ඒ කාලේ හිටං කියා දුන් දේ

සී පද වී පද කව් පද ගී අද .. (ලේවායකි?)

වපුල විට පැල වී
කවියන් කළ කෙතේ හී
අරුත් සරු සාර වී
පැසුනලු ගොයම් කෙත ගී

කපා ගෙට ගෙන එදා
අස්වනු සකස් කර සදා
රසට රස පිස සොදා
වින්දලු දෙනෙත් පියවසා

සහස් කල් එළඹිදා
ඒ කෙතත් මොඩිෆයි වුනා
සල්ලි කොළ පැල වුණා
රසය අති අතිරස වුණා

සිට එදා පස වැනසුනා දෝ
වතු පිටින් කෙත් වැළලුණා දෝ
බඩසරණ ගී ලියවුණා දෝ
කෙත ගි දැන් ලුණු මුදවනා දෝ

ඇල්සයිමර් නොවේ (නිපන්දු)

කොහොමත් මේක රබර් බෝලයක් බලෙන් වතුරෙ ගිල්වුවත් ආපහු උඩට එන, එහෙම නැතිව යට යන්නෙ පලුද්දක් ඇති පන්දු විතරයි. කාටත් ඔය විදිහටයි බොහෝ දේ මතකයේ තියෙන්නෙ. 

මතකය නැතිවීම එක්තරා රෝගයක්, බලෙන් අමතක කර දැමීම නම් රෝගයක්ම නොවේ. නමුත් මතකයේ තබා ගත යුතු දේ අමතක කිරීමත් අමතක කළ යුතුදේ මතකයේ තබාගෙන හිදීමත් තවත් රෝගයක් යැයි නොකියන්නේ කොහොමද? 

හරියට, හරි වැරැද්ද පටලවා ගන්නවා වාගේ. වැරදි දේ හරි දේ හැටියටත් හරි දේ වැරදි හැටියටත් දැකීම වගේ. සමහරු අහන්නේ මේ හරි වැරැද්ද තීරණය කරන දර්ශකය මොකද්ද කියලා. එය කාලය හා අවකාශය කියලයි කියන්න වෙන්නෙ. අතීතයේ කළ කී දෑ වර්තමානයට ගෙනැවිත් තිබෙන සමස්ථ හා ශුද්ධ වටිනාකම් මොනවාද?, වර්තමානයේ හරි වැරැද්ද අනාගතයේදීත් එලෙසින්ම පැහැදිලි වනු නොඅනුමානය. පෘතුවියේ වේවා සත්ව හෝ මානව වශයෙන් වේවා ඉතිහාසයේ යුග යුග නැවත නැවත ප්‍රතිනිර්මාණය වෙන්නෙ සත්‍ය සමග හැපෙමින් බිදෙමින් නොවෙයිද? එනිසා පැහැදිලි කාරණය නම් කුමන ප්‍රපංචයක් වේවා සත්‍ය හා යුක්තිය හරි වැරැද්ද පහදා දෙන ගුරුන් මෙන්ම යහපතේ දෙමාපියන්ද වන බවයි. එබැවින් කිසිවිටකත් කිසිවෙකුටත් තමන්ගේ සැළකිය යුතු මතකය මකා දමා සත්‍යයෙන් රිංගා පලා යන්නටවත් නොසැළකිය යුතු මතකයන් මත සත්‍ය හෝ යුක්තිය ප්‍රතිනිර්මාණය කරන්නටත් අපහසු වනු ඇත්තේමය. එහිදී ඔය අවස්ථාවාදය නැමති ළාමක නිවට ගතියේ නොපිහිටා ගුණාත්මක අවංකභාවයේ සිට බැලූවිට දියයට බලහත්කාරයෙන් එබ්බවූ බොහෝ රබර් බෝල නිදහස් විය යුතුබැව් පෙනෙනු ඇත.

(මේ කතාව වඩා ඇඩ්වාන්ස් ලෙස ධාරණය කර ගැනීමට දැන් ඔබට හැකියාව ඇත. ඒ සදහා අදාළ ස්ථාන වලදී සිංහලෙන් නම් පාරිභාෂික වදන් හෝ දමිළ / ඉංග්‍රීසි සදහා පූර්ණ පරිවර්තනයක් භාවිත කරන්න. සැ.යු: කෝන්දේසි සහිතයි.)

