අපි වෙනස් ලු ~ ඒක නොවෙනස් ලු ~ ?

බංකොලොත් මුහුණට මේකප් දමමු !

බංකොලොත් රටකට වියපත් මුහුණු !

 

මජර දේශපාලනයට හැදෙන අනාගත හීනය !

රටේ තාරුණ්‍යයට හැදෙන අනාගතය හීනය !

බලවත් ධනවත් තක්කඩි ස්වාධීනය !

උගත් වියත් නීතිගති ස්වාදීනය !

ලක් රට අවාසනාව ද ?

පෙලක් රට වාසනාව ද ?

අපේ උණ්ඩ ~ කාගෙවත් 1/4තුවක්කු ~ තියන්නෙ අපිට මයි!

දේශපාලන බල මජරත්වයේ මානසික බර අවිය ~ ජන මනස තුළ ස්ථාපිත ස්කිමාවකි. අපි ම දමාගත් ලෙඩ කි. අප 'ඵලය' මිස 'හේතු ව' නොවෙයි ~ නිරන්තර අප විසින්ම අපේ ඔලුවට දමාගත් මුළාව එයයි. 

එලෙසම දේශපාලකයා මෙහෙම හිතනවා. අපිව පත් කළේ ජනතාව. ඒ අනුව හේතුව ජනතාව. ඵලය තමා අපි, වැරදි නම් ඇයි බලය දුන්නේ..

මජර දේශපාලනයට ඒක හොඳ තර්කයක්.

එතකොට බලය සම්බන්ධ කාරණයේ දී ~ ජනතාව ~ අපි බලය දුන්නා, වගකියපල්ලා කියන අතරේ

දේශපාලකයා ~ ජනතාව අපිට බලය දුන්නා, කරන්න දීපල්ලා කියනවා.

අවසානෙදි වගවීමත් නෑ. කෙරෙන දේකුත් නෑ. කාලය කනවා, මැති ඇමති තණ්හාව මෝරනවා, ඩීල් දැමෙනවා, රට කාලකණ්ණි වෙනවා. ආයෙ බැට කනවා.

එහෙනම් ඇයි අපි අපට වගනොකියන ඔඋන්ව තෝරා ගන්නේ. ඉදිරිපත් වෙන්නෙ එක ම පිරිස් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඇයි මජර අයවත් බොහෝ විට ප්‍රතික්ෂේප නොවෙන්නේ. ඒකයි මා න සි ක හු රු ව.  අපි බබාලා ගැඹුරින් හිතන්නෙ නෑ ප්‍රතිඵලය තීරණය කෙරෙන හේතුව අපි කියලා. නැත්නම් අහිංසක වැඩි කමට තීරක අයිතිය පවා දීලා. සල්ලි වලට විකිණිලා, අල්ලසකට යට වෙලා.

ඉතින්, ඇත්ත හේතුව ~ අපි, ඵලය ~ ඔඋන්. එනිසා අප විසින් නිවැරදි ප්‍රතිඵල උදෙසා හේතු සම්පාදනය නොකෙරෙන තාක් හොරු /තක්කඩි /වනචර /මජර පිරිස් තම දක්සතා තුළින් අපි දුන් බලය ක්‍රියාවට නඟනවා. ඒ ඉසව් වලින් රට මෙපමණ දියුණුවට ගමන් කර ඇත්තේ ඒකයි. වෙමින් පවතින්නේ එයයි. 

දෙකෝටියකට වඩා එකෙක් බලවත් වෙන්නෙ විධායක කම නිසාම නොවෙයි. ජන අරගලයෙන් පුළුල් කර ගත් ජන මන ස්කිමාව ආපහු පරණ දේශපාලන තැටියටම අකුළගත් නිසා : ඒ තැටිය වාදනය වෙනකම් රටම විකුණුවත් අපි එකම තැනමයි. එයා මෙයා කරයි, ණයට කරයි, පිනට ලැබෙයි කියල හිතන කම් ජනතාවත් රටත් අසරණයි. මජර දේශපාලයේ බර අවිය ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ එහෙමයි. ඒකට උන්ඩ දෙන්නෙත් ගොදුරු වෙන්නෙත් අපිමයි!

අරුතක් සහිත ජීවිතයක් හොයන්න නම් අවම වශයෙන් අවියත් උණ්ඩත් ගැඹුරු මුහුදේ ගිල්විය යුතුමයි. හතර වටේම මුහුද නිසා අවි බර උනත් හරියට උත්සාහ කරොත් ඒක එච්චර අමාරු වෙන එකක් නෑ ! කවුරුත් එකතු වෙලා කරොත් බර තවත් හෑල්ලු වෙයි: අපිත්, රටත් හෙට ට ඉතිරි වෙයි !

ඔඋන්ගේ ආදරය බලයට ය. රට හෝ ජනතාව ඔඋන්ට අදාළම නැත.

දේශපාලන බල මජරත්වයේ මානසික බර අවිය ~ ජන මනස තුළ ස්ථාපිත ස්කිමාවකි. අපි ම දමාගත් ලෙඩ කි. අප 'ඵලය' මිස 'හේතු ව' නොවෙයි ~ නිරන්තර අප විසින්ම අපේ ඔලුවට දමාගත් මුළාව එයයි. 

