අන්ත...අනන්ත

12/12/12ත් පහුවෙලා. ලොකු පුදුමයක් නැතත් පොඩි පොඩි අංක ගැලපුම් මිනිසුන්ගෙ මනස හොල්ලනවා. 21‍/12/12ත් මේකම වේවි. තිගැස්සෙන්නත් දේවල් අපිට ඕනමයි. නැත්නම් කිසි ගතියක් නෑ නේ. 

වයසක අයට දැනෙන දේවල් පොඩි අයට දැනෙන්නෙ නෑ. ඒ දෙගොල්ලටම දැනෙන්නෙ නැති දේවල් ගැන තරුණ අය හිතනවා. දැනුම හොයාගෙන යනවා. කෙළවරක් නෑ. හොයාගත්තට වඩා වැඩියෙන් දිනපතා හොයන්න දේවල් එකතුවෙනවා. අලුත් ‍අලුත් දේවල් හැදෙනවා. අලුත් අලුත් විදිහට හිතනවා, කතාකරනවා. ෆැෂන්..

ඔය මොනවා මොන විදිහට සිද්ධ වුනත් ලෝකයේ තියෙන්නෙ එකම වේගයක්. අපි අලුතෙන් දැනගත්තත් සිද්ධ වෙන්නෙ එකම දේවල් ටිකක්. මොන මොන දේ කටට දාගත්තත් බඩට ගිහින් ඒව දිරවන සිස්ටම් එක එකක්මයි, ඒ වගේ..

නීතිය ගැන අවනීතිය ගැන හිටපු ගමන් තමන්ට අවාසි වෙනකොට කාටත් මතක් වෙනවා. එහෙම වුනාම ඒව ජනප්‍රිය මාතෘකා වෙනවා. පත්තර වලට හෙඩ් ලයින්ස්, මාස ගාණක් අදින්න පුළුවන්. ඔහොම කාලය ගතවෙනවා. පස්සෙ කාටත් නීතිය, අවනීතිය අමතකයි‍. ඔහොමයි මෙහේ.. කාලයක් තිස්සෙ මෙහේ එහෙමයි කිව්වට ටිකක් විමසිල්ලෙන් බලද්දි තේරෙන්නෙ අඩු වැඩි වශයෙන් වුනත් අවසානෙ කොහෙත් මෙහෙමයි. ඒක හින්දම මේවත් ලෝක ස්වභාවයට බාර දීල නිකම් ඉන්නව. ජනයාගේ ආධිපත්‍ය බොල්, බහුතර මතය පුස්, වැඩි දෙනා නින්දේ, ඔහොමයි ලෝක ස්වභාවේ..

වැරැද්ද වැරැද්දමයි. ගින්දරට පිච්චෙනව වගේ.. එහෙම දැනගෙනම අතීතයත්, වෙනත් රටවලුත් ගැන හුවා දක්වල වැරදි කරන්න කාටවත් අයිතියක් නෑ. පිච්චෙනවනම් ගින්දරට අතීතයේ පුච්චගත්ත කියල අනාගතයෙත් පුච්චගන්න ඕනද? 

එහෙම නොකරන තරමට මිනිස්සු ඉන්න රටවලුයි බුද්ධිමත් කියන්න පුලුවන්. ඇහැ ඇරගෙන ඉන්නව කියන්න පුළුවන්. ජීවිතේ කියන්නෙ කන බනේම නෙවෙයි. කන්න තිබුන කියලම මිනිහෙකුට නොමැරී ඉන්න පුළුවන් වුනත් නොමැරී ජීවත්වෙන්න නම් බැරිවෙයි සැනසීමකින්. ඒකට හේතුව බඩේ ගින්නට විතරයි ආහාරයෙන් සැනසීමක් දෙන්න පුළුවන් වෙන්නෙ, ඒත් හිතේ ගින්නට ඒක වලංගු නෑ.. ගොඩක් අය බඩේ ගින්නෙන් නිදහස් වෙන්න හිතුවත්, පූර්ණ නිදහසක් ලබා ගන්න නම් හිතේ ගින්නෙන් නිදහස් වෙන්න වෙනවමයි. 

ඒකට කරන්න ඕන බදාගන්න එකද, බෙදාගන්න එකද, අතාරින එකද කියලත් තවත් හිතන්න පුළුවන්. 

බදාගෙන සතුටු වෙන්න පුළුවන්. ඒත් නිදහසක් තියේවිද? බෙදාගෙන සතුටු වෙන්න පුළුවන්. ඒත් නිදහසක් තියේවිද? අතෑරල සතුටු වෙන්න ‍පුළුවන්ද? එහෙම නිදහසක් ගැන ඔබ හිතුවාද?

ගිහිගෙයින් නික්මෙන්න උවමනා නෑ අතාරින්න. ගිහි ගෙයි ඉදන් සැහැල්ලුවෙන් ජීවත්වෙන්න මිනිස්සුන්ට කොච්චර මහන්සි වෙන්න වෙයිද? අනාගත ලෝකය ඉල්ලා හිටින්නෙ එහෙම නිදහසක් හා නිදහස් මිනිසුන් කොටසක් නොවෙයිද?

එහෙම පුළුවන්ද?

ස්විච් එකක් ගානේ ගිහින් එකින් එක ඕෆ් කරනවට වඩා මේන් ස්විච් එකෙන් එකවර පද්ධතියේම විදුලිය විසන්ධි කරන්න පුළුවන්. එත‍කොට අපි කරන කියන වැඩ බොහොමයක් එකවර නවතිනව. ඊළඟට අපිට තවත් නවත්තන්න පුළුවන් මොනවද?

හුස්ම ගන්න එක, ඒකත් අමාරුවෙන් ටිකක් හරි වෙලා නතර කර ගෙන ඉන්න පුළුවන්, ඊළඟට?

අත පය හෙලවෙන එක නැවතෙන්න එක ඉරියව්වකට එන්නත් පුළුවන්, ඊළඟට?

හද ගැස්ම නවත්තන්න නම් අපිට බෑ, තව..

හිතන එක නවත්තන්න පුළුවන්ද? නවත්වයි, ඒත් ඊළඟ‍ට මොනවද හිතෙන්නෙ?

හිර කරගෙන හිටපු සියල්ලම එකවර මුදා හරින්න වෙනව මර බයෙන් හුස්ම හිරවෙද්දි.

මේ ජීවිතේ අපේ කරගන්න එක ලේසි නෑ. ලොකු කෙරුමෝ කියල හිතාගෙන හිටියට තමන්ට මොනවද පාලනය කරන්න පුළුවන්. 

හිතන්න, එහෙම පුළුවන්ද? ‍ෆ්‍රී වෙන්න

මේ පාරෙන් එන්න

පාරක් හංදියක් ගානේ මේ පාරෙන් එන්න කියන උදවිය ඕන තරම්. පාර යන්නෙ කොහාටද, අපි යන්න ඕන කොහාටද?

අපි දන්නෙ නැත්නම් යන්න ඕන තැන පටන් ගන්න තැන ඉදන්ම හැම පාරකම අපිට යන්න වෙන්නෙ රස්තියාදුවක. එතනින් පස්සෙ තව දුරටත් ශක්තියක් ඉතුරුයි නම් පමණයි අපට අපේ පාර හොයාගන්න පුළුවන් වෙන්නෙ. 

අහම්බෙන් වගේ කීප දෙනෙකුට හරි ඔය රස්තියාදුව අතරෙ තමන්ගෙ පාර හම්බවෙනව වාසනාවට. තවත් සමහරුන්ට මේ ජීවිතේට පාර හොයා ගන්න ලැබෙන්නෙ නැහැ. පව් අවාසනාව. තවත් බොහෝ දෙනෙක් මේ පාරෙන් එන්න කිව්වම ඒක තමන්ගෙ පාර කියල හිතාගෙන යනව. පාර කියල දෙන්න කෙනෙක් ‍නැත්නම් වෙන මොනව කරන්නද?

හැබැයි, ඊලඟ මොහොතෙ අපි යන්නෙ කොහෙද කියල නොදන්න ගමන බොහොම අවදානම්. හිතට කිසිම නිදහසක් නෑ. මොකද ඒත් කරන්නෙ? මේ පාරෙන් එන්න කියනව මිසක් තමන්ගෙ පාර හොයාගන්න උදව් දෙන කිසිම කෙනෙක් හොයාගන්න නැත්නම්.

කල්පනා කරල බැලුවොත්, සමහර විට කලින් ඔය පාරවල් වල ගියපු අය ඇදපු සිතියම් තියෙන්න පුළුවන්. එහෙම සිතියමක් හම්බුනොත් තමන්ට තමන්ගෙ පාර හොයාගන්න අමාරු වෙන එකක් නැහැ කිසිවක් නොදන්න තරමට වඩා. ඒත් ප්‍රවේශමෙන් බොරු සිතියම් විකුණන අය ‍ඕන තරම්. 

හරි පාරෙන් හරි තැනට යන්න හරි අමාරු වෙන්න ඒකත් ලොකුම හේතුවක්. ඒත් හරිම පාර හොයාගන්නකම් උත්සාහය අතනාරින අයට නම් වරද්දන්න බෑ කාටවත්. කවදාවත්.

ඔය රෙදි ගලවන්න

අන්දනව කියල මෙහෙමත් ඇන්දීමක්. පව් නොතේරෙන එක් අයෙක් වුවත් රැවටීම ඊලඟ භවයේ ගොනෙක් වෙලා වත් බේරෙන්න පුළුවන් පාපයක් නම් කරත්තයක් ඇදල ෂේප් වෙන්න පුළුවන් වෙයි. ඒත් හැබැයි දැන දැනම කරන කපටිකම් වලට රිටන් එක නම් ඊටත් වැඩිවෙනව සත්තයි.