කොඩි තුවක්කු කෙබර ලෝ.. මැද(තාධී)

තුවක්කු කටවල්
මාර ඇඩ්වාන්ස් ලු
කට පුංචියි

සුදු කලු කොඩි
හැම ඉස්සෙන්නෙ
කොළ ගාණට

ජාතක පොත් වහන්සේ
මොන්ටිසෝරියි ලු
මැතිණිය

ගස් ගල් මල් හිතිවිලි
හරි සොදුරුයි
ඇස් පියාන

නීතිය හරි ගණන්
ගිනි පනහලු
ඒ කාලේ

ඔයා ළාමකයි
මං ප්‍රබුද්ධ
කබරයාට

තව තව
තව..

සියලු අඩබෙර රණබෙර
රබන් තාල රැප් මැද්දේ 

තාදී ගුණයෙන් යුත්තෝ 

කවදත් එක ලෙසට 

මනුදම් ගුණදම් යහදම් රැක 

අවසන සතුටින් පරලොව වඩින්නාහුය.

ම යන්න..

පහත මාතෘකා අතරින් කැමති ම එකක් තෝරා වචන සියයකට නොඅඩු රචනාවක් ලියන්න. (මාතෘකාවට අදාළව ඔබ ලබාගන්නා අවබෝධය ම ඔබට ලැබෙන ලකුණු වේ.)

- මව් බසින් ම කොන්ද පණ නැති වීම එක්තරා රෝගයකි.
- පොදු බසයෙන් ම ගමන් යාම එක්තරා ඉංග්‍රීසියකි.
- සාධාරනීකරණයට ම හේතු හැදීම එක්තරා විහිළුවකි.
- අතීතය විකෘතියෙන් ම දකින්නා එක්තරා නිවටයෙකි.

බෝ පැළ සේ - ඒ කාලෙත් අපි ඉන්න ඇති, අමෘතෙ බී ඇන ගන්න ඇතී (පේමතෝ ජායතී සෝ කෝ? නොහොත් අබුද්දස්ස කවි සීපද)

අනිමිස ලෝචනයෙන් ඇයිදෝ...
නොබලන්නේ
නුඹ පිට දී නැතිවද සෙවණේ උන්නේ
බෝ පැළ වාගේ මිනිස් ගුණේ
එය රැකීම අප උරුමේ.... සුහදේ

නා පැළ බෝ පැළ සේ සෙත් පා සෙත්
පරම සුවද රැදි උරුමය නිකළෙස්
කෙලෙසද කෙළෙසුන් පරදන්නේ..
අපගේ ගුණ කද පුන්
සද සේ බබළන්නේ..

වැද වැද වැද වැද
ගෙනම සිටිනවා අප
සංස්කෘතිය අපගේ රන් කද
රැකගෙන අප හැම තාක්ෂණෙන්
මේ කප් සරණින් තිරිහන් කරදේවා..

මල් මිටක්..

ලොකු වෙන්නට පෙර හොදයි පොඩි දරුවෝ කවුරුත්
ඒ ආදරය මානසික ජැක්කුවක් නොවෙයි මිහිරක්
එය බෙදාගත යුතු සතුටක් හිරිහැර නොකර කාටත්
එපමණයි මිනිස් වරිගයා අවංක අව්‍යාජ අවදියත්

ෆීලීන් ඕසම්..

කථානායක නියෝගයට අනුව පාර්ලිමේන්තුවෙන් එළියට මන්ත්‍රීන් වඩම්මන පොලිස් නිළධාරීන් තරු පටි පදක්කම් අංකතහඩු ගලවන් එන්නේ ඒවා වැදීමෙන් මන්ත්‍රීන්ගේ ශුද්ධ කාය සීරීමට පවා ඉඩ තිබෙන බැවිනි.
ලංකාවේ පොදු මහජන සත්කාර සේවාවන් කෙතරම් මානුෂීය වන්නේද යනු ඒ ඇසුරින් වටහා ගත යුතු ගැඹුරු සත්‍යයයි.

-පාර්ලිමේන්තුව ඇසුරිනි.

ෆීලිං...ජොලියට

කියාදෙන්න 

චංගුමී
හරියටම
කටුව ගසන හැටි
නිලයට..

