැයි, කවුරුත් වැඩිය නොහිතන ඒ වුනත් වැඩියෙන්ම දකින්න පුළුවන් දෙයකුත් ‍තියනව. මේකෙන් වැඩිය ශක්තිය හලන විදිහ අනුව ඇඟ ඇතුළෙ තියෙන ශක්තිය අඩු වැඩි වෙන විදිහයි ඒක.

විනාශකාරී දේවල් වලට මේකෙන් ශක්තිය යොදන්න ගියොත් වැඩි කාලයක් නොගිහින්ම එයාව හිස්වෙන්න ගන්නව.

යහපත් දේවල් වලට මේකෙන් ශක්තිය යොදන්න ගියොත් වැ‍‍‍යවන ශක්තිය දෙගුණ වෙලා ඇතුළ පිරෙන්න ගන්නව. 

අනිත් එක..

මේක හරියට පාවිච්චි කරන්න දන්නව නම් තමන් තුළ ඇතිවන බලශක්ති අර්බුධ අවමයි කියල හලෝව් රස්ටා කියනව. මං විතරක් කියන දෙයක් නෙමෙයි මේ. ලෝකෙ වටිනාම මිනිස්සු කියපු දේවල් හොයල බැලුවොත් ඒක තේරෙනව.

ඉතිං මේ බලශක්ති අර්බුධ ඇතිවෙමින් යන කාලෙ හලෝව් රස්ටත් තීරණය ක‍රනව තවත් අරපිරිමැස්මෙන් මේ බලශක්ති උත්පාදකයෙන් වැඩ ගන්න. ඒ නිසා අත හෙලවෙන එක අඩුවේවි ඉදිරියට. ඒ කට හෙලවෙන එක අඩු වෙන්න යන නිසා. තේරුමක් නැති කට හෙලවිල්ල අඩුවෙද්දි අනිවාර්යයෙන්ම ගතේ හෙලවිල්ලත් හිතේ හෙලවිල්ලත් අඩුවෙන බව හලෝව් රස්ටා තේරුම් අරන් තියෙනව. 

ඇත්තෙන්ම, වැදගත් මහත්‍මයෙක් වෙන්න නෝනා මහත්මියක් වෙන්න.. ඕන වෙන්නෙ ඇවිදින්න ඉගෙන ගන්න එකයි, කන්න බොන්න ඉගෙන ගන්න එකයි, අදින්න ඉගෙන ගන්න එකයි, කතා කරන්න අචාරශීලී භාෂා භාවිතය ඉගෙන ගන්න එක විතරක්ද?

වැදගත් නෝනා මහත්තුරු වෙන්න ඉන්න අයට මේක අතිශයින්ම වැදගත් වේවි ඒ නිසා.

කට ගැහීමත් කටින් ගැහීමත් පුරුදු වුනු අපේ සමාජෙ කට ගහනව වෙනුවට කට වහනව කියන්නෙ පණ යන වැඩක් සමහරුන්ට නම්. ඒත් ඇත්ත ඒකයි. අවශ්‍ය තැන කට අරිනව වගේම අනවශ්‍ය තැන කට වහන්නත් අපි පුරුදු විය යුතුමයි. අපේ වගේ රටවල් වල සමහර වැඩ හැමදාම කටින් විතරක් වෙන්නෙ කට වහල වැඩේට බහින් ඕන තැනදිත් ඒකට වඩා කට ගහල කටෙන් ගැහීම පළවෙනි තැනට තාමත් තියාගෙන ඉන්න නිසා. 

මේ කට වහල අතින් පයින් වැඩ පෙන්නන්න ඕන කාලෙ..ඒ කියන්නෙ කරන දේ කියන්නත් කියන දේ කරන්නත් වැඩ පටන් ගන්නත් ඕන කාලෙ. 

හැබැයි, මේ සේරම වැඩ යහපත් විය යුතුමයි. නැත්නම් වලංගු අතපයත් අවලංගු වෙලා ඔය ම‍හලොකු බලාගාරෙ ෂොක් වෙලා ලොක් වෙලා සමස්ථයම පිපිරෙන්න යන කාලෙ එන්න එන්නම අඩුවේවි. කට නිසාම දිනක ඔබ පිපිරිලා යන්න පුළුවන්.

මම පිපිරෙන්න අකමැතියි.. ඒ නිසා පුළුවන් තරම් වැඩ කරන ජනතාවගෙන් කෙනෙක් වෙන්න මම කල්පනා කළා. වැඩ කරන ජනතාව කතා කරන්නෙ වැඩ කරල ලැබෙන විවේකයේදී ... 

ඒ නිසා මගේ විවේකයත් එන්න එන්නම අඩුවේවි. ඒත් හලෝව් රස්ටා නවතින්නේ නෑ. විවේකයට එනවා.. අනිවා.. 

යන්න කලින් කියන්නේ ... බලාගෙනයි, ප්‍රවේශමෙන් ..ඔය කට!

නොදකිනු හීනය

දත් නැති කටක්

ගස් නැති රටක්

රොන් නැති මලක්

දිග නැති උසක්

 

සැර නැති මිරිස්

රස නැති හොදිත්

ඵල නැති ගසත්

දිය නැති ළිදත්

 

කට නැති බඩක්

ඇට නැති දිවක්

හිස නැති කදක්

හද නැති ළයක්

දායද

කන හැටි 

බොන හැටි 

වෙන විදිහට කන හැටි

අපිට කියලා දුන්නා

දැන් කනවා

බොනවා

වෙන විදිහටත් කනවා

එච්චරයි 

ජීවිතේම

 එච්චරමයි

කියලා දුන්දේ

දන්නෙ නෑ

ඒ හින්දා 

හිතෙන්න ඕනෑ දේ

ඕනෑ නැති දේ

කනවා

බොනවා

අහවල් විදිහටත් කනවා

එච්චරයි

අපිට දුන් දායාද

උන්

තරහක් නෑ

හරක් වගේ 

කනවා 

බොනවා

වමාරමින් කනවා

එච්චරයි

ජීවිතේම

කියලා දුන්‍ දේ

දැන් දන්නා දේ

අනාගතේ 

අපේ අතේ

වගකීම

උඹලගෙ අතේ

‍අධ්‍යාපනය යනු දැනුමද, තරඟයද..

:(අධ්‍යාපනය ගැන විවිධ වූ නිර්වචන ඇති. ඒත් අද මෙහේ අධ්‍යාපනය කියන්නේ දැනුම හා තරඟයටයි.. 

:)ඒකයි ඇත්ත. කියන්නේ සාමාන්‍ය ජනයාගේ සාමාන්‍ය දරුවාගේ, තරුණයාගේ අධ්‍යාපනය ගැන නම් ඇත්ත ඒකයි. යුග යුග සන්සන්දනය කරන්න යන දෙයක් නොවේ මේ. ඒත් මේ යුගය විධිමත් අධ්‍යාපනයට නම් නොවේ, අපි ගොඩක් දේ ඉගෙන ගත්තෙත් අවිධිමත්ම.

 

:(සරලව කිව්වොත් කලා විෂයන්ට වඩා ගණිතයත්, විද්‍යාවත් උගන්නන්න යන එකද අධ්‍යාපනයේ දියුණුව..

:)අදට වඩා හෙටට ඇත්තෙන්ම වැදගත් වෙන්නෙ ගණිත, විද්‍යා දැනුමද? ඇත්තෙන්ම යාන්ත්‍රක වෙන ලෝකයේ ජීවත් වෙන්නට ඒක හොද අත්‍වැළක් වේවි.. ඒත්.. මෙහෙම හිතෙනවා. අපිත් ගණන් විද්‍යාව ඉගෙන ගන්න කාලයක් වැය කළා. අවසානෙට ලොකු දැනුමක් ලැබුනා. හැබැයි ඒ දැනුමත් එක්ක මනුස්ස ගති ඉගෙන ගන්න අපිට වෙලාවක් හෝ ඉඩක් කොහෝවත් ලබාදීල තිබුණෙ නෑ. 