ලියන්න, කියන්න  පුළුවන් නිසාම හොර පාරෙන් හරි ඡන්ද ගත්ත නිසාම කව්රුවත් රවට්ටන්න කාටවත් අයිතියක් නෑ. ඒත් ඉතිං මෙහේ තවත් ඇන්දවීමේ නම්‍ කෙළවරක් නෑ.

අන්දවන එකක් ගලවගන්න ගානට තව දෙක තුනක් අන්දනව. තුට්ටුවට, බත් පැකට් වලට විතරක් නෙවෙයි, මාරුවක් හදා ගන්න, ජරාවක් දෙන්න, ගන්න වගේම පුරුද්දටත් ඇදගන්න උදවිය තවත් ඉන්න එක හරි පව්.

මිනිස්සුන්ව මෙහෙම අන්දන උදවියට නම් මතු භවයේ රෙදි අදින්න වාසනාවක් ලැබෙන එකක් නැහැ. මොකද ලෝකය ගෝලාකාර වගේම අපි සැරිසරන චක්‍රයට වංචා කරල බේරෙන්න ඔය මොනම ජගතෙකුටවත් අංශුමාත්‍ර හැකියාවක් නැති නිසා. 

ඒ නිසා මිනිස්සුන්ව අන්දන්න, ඒත් මතක තියාගන්න කවදා හෝ රෙදි ගැලවෙන්නෙ ඔබගෙමයි. එදාට ඔබ තනි වෙනවමයි. අපි ඒ වගේ උදවිය බොහොමයක් මෙහේ කාලෙන් කාලෙට දැක්ක. ඒත් ඒවයින් දෙයක් වටහාගන්න තරම් අංශුමාත්‍රයක යහ චිත්තයක් නැති මිනිස්සු ඉන්න එකත් ලෝක ස්වභාවයක් නම් ඒ අයට ඒවගෙ විපාකත් ලෝක ස්වභාවය අනුවම අනුභව කරන්න වෙයි. 

ඔබට තේරෙනවනම් ඔබව අනුන් විසින් අන්දවල කියල, වහාම කිසි බයක් නැතිව ගලවන්න ඔය රෙදි, නිදහස් වෙන්න. ඇත්ත තේරුම් ගන්න.

මාධ්‍ය වැස්සේ, තොරතුරු සාගරයේ අන්දවන්න හදන රෙදි වංචාවෙන් මම නම් ගලවල දැම්මෙ සෑහෙන වලියක් දාගෙන, මොකද ඒ රෙදි ගලවල දාන එකත් සමහරුන්ට හරි භීතියක්. ඒත් තමන්ගෙ වස්ත්‍රයක් තියෙනවනම් අනුන් විසින් අන්දන රෙදි අපට ඕන කරන්නේ නැ‍හැනේ.

ඒ නිසා, ඔය රෙදි ගලවන්න එච්චර බය වෙන්න එපා. මොකද ඇත්තෙන්ම ඔය රෙදි බොහොමයක් සීතාම්බර සළුම තමා. ඇඟට දමාගන්න තරමට සැබෑවටම පේන්නේ හෙළුව. හෙළුවෙන් ඉන්න ඇත්තටම අකමැති නම් ගලවන්න ඔය රෙදි කිසි බයක් නැතිව. ඔබගෙ සැබෑ වස්ත්‍රයේ හැඩය එතකොට පේන්න ගනීවි අපූරුවට. ඔබේ සැබෑ ලස්සනත් පේන්න ගනීවි එතැන් සිට.

තෝරන්නට කියන කවි

ඇහැට බොහෝ දේ පෙනෙනා විට, කනට බොහෝ දේ ඇසෙනා විට, හිතට බොහෝ දේ දැනෙනා විට, නොතේරෙන කවි තැනෙනු නොමැතිද? මේ පින්බිමේ ඇති නිදහස ගොන් ‍‍ෆ්‍රී නොවේවා. ‍‍යහපත දිනේවා.

ඇහැට දකිනා ඇත්තා

 කනට ඇසෙනා ඇත්තා

සඟවා බොරුව හැමදා

බොරුවෙන්ම වල පතුලෙ වැටෙනා

ළපටි වස්සෝ උලා කති                       

මහ වස්සෝ වමාරා කතී                       

මී දෙන්නු කුලප්පු වෙතී                      

හාන්නට  නොගනිතී                               

 

උගෙනුමට වලි කතී                            

මරාගෙන මරා ගතී                            

උගෙනුමෙන් පල නැතී                         

අවසානෙ ලත වෙතී                           

 

උයන රකිනා පල්ලා                             

කියනු දෙයියන් පල්ලා                          

උගේ දඩ බල්ලා                                   

ඉන්නෙ හැම තැන ඉවම අල්ලා            

කියනු ග්‍රහ චාරේ                             

එක එක අ වාරේ                            

යන්න ඔහෙ පාරේ                            

නින්දෙ වැදිලා වගෙයි රාළේ             

රටක් ගැන කියවෙතී                        

පුන්නක්කු ගැලපෙතී                         

දුකක් නොව පව් සිතී                    

ජාමේ බේරා මේක තෝරතී              

ෆ්‍රී

උඩ පැනලා, බිම හැපිලා, ‍එහෙට මෙහෙට දුවලා ඇවිත් ආපහු හිටගත්තෙ පළමුවෙනි තැනමයි. හිමිතැන වගේම නිසි තැනත් එතැනමයි. අපි කොයි තරම් ඒ මේ අත දුවල, හැපිල හොයන්න හැදුවත් ඒ නිදහස හොයාගන්න වෙන්නෙ ඇතුළෙන්ම තමයි. 

පොඩ්ඩක් ෆ්‍රී වෙන්න හිතුවෙ කමිසෙ බොත්තම් කීපයක් ඇරල දාල හොද හුළඟක් වදින්නමයි ඇඟට. 

ඔන්න දැන් ලෝකෙ විනාශෙට සමහරු කවුන්ට්ඩවුන් කරනවා. මගේ ලෝකෙ නම් කොහොමත් විනාශ වෙන එකක් නිසා, ඒ විනාශය නවත්තන්න බැහැ කියල තේරුම් ගත්ත නිසා මගේ කවුන්ට්ඩවුන් එක නම් දැන් ඉවරයි. 

ලෝකෙට උවමනා විදිහට මිසක් අපිට උවමනා විදිහට ලෝකය ස්වභාවිකව නම් විනාශ වෙන්නෙ නැහැ ලඟපාතකදි.

ඒක නිසා දැන් කල්පනාව මගෙ නම් ෆ්‍රී වෙන්න. රස්ටාව ශුද්ධ කරගෙන ශුද්ධ සිතින් නිදහසේ සැහැල්ලුවෙන් පියාඹන්න දැන් කාලෙ හරි.

හැබැයි කොහෙ පියෑඹුවත් මං වහන්නෙ ගෙදර ගහේ සුපුරුදු අත්තෙමයි. ඒකයි වේරම්භවාතෙ කරක් ගහල ආපහු ගෙදර එන්න කැමති මගේ ස්ථා‍වරේ.

රොබොට් / ඩමි, නොවනු පිණිස

මිනිස් කුලේ එකෙකු වූ ඔබේ වටිනාකම අනන්තයි. 

ජීවිතය තුට්ටුවට විකුණන්න එපා. ලෝකයේ ලොකුම ලංසුවට විකුණන්නත් එපා.

දක්ෂතාවයෙන් හැකියාවෙන් ඵල ගන්න. 

ඔබ අත්හැරියොත් ඔබව, කිසිවෙකු නෑ ඔබව අල්ලා ගන්නට. 

අවසානයේ ඔබටත් බෑ ඔබ අල්ලන්නට. 

අල්ලා ගන්න ඔබ ඔබවම.

දැන්ම.

සටන් කරන්න ඔබ සමඟ.

මිනිසෙක් වනු පිණිස.

සැබෑ මිනිසෙක් වනු පිණිස.

එවිට යම් දිනෙක හැකිවනු ඇත, මිනිසෙක් විලස මියෙන්නට.

නාමික මිනිසෙක් නොව සැබෑ මි‍නිසෙක් ලෙසම.

ඔබ හදුනනවාද සැබෑ මිනිසා?

හදවතට කන්දී අසන්න.

නෑසේද ඔබට?

සොයන්න, බලන්න.

නිසැකවම ඔබ තුළ සිටිනු ඇත.

එන්න හැංඟුනු තැනින් එළියට.

එන්න පෙරට.

ඔබට බියේ, සැඟවුනු මිනිහා අවදිකොට.

වේදනාකාරී වර්තමානය(විභාග)

ඇත්තටම සුන්දර අතීතයක් ගැන මතකයේ තිබුණ නිසයි  වර්තමානයේ වේදනාකාරී බවක් දැනෙන්න ගන්නෙ. ඒ නගරාසන්නය ගම තරම් නිදහස් නොවන නිසා. ඒ මතකය වර්තමානයෙන් ඒමත් මගේ වරදක් නම් නෙවෙයි.