එලෙසම දේශපාලකයා මෙහෙම හිතනවා. අපිව පත් කළේ ජනතාව. ඒ අනුව හේතුව ජනතාව. ඵලය තමා අපි, වැරදි නම් ඇයි බලය දුන්නේ..

මජර දේශපාලනයට ඒක හොඳ තර්කයක්.

එතකොට බලය සම්බන්ධ කාරණයේ දී ~ ජනතාව ~ අපි බලය දුන්නා, වගකියපල්ලා කියන අතරේ

දේශපාලකයා ~ ජනතාව අපිට බලය දුන්නා, කරන්න දීපල්ලා කියනවා.

අවසානෙදි වගවීමත් නෑ. කෙරෙන දේකුත් නෑ. කාලය කනවා, මැති ඇමති තණ්හාව මෝරනවා, ඩීල් දැමෙනවා, රට කාලකණ්ණි වෙනවා. ආයෙ බැට කනවා.

එහෙනම් ඇයි අපි අපට වගනොකියන ඔඋන්ව තෝරා ගන්නේ. ඉදිරිපත් වෙන්නෙ එක ම පිරිස් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඇයි මජර අයවත් බොහෝ විට ප්‍රතික්ෂේප නොවෙන්නේ. ඒකයි මා න සි ක හු රු ව.  අපි බබාලා ගැඹුරින් හිතන්නෙ නෑ ප්‍රතිඵලය තීරණය කෙරෙන හේතුව අපි කියලා. නැත්නම් අහිංසක වැඩි කමට තීරක අයිතිය පවා දීලා. සල්ලි වලට විකිණිලා, අල්ලසකට යට වෙලා.

ඉතින්, ඇත්ත හේතුව ~ අපි, ඵලය ~ ඔඋන්. එනිසා අප විසින් නිවැරදි ප්‍රතිඵල උදෙසා හේතු සම්පාදනය නොකෙරෙන තාක් හොරු /තක්කඩි /වනචර /මජර පිරිස් තම දක්සතා තුළින් අපි දුන් බලය ක්‍රියාවට නඟනවා. ඒ ඉසව් වලින් රට මෙපමණ දියුණුවට ගමන් කර ඇත්තේ ඒකයි. වෙමින් පවතින්නේ එයයි. 

දෙකෝටියකට වඩා එකෙක් බලවත් වෙන්නෙ විධායක කම නිසාම නොවෙයි. ජන අරගලයෙන් පුළුල් කර ගත් ජන මන ස්කිමාව ආපහු පරණ දේශපාලන තැටියටම අකුළගත් නිසා : ඒ තැටිය වාදනය වෙනකම් රටම විකුණුවත් අපි එකම තැනමයි. එයා මෙයා කරයි, ණයට කරයි, පිනට ලැබෙයි කියල හිතන කම් ජනතාවත් රටත් අසරණයි. මජර දේශපාලයේ බර අවිය ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ එහෙමයි. ඒකට උන්ඩ දෙන්නෙත් ගොදුරු වෙන්නෙත් අපිමයි!

අරුතක් සහිත ජීවිතයක් හොයන්න නම් අවම වශයෙන් අවියත් උණ්ඩත් ගැඹුරු මුහුදේ ගිල්විය යුතුමයි. හතර වටේම මුහුද නිසා අවි බර උනත් හරියට උත්සාහ කරොත් ඒක එච්චර අමාරු වෙන එකක් නෑ ! කවුරුත් එකතු වෙලා කරොත් බර තවත් හෑල්ලු වෙයි: අපිත්, රටත් හෙට ට ඉතිරි වෙයි !

කණින් අල්ලා දොට්ට දමමු ~ රට පාලු කල රිළව්

නාකි දේසපාලුවන් බල මජරත්වයෙන් තිරිහන් වෙද්දී තාරුණ්‍යයේ ජීවිත කළකිරීමෙන් වියපත් වීම යනු කකුල් දෙකේ පනින රිළවුන්ට හිණිමං සේවය සැපයීමකි.

A මජර පාලනයේ ගෙල සිඳන තෙක් ! (A මජරයින්ට බිලි ඕනෑ වේ)

මජර පාලකයෝ නින්දිතය

උන් හැම විට තම බලය රැක ගැනීම වෙනුවෙන් නින්දිත උපක්‍රම භාවිත කරති

නින්දිත කම වන්දනීය බවට පත් කොට ඒ වන්දනාවට සිද්ධස්ථාන ඉදි කොට ඒ දේවාල වල නන්දනීය දෙවිවරුන් ලෙස තමන්ගේ පිළිම තනවා ඊට වන්දනාමාන කරවා ගැනීම ඔවුන් දශක ගණනාවක් මෙහේ කළ දේශපාලනයයි

මේ බිමට සමතලා කරනු ලැබූ ඒ මජර දේවාල ආපහු ගොඩ නඟන කාලයකි

කපුවෝ ආරූඪ වී ඒ මජර භාෂිතයෙන් දොඩවන කාලයකි

එක් මිත්‍යාවකින් මිදුණු මිනිසුන්ට සැනසීමේ පිළිවෙතක් වෙත යාමට අවස්ථාව නොදී යළි ඒ මිත්‍යාවටම ඇලෙන තෙක් කාලය මරණ කාලයකි

A මජරත්වයේ ගෙල සිඳිනට ගිය මිනිසුන් ලවාම මානුෂ්‍යත්වයේ ගෙල සින්ඳවමින් යන කාලයකි !

