අද දොරමඩලාවෙ හරි අපූරු මාතෘකාවක් සාකච්ඡාවට බදුන් වුනා වෙනද වගේම, සියයක්ම ඇත්ත. එතන කීව නිසාම නොවෙයි, කාලයක් තිස්සෙ දකින ඇත්තක පැත්තක් පිළිබද ආපහු තදින්ම දැනුනු නිසා. තමන්ගේම මතවල එල්ලිල ඉන්න උද්දච්ඡ මිනිස්සුන්ගෙ පුහු අහංකාර කෙස් පැලෙන තර්ක නිසා එකතැන පල්වෙන අපේ රට.. දහසකුත් වැරදිකරමින් අනුන්ට උඩුබුරන මිනිස්සුන්ගෙ මාන්නය.. තමන්ගෙන් වෙන වැරැද්දක් ගැන කිසි හැගීමක් නැති උද්දච්ඡ කම. ඒ නිසාම ආත්මාර්ථය තුළටම කැසකවෙන මාන්නය.. ඒ තුළම කෑ ගසමින් පිරිහෙන සමස්ථය..
අපි සුප්‍රබුද්ධ නෑ. නමුත් ප්‍රබුද්ධ බව දැක තිබෙනවා. වැරදි හදාගෙන නිවැරදි වෙන්න ඕන කියන තැන අපි ඉන්නවා. මිනිස්සු නිර්භීත වෙන්න ඕනේ වැරදි පිළිගන්න. රටක් හැදෙන්නෙ ඒ රටේ මිනිස්සුන්ගෙ තරමටයි. අපේ සංවර්ධනයේ හැමදාම 'වෙමින් පවතින' රහස තියෙන්නෙ ඔතනයි.
*'රටක ජාතියක හෝ පුද්ගලයෙකුගේ සාඩම්බරය හෝ අභිමානය වචනාර්ථ කෙසේ වෙතත් කිසිදා නොසැලෙන පුහු උද්දච්ඡ කමක් නොවිය යුතුය' මම සිතමි.
'තරු පිරුනු ලොවක
මගේ තරුවේ මමත්වය
ලොවට එලියදෙන්නට නොව
බැබළෙන්ටයි උවමනාව'
කෙසේ හෝ...
No comments:
Post a Comment