හැඟීමට වඩා බුද්ධියට මුල්තැන දෙන සබදකම් දකින්න වෙන්නෙ නගරෙ කිට්ටුව. එහෙම කිව්වට මේ කියන සබදකම් හදවතින්ද බුද්ධියෙන්ද කියල ඉරි ගහල වෙන් කරන්න බෑ. නමුත් ඒ බව දැනෙනවා. මරණ ගෙයක්, ශ්‍රමදානයක් වගේ තැන්වල දකිනවා, පේනවා. ඉතින් සුන්දර මතකයකට වේදනාබර දේ එකතුවෙන්නෙ හදවත ගල් කරගෙන වැඩ කරන්න සිද්ධ එතකොට.           ඒත් ඒක නම් මෙහේ පැවැත්මේ ක්‍රමය, දොස් කියනු කාට. සමහරවිට සමහර තැනක එහෙම හිතෙනවා. නමුත් තවත් ටිකක් හොදින්, මේ සිද්ධ වෙන දේවල් දිහා අවධානයෙන් බැලුවොත් දකින්න තියන ඇත්තම ප්‍රශ්නය ඒක නොවෙයි. පරණ ගමේ වගේ එකම තැනින් නොආපු විවිධ පැති වලින් ආපු අය අතරෙ විශ්වාසයක් ලෙහෙසියකට ඇති නොවනවා වගේම, බොරු ලොකුකම්.. තරඟය..         ඇත්තටම නගරයට සංක්‍රමණය වීම කියන සංකල්පය තුළම මිනිස්සු හදාගත්ත බොරු සංකල්ප ගණනාවක්ම නොදැනීම මේ පීඩාවන් ගෙනත් දෙනවා. උගත් කියා කියන සමාජ තුළ තියෙන ණයට ගත්  සංකල්ප වලට බලෙන් රිංගන්න යෑම දැන හෝ නොදැන මහා ප්‍රශ්න ගණනාවක ඇරඹුමක් වෙනවා. ඊට පස්සෙ ජීවිත කාලෙම නොදැනම දා ගත්ත ඒ ප්‍රශ්න විසදගන්න කියල විදවගන්නවා. 

බොරුවට පයින් ගහන්න තියෙන අකමැත්ත, බය වගේම අවිශ්වාසයත් නිසා නගරයේ බොහෝ දෙනාගේ වර්තමානය වේදනාකාරී වී තිබෙන බව පේනවා. එළියට නොපෙනෙන හිත් පොත් කොච්චර හංගන්න හැදුවත් ඒව සමාජයේ ශුද්ධ රස්තියාදු ගහන ඕනම කෙනෙකුට පෙනෙනවා. 

ඉතින් අපේ වෙදමහත්තුරු වටිනා බෙහෙත් හොයන්න කැලේට රිංගනවා වගේ ඒ උදවිය තමන්ගෙම අතීතයට පොඩ්ඩක් රිංගලා බලන්නෙ නැත්තේ ඇයි? ඒ කැලේ හොද බේත් ඇති බවට විශ්වාස නැද්ද? තමන්ට තමන් විශ්වාස නැතිද? එහෙනම්, ‍එහෙම වුනේ ඇයි? මෙහෙම ගියොත් නම් හැමදාම අනුන්ගෙන ටියුෂන් ගන්නවා මිස වර්තමානේ නැමැති විභාගේ ලියා ජය ගන්නට නම් නොහැකි වනු ඇත.

උත්තර තිබෙන්නේ තමන් තුළමය යන්න මගේ අදහසයි. එහෙම කියන්නේ තමන් මුහුණ දෙන ප්‍රශ්න තමන්ම හදාගත්ත ප්‍රශ්න නොවේදැයි දකින්නට ඇති නිසා. එහෙනම් මගේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර තිබෙන්නේ මං ළඟ වගේම ඔබේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර තිබෙන්නේ ඔබ ලඟ. ඒ හින්දා කියන්න වෙන්නේ අනුන් කොපි කිරීම අසාර්ථකයි කියන එක. හැබැයි තව කෙනෙකුගෙන් ඉගෙන ගැනීම නම් අසාර්ථක නෑ. ඒත් ඒ ඉගෙනීම කළ යුත්තේ ඔබයි. උත්තර දැනගත්තාම විභාගය වේදනාකාරී නොවේවි වර්තමානය සේම. 

සුන්දර අතීතය(පාඩම්)

පොත පතේ කියවෙන හැටියටත් වියතුන් කියන හැටියටත් නම් ඕනෑම මිනිස් සමාජයක පරම්පරා අතරේදී සුන්දර අතීතකාමයකින් කතා කිරීමක් තිබෙනවාලු. වර්තමානයට හා අනාගත පරම්පරා වෙත දොස් පැවරීමක් සිදු කෙරෙනවාලු.

අපි තවම වයසක උදවිය නෙවෙයිනේ, නවසිය අග ගණන් වල අය. ඒ නිසා මෙතන පරම්පරා ප්‍රශ්න නෑ. හැබැයි තාක්ෂනයත් එක්ක ලෝකය මුහුවෙලා. වෙනස්වන වේගය වැඩිවෙලා. ඒක නිසා ඊයෙත් අදත් අතර සිදුවුන වෙනසකම් වගේම තත්පර දෙකක් අතරේ වෙන්න පුළුවන් වෙනසකම් ප්‍රමාණෙත් ගොඩක්ම වැඩි බව දැනෙනවා.

කියන්න යන‍්නෙ ඒ ගැන නෙවෙයි, ඒ නිසා පසෙක දමමු ඒ කතා, මේ කියන්නේ සුන්දර අතීතයක් ගැන. හැබැයි ඒ කතාව අතීතයෙන් එන එකක් වීම මගේ වරදක් නම් නොවෙයි. 

සියලු සිදුවීම් පැයෙන් පැය වර්තාවෙන, තොරතුරු වලින් පිරුණු ලොවක් මෙහේ මීට අවුරුදු විස්සකට පෙර තිබුණේ නැහැ. මම හිටියෙ අපූරු ගමක ඒ කාලෙ. වයස අවුරුදු දහයක් නැති තරම් මට. අපේ අවට හිටිය තරුණ, ළමා රෑනක්. ඒ මේ කොයි කවුරුත් අපි යාළුවෝ. සෙල්ලම් කරන්න ගියාම ආපහු ගෙදර එන්නෙ නැති තරමට වත්තෙ පිටියෙ, කුඹුරු කපපු කාලෙට කුඹුරෙ. එහෙදි තමයි මම බොහොම පරණ සෙල්ලම් වගේම හිතේ හැටියට සෙල්ලම් කරන්න පුරුදු වුනේ. 

අවුරුදු කාලෙට ගමේ අවුරුදු උත්සවේ කළේ තරුණ අය එකතු වෙලා. ළමා අපි එකතුවෙලා කරපු පොඩි පොඩි අපේම උත්සවත් නොතිබුනා නොවේ. ඒව කළේ සැබෑම සතුටෙන් මිස බලෙන් සතුටක් හදාගන්න නොවෙයි.     සරුංගලේ වගේම උණබට තුවක්කුව හදන්නත් මම පුරුදු වුනේ එහෙදි. අපිට හදාගන්න බැරි තැනදි ඒවට උදව් වුන පොඩි ලොකු අයියල රෑනක් අපට හිටිය. තර‍ගෙට ගමින් ගම තරඟ තිබ්බෙ ඔට්ටුවටම නෙමෙයි. දාම් අදින්න විතරක් නෙවෙයි, අපි නොදැන හිටිය ගුඩු චක්ගුඩු අපි කලේ කොහොමද, ඒ වගේ සමහර අය කජුත් ගැහුවා. ඔළිද පුවරු හදාගෙන ඒවයින් සෙල්ලම් කළේ ඇත්තෙන්ම හරිම නිදහසකින්.        කොහොම වුනත් එහේ ස්ථිර පදිංචි කරුවෙක් නොවුන මම අපේ ගෙදර අයත් එක්ක ‍එහෙන් ආවෙ මට වයස ‍එ‍කොළහක් දොළහක් වෙද්දි. එන්න කැමැත්තක් නොතිබුනත් එහෙන් එන්න වුනා. කාලය ගත වුනා අවුරුදු ගණනකින්. අවුරුදු පහළොවක් දහඅටක් විතර කාලය ගතවෙලා. දැන් ඒ ගම එතැන නෑ. නම පමණයි.

අතීතය පාඩමක් කියල හිතෙන්නෙ අපි ගොඩනැංවීම ඒ මත සිදුවන නිසා. ඒ පාඩම ගමක් වෙන්නත් නගරයක් වෙන්නත් නැත්නම් වෙන රටක් හරි තැනක් හරි වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ කොහොම වුනත් ඒ අපේ ගතවුනු ජීවිතයේ කොටසක්. අපේ මත‍කයේ කොටසක්. ඒක සුන්දර එකක් නම් ඉගෙනගත්ත පාඩමුත් බොහොම සුන්දර වෙන්න පුළුවන්. එහෙම වුනාම අතීතය ගැන මතක් කරල සතුටු වෙන්න පුළුවන්. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඒ අත්දැකීම් වලින් ගොඩක් වැඩ ගන්නත් පුළුවන්.

 ඒත් හැම දෙනාගෙම අතීත මතක සුන්දර වෙන්නෙත් නෑ, ඒත් ඒ අතීත මතක ඇතුළෙ රස්තියාදුවක් ගහල ඒක ශුද්ධ කරන්න ගත්තොත් වැරදුනු තැන් හදාගන්නත් පාඩම් ගොඩක් ඒ මතකයේ නැතිවෙන්න නම් බෑ, නේද? මං හිතන්නෙ නම් හැම දෙනාටම හොදින්ම ඉගෙන ගන්න පුළුවන් තමන්ගෙන්මයි.

සල්ලි හිස් සාක්කු අමතයි(ජීවිතය විකුණමුද?)

වැ‍නසෙමුද, සැනසෙමුද- එකම කාසියක දෙපැත්තක්. තීරණය ඔබ අතේ..

ස්ථාවර නිදහස(ෆ්‍රී මූඩ්)

සුළඟට ළෙලෙනා(ස්ථාවරේ)

ස්ථාවරේ කියන්නේ හෙලවෙන්නෙම නැති දෙයක්ද? ඒක දෙදරන්න, කැළඹෙන්න බැරි දෙයක්ද?

