මම කැමති මූණ මට නෑ කියල හිතුනම මිනිස්සු වෙනස් මූණකට තමන්ගෙ මූණ මාරු කරනවා, ඒකට තේරෙන සිංහලෙන් කියන්නෙ ප්ලාස්ටික් සැත්කම.
ඇත්තටම හදවතේ තියන දේ මූණෙන් පේනවා කියල සමහරු කීවත් ඒක අන්ලිමිඩට් ලෝකයක හංගන්න, බොරු කරන්න වෙන කතාවක්. මූණෙන් තියා වීදුරු බෝල වගේ ඇස් අස්සෙන්වත් අද හදවත් දකින්න අමාරුයි. ඒකට ස්කෑන් කරන්නම වෙනව.
එහෙම කාලෙක උනත් තාමත් පුංචි පුංචි සිඟිති තැන්වලදි, රිංගලා ගියොත් හිර වෙන්න වෙන තැන්වල දි ඇස් වලින් මූණෙන් දෙන්න වෙන අවංක කම සමහර විට කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් අපිට දෙන්නම වෙනව..දැන් රියලිටි ෂෝ වල නැතත්.
සාත්වික අභිනය ප්රගුණ කරයි කියල ඒක තත්පරේකට හැඟීම වහගත්තත් ඇත්ත හැඟීම මුදා ගන්න නාන කාමරේ හරි ළිඳ ළඟ හරි අඬන්නත් වෙනව.
රබර් බොලේ දිය යට ඔබල තියන්න බෑ.. ඒත් ජීවිතේ සුළඟෙ පා කරල අරින්නත් බෑ. සරුංගලේට නූලක් තියෙන්නෙ ඒකයි. මූණයි, ඇස් දෙකයි හැඩ කරන ඔළුව ඇතුළෙ මොළයක් තියෙන්නෙ අන්න අර හදවත සරුංගලේ වගේ හුළගෙ පියාඹන්න ගත්තම කූරිය ගහන්නෙ නැතිව අහසෙ ඉහළටම ඒක අරන් යන ඕන කරන නූල ඔතපු නූල් පන්දුව කර ගන්නයි.
ඒ නිසා ඒ පන්දුවෙන් සෙල්ලම් කරන්නෙ ප්රවේශමෙන්..මොකද පටල ගන්න ලේසි උනත් පැටළුණු නූල්බෝල ලෙහාගන්න එක ගොඩක් දෙනාට ලේසි වෙන්නෙ නෑ.. එතකොට ආපහු මූණ මාරු කරන්න හිතෙන්න පුළුවන්..
ඇත්තටම ලස්සන තියෙන්නෙ කොහේද? මූණෙ, හදවතේ? මොළේ? සමහරු කියන්නෙ බලන කෙනාගෙ ඇස්වල.. තේරුම් ගන්න පුළුවන්නම් හැමදෙයක්ම නිර්මාණය වෙන්නෙ ලස්සන අවලස්සන දෙකම එකට එකතුවෙලා කියල..
ගොහොරු මඩේ පිපෙන නෙළුම් වගේ දෙපතුලේ මඩ තැවරුණත් හදවත බුද්ධියෙන් ඔසවා ගනීවි මූණේ මඩ නොගෑවෙන්නට....
එතකොට ආපහු මූණ හංගන්න ඕනම වෙන්නෙ නෑ.
No comments:
Post a Comment