විනය කඩති
වෘද්ධයෝ
හිටගෙනම
තැන නොතැන
නිළ යට..

ගල් ගසමු
මල් නෙළා
ස්වර්ගයම
උගස් කර
නිරයට..

💋016986910💋

ඉතිං අපිට මොකද? (සංස්කාර හා සංස්කෘති)

සහස් වරක් විවාහය?
එයාගේ පුද්ගලික අයිතිය..
රහත්වීම බුදුවීම?
ඒක එයාගේ පුද්ගලික අයිතිය..
ඉතිං අපිට මොකද?
මේක අපේ අයිතිය..

නවක වදයෙ ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා
බාල අපචාර ප්‍රශ්නයක් නීතියේ සිදුරු ලොකුවුනොත් ඒක ප්‍රශ්නයක්
ගලන සංස්කෘතියෙ ඇද්ද ප්‍රශ්නයක්?

no victory - ලැජ්ජ නැති කතා ඇසේ. (නිදහස තකා අතිශයින්ම මානුෂීය නොවෙමි)

හාමුදුරුවො බණ කීවත්, පූජකයො දේශනා කළත්, ගුරුවරු අවවාද කළත්, අපි කතා කළත් අඩු වැඩි වශයෙන් කොයි මිනිසා ළගත් වැරදි තිබෙනවා හොද ලෙසම. මේ වැරදි වැරදි හැටියට පිළිගන්නෙ ශක්තිමත් මිනිස්සු. වැරදි දේ වැරදි බව දැනකියාගෙන කිරීමෙන් හොදක් නොවුනත් අඩුතරමෙ කළේ වැරද්දක් බවත් ප්‍රතිඵල ගැනත් තමන් දන්නවා. බොහෝසෙයින් හයහතර නොදන්නා වයසට පසු අපි වැඩකරන්නෙ තරමක් හෝ දැනගෙන, ඒවගෙ හරි වැරැද්ද ගැන උවමනා පරිදි දැන කියාගන්න හැකියාවත් ඕන තරම් නිදහස් තර්කනත් අද තිබෙනවා. එතනදි අපි ජීවත්වෙන රට ලංකාව, අපි හිතිං කොහෙ ජීවත් වුනත් පදිංචිය මෙහේ නිසා මෙහේ සංස්කෘතියකට හැඩ ගැහෙනවා. ඒක ඉරි ඇදල කොටු ගහල පෙන්නන්න බැරි වුණත් ජීවත් වෙද්දි අපි යම් පොදු මට්ටමකින් ඒකට හුරුවෙනවා. අපේ රටට ඉර පායන කෝණයේ සිට වහින වැස්ස, හැදෙන ගහකොල පවා අපේ සංස්කෘතික පරිසරය හැදෙන්න බලපානවා. ඊලගට මේකෙ ජීවත්වෙන මිනිස්සු, වටාපිටාවෙ මිනිස්සු. අල්ලපු රටෙන් ආව බුදු දහමත් පෘතුගීසි, ලන්දේසි ඉංග්‍රීසින් ගෙන් ආ රෝමානු කතෝලික, රෙපරමාදු මෙන්ම එංගලන්ත සබා විතරක් නෙවෙයි, වෙළදාමේ ආ මුස්ලිම් ප්‍රජාවගේ ඉස්ලාම් දහමත් හින්දුන්ගෙන් ආ හින්දු දහමත් ප්‍රධාන වශයෙන් අපේ සංස්කෘතියෙ යම් යම් තැන්වල ඉන්නෙ ඒ නිසා, අපේ භාෂාව අස්සෙ පවා. අපේ දෙමාපිය දූ දරු සබදකම් හැදුනෙත් ඒ සංස්කෘතියත් එක්ක. වදින්න පුදන්න පුරුදුවුනේ ඒ අනුව, ඒකෙ අපි අද විචාරන අඩුපාඩුම අපිව කාලයකදි යම් උවදුරු වලින් ආරක්ෂා කළා වෙන්නත් පුලුවන්. ඉතිං අපි සතෙක් මසට ගන්නට හම ගසන පරිද්දෙන් අපේ කැමත්ත පරිදි සංස්කෘතියේ සමස්ථ සළුපිළි මුදන්නට හැදීම විහිළුවක්, ගැලවෙන්නේ අපේ සළුපිළි. සංස්කෘතිය වෙනස් වෙන්නට කාලය සමග සමාජය ගැටිය යුතුයි. හැකි සහ ගැලපෙන වගේම කළ යුතුම දේ හැර අපි බලහත්කාර සංස්කෘතික පෙරළි වෙත ආවැඩිය නොයුතුයි. ඒ නිසා මගේ අදහස සීයලාගේ ආච්චිලාගේ පාලුව මැකීමට ඔවුන්ට දෙවන විවාහ කරදීමට කාලය මෙය නොවන බවයි අපේ රටේ. මන්ද ආච්චී සීයාගේ ඇසුර විදි යුගයක් තිබූ අපට ඔවුන්ගේ දෙවන විවාහයක් ගෙනෙන්නේ වැරදි හා අපුල හැගීමක්. මේ නිසා ඔවුන්ගෙන් අපි ඇහූ කවි කත්න්දර එක්ක ඒ මතකයම මැරෙන්න පුලුවන් චරිතත් එක්කම. ඒකයි වත්මනේ හැබෑ තත්වය. (දෙමාපියන් ගැන හොදින්ම දැනෙන්නේ දරුවන්ට. ඊලගට ඔවුන්ගේ දරුවන්ට) එවැනි හැගීමක් නොමැති පිරිසක් සමාජයේ බහුතරය වන දාට අපි අප්‍රිය කළත් ඒ දේ සිදිවේවි. ඒ නිසා අපේ කාලයේ දික්කසාද සංස්කෘතිය සේ හැත්තෑපහේ දී අති සංවේදී දෙවන ආදර විවාහ සංස්කෘතියක් ඇති නොවේවා! සමාජයට කතා කියූ වැඩිහිටියෝ ලාබ කතා නොවී අඩුතරමේ තම නම රැකගනිත්වා, තම දරුවන්වෙනුවෙන්වත්!! සමාජයම තවමත් බලාසිටී හිස නමන්නට හැබෑ ජේෂ්යින් සොයා මෙහි!!!