මං ඒ ගැන තේරුම් ගත්ත සරල විදිහයි මේ,

මොන සුළං ආවත් මගේ ස්ථාවරේ - මොන කැළඹිල්ල ආවත් මගේ ස්ථාවරේ - බලලත් හා බලවත් අයගේ ලෙස මෙහේ - සුළඟටම ළෙලෙවනා අස්ථාවරේ නම් නොවේ. එබැවින් කබරගොයා කිසිවිටකත් තලගොයා නොවේ. තලගොයා කිසිවිටකත් කබරගොයාද නොවේ.

ඒ කන්ද දෙස මේ කන්දේ සිට බලන්නේ නැතිව, මේ කන්ද දෙස ඒ කන්දේ සිට බලන්නේ නැතිව අතරමැදින් සිට දෙපස බලා, අවට බලා, ඕනෑ නම් ඒ හැම තැනටම ගොස් බලා- ඒ කන්දත්, මේ කන්දත්, අර කන්දත් ගැන සමබරව දැනගන්නට හැකි නම්, මොකද්ද ඒ ගැන ඔබේ ස්ථාවරේ.. ඒක හොද වේවිද අපේ ස්ථාවරේට, රටේ ස්ථාවරේට.

ළගන්නා සුන්දරයා(පොඩි ලොකු දේ)

අන්තර්ජාලයේ නේක සුන්දර රූප දමන්නන්ට ස්තූතිය

ලොකුම ටෝක් එක(අවසන් දේශනය නොහොත් මගේ සුපිරි ලොවේ සිහිනැති වීරයින්ට එරෙහිව)

තමන් කවුද නොදැන කැලෑ සතෙකුව සිට දණගා බඩගා කැලයෙන් එළියට විත් පසුව නොනවතින අරගලයක් කොට දෙමාපියන්ගෙන් දායද ඉල්ලන දරුවන් පරිද්දෙන් ස්වභාව ධර්මයා වෙතින් තම අවැසි කම් උදෙසා නොයෙක් දේ නොයෙක් විලසින් ලබාගෙන අද උජාරුවෙන් මුත් යන මං නොදැන මුළාවෙහි ඇදෙන හුදී අප වර්ගයා වෙත අනුකම්පාවෙනි,

අවසන් දේශනයක් කරන්නට සිදුවන්නේ යන විනාශයෙන් ගැලවෙන්නට වලිකන, දතකන, පමණක් නොව නොනවතින අරගලද කරන ප්‍රඥාවට ආවඩන ජනයා වෙනුවෙනි.

තිරසාර සංවර්ධනයන් තිරසාර භාවිතයන් ගැන කතා කරමින්ම අප යන්නේ ඒ මග ඔස්සේ නම් නොවේ. කතා කරන්නේ, තීරණ ගන්නේ, අවැසි දේ සදහා මුත් එදා සිට කටයුතු සිදුවන්නේ ඒ කතාවට හෝ තීරණයට අනුව නොව, බොහෝ තැන පටු චින්තනයෙන් මෙහෙයවෙන ගිජුකම කරණකොටම වීම නිසා අපේ විනාශය ‍දිනෙන් ‍දිනම වේගවත්වීම නොවැළැක්විය හැකිය. කාළය වර්ෂ ක්‍රමය ඔස්සේ අප ඉදිරියට යන බව පැවසුවත් හුදෙක් අපේ ගමන් මග වැටෙන්නේ මානසික ශක්තිය ඔස්සේ විග්‍රහ කරන විට කැලෑපාර ඔස්සේ කැලෑවටය. 

එදා නූගත් කම හා නොදියුණු බව නිසාම වනචාරියා කළ දේ අද අපි දැනුවත් කමත් උගත් කමත් ඇති මුත් හීන මානසික ශක්තිය නිසාම කරන්නෙමු. එදා වෙදකම් නොමැති කමෙන් මිනිස්සු මිය ගියෝය. අද බෙහෙත් නිසා මිය යන මිනිස්සු සිටිති. වරද වෛද්‍යක්‍රමයේ නොව මානසික ශක්තියෙන් දුර්වල මිනිහා කැමැත්තෙන් රෝගියා වීමය. ඒ කැමැත්තද ඔහු දැනුවත්ව සිදුවන්නක් නොවේ. නොදැනුවත්වම සිදුවන්නකි. අපට නොතේරී කළදක් මොළය ඇත්තන්ට, පසුව තේරෙන ලෙසින් අද වැඩ කටයුතු සිදුවන්නේ ඒ අයුරෙනි‍.

ආර්ථීකයක්ම මිනිසා පෝෂණය කරන්නේ නැත. එසේ කරන්නේ නම් දියුණුයි කියනා රටවල කිසිදු ප්‍රශ්නයක් මිනිසුන්ට තිබිය හැකිද? මොන මිනුම් වලින් කෙලෙස මැන්නත් අප අසන දකින පෙනෙන දේ ‍ඔස්සේ වටහා ගත හැකි සත්‍ය නම් ඔවුන් බොහොමයකට නිසි මගක් නොමැත යන්නයි. 

අද අපි බොහෝ දේ දන්නෙමු. උගත් කම නිසා අපි බොහෝ දේ දන්නා බව මෙන්ම දැන ගැනීමේ උනන්දුවෙන්ද පෙළෙන්නෙමු. නමුත් මේ දැනීම හුදෙක් හිස් සහ පුස් දෙයක් බවට පත්වන්නේ යතාර්ථය නොදන්නා විටය. නොවටහා ගත් විටය. සකල විධ දැනුම ඔස්සේ පැමිනෙන්නට වන්නේ එකම යථාර්තයටය. සත්‍ය නම් එයයි. 

අප දැනුමෙන් ගැටී බලන්නේ මේ සත්‍ය අපට අවැසි ආකාරයෙන් ගලපා ගන්නටය, ගලපා ලන්නටය. නමුත් සත්‍ය ගැලපිය හැ‍ක්කේ සත්‍ය මත පමනය. "මම" මා පවතිනවාට කැමතිය. නමුත් යථාර්තයේ මා කියා කෙනෙක් නැත්නම්, සත්‍ය එයයි. දැනුමෙන් පතුරු ගසා ගෙන ගොස් මේ බැව් තේරුම් ගත්තත් ඊලඟ මොහොතේ අපට ඇතිවන බඩගින්නේ දී මම මගේ බඩ පුරවා ගැනීමට කෑම කන්නෙමි. අප සම්බන්ධ යථාර්තය එයයි. එබැවින් දැන ගැනීමට ඔබ්බෙන් අවබෝධය පිණිස වෙහෙස විය යුත්තේ සතුට එතැන රැදෙන බැවිනි. මේ "සතුට" යන්නේ අර්ථය සුවයයි. ඇති‍ දේ ඇති හැටියට දැකීමෙන් කණගාටු නොවී ඉදීමට ලැබෙන අවකාශයයි. 

අපි භෞතික සම්පත් භාවිත කරන්නෙමු. එවිට පරිසරයේ සම්පත් ක්‍රමයෙන් හිඟවන්නට වන්නේ අපේ පාරිභෝජන වේගය අධික නිසාමය. ඊට පිළියම කුමක්ද? තිරසාර ලෙස සම්පත් භාවිතයයි. එනම් සම්පත් භාවිත කරන අතරම සම්පත් බිහිවන හා රැකෙන පරිදි කටයුතු කිරීම මෙහි සරල අර්ථයයි. අපි මේවා ගැන කතා කරන මුත් ක්‍රියාවේ නොයෙදෙන බැවින් සම්පත් හිඟකම දිනෙන් දින උග්‍ර අර්බුධයක් වෙයි.

අපි අපේ මානව සම්පත විවිධ කටයුතු උදෙසා භාවිත කරන්නෙමු. මානවයාගේ මානසික සම්පත මෙහිදී කොතරම් වැදගත්ද? ඒ මානසික ශක්තිය යහපත් කටයුතු කරන කලදී තව තවත් දියුණු වන්නේ, නිසි ව්‍යායාම ලැබෙන විට භෞතික ශරීරය දියුණු හා ශක්ති සම්පන්න වන අයුරිනි.‍ එනම් මනසට හිතවාදී දේ කරන විට මනස දියුණු වනවා යන සරල අදහසයි. එමෙන්ම අයහපත් කටයුතුවලට යොදන කල අනිසි ශාරීරික ක්‍රියා(පැවතුම්) හේතුවෙන් සිරුරට හානි පීඩාවන් සිදුවන්නේ කවර ලෙසින්ද මනසටත් එබදුමය. එනම් මනස දුර්වල වීමටත් මානසික ආබාධ ඇතිවීමටත් එය හේතුවේ. මේ දෙතැන්හිදීම පිළියම් ව‍ශයෙන් "පෙති" අද නිපදවා ඇත. පෙත්තට ඇබ්බැහිය සැබෑ සුවයට මගක්ද? ලෝකයේ බොහෝ වශයෙන් අසන්නට ලැබෙනවා සේම මෙහිද අද පෙත්තට කැමැත්තෙන් ඇබ්බැහි වන්නන් බොහොමයක් බව අසන්නට ලැබේ. එය ඉදිරිය වෙනුවෙන් සුබදායීද?

ඔබ සරල නම් ඔබේ අවශ්‍යතා සීමිත නම් ඔබට පහසු දිවි පැවැත්මක් හා සුව පහසු ඉදිරියක් දෙස බැලිය නොහැකිද? නොහැක. අපිට වාණිජ ලෝකයේ ගත නොයුත්තක් නැත. එතරමට අපි වහල්ලුය. අමාරු දේ කිරීමට වඩා ලේසි දේ කර බකං නිලා සිටීම ජනප්‍රිය දේශනයයි. නැව ගිලුනත් බෑං චූන් කියන්නේ එහෙයින්මය.