 

:(එතකොට තරඟය..

 :)අපේ අධ්‍යාපන යු‍ගයෙ අපි ඉගෙන ගත්ත අවසානම කාලෙ අපේ ඔළුව ඇතුළෙ තහවුරු වුනේ එකම දෙයයි. ඒ තරඟය විතරයි. වෛද්‍යවරු වෙන්න අපේ යාළුවො 90% ඉගෙන ගත්තෙ තර‍ගෙට .. මිසක් ජනතාව සුවපත් කරන අරමුණෙන් නොවන එක 100%ක් ස්ථ්රයි. ඒත්..පස්සෙ හරි අරමුණ තරඟකාරී රැකියාවක් පමණක් නොවී සේවාවක් කියන ඉසව්වට පියමැන්නා නම්  සන්තෝෂයි.

 

:(ගණිතය, විද්‍යාව ඉගෙනීම මෙහේ තරඟයක් විතරක් වෙන තත්වයට වැටුනෙ.. 

:)අනෙකුත් විෂයන්හී නිසි වටිනාකමක් මේ සමාජයේ දක්නට ඉඩක් ඉතුරුකොට නැති නිසා. අධ්‍යාපනය මෙහේ දැන් තවත් එක ලාබදායී බිස්නස් එකක් විතරයි. 

 

:(එතකොට මේ අධ්‍යාපනයෙන් බිහිවන පිරිසගේ ඔළුව පෝෂණය වෙන්නෙ...

 :)තම තම නැණ පමණ හා දෙමාපිය, පවුල් පරිසරයේ හව්හරණයෙන් පමණක් නොවේද? 

 

:(එවිට ඉතිරි පිරිසට..

 :)හරයාත්මක වටිනාකම් තේරුම් නොගන්නා සමාජයක බිහිවන ක්‍රමවේද හුදෙක් ස්පර්ශ කරන්නේත් මතුපිට තලයේ පෙනෙනා ඉසව් පමණි. ඒ නිසා කියන්න වෙන්නෙ දෙවි පිහිටයි. 

 

:(නොපෙනෙන මූලයන් හදුනා ගැනීමට වගකිවයුත්තන්ට උවමනාවක් වෙත්ද?

 :)එහෙම දෙයක් පේන්න තියෙනවද.. 

 

:(යාන්ත්‍රක චින්තනයක් වැඩෙන යුගයක ගැටුම්, පීඩන වැඩිවන යුගයක අධ්‍යාපනයේ වටිනාකම තේරුම් ගත යුත්තේ කොයි ආකාරයෙන්ද?

 :)බිස්නස් එකක් හැටියටද, මානව අයිතියක් හැටියටද, නැත්නම් මානව අවශ්‍යතාවක් හැටියටද?

 

:(අධ්‍යාපනයේ අරමුණු මොනවාද?

:)ඒ අරමුණු ප්‍රයෝගික වශයෙන්ම නිශ්චය කොට තිබෙනවාද?

 

:(ඒ වෙත ඉලක්ක ගත වූ ගමනක් මෙහේ තිබෙනවාද?

:)හදුනා නොගන්නා හේතුන් නිසා දුර්විපාක වලින් පීඩාවට පත්වන යම් දිනෙක පෙර දැක්මක් නොමැති දනා මේ පිළිබද ඉව කරනු ඇත. එදිනට අප ප්‍රමාද වැඩි වේවි.

ලයිතන්ගේ ලේනා සහ ඌ මගේ කුක්කා(යථාර්තය අභූතරූපයෙන්)

:(ටෙලි නාට්‍යක තිබූ මේ දෙබස් කොටස්...

:)මගේ සිතේ තදින් රැදුනා.

 

:(ලේනා හා කුක්කා කවුරුන්ද?

:)ඉංග්‍රීසි පාලකයාගේ නියෝජිතයා ලේනාය. ලේනාගේ බැලයා කුක්කාය. අද මෙහේ ඉංග්‍රීසි පාලකයෝ නැත. එහෙත් ලේනෝත් කුක්කෝත් එමටය. 

 

:(ලේනා ටිං ටිං නද නගත්ද?

:)ඌගේ නාදය ලයිතන්ගේ සතුටය. 

 

:(කුක්කා බුරත්ද?

 :)කුක්කාගේ සතුට වලිගය වැනීමය. ලේනා පිටේ නංවාගෙන කුක්කා බුරන්ගේ පිට වුන්ටය.

 

:(ලයිතන් කොහොමද?

 :)ලයිතන් ලේනාගේ නැටුම් බලා සතුටුවන අතර කුක්කාට පයින් ගසා සතුටුවේ. කුක්කා ලයිතන්ගේ දෙපා ලෙවකන්නේ සතුටින්ය.

 

:(මේ ලේනා හා කුක්කා මිනිසුන්ද? 

:)මිනිස්‍ වෙස ඇත. සූකර ගුණ ඇත. අසූචි කන බැවින් ඒ තාක් මිනිස් ගුණ දැරිය නොහැකිය. 

 

:(ජනයා අතර වඩාත් ජනප්‍රිය කවුරුන්ද?

:)පොදු ජනයාගේ හිතවතා කුක්කාය. වීරයා ලේනාය. ලයිතන් දෙවියාය. හදවතින් කෙසේ තක්සේරු කළත් මරබියට ගතේ වන්දනාව එලෙසින්ය.

 

:(අවසන් ඉල්ලීම හා පැතුම?

:)ලයිතන් ගේ ලේනා ගැනත් ලේනාගේ කුක්කා ගැනත් ඉතිහාසයෙනුත් වර්තමා‍නයෙනුත් ඉගෙන ගන්න. තමාගේ වලිගය කපා ගන්න පෙර අං සදහා හිස අතගා බලන්න. මැරෙන දිනය සිහිකර ගන්න. සදාකාලික නොවූ ලොකේ සදාකාලික ප්‍රේමයක් හොයා ගන්න. කට පියා ගන්න. දෑස් අයා ගන්න. බලා ඉන්න තේරෙන කම්, ඉවසන්න වැ‍‍ටහෙන කම්.. 

 

:(හරුප කියන්නේ ඇයි?

:)භාෂාවෙන් කතාකොට අවසානයේ හරුපය භාෂාවයි. එතැනින් අනතුරුවයි නිශ්ශබ්දතාවය.

 

:(ඉතිං ඊට පස්සේ?

:)නිශ්ශබ්දතාවය, බලා ඉන්න ඉර පායනවා.. බැස යනවා.. දවස ගෙවී යනවා, ඔබ වයසට යනවා.

අරමුණ

:(අරමුණක් නෑ කියන්නේ...

:)යන්නෙ කොහෙද දන්නෙ නැතිව බයිසිකල් පදිනවා වගේ. හරිම රස්තියාදුවක්. අනතුරක් වුනත් වෙන්න ඉඩකඩ වැඩියි.  හැබැයි යන්නෙ ශුද්ධ හිතකින් නම් එතන අරමුණක් තියෙනවා. ඒ තමයි පිරිසිදුකම, සැහැල්ලුව, නිදහස හොයාගෙන යන එක.  මාර්ගයක් පේන නිසා එතැන අනතුරකට ඉඩකඩ අවමයි.

 

:(එතකොට වැරදි ගැන කතා කිරීමේ අරමුණ?

:)කතා කිරීමේ අරමුණක් අවශ්‍යමයි. අතුගෑමේ අරමුණ පවිත්‍රතාවය වනවා වගේ. හැමදෙනාම වැරදි ගැන කතාකරනවා. අතනත් වැරදි, මෙතනත් වැරදි. අඩුපාඩුත් එහෙමම තමයි. අතනත්, මෙතනත්. නමුත් ලොකුම ප්‍රශ්නෙ මේ හැම දේ කටම තමනුත් වගකියන්න ඕන කියන එක බොහෝ දෙනෙක් වටහා නොගෙන සිටීමයි. හැම ක්‍රියාවකටම ප්‍රති ක්‍රියාවක් තියෙනව කියන්නෙ පිරිසිදු ඇත්තක්. 