ප්‍රවේශම් වන්න, A මජරත්වයේ බිල්ලෙක් හෝ බිල්ලක් නොවන්නට.

225 සන්සුන් පා. එකේ, (පතිව්‍යුහගත කළ උත්තරී තර පොට් එකේ)

බුරුව ගහන්ට

සූදු කෙළින්ට

පච හලන්ට

ආතල් ගන්ට සහ දෙන්ට පමණයි, 

මෙයින් මතු වැරදිලාවත් වැදගත් වැඩ බෑ. හිතට එකඟව වැඩ කළොත් වැඩ තහනම්: පෙන්සනුත් නෑ.

🙏

 

නැහෙන මග ලකුණු!

ඌ මේක් අප් කරා ~ මෝල් ගහ ප්‍රතිව්‍යුහගත කළා! කවුද මේ ත්‍රස්තයා ~ ඌ නොවෙද සර්පයා! (මේ ගමනේ දී ජාතියේ චින්තනය සාධනය කෙරෙන වග නම් හරිම පැහැදිලියි නේද? / කපුටා සුදු වෙලා! මෝල් ගහේ දළු ඇවිත්!)

කලු කපුටා සුදු වෙන තුරු
මෝල් ගහේ දළු ලන තුරු
එකසිය විස්සට දෙසිය විස්සක්
ආවාඩා ආයුබෝ වේවා !

බලාපොරොත්තු වුනේ කලු කපුටා සුදු වේවි වත්, මෝල් ගහේ දළු ඒවි වත් කියලා නෙවෙයි ආයුබෝ වන්ඩ,
එකසිය විස්ස දෙසිය විස්සට නොයන බව අපි නොදන්නවායැ.
නිදුක්ව නිරෝගිව බොහෝ කාලයක් ඉන්ට, ආයුෂ බොහෝ වේවා ...  දීර්ඝ ආයුෂ වේවා කියන කාරණේ තමයි ඔය නොසෑහෙන්ට බර තියල ප්‍රාර්ථනේ කොලේ.
ඕක නොවැ සරලවම අපේ චින්තනේ. ජාතියේ හැටි.
නමුත් අපේ ජාතියේ පිනට පහළ වුණු පාලක උතුමන්ට අපේ අවසන් ප්‍රාර්ථනේ නොතේරුණත් පළවෙනි කාරණා දෙක නම් හොඳටම තේරිලා තියනව.
අනේ වාසනාවන්! ගැරඬින්ට කියල ඉතිං අං එන්ඩයැ! හැව අරිනව මිසක.
අපිට තියෙන්නෙ ඉතිං සතා සරුපයා තේරුං අරං විෂ ඝෝර සර්පයා දැක නෑර මෝඩයා කියල කිව්වත් වගේ කිරි පොවන්ඩවත් රෙද්ද අස්සෙ දමා ගන්ඩ ගන්නෙවත් නැතිව විමසිල්ලෙන් වැඩ කරන එක තමා. මොකද විෂ ඝෝර සර්පයා නැසිය යුතු විදිහ පොල්ලෙන් ගහල නෙවෙයි කියලනේ ඔය කියල තියෙන්නේ.
තණ්හාව, තෘෂ්ණාව, බල තණ්හාව නේ.. ආයෙත් තණ්හාව, දිගටම තණ්හාව වෙන මොනවද ?
ඉතිං ඔය මොන මොන සර්පයත් ඇති වන හේතු නැති කරල දාන එකයි ඒ අනුව අපිට නම් කොරන්ඩ තියෙන්නෙ.
ආයුබෝ කිව්වෙ ඉතින් මැරෙනකම් සතුටින් ඉන්න මිසක, තණ්හාවෙන් බදාගෙන ඉන්න නෙමෙයි ඕං !

(බල තණ්හාව නැමැති ත්‍රස්තයා නොහොත් සර්පයා හිඳින්නේ කා සමඟ ද ? ජනයා සමඟ ද ,  පාලකයා සමඟ ද ? ඒ සර්පයා දමනය කළ යුත්තේ පාලකයා ද ජනතාව ද ?)

පරතෙරට උගත් පාඩම් !

කමිටුවක් දැම්මා
කොමිසමක් පත් කෙරුවා
වාර්තා ගොඩ ගැහුවා
භූමදානය ආදාහනය නිවන් මොක් සුව පැතුවා

ප්‍රති දේශපාලනීකරණ පනත එන්නේ ප්‍රති ත්‍රස්ත පනතට කලින් ද?