ඒක හරි සරලයි, (දසමාසේ වර්ධනය හා විකසනයේ වැදගත්කම)

පොඩි හුළගකින් ගුවනට නැගි පඩරැල් සිනාසුණේලු මහ පොළවේ මුල් ඇදි තණ පදුරු වෙත කියමින් වහසි, ඔන්න අපි නම් ඇල්ලුවා අහස..
ගලන ගගේ දිය පහරට අසුව ඔහේ ගසාගෙන යන රොඩුබොඩු සිනාසුණේලු ගං පතුළේ රැදුණු ගල් පර වෙත දොඩමින් රහස, ඔන්න දැන් අපි යන්නෙ හයිවේ..
....................................
අඩුමාසයකින් එළි බට දරුවෙකු කීවාලු හඩ හඩා සිනාසී ඇස්වලින්, ලැබුණ මට ප්‍රමෝෂන් ඉක්මණින්..
බුද්ධියක් කීවාලු පුපුරවා න්‍යෂ්ටියක්, දියුණුවේ හිණි පෙත්තෙ අපි ඉන්නෙ ලෝකයම ඇගිලි අග බටන් එක මගේ ළග, ...

............ -------------- ................

............ 

-------------- 

...............

නිරූපණය
අනුකරණය
අනුවර්තනය
පරිවර්තනය
රස භාව රංගනය...
----------------------------------

kiනිසි..

පමණ දැන
අමන ලෙස
ඉවසිය යුතුද නැත

අමන ලෙස
පනින රිළවුන්
කොහෙත් ඇත

ලෙසට නිවැරදි
කම් කියුවත්
ඵලක් නැත

වදින තැන
අකුණු විදුලිය
පැරද නැත

මිල්ටේරිකාරයෝ (පුංචි විකිපීඩියා පොත්)