 

:(අද ‍ඇතිවෙල තියෙන ගොඩක් ප්‍රශ්න අතීතයෙ සිදුවුණු වැරදි හා දැන දැනම කරපු වැරදි වල ප්‍රතිඵල නොවෙයිද? 

:)රටක ප්‍රශ්න හුදෙක් නිකම්ම ඇතිවෙන ඒව නොවෙයි. ඒව කරන්න දායක වුනු හැම දෙනාමත් ඒවට වග කියන්න ඕනමයි. එහෙට තර්ක කරල මෙහෙට තර්ක කරල ගැලවිජ්ජා කරන්න හැදීම නිරර්ථකයි.‍ 

 

:(එහෙනම් ඔබ කතාකරන වැරදි නිවැරදි කිරීමේ අරමුණ සැබෑවටම ඔබ තුළ තිබෙනවා නම් කළ යුත්තේ වැරැද්දට එරෙහිව දිගු කරන ඔබේ ඇඟිල්ල හැර අනෙක් සියළු ඇඟිලි යොමුවී ඇති දිශාවේ හිදින ඔබ පළමුව නිවැරදි වීම නොවේද?

  :)අරමුණ පිරිසිදු නැති නම් යුක්තිය වෙනුවෙන් කතා කිරීම යනු තවත් එක් භාණ්ඩයක් විකුණා ගැනීමක් පමණක්ම තමා. එහෙනම් මේ දවස්වල විකුණා ගන්න හදන භාණ්ඩ මොනවාද කියා තේරුම් ගන්න. නැතිනම් ඉෂ්ට කරන්න හදන්නෙ යුක්තියද කියල තේරුම් ගන්න. ඒකට අවශ්‍ය ඔබේ යුක්ති සහගත අරමුණ පමණයි.

ප්‍රේමය

මිතුදම මිතුදමයි, ‍සොයුරුදම සොයුරුදමමැය, ප්‍රේමය නම් ප්‍රේමය මිස අන් කවරක්ද?

මිතුදම් රස බරය -

සොයුරුදම සුවබරය -

- රස බරය, සුව බරය එලෙසින්ම දුක්බරය ... ප්‍රේමය

මෙය වාතයක්

පාට වැසි ගැන ඊයේ වෙනකම්ම මෙහේ කතා කළා. සමහරවිට හෙටත් අනිද්දත් කතා කරයි. මොකද වැස්ස වගේ නෙමෙයි, පාට වැස්ස. කතාවට ඒක සුන්දර වුනත් එහෙම වැස්සක් වැටෙනකොට මිනිස් හදවත් සැලෙන්නේ හේතු භූත නොදන්නා බැවින්. කෘමි හෝ වෙනත් කුඩා ජීවීන් අරගෙන වැටෙන වැස්ස ප්‍රශ්නයක් නොවුනත් ප්‍රශ්නයක්. මේ සේරම ඇහැට පේන දේවල්නේ.

එතකොට විෂ වාතය, ගන්ධ වාතය අපට දැනෙනු මිස පෙනෙනු නැති නිසා පාට වාතයක් එනකම් වාත ප්‍රශ්න මෙහේ උදවියට දැනෙන එකක් නෑ. ඒක නිසා ‍ඇහැට පේන්න එකනම් නොපෙනෙන ප්‍රශ්න දුරතියා දැකීම බොහෝ දෙනාට වාතයක්. ඒක නිසා මේකත් වාතයක්. 

හැබැයි මේ වාතය පෙනෙන්න ගන්නකොට ‍වැස්ස දැක්කටත් වඩා ගොඩක් අයගෙ හුස්ම හිරවෙයි. ඒ නිසා ලොකු දූෂකයන්ට බනින අතරම අපේ පොඩි දූෂනයෙනුත් අපි හැකිතාක් ඉවත් වුනොත් ධර්මය රකින්නාගේ නීතියෙන් හෝ අප ආරක්ෂා වේවි යම් ලෙස. ඒ නිසා හෙටින් ලබන වසරේ සිට අපි ධර්මය රකින්නා ධර්මයෙන්ම රැකෙන න්‍යාය ගනු මිස ජෝතිෂ්‍ය අනාවැකි විශ්වාසයෙන් රැකෙන න්‍යායෙන් බැ‍හැරවෙමු‍. 

ඔබට ඔබ විශ්වාස කළ හැකි හෙට දිනයක් 2013 න් ඇරඹේවා...ඔබේ හැම හුස්මක් එක්කම මේ ගෝලයේ වාතය ඔබේ පෙනහළු තුළ පුදුම රස්තියාදුවක් වෙනවා, එතකම් ඔබත් මමත් ජීවත් වෙනවා. ඒ නිසා හිතන්න. ගොඩක් හිතන්න වෙලාව හොයාගන්න 2013 න් පටන් ගන්න...

මෙය කුමන්ත්‍රණයක්

නැති කුමන්ත්‍රණ ගැන කතා නොකර,

ඇති කුමන්ත්‍රණ ගැන සම්මන්ත්‍රණ කරමු.

කතාවට නොව ක්‍රියාවට තැන දෙමු.

නව වසරේ බයිලා නොකියමු, 

බයිලා ගී වලින් පමණක් බයිලා රස සොයමු. 

සත්‍ය ට යි, යුක්තියට යි, ශක්තිය , බලය මේ එන ව‍සරේ...ජයවේවා2013 

අස්වැසිල්ලක්

ලොකු ගහක හෙවන යට ඉන්න පුළුවන් එක ලොකු අස්වැසිල්ලක්. 

ඊයේ මගේ උපන් දවස, ඒ කියන්නෙ උපන් දිනේ.

ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඉදලම මේක සමරන්න වෙන්නෙ තනිවම, මේ නිවාඩු කාළෙ නිසා, බොහෝ තැන්වල නිවාඩු. කොහොම වුනත් නත්තල සමරන අය පවුලෙ වගේම රටේ තොටේ කොතනත් ඉන්න හින්ද උපන්දිනේට පස්සෙ නත්තල් දවස සිහිකරගෙන සතුටු වෙන්න පුළුවන් එක ලොකු දෙයක්. උපන්දිනේ සැමරුනේ නැතත් නත්තල සමරනවනේ. ඒක හින්ද නිකන් හරියට ලොකු ගහක හෙවනක ඉන්නවා වගේ හිතන්න පුළුවන් මට.

ජාති, ආගම් බේද හදාගෙන ආගමික නායකයන් කිසිදිනෙක නොකී කතාන්දර හදාගෙන කුළල් කා ගන්න අර අදින මිනිස්සුත් සුළුතරයක් හරි ඉන්න සමාජෙක ඒ බේද භින්න කම් වලින් තොරව, මිනිස්සුන්ට හරි මග කියා දුන් කව්රුනුත් අපි ආදර භක්තියෙන් සිහිපත් කළ යුතුමයි. ඔවුන්ට ගරු කරනවා කියන්නෙ ඔවුන් කියා දුන් යහමග තමන් ගමන් කිරීම මිස ඒ මග උදෙසා අනුන් සමඟ සටන් වැදීම නම් නොවේ. 

විනාශය විනාශ කොට අපි සමඟිව වෙසෙමු. යහමග ගමන් කරමු. නිදහස් වෙමු බේද වලින්...

වගකිවයුත්තෝ

මෙහෙදී බොහෝ කරුණු කාරණා වලට අදාළව මේ අය සොයා ගන්න නෑ.

එයාගෙන් ඇහුවොත් එයා දන්නෙත් නෑ, මෙයාගෙන් ඇහුවට එයා දන්නෙත් නෑ. හරියට හැම දෙයක්ම නිකම්ම සිද්ධ වෙනවා වාගේ. 

කැකිළ්ලේ රජ මේ අය හොයාගන්න වටේ ගියා වගේ මොනව හරි දෙයක් සිද්ධ වුනහම මෙහේ, අපිටත් බොහෝ විට වටේ යන්න වෙනව ඒ වගේ.

