හරි හතරැස් පෙට්ටියකි, එහි පියන විවෘතය. එබැවින් ඉහළින් දමන සියල්ල පහළට වැටෙන්නේය. එබැවින් අපේ නඩත්තුව තවමත් කෙසේ හෝ සිදුවන්නේය.
හරි හතරැස් අ මු තු ජා ති ක ය ක චි න් ත න ය ක නම් පෙට්ටියක දමාගෙන අපිව රකින්නෝ අපට කන්නටත් දෙති. ණය වී හෝ අපට බොන්නටත් දෙති. එබැවින්ම අප මේ පෙට්ටියේ දිග අතටත් පළල අතටත් හැමදා ගමන් කරනවා විනා මෙහි උස අත ගැන කල්පනා නොකරමු. ඇත්තෙන්ම මේ පෙට්ටියේ උස ගැන තවමත් ඔබ කල්පනා කර තිබෙනවාද?
මෙබදු කතාවක් මම කලකදී කියවිමි. සතුන් සම්බන්ධව පර්යේෂණ කරන්නන් පිරිසක් සිදු කළ පර්යේෂණයක් වූ ඒ කතාව මෙබදුය. එක් කූඩුවක දමා සිටි එළුවෙකි. උගේ කූඩුවේ දොර පහතින් හරස් පොලු කීපයක් යොදා කූඩු දොර වැටකින්ද අවහිර කර තිබිණි. එබැවින් එළුවාගේ කූඩුවේ දොර අරින සෑම විටකම පිටතට පැමිණීමට නම් ඌ අර වැටට උඩින්ද පැනිය යුතු විය. මාස ගණනාවක් මේ තත්වය මෙලෙසම පැවතිණි. කූඩුව අරින සෑම විටකම එළුවා කූඩුවෙන් පිටතට පැමිණියේත් ආපහු ඇතුළට වැදුනේත් අර වැටෙන් පනිමිනි. කාළයකට පසු පර්යේෂකයින් විසින් මේ වැට ඉවත් කරන ලදී. ඉන් අනතුරුව කූඩු දොර අරින ලදී. කුමක් සිදුවන්නට ඇත්ද? එළුවා සතුටු සිතින් වෙනදාට වඩා පහසුවෙන් එළියට ආවද? ඔබ බලාපොරොත්තු වූයේත් එවැන්නක් නම්, ඒ ගැන කණගාටුය. එළුවා වෙනදා මෙන්ම දැන් නැති වුව වැටේ උසින් පැන්නේය.
එහිම අනෙක් කතාවකි. තවත් සිව්පාවෙකුට හැමදා කෑම ලබා දුන්නේ සීනු හඩකින් පසුවය. කාළයක් ගතවෙද්දී කෑම නොලැබුනත් සීනු හඩට ඌ කෑම බලාපොරොත්තුවෙන් සුපුරුදු තැන සිටියේය. නමුත් ඌට සිතූ පරිදි ඒ මොහොතේ කෑම නම් නොලැබුනේය.
ප්රත්‍යක්ෂයට වඩා පුරුද්ද ලොකු වීමත් පුරුද්ද පුරුද්දට යාමේ අබ්බැහියත් මෙතුළ ඇත. නමුත් ඒ සතුන්ය. සතුන්ගේ හැටි බොහෝ විට එහෙමය.
එක් අතකින් නොව අර්ථ කිහිපයකින්ම අපිද හොද සත්වයෝය. එබැවින් අපි ද ඉහත වැටට, සීනු හඩට කලක සිට බොහෝකොට රැවටී හිදින්මු. එබැවින් පෙට්ටියේ පියන විවෘත වුව අප ඒ බව සිතන්නේම නැත. මොකද අපට කෑම, හා බීම ණය වී හෝ ලැබෙන නිසාය. එබැවින් හරි හතරැස් පෙට්ටියේ පතුලේම හිදිනවා විනා, විවෘත පියනෙන් ගැලවී පැමිණීමක් ගැන බොහෝ කොටම නොසිතමු.
එනිසා කූඩූ වෙවී තවත් කූඩු වෙන්නටම කතිකා කරමු. තරහ ගිය විටකත් කූඩුවටම බනින්නෙමු. විකල්පයක් නැත. අනේ අපේ නිරුත්සාහයත් පුරුද්දටම ගියාදෙන්... ඉතිං, ඉනිමං තනන්නට මහන්සියක් කුමට?
No comments:
Post a Comment