මුහුද හත් ගව්වක් තියා අමුඩ ගසන්නට ඕනෑ සුනාමි නිතර එන බව දන්නවා නම්ය. නැත්නම් සුනාමි ආවත් බෑං චූන් කියා මැරෙන්නටත් නූතන මානවයා ගේ මනස සූදානම්ය. හේතුව, නිසි මගක් නැති හිස් කමයි. වරද අපේ සුපිරි ලෝකයේ අපි රජවරුන් වන්නට සිහින මවනවා මිස සැබෑ ලෝකයේ අපට හිමි තැන වටහා නොගන්නාකමයි. 

නමුත් සිහිය තිබෙ‍නවා නම් එබදු නොවැටහීමකින් අප ගැලවෙනු ඇත. සැබෑ සිහිය සැබවින්ම අපට දැන් තිබෙන්නා වූ සිහිය වැනි මොට්ට පිහියක් නොව, හිතා ගන්නට බැරි තරම් තියුණු එකකි. තියුණු කළ හැකි එකකි. පළමුව හොද දෙයක් හිතා හිත මුවත් තබන්නට පටන් ගත යුතුය. මනසේ මළ යන්නේ එවිටය. මනසේ මළ ගිය කළ සිහිය ඇති‍වනු ඇත. ඇතිවූ සිහිය තියුණු කළ යුත්තේ නූතන ලෝකයේ තිබෙන්නා වූ අමුතු "වැල යන අතට මැස්ස" ප්‍රතිපදාවෙන් නොවේ. සුදුසු ලෙස "වැල හා මැස්ස" ගලපන මුත් පැහැදිලි ස්ථිර ප්‍රතිපදාවකිනි. එවිට "මගේ ලෝකයේ සිටින සිහිනැති රජුන්" කනෙන් ඇද දොට්ට දැමීමට හැකියාවක් ඔබට ලැබෙනු ඇත. නමුත් එය හුදු විජ්ජා පෙන්වා ‍මුදල් ගැරීමේ මානසිකත්වයෙන් ගැලවිජ්ජාවක් කොට ගන්නට ගියහොත් නම් සිහිනැති වීරයින් වෙනුවට සිහිවිකල් වීරයින් ඔබේ සුපිරි ලෝකයේ පිනුම් ගසනු ඇත.

එබැවින් මගේ ලෝකයේ රජ විය යුත්තේ "මා" නම් ඒ'ද නිවැරදි ක්‍රමයෙන් රජ වීමක් මිස මොක කළත්, මොක වුනත්, මං රජයි කියා හිතා ගන්නා ඒකාධිපතිත්වයෙන් නම් නොවිය යුතුය. "මගේ සුපිරි ලොවේ සිහියක් නැති වීරයෙක් වීම" සකළ ලෝ වාසීන්ටත් පළමුව තමන් සමඟ වාසීන්ටත් පීඩාවක් මිස කළදක හෝ හොදක් නම් සිදු නොවේ. අකමැත්තෙන් වුව අප දැක්කෙන්නේ එදෙසටයි. ඒ අධිවේගී ගමනේ තමන්ගේ සත්‍ය මාර්ගය හොයා මරණ බයෙන් තොරව ගමන් රියෙන් බිමට පනින්නට හැකිනම් අඩුතරමේ අඬු කඩා‍ ගෙන හෝ ඔබ සුවපත් වනු ඇත. නැත්නම් ඒකාන්තවම දිය සැළිය රත්වූ පසු කකුළුවාට අත්වන ඉරණම ඔබටත් ඒකාන්තය. 

පොෂ් සිතිවිලි(පුස් නැති)

සිතිවිල්ලේ සියුම් කම ඔබට දැනේද? 

පොෂ් වීමට මං හොයා පුස් වන්නේ නැතිව සිතිවිල්ලේ සියුම් කම හදුනා සිතිවිල්ලෙන් පොෂ් වන්න. පුස් නැති සැබෑ පොෂ් එක කිසි තැනක සේදෙන්නේ නැත. සෝදායවන්නට බැරිය.

තෙලුත් තිරයත් ඇති කල දැ‍ල්වෙන පහන්සිල සේ ළෙලෙන සිත මනරම් වේ නම් පහනින් සැබෑ ආලෝකයක්ම ලැබෙනු ඇත. සුළඟට නොනිවෙන්නට නම් දැල්ල ප්‍රබල විය යුතුවේ. දැන් දැන් සුළඟ තදයි. නොනිවී දැල්වෙන්නට තිරය සවිමත්ද? තෙල් සෑහෙද? නිවෙන්නට පෙර අදුරට ආලෝකයක් දෙන්නට ඔබට හැකිද? 

පොෂ් වෙන්න සිති‍විල්ලෙන්.

උත්තමාචාරය(100%)

ටියුෂන් හා ගුරු රැකියාව යන පරතරය ආරම්භ වූයේ අප යුගයටත් පෙරයි. අප යුගයේ ඒ පරතරය යම්තාක් වැඩිව තිබුනි. එබැවින් සැබවින්ම ගුරු භූමිකා අප මතකයේ රැදෙන්නේ පැරණි යුගයේ අයට වඩා අඩුවෙනි. එයින් අදහස් වන්නේ ගුරුන් අමතක කිරීම හෝ අවතක්සේරුව නොවේ. යුගයේ වෙනසයි. ගුරු භූමිකාවේ නවතාවයයි. ගුරු සිසු බන්ධනයේ ස්වභාවයයි.

එහෙත් තරුවක් බදුවූ එක් ගුරුවරයෙක් මගේ ජීවිතයේ යම් බලපෑම් සහගත චරිතයක් වන්නේ ඔහුගෙන් මා ගුරු භූමිකාව ඔස්සේ දුටු විශිෂ්ඨ ගුණාංග නිසාමය. ‍

ඒ කතාව මෙතැන් සිට,

 ප්‍රාථමික අංශයෙන් ඇරඹෙන තාර දැමූ පාර විද්‍යාලයේ ඡේෂ්ඨ අංශය දක්වාම මීටර දෙසීයක පමණ දුරක් අප පාසල තුළට දිවෙන්නේය. නිතිපතා අනෙක් දරුවන් ගේට්ටුවෙන් ඇතුළුව පයින්ම පාසල තුළට එද්දී අප පාසලේම ඉගෙනුම ලබන තම දරුවන් මොටෝ රියෙහි නංවාගත් ගුරුවරුන් විද්‍යාලය තුළටම ඔවුන්ව ගෙනගියේ විශේෂ වරප්‍රසාදයකින් මෙනි. එබැවින් ප්‍රමාද වී පැමිණියත් 'ගුරු දරුවන්ට' ලොකු ගැටළුවක් තිබුනේ නැත. නමුත් ඔවුන් ගුරුවරුන් නිසාම කිසිවෙකු ඒ ගැන ප්‍රශ්න නගන්නට නොගියේ එය ඔවුන්ට ලැබෙන සැළකිල්ලක් සේ සළකමිනි. 

නමුත් මා කියන්නට යන ගුරුභවතා කිසිදු දවසක තම දරුවා සිය වෑන් රියෙන් පාසල තුළට ගෙනආවේ නැත. ඔහු ප්‍රමාද වී පැමිණියද තම දරුවා විද්‍යාල ගේට්ටුව අබියස බස්සවන්නේය. එවිට ප්‍රමාද වී පැමිණියොත් ඔහුද ඒ දිනවල ප්‍රමාදව පැමිණෙන්නන්ට දෙන දඬුවමට යටත්ය. මම පළමු පන්තියේ සිට උසස් පෙළ දක්වා එකම විද්‍යාලයක සිටියෙක්මි. තමන්ගේ රියෙන් පැමිණ නිතිපතා දරුවා ගේට්ටුවෙන් බස්සවා පැමිණි වෙනත් එබදු ගුරුවරයෙකු මගේ විද්‍යාලීය මතකයේ නැත.

ඔහුට කිසි දිනක පන්තියේ විශේෂයින් සිටියේ නැත. දක්ෂතා හෝ ගුණයෙන් මිස වෙනත් ක්‍රම වලින් ඔහු සිසුන් කිසිවෙකු ඔසවා තැබූවේද නැත. දිනක් ඔහු අපේ පන්තියේදී මට නැගිටින්නට කීවේය. නම විමසුවේය. මම නම පැවසුවෙමි. "ලස්සන නමක්" යැයි කී ඔහු "මං ඒ ළමයාගේ යම් විශේෂත්වයක් දකිනවා" යැයි කීවේය. පසුව ශුද්ධ සිතින් අනේක රස්තියාදු ගැසුවද ඒ දිනවල චණ්ඩි රෑනක් සිටි අපේ පන්තියේ මා බොහෝ සෙයින් අහිංසක තැන්පත් අයෙකුගේ ලකුණු වලින් යුතුවීම එසේ කීමට හේතුව බව මම පසුව වටහා ගතිමි. කිසි දිනෙක පාසලේදී මගේ මේ සැඟවුනු සාමකාමී ගුණයට ඇගයීමක් නොලැබූ මම සැබවින්ම ඒ වචන කීපයෙන් මහත් දිරියක් ලද්දෙමි. ඔහු සිසුන්ට වගකීම් පැවරුවේ ඔවුන් ගේ දියුණු විය යුතු ගතිගුණ හදුනා ගෙනය.  ඉතාම සමානාත්ම තාවයෙන් කා සමඟත් කටයුතු කළ ඔහු බෙහෙවින් නිවුණු ස්ථිර ගුණයෙන් යුතු පුද්ගලයෙකුගේ ලකුණු පළ කලේය. ඇත්තෙන්ම ඒ දිනවල එතුමාගේ ආදර්ශය බෙහෙවින්ම මගේ සිතේ පැළපදියම් වී තිබිණි. අපේ බොහෝ ගුරුවරු අපිට ඉගැන්වූයේ හොද පිළිබද මුත් ක්‍රියාවේදී බොහෝ දෙනා සිටියේ ඒ හොදම තත්වයේ නොවේ. නමුත් එහෙව් ආදර්ශවත් චරිතයක් දකින්නට ලැබීම ම‍ට අදටත් දනවන්නේ සතුටකි. වචන දෙකක් නැති, කුහක කම් නැති, අන්‍යන්ගේ දොස් හෝ කට වාචාලකම් නැති සැබවින්ම ප්‍රසන්න චරිතයක් වූ එතුමා සාමාන්‍ය ගුරුවරයෙක් ට වඩා උසස් මිනිසෙක් ලෙසින් මට දැනිණි. "මම වෑන් එකේ එන්නෙ කීප දෙනෙක් එක්ක එන්න ඕන නිසා. නැත්නම් පුස් බයිසිකලේ එන ‍එක වඩා හොදයි, පරිසර දුෂණයත් නැතිව." එතුමා අප පන්තියේදී දිනක් පැවසුවේ හුදු කතාවටම නොවේ. කතාව අවංකවම බව අපට දැනුණි. 