කරන්න චණ්ඩි ඉන්නවා, පිළිගන්න කිසිම බණ්ඩියෙක් නෑ. කට තියෙනවා කොන්දක් නෑ. 

මෙහෙම වෙන්නෙ ඇයි? අයි ඩෝන්ට් නෝ වයි කියල සින්දු හැදෙන්නෙ ඒකයි. නමුත් හැමදාම ඒ සින්දු කියන්නම හිතනවනම්.... අනේ දෙව්දත් නොදිටි මොක්පුර

කරන දේට වගකියන්න පුරුදු වෙන්න. කරන්න පුළුවන් නම් තොත්ත බබාලා නොවී, පිළිගන්න වෙනකොට තොත්ත බබාලා වෙන්නෙ ඇයි? 

වෙනත් දේවල් බදාගන්නම හදද්දී වගකීමෙන් නම් පැනලම නිදහස් වෙන්න බලන්නෙ ඇයි?

ඇත්තටම වගකීමෙන් නිදහස් වෙන්න නම් වගකියන්න 100%ක්. එ‍තකොට ඔබ ඔබේ වගකීමෙන් නිදහස් වේවි. 

ඒත් අමතක කරන්න එපා යුතුකම් කියලත් දෙයක් තියෙනවා වගකිවයුතු මිනිහෙකුට. ඔබත් මේ සමාජයේ පුරුකක්, ඒක අමතක කරන්න එපා. මගේ වගේම ඔබේ තැනුම් ඒකකයත් දූවිල්ලම තමයි.

දුක තමා

කරන කලට පව් රස වුනත් වින්දනය කරනකොට ගින්දර වගේ නේද?

මේ දවස් වල වැස්සේ විනාශයෙන් ඉගෙන ගන්න පාඩම් ගොඩාරියයි. ඒත් ඉගෙන ගනීද මන්දා.

කාලයක් තිස්සෙ වගකිවයුත්තො දුර දිග බලන්නෙ නැතිව, හිතන්නෙ නැතිව කරන කියන දේවල් වල ඵල විපාක මේ දවස් වල බහුතරයා බුක්ති වින්දනය කරනවා. ඒකට බහුතරයාත් වගකිව යුතුමයි. 

ලකුණු දාගන්න කරපු වැඩත්, කොමිස් සාක්කුවට වැටුනු වැඩත් එකෙන්ම මේ වැස්සට හේදුනා. වරද ස්වභාව ධර්මයේ නෙවෙයි. ධර්මයේ ස්වභාවය තේරුම් ගන්න බැරි වුනු ලාබ විදිහට හිතපු මිනිස්සුන්ගේ. වැඩක් කරනකොට හොයල බලල , හිතල මතල කරන්න ඕන. පනින්න පෙර හිතා බලනු කිව්වෙ නිකම්ම නෙවෙයි. දැන් අපේ අය ‍‍බොහොමයක් හිතන්නෙ පැනල අතක් පයක් කඩාගත්තටත් පස්සෙ. ඒ නිසා හිතන්නත් කලින් පැන්න වගේම බේරෙන්න බැරි විදිහට ස්වභාව ධර්මයෙන් ඉල්ලාගෙනම දුක් වින්දනය කරනව. 

මිනිස්සුන්ට හැම ස්වභාව ධර්ම විපතකටම මුහුණ දෙන්නත් ඒවයින් ගැලවෙන්නත් බැරි එක හැබැයි. ඒත් ගොඩක් දේවල් කාලයක් තිස්සෙ හිතල බලල කල්පනා නොකරපු ‍එකේ ප්‍රතිඵල නොවෙයිද? චෝදනාව පරම්පරා ගානකට වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි දැන් වත් හරි පාඩමක් ඉගෙන ගත්තොත් ඔය වෙනත් රටවලට බලපාන තරමට දරුණු නැති අපිට බලපාන මේ උවදුරු වලින් පහසුවෙන්ම බේරෙන්න පුළුවන්. අඩු තරමේ මිනිස් ජීවිතවත් බේරගන්න පුළුවන්.

මේහේ අපිට නිදහස් අධ්‍යාපනේ දුන්නා කිව්වට ඒවගේ ප්‍රායෝගික භාවිතයන් කියලා දෙයක් නොතිබීම හරිම ‍ඛේදයක්. ලො‍්කේ කොහෙත් නැති තරමට දැනුමැති මිනිස්සු මෙහෙත් ඇති. ඒත් ප්‍රයෝගිකව හරි දේ කරන්නත් මුන්ට අල්ලස් දෙන්න ඕන. එතරමට ප්‍රායෝගික හා දුර දක්නා නුවණින් පිරිපුන්. මේවට අල්ලසට, නිවට කමට උඩගෙඩි දෙන දේසපාලුවෝ බදාගෙනම වගකියන්න ඕන. 

ඇත්ත කියන දේ තේරුම් ගන්නෙ නැතිව අනුන්ගෙ සෝවාන්, රහත් කම් ‍ගැන හොයන්නෙ නැතිව ඒ මේ කොයි කවුරුත් ගිරිය කඩාගෙන කියන කතාවල තියෙන ඇත්තක් ඇත්නම් ඒ ඇත්ත තේරුම් අරගෙන ඒකෙන් තොරව බොරුවෙන් ‍ලෝකය ජය ගන්න බෑ කියන එක දැන්වත් අපේ බහුතර මිනිස්සුන්ට තේරුම් යන තත්වයක් උදා වෙනව නම්, අඩු තරමේ හොරය බොරුව හරි ටිකක් අඩුවේවි. බොරු රඟපෑම් අඩුවේවි. ප්‍රසිද්ධ වෙන්න බොරු කියන එක කරන එක අඩුවේවි. නැත්නම් අපිට මේ කතා කිය කියා ජීවත් වෙන්න වෙන්නෙ මිහිපිට දුකම තමා කියාගෙනමයි හැමදාටම.

මොනදේ විනාශ වුනත් ජීවිතේ විනාශ නොවුනනම් මේ ස්වභාව ධර්මයේ උවදුරු වලදී ඉගෙන ගන්න මතක හිටින පාඩමක්, එහෙම පාඩමකට පොඩි හරි නිමිත්තක් මේ දවස්වල කාටත් නොතිබෙන්න බැරි කමක් නෑ. 

දුකම තමා කියන තැනින් වෙනස් වෙන්න ජීවිතේ ඇත්තම වෙනසක් ඇතිකරගන්න. නිදහස් වෙන්න හදාගෙන තියෙන හිස් බැමි වලින් , නිදහස් වෙන්න හොයා ගැනීම උදෙසා හැබෑම ජීවිතයක්.

වැස්සේ...

දෙවුර මත

හැපෙත්දිත්

පොකුරු කැට

වැටෙද්දිත්

 

සිදුරු නැති

කුඩේ යට

මා පමණි

තනිකමෙන්

 

දකින විට

එක පෙළට

නුබෙන් ඔය

 කදුළු මා

 

තවත් නම්

ඉන්න බෑ

වහංවී

ඉවසලා

 

විසිකරන්

මේ කුඩය

එක හිතින්

නැහැවෙන්න

 

අවසරද

නුබේ ඔය

කදුළකින්

පිබිදෙන්න

අන්තවාදී

සත්‍යට භාෂාවක් නැත. ආගමක් නැත. ජාතියක් නැත. කුලයක් හෝ ගෝත්‍රයක් නැත. සත්‍ය යනු සත්‍යම පමණි.

එය අන්තයක් නොව චක්‍රයකි. චක්‍රයකට අන්තයක් නැත. චක්‍රය පැහැදිලි කරගන්නට අපි විවිධ ක්‍රම භාවිතා කරමු. හේතුව සහ ඵලය අනුව විග්‍රහ කිරීම පැහැදිලි සාර්ථකම විග්‍රයකි. එය අප බොහෝ දෙනෙකුට පහසුවෙන් ග්‍රහණය කර ගත හැකි විග්‍රහයකි.