මහජනයාගේ චින්තනයටත්, වින්දනයටත්, බඩගෝස්තරයටත්, නිදහසටත්, ජීවත් වීමේ අයිතියටත් බාධා කරමින්  බලය හොබවන දේශපාලකයින් විසින් සිදුකරණ අනවශ්‍ය මැදිහත්වීම්, අතපෙවීම්,  බලපෑම් වැළැක්වීම අරමුණු කරගෙන ඔවුන් අඩංගුවට ගැනීමට, රඳවා ගැනීමට, ප්‍රශ්න කිරීමට මැති ඇමති බේදයකින් තොරව ඔවුන්ට නඩු පැවරීමට බලතල ලබා දෙන -

දේශයක අභිමානයේ හිස සින්ඳ පසු දේශාභිමානී ගීත යනු,

ආතල් එකක් ද? 

ආත්මානුකම්පාවක් ද?  

අතීතානුස්මරණයක්ද? 

තවත් ගීත විශේෂයක් පමණක් ද?

තවදුරටත් සංකල්පීය අභිමානය රඳවා ගැනීමට භාවිත කළ හැකි මෙවලමක් ද?

දේශයක අභිමානය පිළිබඳ ගවේෂණයට මුලාශ්‍ර සොයා යාමට උපකාරී වන උත්ප්‍රේරක ද?

රාජ්‍යට ගැලපෙන ලෙස ප්‍රතිව්‍යුහගත කොට සංවර්ධනාත්මක ප්‍රතිලාබ තුළ ඉදිරියට පවත්වා ගත යුතු සේවාවක් ද?

තහනම් කළ යුතු ත්‍රස්තවාදී විලාපයක් ද?

කළු සුද්දාගේ අවතාරේ ! සහ අපේ ප්‍රජාතන්ත්‍ර වාදේ ! (සොම්බි චිත්‍රපටයක්)

පළමු ජවනිකාව  ~

අධ්‍යාපනයේ සිට රාජ්‍යයේ සළකුණේ සිට අපේ ප්‍රකාශනය ~ ජාතියේ මහා වංශේ.

දෙවන ජවනිකාව ~

අපේ කෙටි ජීවිත කාලය පුරාවට සාධාරණය, යුක්තිය, සමානාත්මතාව, දියුණුව, යහපාලනයන් පිළිබඳව ~ පැවති සියලු ආණ්ඩු අසමත් වෙන හැටි.

තෙවන ජවනිකාව ~

යුද්ධ සටන් ජය ගත් වීරයෝ.

එහෙම ආණ්ඩු ආ ගමනේ කෙළවර ~ රාජ්‍ය බංකොළොත් වෙන හැටි.

විවේකය ~ 

මිනිස්සු නැගිට්ටා අවශ්‍ය කරන දෙයක් හොයාගෙන, පීඩනය පිට කළා. බෙල් එක වැදුනා. ආයෙ ඇවිත් ඉඳගත්තා. එහෙමත් අරගලයක්.

ඊලඟ ජවනිකාව ~

මහා ජන නැගිටීම ප්‍රධාන නළුවා වෙනස් කළා.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා අරගලය අගයමින් ජවනිකාවේ නොසිටි නළුවෙකු ප්‍රධාන භූමිකාව ආක්‍රමණය කරයි.

බංකොලොත් වුණු රටක් වුණත් රාජ්‍ය ලකුණ පෙරහැරේ ඇතා උඩ යයි.

ඇත්තම උවමනාව රාජ්ය පිටින් දාලා තමන්ට යන්න ඕන වුණු ගමන යන්න.

දැන් මිනිහ ප්‍රධාන නළුව.

නළුවට අනුව පිටපත ලියනවා.

ඉතිං අපි නතර වෙලා මේ මිනිහට ඉඩ දෙමු ද?!

ඕන තරම් හේතු ඉදිරිපත් කරන්න පුළුවන් ඒකට.

වඩම්මපු උත්තමයගෙ චින්තනේ දොන් ජුවන්.

යෝජනා කළ උන් නූතන දුටු ගැමුණු ලා.

ප්රශ්නයක් නෑ .. මොකද :

ඒ දොන් ජුවන් හරි ඉස්තතරම් ~ හේතුව ~ ඔහු මේ රටේ අධ්‍යාපනේ නිර්මාණයක්. 

නූතන දුටුගැමුණුලා භාෂාව ආර්ථික විජ්ජාව ෆේල්ලු. අධ්‍යාපනේ මේ රටේ වුණාට කොළඹ සුදු බල කොටුවෙ හැදුනු පොරවල් නොවෙයි ලු.

සරලවම පැහැදිලියි තව දුරටත් අපි අපිටම විහිළුකාර ජාතියක් වෙන හැටි :

කමක් නැ ඒ අපේ හැටි.

අවසන් ජවනිකාව ~

අසමත්කම සමත් කර ගැනීමට නොව දුර්වලයෙකු බව පිළිගෙන ස්වකීය දැක්ම රැකවරණය සුරක්ෂිතතාව වෙනුවෙන් පොදු උරුමයන් වුව පුද්ගලික තෑගි ඔප්පුවෙන් ලියන්නට ඔහු සූදානම්! දොන් ජුවන්!