අපේ පන්තිවල හොද ව්‍යාපාරික මහතුන්ගේ දරුවෝ සිටියෝය. මෙහේ බොහෝ දෙනාගේ ගිජුකමට එවැන්නන් අත වැනීමක් වුවද තමන්ගේ ගුරු කමෙන් තමාට හෝ තම දරුවාට හෝ අනිසි වරප්‍රසාද ගන්නට එතුමා කිසිවිට කටයුතු කරනවා අපි නොදුටුවෙමු. මගේ පියා මෙන් එතුමා මගේ සිත් ගත්තේ එබැවිනි. ටියුෂන් පවත්වන්නට කිසිදු උවමනාවක් නොදැක්වූ එතුමාගේ දක්ෂතාව නිසාම සිසුන්ගේ ඕනෑකමට ටියුෂන් එකක් කළ බව මතකය. එයත් මුදලට වඩා සිසුන්ගේම පෙරැත්තයටය. ඔහු අනවශ්‍ය වදනක්වත් කටින් පිට කරනවා මට මතක නැත. එතුමාගේ මේ චර්යාවට සිසු ගෞරවයද ඉහළින්ම ලැබුණි. කිසිවෙකුට එතුමාට ඇඟිල්ලක් දිගු කිරීමට ඉඩක් නොවීය. එතුමා එතරමටම නිවැරදි විය. ජේත්තු පෙනුමක් තිබුනත් ඔහු ගේ ඇදුම පැළදුමද සරලය. ඒවා සැබෑ ගුරුවරයෙකුගේ අල්පේඡ්ච භාවයෙන් යුතුවිය. ඒ වන විටත් යන්තම් මැදිවිය එළිපත්තේ සිටි නමුත් ප්‍රසන්න භාවය නිසාම එතුමා තරුණ ගතියෙන් අපට පෙනුණි. මා දන්නා තරමින් අදටත් එතුමා ඒ ප්‍රතිපදාවේම ජීවත් වන්නේය. ඉද හිට අදද මා බසයේ යද්දී එතුමා මෝටර් බයිසිකලයක් මත සැහැල්ලු ගමනක මම දකිමි. 

ඔහු ප්‍රසිද්ධ කෙනෙක් නොවේ. නමුත් නිවට ප්‍රසිද්ධ මිනිසුන් දාහකට වඩා එබදු එක් නිහඬ මිනිසෙකු සමාජයට වටින්නේ නොවේද?  ඔහුගේ සේවය හැමටය. නිවරද දේ සමඟය. දිනක් බොරු චෝදනාවක් කළ සිසුවෙකුට ඔහු දුන් කම්මුල් පහර අදත් මා මතකය‍ට නැගන්නේ එනිසාය. තම දෙමාපියන් ඉදිරියේදීම පහර කෑ සිසුවා නිරුත්තරය. බොරුවට අත්වන ඉරණම එයයි.

 මේ ගුණ ගැයීමක්ම නොවේ. ආදර්ශයක්ය. නමුත් ගුණ ගැයිය යුත්තන්ගේ ගුණ ගැයීම පමණක් නොව වැයීමේද වරදක් නම් නැත. ඒ ගුණ කිසිවිටකත් ගුණයක්ම මිස නුගුණයක් ලඟා නොකරන බැවින්ය. එබැවින්ම ඒ සිත්ගත් ගුරුවරයාටත්, අප දැන හෝ නොදැන අපේ යහදැනුම වැඩුමට මං තනන දහසක් ගුරුන්ටත් පින්සිදු වේවා. ඔවුන් සැමදා දිනේවා... මගේ පරම පැතුම එයයි. 

ඔවුන්ගේ අගය අදට වඩා මතුවට අපට දැනේවි.

ඔත්තුකාරයෙක්(ප්‍රවේශම් වන්න)

ලොකු දේම ලොකු බව හිතන්නේ පොඩි දේ ලොකු වන බව නොදන්නා අයයි. එම නිසා දෑහටත් නොපෙනෙන, පුංචිම කියා කියන පරමාණුව කරන හපන්කම ගැන පොඩ්ඩක් සොයා බලන්න.

ඔත්තුකාරයා ගැන කතාව මෙතැන් සිට,

අප සා.පෙ.ළ ට සූදානම් වන අවදියේ මට පෙරදිග සංගීත වි‍ෂයේ ප්‍රයෝගික පුහුණුව සදහා බාහිර ගුරු ඇසුරක් අවශ්‍යව තිබුණි. ඒ මගේ සංගීත භාණ්ඩය වූ වයලීනය  පුහුණුවීමටයි. මම නගරයේ ජනකලායතනකින් ගුරුවරියක් සොයා ගත්තෙමි. තරුණ ගුරුතුමියක් වූ ඇය සැබවින්ම මගේ වයස සැළකීමේදී අක්කා කෙනෙක්මය. ඉන්දියාවේදී වැඩිදුර සංගීත අධ්‍යාපනය හදාරා තිබූ ඇය එහි සිට මෙහි පැමිණි පසු මුලින්ම හමුවූ සිසු පිරිසට මමද අයත් වීමි. 

කෙසේ වේවා ගැටළුව තිබූයේ තවත් ප්‍රවීණ ආචාර්ය වරයෙකු මෙහි සේවය කිරීමයි. මැදිවිය ඉක්මවා තිබූ ඔහු ප්‍රදේශයේ පිළිගත් වයලීන වාදකයෙකි. මා ඔහුගේ පංතියට යොමු නොවුනේ කලින් ඔහු පිළිබදව වැඩිමනක් දැන නොසිටි නිසාය. නමුත් මේ ආචර්ය වරයා තරමක් මධුවිතට ලෝලියෙකු වූ බැවින් ඔහුගේ පන්ති පැවැත්වීමේ පිළිවලේ යම් අවුලක් විය. එනමුත් ඔහු සුපිරි වයලීන් වාදකයෙක් යන්න කිසිවිට බොරුකලේ නැත. 

කටයුතු මෙසේ වුවත් ම‍ට අපේ ගුරුතුමිය තෝරා ගැනීම පිළිබද කිසිදු ගැටලුවක් තිබුනේ නැත. ‍‍‍ අපේ ගුරුතුමියගේ අඩු සිසු පිරිසත් සමඟ අපට කටයුතු පහසු විය.

අප ආචාර්ය වරයා ගුරුතුමිය වෙත ළමුන් ඇදෙනු දැකීමට නොරිසි බව අප දැනගත්තේ පසු අවදියේය. නමුත් අප ගුරුතුමිය තරුණියක් වූ බැවින් හෝ ඇයට එබදු හිතක් නොවූ බව අපි දැන සිටියෙමු. කෙසේ හෝ කිහිපදෙනෙකු ‍වූ අප පන්තියේ පිරිස සමඟින් සංගීත කටයුතු පුහුණුව දිගටම සිදුකෙරුනේ සුපුරුදු විලසිනි. 

මෙසේ කාලය ගතවී යද්දී අප පන්තියට ගැහැණු ළමයෙකු සම්බන්ධ වූයේ අලුතින්ය. අලුත් කෙනෙකු කීවාට පැමිණි දිනයේ පටන් වයලීනයෙන් වැඩ පෙන්නන්නට ගත් තැනැත්තිය බොහෝ විට අප අභිබවන්නට උත්සාහ කළාය. හැම වාදනයකදීම කැපී පෙනෙන්නට ඈ ගත් උත්සාහය නිරුත්සාහයෙන්ම අපට අවබෝධ විය. කෙසේ නමුත් ඈට පුහුණුවෙන් ලද නිපුණතාවක් තිබුණු බව කිව යුතුය. එබැවින් ගුරුවරිගෙන් වැඩි අවස්ථා ඇයට හිමිවිය. දින කිහිපයක් අපත් සමඟ පන්තියට ආ ඇ‍යගේ පැමිණීම හිටි ගමන්ම නැවතිණි. ඇය අර ආචර්යවරයාගේ පන්තිය නියෝජනය කරන බව අපට දැනගන්නට ලැබුනේ ඒ අතරය.

ඇය ඔත්තුකාරියක් බව අප දැන ගත්තේ එවිටය. කලාවක් තුළ මා මුලින්ම ඔත්තුකාරයෙකුගේ කතාවක් අසළට සමීපවී සිටි ප්‍රථම අවස්ථාව එය විය. ඇය පැමිණ ඇත්තේ අපේ පන්තිය පිළිබද ඔත්තු සොයන්නටත් තමාගේ ගුරුවරයාගේ වැඩ අප හමුවේ පෙන්වා යන්නටත්ය. වැඩ පෙන්වීම හොදය. එහෙත් මෙබදු දේකට ඔත්තුකාරකම් කිරීම හොදද? කලාව යනු මුළාවට මගක්ද නොවන කල්හී ...