නොයෙක් වාද බේද තුළ සිරවී සිටියද අපට හැමවිට මුහුණ දීමට සිදුව‍න්නේ එකම යථාර්තයට නොවේද?

අප‍ කෙරෙහි බලපාන්නා වූ මූලික ධර්මතා එකමය. එවිට අපට කෙසේ නම් වෙනස් යථාර්තයන් හිමිවන්නද. ලෝකයේ වෙනස් රටවල වෙනස් ස්වභාවයන්ගේ වෙනස් නීති රීති පද්ධතීන් තුළ අපට භුක්තිය උදෙසා ලැබෙන ඵල සමහර විට විවිධ වන්නට පුළුවන, නමුත් එහි හේතුන් එකක් මය. තවදුරටත් විමසා බැලුවහොත් ඵලයේද මතුපිට ස්වභාවය එකම නොවූවත් අර්ථ යේ සමානත්වයක් නොතිබෙන්නේමද?

වී ගොවියා අස්වැන්න වශයෙන් ලබන්නේ 'වී'ය. තල වගා කල විට ලැබෙනුයේ 'තල'යි. අවස්ථා දෙකම ගොවිතැනය. ඵලයේ ස්වභාවය වෙනස් වූවාට දෙකම ආහාරයි. 

අදහස් තුළ නිදහස් නොවී ඒවා නූවුමනා විලස කර පින්නා ගත් අන්තයට වැදුනා වූ අය සමාජයට  වෛරී සහගත අදහස් මුදා හරින්නේ තමන්ගේ අදහසට ගැති වීමෙන් ම මිසක එතුළින් නිදහසක් ලබන්නට නොහැකි කමෙනි. නොදන්නා කමෙනි. හරය නොවිමසන්නා නිසාම එවැනි අදහසක මතුපිට තලයේ ප්‍රතිවිරුද්ධ භාවයන් දකිනා තවත් උදවිය ඒවාට උත්තර විලසින් වපුරන්නේ තවත් වෛරයක්මය. පසුව ගොඩනැගෙන්නේ ඒ අන්තයත් මේ අන්තයත් අතර වෛරී හටනකි. 

ඒ සටනින් පරාජය මිස කිසිදු පැත්තකට කෙදිනකවත් ජයක් හිමි වන්නේ නැත. 

අදහස් නිදහස් කිරීම එකකි. එතුළින් වෛරය වැපිරීම තවෙකකි. අවසනදී ලැබෙන්නේ එසේ වගා කරන්නා වූ බීජයේ ප්‍රතිඵලයයි.

නිදහස උදෙසා මිනිසා සටන් වැදිය යුත්තේ තමා තුළින්ම මිස අන්තයකට, අදහසකට ගැති වී නිදහස උදා කරගත නොහැකිය. කිසිවෙකුටත් කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් තවකෙකුට සැබෑ නිදහසක් ලබා දීමක්ද කළ නොහැකිය. 

ජය ඇරඹෙන්නේත්, පරාජය ඇරඹෙන්නේත් තමා තුළින්ම මිස හිස් අවකා‍ශයෙන් නම් නොවේ.

අන්ත...අනන්ත

12/12/12ත් පහුවෙලා. ලොකු පුදුමයක් නැතත් පොඩි පොඩි අංක ගැලපුම් මිනිසුන්ගෙ මනස හොල්ලනවා. 21‍/12/12ත් මේකම වේවි. තිගැස්සෙන්නත් දේවල් අපිට ඕනමයි. නැත්නම් කිසි ගතියක් නෑ නේ. 

වයසක අයට දැනෙන දේවල් පොඩි අයට දැනෙන්නෙ නෑ. ඒ දෙගොල්ලටම දැනෙන්නෙ නැති දේවල් ගැන තරුණ අය හිතනවා. දැනුම හොයාගෙන යනවා. කෙළවරක් නෑ. හොයාගත්තට වඩා වැඩියෙන් දිනපතා හොයන්න දේවල් එකතුවෙනවා. අලුත් ‍අලුත් දේවල් හැදෙනවා. අලුත් අලුත් විදිහට හිතනවා, කතාකරනවා. ෆැෂන්..

ඔය මොනවා මොන විදිහට සිද්ධ වුනත් ලෝකයේ තියෙන්නෙ එකම වේගයක්. අපි අලුතෙන් දැනගත්තත් සිද්ධ වෙන්නෙ එකම දේවල් ටිකක්. මොන මොන දේ කටට දාගත්තත් බඩට ගිහින් ඒව දිරවන සිස්ටම් එක එකක්මයි, ඒ වගේ..

නීතිය ගැන අවනීතිය ගැන හිටපු ගමන් තමන්ට අවාසි වෙනකොට කාටත් මතක් වෙනවා. එහෙම වුනාම ඒව ජනප්‍රිය මාතෘකා වෙනවා. පත්තර වලට හෙඩ් ලයින්ස්, මාස ගාණක් අදින්න පුළුවන්. ඔහොම කාලය ගතවෙනවා. පස්සෙ කාටත් නීතිය, අවනීතිය අමතකයි‍. ඔහොමයි මෙහේ.. කාලයක් තිස්සෙ මෙහේ එහෙමයි කිව්වට ටිකක් විමසිල්ලෙන් බලද්දි තේරෙන්නෙ අඩු වැඩි වශයෙන් වුනත් අවසානෙ කොහෙත් මෙහෙමයි. ඒක හින්දම මේවත් ලෝක ස්වභාවයට බාර දීල නිකම් ඉන්නව. ජනයාගේ ආධිපත්‍ය බොල්, බහුතර මතය පුස්, වැඩි දෙනා නින්දේ, ඔහොමයි ලෝක ස්වභාවේ..

වැරැද්ද වැරැද්දමයි. ගින්දරට පිච්චෙනව වගේ.. එහෙම දැනගෙනම අතීතයත්, වෙනත් රටවලුත් ගැන හුවා දක්වල වැරදි කරන්න කාටවත් අයිතියක් නෑ. පිච්චෙනවනම් ගින්දරට අතීතයේ පුච්චගත්ත කියල අනාගතයෙත් පුච්චගන්න ඕනද? 

එහෙම නොකරන තරමට මිනිස්සු ඉන්න රටවලුයි බුද්ධිමත් කියන්න පුලුවන්. ඇහැ ඇරගෙන ඉන්නව කියන්න පුළුවන්. ජීවිතේ කියන්නෙ කන බනේම නෙවෙයි. කන්න තිබුන කියලම මිනිහෙකුට නොමැරී ඉන්න පුළුවන් වුනත් නොමැරී ජීවත්වෙන්න නම් බැරිවෙයි සැනසීමකින්. ඒකට හේතුව බඩේ ගින්නට විතරයි ආහාරයෙන් සැනසීමක් දෙන්න පුළුවන් වෙන්නෙ, ඒත් හිතේ ගින්නට ඒක වලංගු නෑ.. ගොඩක් අය බඩේ ගින්නෙන් නිදහස් වෙන්න හිතුවත්, පූර්ණ නිදහසක් ලබා ගන්න නම් හිතේ ගින්නෙන් නිදහස් වෙන්න වෙනවමයි. 

ඒකට කරන්න ඕන බදාගන්න එකද, බෙදාගන්න එකද, අතාරින එකද කියලත් තවත් හිතන්න පුළුවන්. 

බදාගෙන සතුටු වෙන්න පුළුවන්. ඒත් නිදහසක් තියේවිද? බෙදාගෙන සතුටු වෙන්න පුළුවන්. ඒත් නිදහසක් තියේවිද? අතෑරල සතුටු වෙන්න ‍පුළුවන්ද? එහෙම නිදහසක් ගැන ඔබ හිතුවාද?

ගිහිගෙයින් නික්මෙන්න උවමනා නෑ අතාරින්න. ගිහි ගෙයි ඉදන් සැහැල්ලුවෙන් ජීවත්වෙන්න මිනිස්සුන්ට කොච්චර මහන්සි වෙන්න වෙයිද? අනාගත ලෝකය ඉල්ලා හිටින්නෙ එහෙම නිදහසක් හා නිදහස් මිනිසුන් කොටසක් නොවෙයිද?