රටක් එක් කරනු වෙනුවට තම නොහැකියාව හැකියාවක් කරනු පිණිස යම් ගොනුවක එක්ව හිටි රටේ මහජනයා තමන්ගේ පරණ ගොන්කං තුළට බෙදා ගාල් කොට දැමීමට, ඔවුන්ගේ හුදු මාන්නාධික කම් ඇවිස්සීමට ආමන්ත්‍රණය කිරීමේ දී මිනිහාගේ නිර්ලජ්ජිතභාවය සුදු ජාතිකයා රටේ ජනතාව බේද භින්න කළාටත් වඩා ඉහළයි.

මිනිහා ලද අධ්‍යාපනයම ලැබූ දෙකෝටියක් උන් ජාතික අධ්‍යාපනයෙන් දායද කළ මේ කළු සුද්දා අවතාරයට (ඒක බරපතළ වෛරසයක් .....) යටත්ව සොම්බි නැටුව හොත් ඉංග්‍රීසින්ගෙන් පසු රට පවා ගන්නා අලුත්ම ඓතිහාසික ගිවිසුම එය වනවා! ඊට ගොදුරු වන සියල්ලෝ කළු සුද්දාස් අවතාර බවට පත් වෙනවා!

චිත්‍රපටිය එතනින් නිම වෙනවා.

(කථාව කෙටියෙන් මෙහෙම වුණත් අති සංවේදී මෙන්ම අති අමානුෂීය දර්ශන මෙහි අන්තර්ගත බව සැළකිය යුතුමයි)

Lyrics Melody Music Singing by Nuthana Don Juan

අත දෙන්න සුදු රත්තරන්

බැහැ තවත් නැගිටින්න නම්

හැර දමා ගිය දා පටන්

කදුළු සැලුවා මම හොරෙන්

ඔබ මා පෝෂණය කළාහුය. ඔබේ බස නොවන්නට, ඔබ තැනු මං මාවත්, ඇළ මාර්ග, පාලම් බෝක්කු ගොඩනැගිලි නොතිබෙන්නට, ඔබේ සංස්කෘතියේ බිඳක් හෝ නොවන්නට මට මෙහි වාසයට කිසිඳු හේතුවක් තිබුනේ නැත. මගේ ප්‍රේමය ඔබ ය. ඒ ඔබේ සුදු කම ය. ඔබ කඳු කපා බිම් සකසා බෝග වගා නොකරන්නට : ඒ අඟුරු කෑ යකඩ යකා නොසිටින්නට : මේ දීනයන් තවම අඳුරේ අතපත ගානු ඇත, මයිලෝ ඩ්. ඉඳින් එය සිහි වන විට කඳුළක් නොවැටෙන්නේ නම් මගේ දෙනෙත් කුමකට !

ඔබ නැතිව රසය නෑ තේ දල්ලේ

දුම්රිය හූ තියයි තවම ලතැවිල්ලේ

ආපහු එන්න පියඹා මෙහි නිදැල්ලේ

ගිවිසුම් ඉරා දෙමි සන්තක සියල්ලේ

අපට වැරදුණා මයිලෝ ඩ්. ඒ නිසා අපි පැරදුණා. මුන් මට ඇහුම්කන් දෙන්නෑ අදත් මයිලෝ ඩ්. මට සමා වී තව වාරයක් දෙන්න. එක වාරයක් ණය දෙන්න. හැන්ද දැන් ඇත්තේ මගේ අතේ මයිලෝ ඩ්. මේ මෝඩ ලියවිලි හැම ඉරා මම ඔබට පාවා දෙන්නම්. උන්ට නොවටින උන්ගෙ සාරය සාර භූමිය දෙන්නම්. ඔබගේ යෝජනාවලිය දැන් මාගේ පරමාර්ථයයි !

වීර නෑ අප මෝඩකම් පෙර දා කළේ

සාදරෙන් ඔබ හට පුදා අද මා සෙනේ

ඉන්න පැතුවේ පෙර කලත් යටතේ ඔබේ

දෛවේ නේද අප වෙන් කළේ ඒ වගේ

මාගේ මේ (බක් මහේ දීමනා) සුළු සුළු දීමනා ජනගැති භාවයක් ඔප් නංවනු පිණිස නොවෙයි මගෙ ලෝඩ්. මුන් හැම ලවා මගේ කාරිය කර ගනු පිණිසමයි. දැන් මගේ බලාපොරොත්තුව මුන්ය. එදා මෙන් මුන්ගේ සුවච කීකරු පරමාධිපත්‍යයය.

ආයෙත් එන්න හිරු නොබසන්න මේ රටින්

මෝඩ දුර්වල අප රැක ගන්න පණ ලෙසින්

ඔබ යටතේම අවසන් හුස්ම හෙළ තුටින්

මේ ජාතියට ඔබ නැති ව බෑ යළි ඉතින්

(මෙහි පද රචනය තනුව සංගීතය ගායකයාගේම ද නැද්ද යන්න සොයා ගැනීමට මුලාශ්‍රය‍ක් නොමැති වූ බව කරුණාවෙන් සඳහන් කරමි.)

