දාඩිය ?

පාර දිගේ ඇවිදන් ඇවිදින්

පදමට ‍තිතට රත්වූ සිරුරින්

කමිසය පිටට ඇලෙමින්

ඇලෙමින්..

යන්නට ආ ගමන එපා වෙන තරමට ගත සේම සිතද රත් වී එන නමුත් දැන් මම කුමක් කරම්ද? කළ හැකි එකම දෙය සිත දැඩි කොට පාර දිගේ ඒම පමණි. ලේන්සුව ඇද මුහුණ පිස දමා ගතිමි. මං ලේසියෙන් පසු බසින්නෙක් නොවන බව සිතීමි. මේ දුර මට යෑමට ඇත්තේ පයින්මය. දැන් ඉතිං වෙන කුමක් සිතන්නද.. නැත ආටෝ සරණක්

කොහොම හරි නොසිතා

යන්තම් එමග පසුකරා

හති වැටුනෙ නැතත්

සෑහෙන දුරක් ගෙවාගෙන ප්පරධානම මහ මගට පිවිසුණා කියමුකෝ..

පවන් වේගෙන් යමින්

එකට පසු එක බැගින් දෙක බැගින්

සාක්කුවේ අත්රුවං මං

අහෝ දැනෙනා සුවක් දැන් නම්..

ඇදෙන වාහන එක පෙළට මේ පාර දිගේ

ගමන් මග මගෙ අ‍නෙක් අතටයි පාර දිගේ

මොටර් වේගෙ දෙන හුලගින් පාර දිගේ

වටපිට බලා යන විට දැන් මොන සැපයක් මේ පාර‍ දිගේ..

වංගුවකින් හැරී ගත් මම දහදියෙන් තෙත්ව තිබූ කමිසය වාහන හුළගින් වේළී ඇති බව දැන සතුටු සිතින් කය කෙළින් කොට ගෙන සැහැල්ලු රිද්මයකට පිවිසියෙමි. හුළං ඒසී විත් මොටෝ යැයි මේ අතර මට නිකමට නොසිතුනාද නොවේ. මගේ ගමනට දැන් සුදුසු පසුබිමක් මට තැනී ඇත. මග හොදට තිබේ නම්, යන්ට දෑසත් පෙනේ නම්,               කිම අන් දෙය..

දාඩිය ?  දැන් රස්ටාට ප්පරශ්නයක් නොවේ.

මේකයි අපේ රට, අපේ විදිහ ඒකයි මේ විදිහ. මං හිතන්නෙ ඒ විදිහ ශුද්ධයි,         දාඩිය ගැන කවි කතා බොහොමයි.

නියං රස්නෙ මේ දිනවල දහදිය බොහොමයි අපෙ පැත්තෙ. කොහොම වුනත් අදටත් හෙටටත් අපි කාටත් වලංගුයි මේ තත්වෙ,

දහඩිය මෙන් රස්තියාදුව ශුද්ධ කොට වාෂ්ප වෙන්නට අවසරයි.

හමුවෙන තුරු රස්තියාදුවේ යළි,                                                                                                                                                                                        

වේවා ජයෙන් ජය..