එහෙම පුළුවන්ද?

ස්විච් එකක් ගානේ ගිහින් එකින් එක ඕෆ් කරනවට වඩා මේන් ස්විච් එකෙන් එකවර පද්ධතියේම විදුලිය විසන්ධි කරන්න පුළුවන්. එත‍කොට අපි කරන කියන වැඩ බොහොමයක් එකවර නවතිනව. ඊළඟට අපිට තවත් නවත්තන්න පුළුවන් මොනවද?

හුස්ම ගන්න එක, ඒකත් අමාරුවෙන් ටිකක් හරි වෙලා නතර කර ගෙන ඉන්න පුළුවන්, ඊළඟට?

අත පය හෙලවෙන එක නැවතෙන්න එක ඉරියව්වකට එන්නත් පුළුවන්, ඊළඟට?

හද ගැස්ම නවත්තන්න නම් අපිට බෑ, තව..

හිතන එක නවත්තන්න පුළුවන්ද? නවත්වයි, ඒත් ඊළඟ‍ට මොනවද හිතෙන්නෙ?

හිර කරගෙන හිටපු සියල්ලම එකවර මුදා හරින්න වෙනව මර බයෙන් හුස්ම හිරවෙද්දි.

මේ ජීවිතේ අපේ කරගන්න එක ලේසි නෑ. ලොකු කෙරුමෝ කියල හිතාගෙන හිටියට තමන්ට මොනවද පාලනය කරන්න පුළුවන්. 

හිතන්න, එහෙම පුළුවන්ද? ‍ෆ්‍රී වෙන්න

මේ පාරෙන් එන්න

පාරක් හංදියක් ගානේ මේ පාරෙන් එන්න කියන උදවිය ඕන තරම්. පාර යන්නෙ කොහාටද, අපි යන්න ඕන කොහාටද?

අපි දන්නෙ නැත්නම් යන්න ඕන තැන පටන් ගන්න තැන ඉදන්ම හැම පාරකම අපිට යන්න වෙන්නෙ රස්තියාදුවක. එතනින් පස්සෙ තව දුරටත් ශක්තියක් ඉතුරුයි නම් පමණයි අපට අපේ පාර හොයාගන්න පුළුවන් වෙන්නෙ. 

අහම්බෙන් වගේ කීප දෙනෙකුට හරි ඔය රස්තියාදුව අතරෙ තමන්ගෙ පාර හම්බවෙනව වාසනාවට. තවත් සමහරුන්ට මේ ජීවිතේට පාර හොයා ගන්න ලැබෙන්නෙ නැහැ. පව් අවාසනාව. තවත් බොහෝ දෙනෙක් මේ පාරෙන් එන්න කිව්වම ඒක තමන්ගෙ පාර කියල හිතාගෙන යනව. පාර කියල දෙන්න කෙනෙක් ‍නැත්නම් වෙන මොනව කරන්නද?

හැබැයි, ඊලඟ මොහොතෙ අපි යන්නෙ කොහෙද කියල නොදන්න ගමන බොහොම අවදානම්. හිතට කිසිම නිදහසක් නෑ. මොකද ඒත් කරන්නෙ? මේ පාරෙන් එන්න කියනව මිසක් තමන්ගෙ පාර හොයාගන්න උදව් දෙන කිසිම කෙනෙක් හොයාගන්න නැත්නම්.

කල්පනා කරල බැලුවොත්, සමහර විට කලින් ඔය පාරවල් වල ගියපු අය ඇදපු සිතියම් තියෙන්න පුළුවන්. එහෙම සිතියමක් හම්බුනොත් තමන්ට තමන්ගෙ පාර හොයාගන්න අමාරු වෙන එකක් නැහැ කිසිවක් නොදන්න තරමට වඩා. ඒත් ප්‍රවේශමෙන් බොරු සිතියම් විකුණන අය ‍ඕන තරම්. 

හරි පාරෙන් හරි තැනට යන්න හරි අමාරු වෙන්න ඒකත් ලොකුම හේතුවක්. ඒත් හරිම පාර හොයාගන්නකම් උත්සාහය අතනාරින අයට නම් වරද්දන්න බෑ කාටවත්. කවදාවත්.

ඔය රෙදි ගලවන්න

අන්දනව කියල මෙහෙමත් ඇන්දීමක්. පව් නොතේරෙන එක් අයෙක් වුවත් රැවටීම ඊලඟ භවයේ ගොනෙක් වෙලා වත් බේරෙන්න පුළුවන් පාපයක් නම් කරත්තයක් ඇදල ෂේප් වෙන්න පුළුවන් වෙයි. ඒත් හැබැයි දැන දැනම කරන කපටිකම් වලට රිටන් එක නම් ඊටත් වැඩිවෙනව සත්තයි.

ලියන්න, කියන්න  පුළුවන් නිසාම හොර පාරෙන් හරි ඡන්ද ගත්ත නිසාම කව්රුවත් රවට්ටන්න කාටවත් අයිතියක් නෑ. ඒත් ඉතිං මෙහේ තවත් ඇන්දවීමේ නම්‍ කෙළවරක් නෑ.

අන්දවන එකක් ගලවගන්න ගානට තව දෙක තුනක් අන්දනව. තුට්ටුවට, බත් පැකට් වලට විතරක් නෙවෙයි, මාරුවක් හදා ගන්න, ජරාවක් දෙන්න, ගන්න වගේම පුරුද්දටත් ඇදගන්න උදවිය තවත් ඉන්න එක හරි පව්.

මිනිස්සුන්ව මෙහෙම අන්දන උදවියට නම් මතු භවයේ රෙදි අදින්න වාසනාවක් ලැබෙන එකක් නැහැ. මොකද ලෝකය ගෝලාකාර වගේම අපි සැරිසරන චක්‍රයට වංචා කරල බේරෙන්න ඔය මොනම ජගතෙකුටවත් අංශුමාත්‍ර හැකියාවක් නැති නිසා. 

ඒ නිසා මිනිස්සුන්ව අන්දන්න, ඒත් මතක තියාගන්න කවදා හෝ රෙදි ගැලවෙන්නෙ ඔබගෙමයි. එදාට ඔබ තනි වෙනවමයි. අපි ඒ වගේ උදවිය බොහොමයක් මෙහේ කාලෙන් කාලෙට දැක්ක. ඒත් ඒවයින් දෙයක් වටහාගන්න තරම් අංශුමාත්‍රයක යහ චිත්තයක් නැති මිනිස්සු ඉන්න එකත් ලෝක ස්වභාවයක් නම් ඒ අයට ඒවගෙ විපාකත් ලෝක ස්වභාවය අනුවම අනුභව කරන්න වෙයි. 

ඔබට තේරෙනවනම් ඔබව අනුන් විසින් අන්දවල කියල, වහාම කිසි බයක් නැතිව ගලවන්න ඔය රෙදි, නිදහස් වෙන්න. ඇත්ත තේරුම් ගන්න.

මාධ්‍ය වැස්සේ, තොරතුරු සාගරයේ අන්දවන්න හදන රෙදි වංචාවෙන් මම නම් ගලවල දැම්මෙ සෑහෙන වලියක් දාගෙන, මොකද ඒ රෙදි ගලවල දාන එකත් සමහරුන්ට හරි භීතියක්. ඒත් තමන්ගෙ වස්ත්‍රයක් තියෙනවනම් අනුන් විසින් අන්දන රෙදි අපට ඕන කරන්නේ නැ‍හැනේ.

ඒ නිසා, ඔය රෙදි ගලවන්න එච්චර බය වෙන්න එපා. මොකද ඇත්තෙන්ම ඔය රෙදි බොහොමයක් සීතාම්බර සළුම තමා. ඇඟට දමාගන්න තරමට සැබෑවටම පේන්නේ හෙළුව. හෙළුවෙන් ඉන්න ඇත්තටම අකමැති නම් ගලවන්න ඔය රෙදි කිසි බයක් නැතිව. ඔබගෙ සැබෑ වස්ත්‍රයේ හැඩය එතකොට පේන්න ගනීවි අපූරුවට. ඔබේ සැබෑ ලස්සනත් පේන්න ගනීවි එතැන් සිට.