රෝග මලේ නටුවෙ කටූ ~

පාඩු නම් ක්‍රිකට් වුණත් විකුණනවා

මව වුණත් පියා වුණත් විකුණනවා

සමාජ රෝගයක් වුණත් මජර දේශපාලනේ

ඒ ලෙඩ රැක ගන්නට නම් රටම වුණත් බිලි දෙනවා

අද නොවේ හෙටයි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදේ 

අද නොවේ හෙටයි සංවර්ධන දේසේ 

ණයවීම අදත් හෙටත්  වැඩි වන වානේ

විකිණීම අදත් හෙටත් බඩු තියෙනව නේ

කාටවත්ම රට දෙන්නෑ පැළැන්තියට හැර

යන්නෙන් නෑ මේ දේශයෙ ගැලවුම්කරු මම

උගුලෙන් ගැලවෙන විසඳුම මගේ බුද්ධිය මිස

මෝඩ දනා මට කුමට ද ඡන්දයකට හැර

එහෙමත් හොඳයි!

3.30 සහ 6.30 (දැන් තිරගත වේ)

තම තමන්ගේ ඕනෑ එපාකම් සඳහා පිහිටවාගත් සමිති සමාගම් ආන්ඩු මට්ටු කිරීම මජර දේශපාලනයේම දිගුවක් මිස රාජ්‍ය පාලනයේ බංකොලොත්භාවයට මුක්කුවක් හෝ කළමණා ලෙස ආණ්ඩු කිරීමක් හෝ නොවේ.

හැකි නම් සැනසෙන්න !

ඉක්මන් සුවය පතමු ! කිසිවෙකුටත් කිසි කලකත් මෙවන් විපත් නොවේවා !

 (දැන දැන කරන වැරදි වල ප්‍රතිවිපාකයන් ඔබ පසුපස පැමිණීමෙන් ඔබව ගලවා ගත හැකි විධායකයක් මෙලොව නැත)

ණය වීම, රට විකුණන් කෑම, දශක ගණනාවක මජර දේශපාලනය නොදුටුවා සේ බලා සිටි අවස්ථාවාදී පාපකර්මය උදෙසා මේ භවයේදීම ඩමියක් බවට පත් වූ රට වැසියෙක් !

නිකමට විවේකයට විනෝදයට නොවේ! by the way

නිකමට

බංකොලොත් වී ලොකු රටවල්
අපට ණය දෙන පොරවල්
එමට වැටුණොත් ලෝකේ !
අපට වෙයි බෝ සෝකේ !

සුනාමි ආවේ නොකියා ය. ගියේ අපව වනසාය. අපි එකට පහන් දල්වා එකිනෙක කටින් පිඹ නිව්වෙමු. කෝවිඩ් ආවේ ලෝකයට ම ය. ගියේ ලෝකය හඬවාය. බොහෝ විට අහසින් එන පේන විපත් වලට වඩා පොළව නොපෙනී එන විපත් වලට හරි සක්‍රීය යි. කෝවිඩ් ඇවිත් ගියේ ළඟ නිසා අපට ආයේ එහෙම බියක් දැනෙන්නට තව කල් මදිය. විශේෂයෙන් අවස්ථා අනුව රටට ව්‍යවස්ථා හදන අපි ත්‍රස්තවාදය හැර  මේ මොහොතේ බලන්නේ සුදිය හා ජොලිය පමණක්ය. යන විදිහට තව ටික කලකින් හදිසියකට වත් අපව රකින්නට රාජ්‍ය උරුමයක් නොතිබෙනු ඇත. කරුමයකටවත් එදාට ස්වභාවික විපතකින් වේවා, යුධ ගැටුමකින් හෝ රසායනික අවි අත්හදා බැලීම් වල පිහිට ආනුභාවයකින් වේවා ලෝකයේ ප්‍රබල රටවල් දණ ගැස්සෙන තැනකට හදිසියේ ලෝකය ඇද වැටුණොත් ලෝකයෙන් ණයට ණය වුණු රාජ්‍ය උරුමයක් නැති අපට කුමක් වෙයිද?

බංකොලොත් වූ තැන මහජනයාගේ සුබසාධනය කප්පාදු කර බදු සංග්‍රහය වැඩි කර රාජ්‍ය උරුමය සින්න කරන්නට සිදුවූ රටක, ඉන් ඔබ්බේ අපට ස්ව කැමැත්තෙන් අනිකෙකුගෙන් මැරුම් නොකා ගෙල වැල දමා ගැනීම වඩා යහපත් තීරණයක් විය හැකි සමාජ වටපිටාවක් ගොඩ නැගෙනු නැතිද?
බලය හමුවේ තුච්ඡ ලෙස මජර දේශපාලනයේ ඊළඟ සැලසුම් හදන මහා ප්‍රාඥයින්ට නිකමටත් නොසිතෙන්නේ මෙවැනි හිතලු ය. නමුත් එහෙව් හිතලු හැබෑ වූ අවස්ථා අපි අසා දැක ඇත්තෙමු. එවිට ඒවා හිතලු නොව තුන්කල් දුටු දිවැස් වැකිය. කෙසේ නමුත් දේශපාලන ආලයෙන් අවස්ථාවාදයෙන් අන්ධව වහසි දොඩන්නට පෙර ඒ බැව් සිහි තබා ගැනීම අතීතය අමතක පොර කුකුළන්ට සේම සිහියෙන් අනාගතයකට යන්නට හදන කාටත් වැදගත් නොවනු නැති ය.

