ඇත්තටම සුන්දර අතීතයක් ගැන මතකයේ තිබුණ නිසයි වර්තමානයේ වේදනාකාරී බවක් දැනෙන්න ගන්නෙ. ඒ නගරාසන්නය ගම තරම් නිදහස් නොවන නිසා. ඒ මතකය වර්තමානයෙන් ඒමත් මගේ වරදක් නම් නෙවෙයි.
හැඟීමට වඩා බුද්ධියට මුල්තැන දෙන සබදකම් දකින්න වෙන්නෙ නගරෙ කිට්ටුව. එහෙම කිව්වට මේ කියන සබදකම් හදවතින්ද බුද්ධියෙන්ද කියල ඉරි ගහල වෙන් කරන්න බෑ. නමුත් ඒ බව දැනෙනවා. මරණ ගෙයක්, ශ්‍රමදානයක් වගේ තැන්වල දකිනවා, පේනවා. ඉතින් සුන්දර මතකයකට වේදනාබර දේ එකතුවෙන්නෙ හදවත ගල් කරගෙන වැඩ කරන්න සිද්ධ එතකොට. ඒත් ඒක නම් මෙහේ පැවැත්මේ ක්‍රමය, දොස් කියනු කාට. සමහරවිට සමහර තැනක එහෙම හිතෙනවා. නමුත් තවත් ටිකක් හොදින්, මේ සිද්ධ වෙන දේවල් දිහා අවධානයෙන් බැලුවොත් දකින්න තියන ඇත්තම ප්‍රශ්නය ඒක නොවෙයි. පරණ ගමේ වගේ එකම තැනින් නොආපු විවිධ පැති වලින් ආපු අය අතරෙ විශ්වාසයක් ලෙහෙසියකට ඇති නොවනවා වගේම, බොරු ලොකුකම්.. තරඟය.. ඇත්තටම නගරයට සංක්‍රමණය වීම කියන සංකල්පය තුළම මිනිස්සු හදාගත්ත බොරු සංකල්ප ගණනාවක්ම නොදැනීම මේ පීඩාවන් ගෙනත් දෙනවා. උගත් කියා කියන සමාජ තුළ තියෙන ණයට ගත් සංකල්ප වලට බලෙන් රිංගන්න යෑම දැන හෝ නොදැන මහා ප්‍රශ්න ගණනාවක ඇරඹුමක් වෙනවා. ඊට පස්සෙ ජීවිත කාලෙම නොදැනම දා ගත්ත ඒ ප්‍රශ්න විසදගන්න කියල විදවගන්නවා.
බොරුවට පයින් ගහන්න තියෙන අකමැත්ත, බය වගේම අවිශ්වාසයත් නිසා නගරයේ බොහෝ දෙනාගේ වර්තමානය වේදනාකාරී වී තිබෙන බව පේනවා. එළියට නොපෙනෙන හිත් පොත් කොච්චර හංගන්න හැදුවත් ඒව සමාජයේ ශුද්ධ රස්තියාදු ගහන ඕනම කෙනෙකුට පෙනෙනවා.
ඉතින් අපේ වෙදමහත්තුරු වටිනා බෙහෙත් හොයන්න කැලේට රිංගනවා වගේ ඒ උදවිය තමන්ගෙම අතීතයට පොඩ්ඩක් රිංගලා බලන්නෙ නැත්තේ ඇයි? ඒ කැලේ හොද බේත් ඇති බවට විශ්වාස නැද්ද? තමන්ට තමන් විශ්වාස නැතිද? එහෙනම්, එහෙම වුනේ ඇයි? මෙහෙම ගියොත් නම් හැමදාම අනුන්ගෙන ටියුෂන් ගන්නවා මිස වර්තමානේ නැමැති විභාගේ ලියා ජය ගන්නට නම් නොහැකි වනු ඇත.
උත්තර තිබෙන්නේ තමන් තුළමය යන්න මගේ අදහසයි. එහෙම කියන්නේ තමන් මුහුණ දෙන ප්‍රශ්න තමන්ම හදාගත්ත ප්‍රශ්න නොවේදැයි දකින්නට ඇති නිසා. එහෙනම් මගේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර තිබෙන්නේ මං ළඟ වගේම ඔබේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර තිබෙන්නේ ඔබ ලඟ. ඒ හින්දා කියන්න වෙන්නේ අනුන් කොපි කිරීම අසාර්ථකයි කියන එක. හැබැයි තව කෙනෙකුගෙන් ඉගෙන ගැනීම නම් අසාර්ථක නෑ. ඒත් ඒ ඉගෙනීම කළ යුත්තේ ඔබයි. උත්තර දැනගත්තාම විභාගය වේදනාකාරී නොවේවි වර්තමානය සේම.
No comments:
Post a Comment