95 දී මනුක ජයතුංගගෙන් (පාසල් මිතුරෙකි) ලබාගෙන කියවූ රසවත් පොතකි. මෑත කාලීනව අප අත්විදි 30 ස් අවුරුදු යුධ මානසිකත්වයට පෙර ලෝකයම කදවුරු කල දෙවන ලෝක යුධ සමය පාදක කොට සැකසුණු ගැටවරයන්ගේ කතාවක් වූ එය, එදා සේම මෙදාද මතකයේ පිටුවක තදකුරු සටහනක්ව තිබේ.
පොලාරිස් .. කතාවේ කථකයා ඔහුයි, මගේ මතකය නිවැරදි නම්.... අවසනාවට මෙහි රචකයා මතකයෙන් ගිලිහී ඇත. කෙසේ නමුත් ඔහුට පින් සිදුවන්නට දෙවනලෝක යුධ සමයේ ලංකාවේ ගැටවරයෙක්ව හිදින්නටත් අපට පුලුවන් විය.
සල්ලි කොලය දෙකට ඉරා වටිනාකමෙන් අඩක් භාවිත කළ හැටි, දිය යටින් ගිය අමුතු කාරය, ප්‍රතිඋපකාරයට අපේ උදවියට ලැබුණු සිගරට් පැකැට්ටු, මිනීමස් කතැයි බිය ගෙනදුන් කාපිරි සොල්දාදුවෝ, පාසැල් භූමියේ යුධ අභ්‍යාස, කොළඹ වරායට ඉහළින් අපේ ගුවන් සීමාව බිදගෙන ගිය ජපන් ගුවන් යානා.... ගැන මගේ මතකය නිවැරදි නම් මේ පොතේ සදහන්ව තිබුණාමය.
තවත් බොහෝ විස්තර එහි තිබුණි. මිල්ටේරිකාරයෝ නාමයෙන් හැදින්වූයේ මිත්‍ර පාර්ශ්විකව අප රටට පැමිණි පාර්ශ්වික හමුදා කණ්ඩාම්‍ ය. සුදු සහ කලු දෙපිරිසම ඒ අතර විය. ගම් වල කදවුරු ගසා ගත් ඔවුන් ඒ යුධ සමයේ අපේ පහර ලැබීමේ අවධානම පහවන තුරු මෙහි රැදී සිටියෝය. බෝම්බ වැටෙන විට ලී කැබැල්ලක් කටේ ගසාගෙන අගලකට පල්ලම් බහින්නට අප මුලින්ම පුරුදු වී ඇත්තේ ඒ සමයේද?
ඒ අයුරින් එකල තතු නිර්මිත කාතාවක් හා ගලපා දුන් ඒ පොත අද වෙළදපොලේ තිබෙනවාදැයි මා දන්නේ නැත. දත්ත විස්තර වලට එහා යන රසවත් කතා පොත් නිමක් නැතිව කියවන්නට ඉඩ දුන් අයටද එබදු පොත් කියවන්නට දුන් අයටද ඒ පොත් රචකයන්ටද අපි වෙළදපොළ පොත් වටිනාකම නොතකාම බොහෝ කොට ණය ගැතිය.

ගුනේ ජය ගෙනේ..

අරමුණ අතනෑර අවසානය දක්වා සටන් කරන ගුණැති එකෙකුට වුව කණ්ඩායමක් ජයෙන් ජයට එසවිය හැකි බව මේ මොහොතේ ඕස්ට්‍රේලියාවේදී ලංකා ක්‍රිකට් කණ්ඩායම ඔප්පු කර සිටියේය. ජයවේවා කොල්ලනේ..ගුනේ නම් ගුණේ..

මට තනි නැත නුඹ නාඩන් - (තාලම්පට..)

දොන්ත බබක් කන්
පිනට බිබික් කන්
නොගෙන පදක්කන්
- ගසමි රබන් දැන්

තකිට තකිට තක
හිතට ගතට ගට
නැගිට නැගිට හිට
- වැටෙන වැටෙන විට

තැබුව තැබුව පය
ගිලුණු ගිලුණු තැන
ගොඩට ගොඩට ඇද
- ඔසව ඔසව ගෙන

බාහු බාහු සවි
පාද පාද විරි
සටනට අවි දිරි
- හරි මග නැත තනි

කැන් සර්... යූ නෝ!