හැමදේටම මුල් වන‍ චේතනාව මෙබන්දකට නම් කෙසේවත් ශුද්ධ වූවක් විය නොහැකිය.

සරලව මේවා කොහෙත් අනන්තවත් සිදුවේ. නමුත් කොතනත් සුළු වුව මේ කැත වැඩය. සු‍ළුවෙන් මෙබදු කැත වැඩ කරන්නෝ ඒ වැඩ අත් නොහරින්නෝ නම් පසුවට කරන්නේ තම  පිළ උදෙසා ජය උදෙසා දරුණු වැරදිය. පුහුණු කරුගේ අනුදැනුමෙන්ම තහනම් ඖෂද ගෙන අනෙකා පරදවීමක් අපට අවැසිද?  බරපතළ කම තම අභිමානය උදෙසා බාලයන් බිල්ලට දෙන මේවායේ ගුරුන්ය. එවැනි ගුරුන් වෙත්නම් දෙගුරුන් එබන්දන් ගෙන් තම දූ දරුවන් රැකගත යුතු නොවේද? අහිංසකයෙක් අංගුලිමාල කෙනෙකු වූ කතාවක් මා අසා තිබේ.

එසේනම් අවසන් වන තුරු හැදින ගත නොහැකි මෙබන්දන් පිරි සමාජයේ අප එකිනෙකා අවිශ්වාස කළ යුතුද? නැත, නමුත් එකිනෙකා පිළිබද විමසිලිමත් විය ‍යුතුය. දක්ෂතාවයන් හා ආකර්ශනය පිළිබද සරල ඉරිසියා වෙන්ද ඉවත්විය යුතුය. එය සුන්දර ලෝකයට මාර්ගය නොවේද? වරද නම් බොහෝ අය කැත වැඩය දකිමින්ම ඉවසා ප්‍රතිඵලයට බැන වැදීමය.

ඩිටෙක්ටිව් විශිෂ්ඨයා(පොලිස් හොරා පොලිස්)

සුප්‍රසිද්ධ නොවූවද මගේ පියා සුපිරි වැඩ කළ පොලිස් නිළදරුවෙකි. මට ඒ අභාෂය ලැබුනේ එහෙයින්මය. 

එකල මා හුන්නේ තරුණ භටයින් පුහුණු කරන කදවුරකය. කදවුරේ කා අතරත් මා ගැන හොද ප්‍රසාදයක් තිබුනේ විවිධ කටයුතු වලදී දැක්වූ විවිධ දායකත්වයන් හේතුවෙනි.

තරුණයන් මෙන්ම තරුණියන්ද රැදී හුන් මේ කදවුරු භූමිය අක්කර ගණනකින් යුතුවිය. භූමිය දෙපාර්ශවයේ අපගේ බිලට්ටු පිහිටා තිබුණි. අප පුහුණු වූයේ ගණ සරඹ පමණක් ‍නොවේ. විවිධ විෂයන් යටතේ අපි පුහුණු වුනෙමු. ඒ කටයුතු අතරේ කදවුරු භූමිය පවිත්‍ර කිරීමේ කටයුතුද විටින් විට අපටම යෙදුනේ මෙහි ක්‍රියාත්මක කාලසටහනකට අනුවය. 

මෙදින භූමිය සුද්ධ පවිත්‍ර කිරීම අරඹා පැයක් යන්නට මත්තෙන් පිරිමි භටයින් හට කැදවුමක් ලැබුනේ තමන්ගේ බිලට්ටුව වෙත ඒකරාශී වන ලෙසයි. අපි කරමින් හුන් වැඩය පසෙක දමා වහා බිලට්ටුව ඉදිරියේ රැස් වුනෙමු.

බරපතල ප්‍රශ්නයකි. බිලට්ටුව ඇතුළත කොල්ල කෑමක් සිදුවී තිබේ. සියලු දෙනා බිලට්ටුවෙන් බැහැර වූ පසු එතුළ වූ ලොකරයක් කඩා භටයෙකුගේ වටිනා ජංගම දුරකථනයක් පැහැරගෙන තිබේ. මෙය කළේ කවරෙක්ද? සාජන් තැන, ක්‍රෝප්‍රල් තැන මෙන්ම කැප්ටන්ද පසුවූයේ කෝපයෙනි.

සියලුදෙනාටම පෙළ ගැසී පරක්ෂාවකට පෙනී සිටීමට නියෝග ලැබුණු අතර සාජන් තැන කිහිප දෙනෙකුට බිලට්ටුව පරීක්ෂා කිරීමට නියෝග කළේය. 

ඒ අතර මගේ ඔලුවේ වැඩ කරමින් තිබුනේ හොරකම පිළිබද අතීත මතකයකි. අප විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලබන අවදියේ කොල්ලෙකු ‍කර තිබූ කොල්ලයකි එය. කොල්ලන් පමණක් සිටි අප පාසලේ මිනිහා කර තිබුනේ සූක්ෂ්ම හොර කමකි. පන්තියේ වැඩ කටයුත්තක් සදහා එකතුකොට තිබූ මුදලක් එය රැස්කළ සිසුවාගේ බෑගයෙන් හොරා ගත් මිනිහා වෙනම තැනක එය සඟවා තවකෙකු මත හොරකම පටවන්නට සූදානම් වූයේ ඇසින් දුටු සාක්ෂි කරුවෙකුගේ විලාසයෙන්ද පෙනී සිටිමිනි. එය අපේ වයසට වඩා තරමට වැඩි දෙයක්ද විය. චණ්ඩියෙකු මෙන්ම මැරෑටියෙකුද වූ ඔහු මෙල්ල වූයේ පොලිස් නිලධාරීන් ගෙන්වීම දක්වා පෙන්වූ ගුරුවරුන්ගේ උපක්‍රමික ප්‍රඥා රංගයට හසුවීමෙනි.

කෙසේ හෝ වේවා මේ මතකය සමඟ මට හොරා පොලිස් සෙල්ලමේ සියුම් ඥානයක්ද ඔලුවට වැටුනේ මා සැරයන් වරයාට අදහසක් දැක්වූයෙමි. මේ වන විටත් කිසිදු සාක්ෂියක් හෝ සොයා ගැනීමට නොහැකිව තිබීමේ හේතුවෙන්ම ඔහු ‍මාගේ අදහස පිළිගත්තේය.

"අපිවයි, බිලට්එකයි චෙක් කරනව කියල හොරා අනිවාර්යයෙන් දන්නව. අපි හිතන් නැත්තෙ කොතනද? හොරා හිතන්නෙ ඒ ගැන."

ඒ අනුව මොහොතකින් අපි ක්‍රියාත්මක වන්නට වූයෙමු. විශ්වාස දායී කීප දෙනා බැගින් තැන් තැන් වලට යොමු වද්දී මම තවත් සගයෙකුද සමගින් තෝරාගත් ස්ථානයක් පරීක්ෂා කරන්නට වීමි. ඒ අනුව පළමුව අප වැසිකිළි පද්ධතිය ආශ්‍රයේය. දෙවනුව ඉන් ඔබ්බේ එළිමහනේය.

පළමු ස්ථානයෙන් ලද ප්‍රතිඵලයක් නොමැති කොට අපි එළිමහනට බැස්සෙමු. මට නැවතත් යමක් මතක් විය. ඉස්කෝලේ සිද්ධියේදී හො‍රා මුදල සඟවා තිබුනේ පොල්කටුවක් මුණින් අත නවමිනි. හොරකමක් ගැන ඇසුනු විට අහුමුළු වල බලනවා මිසක එළි මහනේ හොදට පෙනෙන දකින තැනට අපේ ඇස්  නොයන බව හොරුන් දන්නවාද? ඒ නිසා සාමාන්‍ය ස්වභාවයේම තැනක හොර බඩුව තැබූ විට  හොරා එය අපට නොපෙනේ දැයි සිතනවාද?

මේ සිතිවිල්ලත් සමඟ අප සිටියේ කෙසෙල් පදුරක් අබියස යන්තම් කසළ විසිරුණු තැනකය. "මේ වගේ තැනක වුනත් නොතිබෙන්න බැරි කමක් නෑ" මම සිතට පිවිසුනු අදහස එළියට දැමීමි.

"බලමු" සගයා එතැන පිරික්සුවේය. 

"ඔය රෙදි කෑල්ල" මම කීවේ බැනියම් කැබැල්ලක් අවට දැකීමෙනි.

"මේ , බලන්න"

සැබවින්ම එතැන ජංගම දුරකතනය තිබුනේය. ඔබ විශ්වාස කරනවාද? අපට ගතවුනේ විනාඩි කීපයක්ම පමණි. කෙසෙල් පදුර අබියස යන්තම් කසළ විසිරුණු පෙදෙසේ කුඩා රෙදි කැබැල්ලක ඔතා සැක නොසිතෙන පරිදි ඔහේ දමා තබු‍නේ මේ හොර බඩුවයි. 

මම පස්වනක් ප්‍රීතියෙන් පිනා ගියෙමි. සැබවින්ම මගේ චින්තනය නිවැරදි දිශාව ඔස්සේ තිබීම ගැන මට ඇතිවූයේ ක්ෂනික ප්‍රීතියකි. අක්කර ගණනාවකින් යුතු මේ භූමියේ මා මේ ස්ථාන තෝරාගත්තේද මගේ අනුමාන ඥානයෙනි.

"කව්රුත් නම් මෙතන බලයි කියල හිතන්නෙම නැතිවයි දාල තියෙන්නේ" සගයාටද  අදහා ගත නොහැකි වූයේ අප ඉලක්කය කරා ළං වීමේ වේගය පිළිබදවයි.