තෝරන්නට කියන කවි

ඇහැට බොහෝ දේ පෙනෙනා විට, කනට බොහෝ දේ ඇසෙනා විට, හිතට බොහෝ දේ දැනෙනා විට, නොතේරෙන කවි තැනෙනු නොමැතිද? මේ පින්බිමේ ඇති නිදහස ගොන් ‍‍ෆ්‍රී නොවේවා. ‍‍යහපත දිනේවා.

ඇහැට දකිනා ඇත්තා

 කනට ඇසෙනා ඇත්තා

සඟවා බොරුව හැමදා

බොරුවෙන්ම වල පතුලෙ වැටෙනා

ළපටි වස්සෝ උලා කති                       

මහ වස්සෝ වමාරා කතී                       

මී දෙන්නු කුලප්පු වෙතී                      

හාන්නට  නොගනිතී                               

 

උගෙනුමට වලි කතී                            

මරාගෙන මරා ගතී                            

උගෙනුමෙන් පල නැතී                         

අවසානෙ ලත වෙතී                           

 

උයන රකිනා පල්ලා                             

කියනු දෙයියන් පල්ලා                          

උගේ දඩ බල්ලා                                   

ඉන්නෙ හැම තැන ඉවම අල්ලා            

කියනු ග්‍රහ චාරේ                             

එක එක අ වාරේ                            

යන්න ඔහෙ පාරේ                            

නින්දෙ වැදිලා වගෙයි රාළේ             

රටක් ගැන කියවෙතී                        

පුන්නක්කු ගැලපෙතී                         

දුකක් නොව පව් සිතී                    

ජාමේ බේරා මේක තෝරතී              

ෆ්‍රී

උඩ පැනලා, බිම හැපිලා, ‍එහෙට මෙහෙට දුවලා ඇවිත් ආපහු හිටගත්තෙ පළමුවෙනි තැනමයි. හිමිතැන වගේම නිසි තැනත් එතැනමයි. අපි කොයි තරම් ඒ මේ අත දුවල, හැපිල හොයන්න හැදුවත් ඒ නිදහස හොයාගන්න වෙන්නෙ ඇතුළෙන්ම තමයි. 

පොඩ්ඩක් ෆ්‍රී වෙන්න හිතුවෙ කමිසෙ බොත්තම් කීපයක් ඇරල දාල හොද හුළඟක් වදින්නමයි ඇඟට. 

ඔන්න දැන් ලෝකෙ විනාශෙට සමහරු කවුන්ට්ඩවුන් කරනවා. මගේ ලෝකෙ නම් කොහොමත් විනාශ වෙන එකක් නිසා, ඒ විනාශය නවත්තන්න බැහැ කියල තේරුම් ගත්ත නිසා මගේ කවුන්ට්ඩවුන් එක නම් දැන් ඉවරයි. 

ලෝකෙට උවමනා විදිහට මිසක් අපිට උවමනා විදිහට ලෝකය ස්වභාවිකව නම් විනාශ වෙන්නෙ නැහැ ලඟපාතකදි.

ඒක නිසා දැන් කල්පනාව මගෙ නම් ෆ්‍රී වෙන්න. රස්ටාව ශුද්ධ කරගෙන ශුද්ධ සිතින් නිදහසේ සැහැල්ලුවෙන් පියාඹන්න දැන් කාලෙ හරි.

හැබැයි කොහෙ පියෑඹුවත් මං වහන්නෙ ගෙදර ගහේ සුපුරුදු අත්තෙමයි. ඒකයි වේරම්භවාතෙ කරක් ගහල ආපහු ගෙදර එන්න කැමති මගේ ස්ථා‍වරේ.

රොබොට් / ඩමි, නොවනු පිණිස

මිනිස් කුලේ එකෙකු වූ ඔබේ වටිනාකම අනන්තයි. 

ජීවිතය තුට්ටුවට විකුණන්න එපා. ලෝකයේ ලොකුම ලංසුවට විකුණන්නත් එපා.

දක්ෂතාවයෙන් හැකියාවෙන් ඵල ගන්න. 

ඔබ අත්හැරියොත් ඔබව, කිසිවෙකු නෑ ඔබව අල්ලා ගන්නට. 

අවසානයේ ඔබටත් බෑ ඔබ අල්ලන්නට. 

අල්ලා ගන්න ඔබ ඔබවම.

දැන්ම.

සටන් කරන්න ඔබ සමඟ.

මිනිසෙක් වනු පිණිස.

සැබෑ මිනිසෙක් වනු පිණිස.

එවිට යම් දිනෙක හැකිවනු ඇත, මිනිසෙක් විලස මියෙන්නට.

නාමික මිනිසෙක් නොව සැබෑ මි‍නිසෙක් ලෙසම.

ඔබ හදුනනවාද සැබෑ මිනිසා?

හදවතට කන්දී අසන්න.

නෑසේද ඔබට?

සොයන්න, බලන්න.

නිසැකවම ඔබ තුළ සිටිනු ඇත.

එන්න හැංඟුනු තැනින් එළියට.

එන්න පෙරට.

ඔබට බියේ, සැඟවුනු මිනිහා අවදිකොට.

වේදනාකාරී වර්තමානය(විභාග)

ඇත්තටම සුන්දර අතීතයක් ගැන මතකයේ තිබුණ නිසයි  වර්තමානයේ වේදනාකාරී බවක් දැනෙන්න ගන්නෙ. ඒ නගරාසන්නය ගම තරම් නිදහස් නොවන නිසා. ඒ මතකය වර්තමානයෙන් ඒමත් මගේ වරදක් නම් නෙවෙයි.

හැඟීමට වඩා බුද්ධියට මුල්තැන දෙන සබදකම් දකින්න වෙන්නෙ නගරෙ කිට්ටුව. එහෙම කිව්වට මේ කියන සබදකම් හදවතින්ද බුද්ධියෙන්ද කියල ඉරි ගහල වෙන් කරන්න බෑ. නමුත් ඒ බව දැනෙනවා. මරණ ගෙයක්, ශ්‍රමදානයක් වගේ තැන්වල දකිනවා, පේනවා. ඉතින් සුන්දර මතකයකට වේදනාබර දේ එකතුවෙන්නෙ හදවත ගල් කරගෙන වැඩ කරන්න සිද්ධ එතකොට.           ඒත් ඒක නම් මෙහේ පැවැත්මේ ක්‍රමය, දොස් කියනු කාට. සමහරවිට සමහර තැනක එහෙම හිතෙනවා. නමුත් තවත් ටිකක් හොදින්, මේ සිද්ධ වෙන දේවල් දිහා අවධානයෙන් බැලුවොත් දකින්න තියන ඇත්තම ප්‍රශ්නය ඒක නොවෙයි. පරණ ගමේ වගේ එකම තැනින් නොආපු විවිධ පැති වලින් ආපු අය අතරෙ විශ්වාසයක් ලෙහෙසියකට ඇති නොවනවා වගේම, බොරු ලොකුකම්.. තරඟය..         ඇත්තටම නගරයට සංක්‍රමණය වීම කියන සංකල්පය තුළම මිනිස්සු හදාගත්ත බොරු සංකල්ප ගණනාවක්ම නොදැනීම මේ පීඩාවන් ගෙනත් දෙනවා. උගත් කියා කියන සමාජ තුළ තියෙන ණයට ගත්  සංකල්ප වලට බලෙන් රිංගන්න යෑම දැන හෝ නොදැන මහා ප්‍රශ්න ගණනාවක ඇරඹුමක් වෙනවා. ඊට පස්සෙ ජීවිත කාලෙම නොදැනම දා ගත්ත ඒ ප්‍රශ්න විසදගන්න කියල විදවගන්නවා. 