විවේකයට

රැල්ල වෙරළට එන තුරු
හිරු මුදුන් වන තුරු
ණයට කා පිනවමු ද ?
පිනට කා ණය වෙමු ද ?

රටක පුරවැසියන් ලෙස සාධාරණය, යුක්තිය, තම මූලික අයිතිය දිනා ගත නොහැකි වීම නිසා එදා මෙදා බංකොළොත් වූ සාමාන්‍ය මිනිසුන්ගේ ජීවිත, රට ආර්ථික වශයෙන් බංකොලොත් භාවයට පත් වීමට පෙරම බාර දෙමින් තිබුණේ කරුමයටයි. ආර්ථිකය බිඳ වැටීම නිසා බිත්තියටම හේත්තු වූ ජීවිත වල බරපතළම සැබෑ බේදවාචකයන් අදටත් අත්විඳින්නේ රටේ අහිංසක ම මිනිසුන්.
එදා ඔවුන් පීඩනයට පත් වූයේ දුර්වලයන් ලෙසින් නම් අද ඔවුන් තමන්ගේ රට තුළම අනාථ කොට දැමූවන්. අත්හැර දැමූවන්. ඔවුන්ට සිහින තබා නින්දත් ඇතැම් විට ජීවිතත් අහිමියි. ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්න ගැටළු අදාළ වන බලධාරීන් නිලධාරීන් මෙරටේ එදත් හිටියේ නැත අදටත් නැත. නීති සරණට දිරියක් මුදල් නැති උන් මෙහි කෝටියක් යැයි කීම එනයින් වරදක් නැත.

ධනය, බලය, කුලය, නිලය, වර ප්‍රසාද මුල් කොට සිය පැවත්ම තකා ලාංකීය සමාජයේ වටිනාකම් කොල්ලලකා විනාශ කළ මජර දේශපාලකයෝ ඇතුළු මජර ලෝලීහු ණයට ණය වී නැවත හදන වැලි මාළිඟා ඔවුන්ගේ කෙළි සෙල්ලම් පිණිස පමණක්ම වන්නේ ඒ තුළ අයුක්තියට අසාධාරණයට දූෂිත ක්‍රමයන් වලට පිළියමක් නොලැබෙන නිසායි. වැල්ලට ගොස් වැලි මාළිඟා තැනීමෙන් සාමාන්‍ය ළදරු ජනයාටත් අයිස් කැටයම් හා අයිස් මාළිඟා තැනීමෙන් පොෂ් ළදරු ජනයාටත් අද විනෝද විය හැකියි. රැල්ල වෙරළට එන කාලයත්, අයිස් දියවන කාලයත් සොබා දහම තීරණය කරාවි, කිසි වෙක්ම මැදිහත් නොවුණත්!
නමුත් ඒ තවත් අර්බුධයෙන් අර්බුධයකට මග මිස විසඳුමක් නොවේ. වැල යන අතට මැස්ස ගසමින් යා හැකි දුරක් ඇත. අපි රටක් වශයෙන් ඒ දුර පසු කොට බොහෝ කල්ය. වැල අවුලක් අවුල් ජාලයක් වූ විට කපා දමන පරිද්දෙන් දැන් ජන සමාජයක පැවැත්ම කපා දැමීම පහසුද සුදුසුද? ජන සමාජය දැවැන්ත අර්බුධයක් කරා ආවේම අයුක්තිය අසාධාරණය අන්තනෝමතිකත්වයන් සමඟ රට අනවරතව ණය බරට සින්න වීමත් සමඟින් ය. මේ ක්‍රමය ප්‍රවර්ධනය කළේ කවුරුන්ද? කුමක් අරඹයාද ? එහි ම දිගුවකින් රට ගොඩයාමට පවතින ක්‍රමය කොතරම් දුරට ඉඩ දෙයි ද ? ජනතාවගේ සැබෑ අවශ්‍යතා ඉටු නොවන රාජ්‍ය පාලනයකට රට වෙනුවෙන් කියා මහ ජනතාව මත කොයි තරම් දුරකට අඥාදායකත්වය පැටවිය හැකිද?

විනෝදයට

අපි දුකෙන් දුක නසමු !
ණයෙන් ණය ගෙවමු !
වෙනස්වම හිතමු !
ලෝකයම දිනමු !