"මං සාජන්ට කියන්නම්"

අපට වැරදුනේ එතැනය. හොර බඩුව සොයා ගත්බව වහා ප්‍රචාරය වුනේය. එයින් අපට හොරා අල්ලා ගැනීමට තිබූ ඉඩ මගහැරුණි.  එතැනින් ඔබ්බට කදවුරු නීතිය අනුව හොරකම පිළිබද මේජර් තැනගේ වෙනම කතාවක්ද අණක්ද විය.

දෙවනුව මට පුද්ගලිව ප්‍රශ්න කීපයක් යොමුවූයේ මගේ සගයන්ගෙන් හා අපේ සමාජ විද්‍යා ගුරු තුමාගෙනි. මෙහි අපට සමාජ විද්‍යාව ඉගැන්වීම පිණිස ගුරු තුමෙක් සිටියේය. "කොහොමද හරියටම එතැන තියෙයි කියලා හිතුවේ." ඔහු මගෙන් ඇසුවේය.

නමුත් ඔහුගේ ප්‍රශ්නය යටිපෙළේ ඇත්තේ පොලිස් හොරා ගැන හැඟීමක් බව මට දැනුණි. වදින්න ගිය දේවාලේ ඉහේ කඩා වැටෙන ලෝකයේ, ඉක්මන් වේගය මරු කැදවයි කීවාසේ, හොරාගේ චින්තනයෙන් හිතා හොරකමේ දිශාව හොයා ගත් මගේ වේගයම මා දෙස වෙනම ඇසකින් බැලීමට ඔහුව පොළඹවා ඇති අයුරු අසාධාරණද? නැත. මා පිළිබද දන්නා මුත් ඔහුගේ සමාජ විද්‍යාවට අනුව පුද්ගලයන් පිළිබද විශ්වාසය එබන්දකි. 

"තාත්තගේ පොලිස් ඉව මටත් තියෙනවා." මම සිනහවක් නැඟුවේ එබැවිනි.

"එයාලගෙ ඉස්කෝලෙත් ඔය වගේ දෙයක් වෙලා තියෙනව." සගයෙක් කීවේ මා කියා තිබූ 'අතීත මතක' කතාවට අනුවය.

පොලිස් හොරා වීමේ කතාව තවදුරටත් දුර නොගියේ මගේ ස්වභාවය කවුරුත් යන්තමින් හෝ දැන සිටි නිසාය. එබැවින් ඒ ඩිටෙක්ටිව් විශිෂ්ඨයා :) ගේ කතාව ‍අපූරු හොරා පොලිස් මතකයක් මගේ මතකයේ රන්දා ගියේ, තාත්තාගේ අතීත කතා අසා තිබූ මගේ සිතටද පොඩි ගතියක් සපයමිනි.

කුරුවල්(දත, නොදත හා රත, නොරත)

රෙද්ද ගැන කීව නිසාම මතක් වුනේ ඊලඟට කුරුවල් කමටත් රෙද්ද බලපාපු බව. ඒක වුනේ මෙහෙමයි. කාලයක් තිස්සෙ තිර රෙද්දෙන් වහල තිබ්බ නොදත යුතු දේ තිර‍ රෙද්ද කඩල දාල පෙන්නන්න ගත්තම දත කට පූට්ටු වුන සමහරුන්ගේ නොරත දේ රත් වී කුරුවල් වීමක් වුනු නිසා.

ශුද්ධ සිංහලෙන් කීවොත් රෙද්ද කඩා දැමීමෙන් හෙළුව පේන්නට පටන් ගෙන නොදත් දේ දත් උදවිය සමහරෙක් නොරත දේ රත් වී නොමග ගිය බවයි. 

දැන් මේ ශුද්ධ සිංහලය ශුද්ධ රස්තියාදුවෙන් තෝරන්නට අවසරයි.

අප අවුරුදු පහේදී උගැන්ම අරඹා පංතියෙන් පංතියට ඉහළට එන්නේ පියවරෙන් පිය‍වරය. අපිට එකේ පංතියේ සිට පසුවදාට උසස් පෙළ ලියන්නට හැකියාවක් නැත. පොඩි මොළයට ඔරොත්තු දෙන්නේ පොඩි දැනුමය. පොඩි හදවතට ඔරොත්තු දෙන්නේ ළාමක අදහස්ය. කුරුවල් වන්නේ පොඩි එකාට උසස් පෙළ ලියන්නට සිදුවී පොඩි හදවතට ජීර්ණය නොවන්නා වූ අදහස් වැටෙන්නට වූ විටය. අන්තර්ජාලේ ජංජාලේ කියන්නේ එවිටය. රූප පෙට්ටිය යකාගේ පෙට්ටියක් යැයි කියන්නේ එතැනය. එමුත් වරද පෙට්ටියේවත් ජාලයේවත් නොවේය. නිවැරදි අවංකයා(අපි වෙනුවෙන් ඔබ) කෙනෙක් නැති නිසාය. මම මගේ සිතිවිලි වලට අවංකය. නමුත් මට අන් කිසිවෙක් මාරයි(දුක නෑ) මිස දුක ඇති තත්වයේ නැත. එබැවින් මමත් ඔබත් සිටින්නා වූ ජාලයේත් රූප පෙට්ටියේත් නොදත් දේ දත් කරන්නා වූ ද නොරත් දේ රත් කරන්නා වූ ද බොහෝ දේ ඇත. ඒවා මෙහේ පොදුය. වයසකට තරතිරමකට ඇති වාහකයෝ නොවන්නෝය. එබැවින් කුරුවල් වීමට හරි පහසුය. රස්තියාදුව නොපයින් හරිම පහසුය. හැබැයි ශුද්ධයට කිසිවෙක් නැත. නමුත් ගන්ධය කියන්නට නම් අය බොහෝය.

ඔබේ රස්තියාදුවට හලෝව් කියන යුද්ධයකට ඔබ එළැඹිය යුත්තේ ඔබේ සුවයට මිස මගේ සුවයට නොවන්නේ එබැවින්ය. 

කුරුවල් ‍වූවාම රසයක් නැත. එබැවින් දත, නොදත යුතු දේ නොරත, රත වන අකාළයේ අප වෙනුවෙන් අප  වැඩ ඇරඹිය යුත්තේ සිහියෙන් බුද්ධියෙන් නොවේද? එබැවින් නිවැරදි පෝළිමේ නිවැරදිව සිටගන්නට අපට කාළය එළඹ ඇති බව තේරුම් ගත යුත්තේත් අපමය. නැතහොත් කුරුවලුන් ද අපමය, අපටමය.

රෙද්ද(රැකගන්න)

රෙද්ද ගැන කතා කරන්න තවමත් සිද්ධ වෙන්නෙ මෙහේ කව්රුත් තවම රෙදි අදින නිසා. කාලෙකට පස්සෙ අද අහන්න ලැබුන රෙදි උස්සපු කතාවක්. වැරදිවට තේරුම් ගන්න එපා මේ රෙදි උස්සල තියෙන්නෙ ගෙදරක රෙදි වැලෙන් මිසක් වෙන තැනකදි නෙවෙයි.

වට පිටාවෙ අහන්න ලැබුන මේ රෙදි උස්සපු කතාවත් එක්ක හිතුනෙ රෙද්ද මිනිස් ජීවිතේට කොතරම් බද්ධ වෙනවද කියල. කොටින් කීවොත් රෙද්ද නැත්නම් මිනිස්සු කොයි වගේ ජීවත් වේවිද?  කොච්චර දේවල් වෙනස් වේවිද? කොතරම් නම් දේවල් ආරම්භ නොවී තියේවිද? අද යුගයෙ ලොකු කර්මාන්තයක් වන රෙදිපිළි කර්මාන්තය මෙහේ කොතරම් නම් මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත ජීවත් කරනවද? ඒ වගේම ලෝකයෙත්. ඒ නිසා මිනිස්සු ඒ අර්ථය සළකාවත් තව දුරටත් ඇදුම් අදින්න ඕනයි කියන එක මට හිතුන :) .

කොහොම වුනත් ඇදුම නිසා ඇඟ වහගන්න වගේම අපේ සංස්කෘතියක් පිළිබිඹු කරන්නත් අපිට අවස්ථාව තියෙනවනේ. නැත්නම් හැම රටකම මිනිස්සු ගැහැණු පාටෙන් විතරක් වෙනස්ව එකම විදිහකට ඉදීවි. අනික අපි එක එක අයගෙ හිතුම් පැතුමුත් මේ ඇදුමෙන් දකින්න බැරිමද? ඒ වගේම වර්ණවත් ලොවකට පාර කැපෙන්නත් රෙද්ද හේතු වෙන්නෙ පරිසරයෙ දකින්න තියන පාට වලටත් වඩා අපේ ඇදුම් වල තියෙන පාට ගැන හිතල බැලුවමයි. 

කොහොම වුනත් තවත් ටිකක් හිතුවම මෙහේ අපේ අය නම් තව අවුරුදු සීයකට එහා වත් මේ විදිහටම ඇදුම් අදීවි කියල නම් හිතෙනව. ඒක මගේ දැක්මට අනුව නම් පැවැත්මට සුභවාදියි.

අතීතයේදී රෙද්ද හදන්න කපු කැ‍ටපු කුවේණී මිත්තණියගෙන් ආරම්භ වුනු එක් කතාවක් වගේම අනාගතේ කවද හරි දවසකත් ආපහු රෙද්ද නිසාම වෙනස්ම  අනාගතයක් ලියවෙන්නත් කටයුතු නොයෙදේවිද මෙහේ. එහෙම හිතෙන්නෙ ලෝක ධර්මතාවය කියන චක්කරේ කැරකෙනවනම් ආපහු පටන් ගත්ත තැනත් හමුනොවී තියේවියැ කියල හිතුවමයි.