බොරුවට පයින් ගහන්න තියෙන අකමැත්ත, බය වගේම අවිශ්වාසයත් නිසා නගරයේ බොහෝ දෙනාගේ වර්තමානය වේදනාකාරී වී තිබෙන බව පේනවා. එළියට නොපෙනෙන හිත් පොත් කොච්චර හංගන්න හැදුවත් ඒව සමාජයේ ශුද්ධ රස්තියාදු ගහන ඕනම කෙනෙකුට පෙනෙනවා. 

ඉතින් අපේ වෙදමහත්තුරු වටිනා බෙහෙත් හොයන්න කැලේට රිංගනවා වගේ ඒ උදවිය තමන්ගෙම අතීතයට පොඩ්ඩක් රිංගලා බලන්නෙ නැත්තේ ඇයි? ඒ කැලේ හොද බේත් ඇති බවට විශ්වාස නැද්ද? තමන්ට තමන් විශ්වාස නැතිද? එහෙනම්, ‍එහෙම වුනේ ඇයි? මෙහෙම ගියොත් නම් හැමදාම අනුන්ගෙන ටියුෂන් ගන්නවා මිස වර්තමානේ නැමැති විභාගේ ලියා ජය ගන්නට නම් නොහැකි වනු ඇත.

උත්තර තිබෙන්නේ තමන් තුළමය යන්න මගේ අදහසයි. එහෙම කියන්නේ තමන් මුහුණ දෙන ප්‍රශ්න තමන්ම හදාගත්ත ප්‍රශ්න නොවේදැයි දකින්නට ඇති නිසා. එහෙනම් මගේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර තිබෙන්නේ මං ළඟ වගේම ඔබේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර තිබෙන්නේ ඔබ ලඟ. ඒ හින්දා කියන්න වෙන්නේ අනුන් කොපි කිරීම අසාර්ථකයි කියන එක. හැබැයි තව කෙනෙකුගෙන් ඉගෙන ගැනීම නම් අසාර්ථක නෑ. ඒත් ඒ ඉගෙනීම කළ යුත්තේ ඔබයි. උත්තර දැනගත්තාම විභාගය වේදනාකාරී නොවේවි වර්තමානය සේම. 

සුන්දර අතීතය(පාඩම්)

පොත පතේ කියවෙන හැටියටත් වියතුන් කියන හැටියටත් නම් ඕනෑම මිනිස් සමාජයක පරම්පරා අතරේදී සුන්දර අතීතකාමයකින් කතා කිරීමක් තිබෙනවාලු. වර්තමානයට හා අනාගත පරම්පරා වෙත දොස් පැවරීමක් සිදු කෙරෙනවාලු.

අපි තවම වයසක උදවිය නෙවෙයිනේ, නවසිය අග ගණන් වල අය. ඒ නිසා මෙතන පරම්පරා ප්‍රශ්න නෑ. හැබැයි තාක්ෂනයත් එක්ක ලෝකය මුහුවෙලා. වෙනස්වන වේගය වැඩිවෙලා. ඒක නිසා ඊයෙත් අදත් අතර සිදුවුන වෙනසකම් වගේම තත්පර දෙකක් අතරේ වෙන්න පුළුවන් වෙනසකම් ප්‍රමාණෙත් ගොඩක්ම වැඩි බව දැනෙනවා.

කියන්න යන‍්නෙ ඒ ගැන නෙවෙයි, ඒ නිසා පසෙක දමමු ඒ කතා, මේ කියන්නේ සුන්දර අතීතයක් ගැන. හැබැයි ඒ කතාව අතීතයෙන් එන එකක් වීම මගේ වරදක් නම් නොවෙයි. 

සියලු සිදුවීම් පැයෙන් පැය වර්තාවෙන, තොරතුරු වලින් පිරුණු ලොවක් මෙහේ මීට අවුරුදු විස්සකට පෙර තිබුණේ නැහැ. මම හිටියෙ අපූරු ගමක ඒ කාලෙ. වයස අවුරුදු දහයක් නැති තරම් මට. අපේ අවට හිටිය තරුණ, ළමා රෑනක්. ඒ මේ කොයි කවුරුත් අපි යාළුවෝ. සෙල්ලම් කරන්න ගියාම ආපහු ගෙදර එන්නෙ නැති තරමට වත්තෙ පිටියෙ, කුඹුරු කපපු කාලෙට කුඹුරෙ. එහෙදි තමයි මම බොහොම පරණ සෙල්ලම් වගේම හිතේ හැටියට සෙල්ලම් කරන්න පුරුදු වුනේ. 

අවුරුදු කාලෙට ගමේ අවුරුදු උත්සවේ කළේ තරුණ අය එකතු වෙලා. ළමා අපි එකතුවෙලා කරපු පොඩි පොඩි අපේම උත්සවත් නොතිබුනා නොවේ. ඒව කළේ සැබෑම සතුටෙන් මිස බලෙන් සතුටක් හදාගන්න නොවෙයි.     සරුංගලේ වගේම උණබට තුවක්කුව හදන්නත් මම පුරුදු වුනේ එහෙදි. අපිට හදාගන්න බැරි තැනදි ඒවට උදව් වුන පොඩි ලොකු අයියල රෑනක් අපට හිටිය. තර‍ගෙට ගමින් ගම තරඟ තිබ්බෙ ඔට්ටුවටම නෙමෙයි. දාම් අදින්න විතරක් නෙවෙයි, අපි නොදැන හිටිය ගුඩු චක්ගුඩු අපි කලේ කොහොමද, ඒ වගේ සමහර අය කජුත් ගැහුවා. ඔළිද පුවරු හදාගෙන ඒවයින් සෙල්ලම් කළේ ඇත්තෙන්ම හරිම නිදහසකින්.        කොහොම වුනත් එහේ ස්ථිර පදිංචි කරුවෙක් නොවුන මම අපේ ගෙදර අයත් එක්ක ‍එහෙන් ආවෙ මට වයස ‍එ‍කොළහක් දොළහක් වෙද්දි. එන්න කැමැත්තක් නොතිබුනත් එහෙන් එන්න වුනා. කාලය ගත වුනා අවුරුදු ගණනකින්. අවුරුදු පහළොවක් දහඅටක් විතර කාලය ගතවෙලා. දැන් ඒ ගම එතැන නෑ. නම පමණයි.

අතීතය පාඩමක් කියල හිතෙන්නෙ අපි ගොඩනැංවීම ඒ මත සිදුවන නිසා. ඒ පාඩම ගමක් වෙන්නත් නගරයක් වෙන්නත් නැත්නම් වෙන රටක් හරි තැනක් හරි වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ කොහොම වුනත් ඒ අපේ ගතවුනු ජීවිතයේ කොටසක්. අපේ මත‍කයේ කොටසක්. ඒක සුන්දර එකක් නම් ඉගෙනගත්ත පාඩමුත් බොහොම සුන්දර වෙන්න පුළුවන්. එහෙම වුනාම අතීතය ගැන මතක් කරල සතුටු වෙන්න පුළුවන්. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඒ අත්දැකීම් වලින් ගොඩක් වැඩ ගන්නත් පුළුවන්.

 ඒත් හැම දෙනාගෙම අතීත මතක සුන්දර වෙන්නෙත් නෑ, ඒත් ඒ අතීත මතක ඇතුළෙ රස්තියාදුවක් ගහල ඒක ශුද්ධ කරන්න ගත්තොත් වැරදුනු තැන් හදාගන්නත් පාඩම් ගොඩක් ඒ මතකයේ නැතිවෙන්න නම් බෑ, නේද? මං හිතන්නෙ නම් හැම දෙනාටම හොදින්ම ඉගෙන ගන්න පුළුවන් තමන්ගෙන්මයි.

සල්ලි හිස් සාක්කු අමතයි(ජීවිතය විකුණමුද?)

වැ‍නසෙමුද, සැනසෙමුද- එකම කාසියක දෙපැත්තක්. තීරණය ඔබ අතේ..

ස්ථාවර නිදහස(ෆ්‍රී මූඩ්)