අ
කාලයේ
කලු කුහරයක් තුළින් කාලයම අතික්‍රමණය වන කාලයක් ඇවිත්.
ආ
ලයත්
තාලයකි, මධ්‍ය ලය, විලම්බ ලය වගේම දාදරා, ත්‍රිතාල ද මතක් කරන්නේ පාසලය. සංගීත කාලය ය.
ඇ
ස
කියන්නේම නෙතක් නොවේද, සප්තකය ඇසක් වගේ ඇරෙන්නේද ස වලින් ය.
ඈ
ත
ඒක ඇත්තය. තයන්නත් ටයන්නත් පොඩිකල පැටලෙනවාය. එවිට ඈතත් ඈට මය.
ඉ
තාලිය
කිව්වාම මතක් වන්නේ රන් ය. නැත්නම් පින් ය. රන් වලින් රන් තාලිය හැදෙද්දී පින් තකා පින්තාලිය හැදුනි. සමහරු වතුරෙන් මැරුණි.
ඊ
තණ
පදුරකින් ජල මුල හොයාගත් කතාවක් ජාතක පොතෙහි ඇත. විද්දේ හාවාට වැදුනේ පදුරට ලෙස ජන වහරේ එන කතාවක් ඇත.
උ
රා
බොති මධු සේ සමහරු, මත් වෙතිලු තවත් සමහරු. ... ..... වගේලු බොන්නෙ තවත් සමහරු.
ඌ
රා
පිළිකුල් කරති සමහරු. නැතිවම බැරිව සොයති සමහරු. තලුමරති තවත් සමහරු.
එ
කල කීවාම ආපහු කාලය මැයි. මැයි කල කීවාම වෙසක්ද මතක් වෙයි.
ඒ
කල
කීවාම ගමක් මතක් වෙයි. පැරණි බවක්ද එහි වෙයි.
ඔ
තැන
යනු කොතැනද හදුනා ගත යුතුය. නොතැන කියා තැනැක් නැති මුත් එතැන හදුනා ගත යුතුව ඇත.
ඕ
ං
කීවාම බිංදුවටත් වටිනා කමක් ඇත. බිංදුටත් එහෙමය. සිබිල් නැන්දාගේ බිංදු තාමත් ඔබට මතකද? ඕං..... නෑ නොකියා මතක් කොරං.
No comments:
Post a Comment