ඉදිරියට එන්නේ සැප විඳීම ම නිසා ඒකාකාර වු ජීවිතයේ වෙනසක් පතා දුක සොයා යන ලෝකයයි.
ස්වභාව ධර්මය විසින් අපට බංකොලොත්භාවය සමඟ විශිෂ්ඨ ප්‍රඥාවන්ත නායකත්වයක් උරුම කළේ ඒ අවස්ථාවෙන් ලද හැකි ප්‍රතිලාභ පින්වත් ලාංකිකයාට උදාකර දීමටමයි .
අෂ්ඨ ලෝක ධර්මයට අනුවත් හැමදා දුක නැත. සැපට හැරවිය හැකි ස්වභාවයක් දුක තුළම ඇත. කෙනෙක් සැප අලෙවි කරද්දී තවත් අයට දුක අලෙවි කළ නොහැකි ද?
උපරිම සැප ~ කාමසුඛල්ලිකානු යෝගයෙන් වෙද්දී අපට උපරිම දුක ~ අත්තකිලමථානු යෝගයෙන් ලබා දිය හැකිය.
සිංගප්පුරුව කාමසුඛල්ලිකානු යෝගය අලෙවි කරන අතර අප  නිතරඟයෙන් අලෙවි කළ යුත්තේ අත්තකිලමථානු යෝගය යි. එනම් දුක් විඳීම වෙළඳාමක් කිරීමයි. එතනට ආයෝජන ගෙන ඒමයි. සැපය අත්විඳීමට මෙන්ම දුෂ්කර ජීවිතය අත්විඳීමටත් මිනිස්සු අසීමිතව ප්‍රියය. ඒ වෙළඳ පොළ ජාත්‍යන්තර ව දිනා ගැනීමට මේ හොඳම අවස්ථාවයි.

තව දුරටත් ඒ දුක වැටහුණු අයට සතුටින් සිටීමේ මැද මගත් අවශ්‍ය අයට දුකින් මිදීමේ මාර්ගයත් පිළිබඳ දේශනා ලැබීමටත් මෙහි අවස්ථාව විවෘතය.
ඔවුන්ට කැමති දවසක් කැමති දුෂ්කර දුක්ඛිත තත්වයක් සමඟ ජීවත් වීමට අවස්ථාව ලබා දිය යුතු ය. නිදසුන් වශයෙන් ~ රෑ මැදියමේ වල් අලි ප්‍රහාරයක් සමඟ, දිවි සරිය උදෙසා සැබෑ වැල් පාලමක එගොඩ මෙගොඩ යන ජීවිත සමඟ, අඩුම වියදමෙන් දිවි රැක ගන්නවුන් සමඟ, වේලක් දෙකක් නිරාහාර ජීවිත සමඟ, ජීවත් වීම පිණිස හිඟා නොකා හිඟා කන අය සමඟ, ජීවත් වීම පිණිස වත්කම් උගස් කරනවුන් සමඟ, කියන කියන පදේට ගොවිතැනේ යෙදෙන්නට සිදු වූවන් සමඟ, නොපැහැදිලි අනාගතයට ඉව අල්ලන දරුවන් සමඟ, අයුක්තියට අසාධාරණයට ලක් කෙරෙමින් පාගා දැමෙන ගමේ රටේ තරුණ්‍යයේ ඛේදය සමඟ,  බිඳ වැටුණු ජනයාගේ ජීවිත වල දුක සමඟ,... මේ ආදී වශයෙන් අවම උපරිම මිල ගණන් සහිත පැකේජ සඳහා දුක් සිද්ධි වර්ගීකරණය කළ හැකිය. වැඩි දුකට ගාණ වැඩි ය. අඩු දුක ගාණෙන් අඩුය. එවිට ජනතාව දුක තවදුරටත් විඳවීමක් නොවේ. ආදායමකි. බිස්නස් කියන්නේ එහෙම එකකි.
එවිට සංචාරක කර්මාන්තය තව දුරටත් ගම් නියම්ගම් වල නොවිසිදෙන දුක් ගැටළු සමඟින් නව ප්‍රවේශයක් තුළ පුළුල්ව ප්‍රවර්ධනය කළ හැකිය.
බෝඩ් අල්ලා ගෙන සුද්දාට අරගල කරන්නට එන්න කියු කතාවට වඩා මේ කතාව ප්‍රායෝගිකය. වැඩ පිළිවෙල රාජ්‍ය හිතවාදීය. යටිතල පහසුකම් බිඳ වැටෙන තරමට වෙළඳාම විවෘත ය. පුළුල්ය. සමහර විට වැඩේ නැගලා ගියොත් මිනිස්සුම පාරවල් කඩා දමා දුෂ්කරතාවයන් වැඩිකොට ගෙන වුව වෙළඳාම සරු කර ගනු ඇත.
අපට රටට රාජ්‍යට පාලකයාට පහසුම හා ප්‍රතිපත්ති නැති රටක් වශයෙන් ණයෙන් ණය ගෙවීමේ දියුණුම හා සාර්ථකම ක්‍රමය වනුයේ ඒ අනුවර්තනයයි. සමාජ පරිවර්තනයකට වෙහෙසීමට වඩා සැබවින්ම බංකොළොත්භාවය යනු රටකට අත් නොවිය යුතු ඉරණමක් ය යන්න අධ්‍යයනය කරන්නන්ට පවා මේ ඛේදය අලෙවි කිරීමක් බවට පත් කිරීම කළ යුතුය. දුක වටහා ගැනීමට වෙහෙසෙන්නන්ට රටේ ජන දුක වටිනා මිලකට ලබා දෙන අත්දැකීමක් බවට පත් කළ යුතුය. පවතින වටපිටාව තුළ ණයෙන් ණය මත මේ දුකෙන් දුක නැසිය හැකි මග පෙනෙන්නේ එහෙමම ය.