ලෙඩ
ලෙඩ ගැන මා දරන්නේ වෙනස්ම ආකල්පයකි. ඊට පළමුව කිව යුත්තේ ආරෝග්‍ය පරම ලාබය බව මගේ ඇදහීම යන්නයි.
කෙසේ නමුත් හෙම්බිරිස්සාව වැනි දෙයක්, වැටීමක්, තැලීමක් ජීවිතයට අවශ්‍යම බව මාගේ විශ්වාසයයි. හංදියේ ෂොප් කලාවෙන් කෙටි කෑමට වඩා මල්ලිත් මමත් පමාවී හෝ ආ වැස්සට එදා තෙමුනේ නම් යහපති. රස්තියාදුවක් නැති නොතැලි ජීවිතේ හැදි නොගා හැදූ හොද්දක් සේ පමණක් නොවේ. එය පදම් නොවූ පිත්තකි. පිත්තක් පිතිකරුවාට හොදින්ම හැසිරවිය හැක්කේ එය අතටත් බෝලයටත් හොදින් පදම් වූ පසුවයි.
වැස්සෙන් අව්වෙන් පදම් නොවී ඒසී , බිසී මැද ගතවෙන ජීවිත ඊ, ඕ සද්දෙන් ඉසෙඩ් වෙන තුරු යන්නේ ලෙඩ ගානේය. රුධිරයට පීඩනයයි, ලේ වලට සීනීයි, බඩට දාරයි කියල අපහසුව දැනෙන්න ගත්තම එක තැන කැරකෙන යන්තරයකින් ඒකට පිහිට පතන බොහෝ ලොක්කෝ රස්තියාදුවට කැමති නැත්තේ ඇයි? තරුණ ලොක්කන්ට මේක විශේෂිතය. එක තැනම වට රවුමක, චතුරස්‍රයක රවුම් දමා හැමදාම වගේ එක තැන රස්තියාදු කරගන්නා ජීවිතය ඉංග්‍රීසියෙන් බැස සිංහලයෙන් පුස් බයිසිකලයක හතර අතේ රවුමක් ගස්වනු බැරි ඇයි?, මෙහේ එයට දුප්පතාගේ වාහනය ලෙසින් ගසා ඇති නාම තහඩුව නිසාද?
...................................................
2035 ට වත් මේ පිළිබද සිත් පහළ වේවා. සත්‍ය අවුරුදු 25කින් පසු ප්රත්‍යක්ෂ කොට ගන්නා අපේ රටේ එය සත්‍ය ඥාන, කෘත්‍ය ඥාන, කෘත ඥාන කොට ගන්නේ එවිටයි. එතකොට පෙරහැර ගිහින් හමාර මුත් එබදු කලකට හෝ වැටහීමේ නුවණ අපේ රටේ එදා අද මෙන් හෙටටත් ඉතිරිවේවා. රස්ටා පතන්නේ, සදය ලෙස නරක සහ හොද දෙපැත්තක දකිමින්.
දුප්පත් රස්ටා ඒ අතින් වාසනාවෙකි. ආරෝග්‍ය පරමා ලාබා ..
රස්ටාගේ හිතින් ගතින් නිරන්තර ගහන රස්තියාදුවෙන් දහදිය දමා නිරන්තර පිරිසිදු වන ලේ ගනයක් තිබීම පිළිබද සතුටුවෙමි. ඔබටත් දුප්පත් වන්නට ලැබේවා.. දුප්පත් කම බොහෝ දේ පිළිබද නුවණ සපයන බැවිනි ඒ. ඉන්පසු නැවතත් පොහොසත් වේවා..
එතකොට කෑම කන සල්ලිත්, අපිව කන සල්ලිත් ඔබ හදුනා ගෙන තිබේවි.
එතෙක්..
හමුවන තුරු රස්තියාදුවේ යළි,
වේවා ජයෙන් ජය..
No comments:
Post a Comment