සුද්දාගෙන්
පුරුද්ද ලබා
වැද්දා ට වඩා
ටිකක් සුදු අපි
ගිය දුරක්
නිදහසේ ඉදිමිලා
පලා ගෙන
කඩා ගෙන
ඉරා ගෙන
සොයා ගෙන
නිදහස A
මානවීය උත්කෘෂ්ඨ
පුළිගු අලංකාර
භ්‍රාන්තිය
හෙට ගෙදර
එළිපත්තේ
සාලයේ
කාමරේ
දෑතේ
ඇගිලි අග
නිය අග
මොළයේ
සයිලයක්
පිළිකාවක්ව
තවම
නාදුනන
සුද්දා ම
කියන
තෙක්!

A නිදහස් අධ්‍යාපනය, නොතේරේ මට නම්!

කුසගින්නෙන්ම පෙලුණෝ කෑදරයන් අබිභවා කොයි කලත් කොයි තැනත් සුගද දුගද එක ලෙස විදගත්තෝය. නමුත් සූපයන් කාණු දිගේ ගලා ගියේය. එයින් මතුවූ ගන්ධය දැනුත් නැහැපුඩු අගට දැනී නොදැනී යන තරම්ය. කෙනෙකුට සූපය අප්‍රිය කරවීමටත් එය උණුවෙන්ම කෝප්පය තුළට වැටෙන විට දැනෙන හැගුම පමණක් නොවේ, සූපය බෙදන විට පන්තිය හා අවට පරිසරය පුරා පැතිර වෙළා ගත් සූපයේ ආවේණික ගන්ධයත් හේතුවක්ම විය. තැම්බුණු බිත්තරයක් මැදි කල බනිස් ගෙඩිය, තවත් බනිසක් සමග පන්තිය පුරා බෙදී ගියේය. විටෙක බිත්තරය නරක් වී තිබුණේය. ඒ 89, 90 කාලයයි. තවත් පන්තියක් දෙකක් ඉහළට එද්දී මාසය අවසානයට ලැබුණු විවිධ ආහාර පිරවුණු ෂොපින් බෑගය හෝ දෙක, ඒ මාසික පැමිණීම සළකා කොටු කැපුණු කාඩ් පතට ලැබුණු වියළි ආහාර මල්ලයි. පන්ති නායකයින් තවත් උස මහත සිසුන් දෙතුන් දෙනෙකු කැටුව ගොස් ඔසවාගෙන පැමිණි පෙට්ටිවලින් පන්ති බාර ටීචර් බෙදා දුන් පාසැල් නිල ඇදුම් රෙදි, මේ හැම දෙයක්ම පරිණාමයෙන්, විපරිණාමයෙන් ආණ්ඩු මාරු අමාරු හරහා අද දක්වාත් එයි. පරණ පන්තිය අවසාන කරන දවස් කීපයේ ලැබුණු අලුත් පොත් ගොඩ මට තාම මතකයි. පහසුකම් ගාස්තු රු50 පාසල් සංවර්ධන මුදල රු60 හරියට පොඩි ලයිසමක් වගෙයි. ඒත් මට තවම Aනිදහස් අධ්‍යාපනය ගැන නොතේරෙයි. අපි අරගල නොකොටම නොතේරෙන අවධියේ සිට ලැබුණු දේ අදට වඩා වෙනසක් ඇති බව පමණක් මට වැටහේ. හරියට දණගසා වැදීම වාගේය. ඕන තරමට නසරානින් හිටි අපේ පන්තිවල ඔවුන් පවා ගුරුන්ට වැන්දේ භයට වඩා භක්තියෙන් යැයි අද මට සිතේ. අපට තිබුණේ ගුරු භක්තියත් සම්ප්‍රදායෙන් බර කොට දුන් භක්තියත් කැළතුණු හැගීමක්. නමුත් අපිට සිදුවූයේ නෑ ඉන් කිසි පාඩුවක්. වයසත් අද්දැකීමත් ගෙන දුනි සිතට නිදහසක්. එය උදා කරගැනීමත් අවබෝධයත් තමන් සතු දෙයක්. තවම මට නොතේරේ Aනිදහස් අධ්‍යාපනය ගැන මීට වඩා වැඩි යමක්. රස්සාවත් පරස්ථාවත් හැගෙන්නේ වෙනම කාරණයක්. අපි තවමත් Aරටක් නොව ක Cරටක් බැව් නම් දනිමි මං. Aරටවල් වල Aනිදහස් අධ්‍යාපනයන් ගැන නම කොහෙත්ම නොදනිමි මං.